Problemy z wilą

Hermiona otworzyła oczy obudzona przez krzyki pani Weasley. Wiedziała, że dziś wyruszy czerwonym pociągiem Express Hogwart do szkoły Magii i Czarodziejstwa. Ta myśl zawsze wprawiała ją w doskonały humor, ale dziś nie miała humoru do cieszenia się tym szczególnym dla niej dniem. Zwłaszcza, że wczoraj płakała naprawdę długo. Leżała na łóżku płacząc w poduszkę. Kiedy weszła Ginny udała, że śpi. Nie chciała tłumaczyć się z łez przyjaciółce. Wiedziała, że Ginny będzie po jej stronie. Zawsze tak było. Mimo wszystko tutaj też chodziło o jej brata. Ginny zasnęła, ale ona jeszcze długo leżała. Łzy mimowolnie płynęły z jej oczu, chociaż leżała spokojnie. W końcu zasnęła. Zsunęła się z łóżka i podeszła do lustra. Oczy miała spuchnięte, a włosy potargane. Wyglądała okropnie. Poszła, więc do łazienki i przemyła twarz zimną wodą. Rozczesała swoje gęste włosy i zebrała je w wysokiego kucyka. Na rzęsy nałożyła niewielką ilość tuszu. Następnie ubrała się w kwiecistą sukienkę do kolan. Lato się skończyło, jednak na dworze nadal gościły upały. Wyszła z łazienki i spakowała ostatnie rzeczy do walizek. Poczekała na Ginny, aż ta skończy się przebierać i malować, a następnie poszła z Rudą na śniadanie. Na dole byli już wszyscy, oprócz Clemense. Hermiona usiadła przy stole obok Ginny i Fleur. Po chwili ze schodów zeszła Clemense. Założyła na siebie krótkie spodenki i przylegający do ciała biały top. Gdyby nie tona makijażu na jej twarzy, Hermiona uznałaby, że wygląda całkiem ładnie. Niestety. Usiadła obok Rona, który specjalnie wstał, by odsunąć jej krzesło. Hermiona prychnęła w duchu. Skąd u niego nagle tyle kultury? On nigdy wobec niej nie był gentelmanem. Właściwie to Ron nigdy nim nie był. Ginny też się zdziwiła, gdy to zobaczyła. Podniosła brew i spojrzała na Hermionę, która celowo unikała jej wzroku. I tak musiała już zobaczyć, że nie siedzi obok Rona tak jak zawsze. Nie mogła też ukryć przed jej wzrokiem opuchniętych oczu. Kiedy tylko Hermiona zjadła odeszła od stołu i poszła na górę. Ginny również odeszła od stołu, pognała za przyjaciółką i wpadła do pokoju. Hermiona usłyszała, że wchodzi i natychmiast opuściła głowę układając i tak już nienagannie złożone ubrania w walizce. Ginny podeszła do niej i usiadła na łóżku.

- Hermiono, co się dzieje?

- Nic – powiedziała o sekundę za szybko Hermiona. Ginny westchnęła.

- Spójrz na mnie – odparła. Hermiona nadal układała ubrania nie podnosząc wzroku. – Hermiona, spójrz na mnie – ponagliła ją Ginny już bardziej rozkazującym tonem. Dziewczyna popatrzyła na nią jeszcze spuchniętymi od płaczu oczami.

- Płakałaś. Dlaczego, co się stało? – spytała delikatnie.

- Nie płakałam, Ginny. Wszystko jest dobrze – odpowiedziała Hermiona.

- Nigdy nie potrafiłaś kłamać. Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć? Zauważyłam, że nie siedziałaś przy śniadaniu obok Rona. Czyżby o niego chodziło?

Hermiona nie wytrzymała i usiadła obok przyjaciółki.

- Wybacz, Ginny, ale twój brat to zwykła świnia. Widziałaś jak on się zachowuje wobec tej Clemense? Na dodatek wychwala ją na każdym kroku.

- Och, ona jest wilą, nic dziwnego, że faceci na nią patrzą.

- Harry jakoś na nią się tak nie gapi.

- No tak… - zaczęła Ginny – Ale on po prostu wie, że jakby to zrobił to miałby wielką awanturę.

- A myślisz, że ja takiej Ronowi nie zrobiłam? – powiedziała Hermiona i opowiedziała o tym jak skoczyła na Rona w postaci wielkiej pantery.

- Ale to jeszcze nic takiego – kontynuowała – Wczoraj wieczorem zrozumiałam, że wszystko wszystkim to jest mój przyjaciel i partner, i że nie powinnam była go tak potraktować… - Hermiona wiedziała, że musi to wyrzucić z siebie. Powiedziała Ginny o ich wczorajszej rozmowie i o tym jak wyrzucił ją z pokoju, nie chcąc rozmawiać. Skończyła i przytuliła się do Rudej.

- Ron jest teraz zaślepiony, nie docenia tego co ma. Ja też nie lubię tej Clemense, wierz mi – powiedziała i odwzajemniła uścisk. Po chwili Hermiona wyswobodziła się w ramion przyjaciółki.

- Chodźmy już na dół znieść walizki – powiedziała. Nagle do pokoju wpadł Harry.

- Pomóc wam w walizkach? My z Ronem już swoje znieśliśmy, no ale przecież trzeba pomóc dziewczynom, są takie nieporadne… - powiedział i roześmiał się.

- Spadaj – warknęła Ginny, ale podała mu swoją walizkę i pocałowała go w policzek, wychodząc z pokoju.

- Ej, Ron chodź no tutaj i weź walizkę Hermiony – krzyknął Harry.

- Nie mogę, bo znoszę walizki Clemense – odpowiedział głos dochodzący z drugiego pokoju.

Harry westchnął i wziął walizki Hermiony.

- Naprawdę, nie musisz – zaczęła, ale on jej przerwał.

- Daj spokój, nie będziesz sama tego dźwigać – popatrzył na nią i dodał – Hermiona, nie przejmuj się Ronem, on nie wie co robi…

- On doskonale wie co robi, Harry nie broń go – powiedziała cicho – Dziękuję za pomoc.

Po chwili wszyscy byli na dworze, przy służbowym samochodzie pana Weasleya, który pakował walizki do powiększonego bagażnika. Hermiona usiadła obok Ginny przy oknie i samochód ruszył na dworzec Kings Cross. Przez całą podróż siedziała i przypatrywała się mugolom załatwiającym swoje sprawy. Gdy dotarli wysiadła i wzięła swoje walizki, nie pozwalając na dotknięcie ich Harry’emu. Przebiegła z wózkiem przez barierę oddzielającą świat czarodziejów od świata mugoli i znalazła się na peronie 9 i ¾. Poczekała na Ginny i poszła razem z nią szukać wolnego przedziału, co jakiś czas zatrzymując się, by przystanąć i porozmawiać ze znajomymi. W jednym z przedziałów spotkały Lunę Lovegood i postanowiły się dołączyć. Położyły walizki na półkach i usiadły wygodnie, by porozmawiać o wakacjach z rozmarzoną blondynką. Hermiona zobaczyła jak Harry namawia Rona, by weszli do tego przedziału, jednak Ron stanowczo odmówił i poszedł dalej. Starała się o tym nie myśleć. Starała się nie myśleć o Ronie. Nagle do przedziału wpadła… Clemense.

- Hej! – zapiszczała i uśmiechnęła się do nich.

- Co ty tutaj robisz? – zapytała Hermiona bardziej sucho, niż tego chciała.

- Jadę do Hogwartu.

- Że co proszę? – tym razem to Ginny podniosła się z siedzenia – Jak to jedziesz do Hogwartu?

- Normalnie – uśmiechnęła się dziewczyna i położyła swoje walizki na półkach z lekkim trudem. Hermiona nie fatygowała się, żeby jej pomóc – Byliście dla mnie bardzo mili na wakacjach, więc chciałam chodzić do szkoły z przyjaciółmi. Zresztą Fleur jest moją jedyną żyjącą kuzynką, która chciała mnie wziąć pod dach, po tym jak moja babcia Rebelle umarła – powiedziała i usiadła obok Luny. Hermiona, która jeszcze miała jakąś cichą nadzieję, na pogodzenie się z Ronem w Hogwarcie, stwierdziła, że musi się z nią pożegnać. Kiedy pociąg ruszył, pożegnała się też z tym, że może Clemense powie im, że to żart i wyjdzie z pociągu. Teraz wiedziała, że ten rok będzie jednym, wielkim koszmarem. Po pierwsze, dziewczyna, za którą Ron tak bardzo latał, jedzie do Hogwartu. Po drugie jej związek z Ronem na pewno bardzo na tym ucierpi. Po trzecie Malfoy powiedział jej, że w tym roku nie pozbędzie się go tak łatwo. Te 3 powody doskonale tłumaczą jak się teraz czuła. Była zrozpaczona, wściekła i sfrustrowana zarazem. Jednak starała się tego po sobie nie pokazywać i wdawała się w rozmowy z Ginny i Luną. Celowo unikała Clemense, która mimo prób, była doskonale ignorowana przez nią i Rudą. Niekiedy Luna się do niej odzywała, ale Hermiona nie miała jej tego za złe. W końcu ona nie miała powodów, by ignorować dziewczynę. Hermiona widziała jednak, że ta dwójka się nie dogada i ucieszyła się. Trwało to bardzo krótko, bo do przedziału wszedł Malfoy. Jego wizyta nigdy nie wróżyła nic dobrego.

- Proszę, proszę, a gdzie to jest Weasley i Potter, Granger? Czyżby złote trio się rozpadło?

- Nie twoja sprawa, Malfoy. Wyjdź lepiej – warknęła podnosząc się.

- A co, znów zaczniesz mi grozić swoją różdżką? Nie mam zamiaru wychodzić.

- Gdzie Goyle? Czyżby nabrał rozumu i cię opuścił?

- Nie, to ja go opuściłem po śmierci Crabbe’a – odpowiedział, jakby nie przejął się śmiercią kolegi.

- Jesteś okropny. Zachowujesz się tak jakby nie obchodziło cię to, że jeden umarł… - powiedziała z niedowierzaniem.

- Skończ, Granger nie mam zamiaru słuchać całej drogi twojego zrzędzenia.

- W takim razie wyjdź, bo ja nie przestanę jeśli tego nie zrobisz – powiedziała oschle.

- Wyjdę jak tylko poznam, tę oto dziewczynę – powiedział i popatrzył na Clemense, która już od dłuższego czasu wpatrywała się w niego z zachwytem. Hermiona poczuła ukłucie zazdrości. Nie zależało jej na Malfoyu, to oczywiste, ale dlaczego zwrócił uwagę na Clemense? Tą zwykłą… nie chciała dokańczać.

- Och, ona jest wilą, nic dziwnego, że faceci na nią patrzą. – zabrzmiał jej w głowie głos Ginny. Hermiona wkurzyła się i powiedziała głośno.

- Nikogo nie będziesz poznawał! Wyjdź mi stąd i to natychmiast! – Hermiona już krzyczała. Malfoy zmrużył oczy.

- Czyżbyś była zazdrosna, słońce? – syknął z drwiącym uśmiechem.

-Przesadziłeś, Malfoy- powiedziała najbardziej jadowitym i mściwym tonem jaki był możliwy. Malfoy spojrzał na nią ze zdziwieniem.
-Słyszałeś kiedyś o magicznych zdolnościach manualnych?- ciągnęła dalej tym samym tonem.
-Tak, ja w przeciwieństwie do ciebie czasami sięgam po ciekawe lektury…- zaśmiał się z pogardą.
-Zaraz dostaniesz mały pokaz tych umiejętności- warknęła.
Machnęła lekko ręką w stronę drzwi, które otworzyły się z hukiem. Machnęła kolejny raz i Malfoy wyleciał z przedziału jakby wystrzelony z procy, a kolejnym machnięciem Hermiona zamknęła drzwi.
Wszystkie dziewczyny zgromadzone w przedziale popatrzyły na nią ze strachem i podziwem.
Hermiona jak gdyby nigdy nic zaczęła czytać Proroka Codziennego leżącego na stoliku. Była wściekła. Na szczęście Malfoy nie pojawił się już w przedziale. I bardzo dobrze! Chciała wykrzyczeć. Złość powoli ją opuściła, ale nie całkowicie. W końcu dostrzegła wieże Hogwartu i uśmiechnęła się lekko. Była w domu. Gdy przybyli szybko opuściła pociąg i ruszyła ku majestatycznej, czarnej bramie zamku.