Ulica Pokątna

Do nowo przybyłych czytelników!
Zauważyłam, że ten blog wciąż cieszy się popularnością, dlatego mam do Was parę słów. Powstał on po to, abym poprawiła swoje umiejętności pisarskie, więc sporo rozdziałów nie jest najwyższej jakości pod względem interpunkcji. Można mnie oskarżać o różne głupie pomysły i czasami brak kanonu, ale czytałam Harry’ego Pottera z 10 razy. Są momenty tak bardzo zmieniające postać, że sama się tego wstydzę, ale pisałam to trzy lata temu (tak, próbuję się tłumaczyć xd). 
To tyle ode mnie ;)
Zapraszam do czytania i na mojego nowego bloga 
http://dramione-violent-love.blogspot.com/?m=1
Sheireen 


Dziurawy Kocioł zawsze był miejscem, które tętniło życiem. Pojawienie się Voldemorta sprawiło, że stało się ono ponure i rzadko odwiedzane. Jednak wojna o Hogwart skończyła się parę miesięcy temu i wszystko wróciło do normalnego stanu.

Hermiona weszła właśnie do pubu, by dostać się na ulicę Pokątną. Musiała zakupić wszystkie książki do klasy siódmej, jako iż zdecydowała się kontynuować naukę i skończyć szkołę. Przechodząc obok baru przywitała się z Tomem, bezzębnym barmanem i grzecznie odmówiła proponowanego trunku. Wyszła z pubu kierując się w stronę muru otwierającego przejście na ulicę Pokątną. Wyjęła różdżkę i zastukała w cegły. Zdziwiła się, gdy mur, ani drgnął. Spróbowała drugi raz, trzeci i czwarty. Mur pozostał taki jak był. Zaczęła się niecierpliwić. Popatrzyła na zegarek. Wskazywał 12:05. Zaklęła pod nosem. Umówiła się razem z Harrym, Ronem i Ginny na 12, by wspólnie kupić książki. Z gniewem zastukała jeszcze raz w cegły. Gdy przejście się nie otworzyło kopnęła ze złością w mur. Nie wiedziała jednak, że ktoś ją obserwuje.

Draco Malfoy kierował się właśnie do Dziurawego Kotła,  by wejść na ulicę Pokątną. On też postanowił kontynuować naukę w Hogwarcie. Przez ostatni rok siedział w Malfoy Manor i wykonywał chore misje dla Voldemorta. Szedł zatłoczoną ulicą patrząc z pogardą na kręcących się mugoli. Nagle zauważył Granger.  Trudno było jej nie rozpoznać. Gęste, brązowe włosy dostrzegał nawet z daleka. Naszła go znienacka ochota na zdenerwowanie jej. Przyśpieszył, by wyminąć po chwili Granger, wejść do pubu i szybko znaleźć się pod ceglaną ścianą. Teraz obserwował jak dziewczyna zmaga się z murem, który dzięki jego zaklęciom nie otwierał się. On sam ukrył się w ciemnym zaułku. Zobaczył jak Granger bezsilnie próbuje dostać się na Pokątną. Była pewna swoich możliwości i wiedziała, że to z murem jest coś nie tak. Nagle dziewczyna kopnęła w cegły i złapała się za stopę z bólu. Draco nie wytrzymał i wybuchnął śmiechem, tym samym ujawniając się. Granger odwróciła się w ułamku sekundy. Gdy tylko go zobaczyła jej twarz ściągnęła się ze złości, włosy naelektryzowały, a źrenice zamieniły się w wąskie szparki.

- Malfoy… - wycedziła – Mogłam się spodziewać, że to jakaś dziecinna sztuczka.

Patrzyła na niego ze złością, gdy podszedł bliżej. Popatrzył na nią i przystanął ze zdziwieniem i osłupieniem. Hermiona również mu się przyjrzała. Urósł i stał się bardziej zbudowany, jego włosy nie były już ulizane – wręcz przeciwnie – były w nieładzie. Oczy miał szare niczym chmury burzowe. Stał się przystojny, o tak i to cholernie. Hermiona zganiła się za myśli.

- Na co się gapisz? Rusz się i otwórz mi to cholerne przejście! – krzyknęła – I tak już jestem spóźniona… - mruknęła po chwili pod nosem.

Malfoy’a to otrzeźwiło. Głupia mina zniknęła mu z twarzy, zastąpiona przez szyderczy uśmiech.

- A od kiedy to ja mam się ciebie słuchać, Granger?

- Od teraz, Malfoy! Otwórz mi nie mam czasu na rozmowy. Na dodatek z tobą... – syknęła.

- Oj, Granger daj spokój, a gdzie to się tak śpieszysz?

- A co cię to obchodzi?

- Jeśli mi nie powiesz to nie otworzę bramy – uśmiechnął się.

- Malfoy, może i nie mogę jej otworzyć, ale pamiętaj, że w ręku nadal mam różdżkę – pomachała mu przed nosem.

- Nie sądzę – powiedział i szybkim ruchem wyrwał jej różdżkę z ręki.

- Malfoy ty idioto oddawaj to!

- Jak mi powiesz to oddam

- Oddaj różdżkę – wycedziła.

- Jak mi powiesz

- Malfoy, do cholery oddaj ją!

- Nie oddam, póki nie powiesz, słońce – powiedział z podłym uśmieszkiem.

Hermiona nabrała powietrza w usta. Nienawidziła tych określeń. Ruszyła na Malfoy’a z pięściami.

- Hej, hej Granger, wiem, że jestem pociągający, ale żeby od razu na mnie lecieć? – spytał niewinnie oddając jej różdżkę. Trudno mu było skrywać uśmiech. Udało mu się ją rozzłościć.

- Z czego się cieszysz idioto? Otwieraj to przejście. JUŻ! – powiedziała oglądając różdżkę z każdej strony, by sprawdzić czy nie ucierpiała. Malfoy westchnął i zastukał w cegły, które od razu ustąpiły ukazując przejście. Hermiona popatrzyła na zegarek. Wskazywał 15 po 12.

- A niech to, ale Ron się wkurzy…

- Więc to z nim się spotykasz? – zapytał Ślizgon, a Hermiona usłyszała w jego głosie urazę.

- Niekoniecznie, a teraz spadaj i dzięki za jakże miłą rozmowę – odparła z sarkazmem – Pieprzony arystokrato – dodała cicho pod nosem.

- Że co proszę?

- Nic – powiedziała i szybko zniknęła w tłumie z lekkim uśmiechem na twarzy. Odwróciła się. Malfoy jej nie gonił.

- Kretyn  - pomyślała i ruszyła na spotkanie z przyjaciółmi.

__________________________________________________________

Okej, jest to moja pierwsza notka, jak i zarówno mój pierwszy blog, więc proszę o wyrozumiałość. Mam nadzieję, że rozdział pierwszy choć trochę zachęcił do czekania na kolejne. Postaram się pisać jak najczęściej, jednak już informuję, że szkoła nie daje za wygraną i czasami nie będę mieć czasu. Jednak będę informować na bierząco.

Pozdrawiam

Sheireen ♥