Pojedynek

Hermiona obudziła się w takiej samej pozycji w jakiej zasnęła. Skuliła się z zimna. Wciąż miała na sobie tylko ponacinany stanik, a jej sweterek leżał na podłodze, do niczego się nie nadając. Wyprostowała plecy, które niemiłosiernie ją bolały. Zdała sobie sprawę, że nie jest przywiązana do krzesła. Bandaże na dłoniach leciutko przesiąkły krwią. Skrzywiła się. Powoli podniosła się na drżącym nogach. Złapała się ściany, by nie upaść. Była strasznie obolała, niewyspana i głodna.

Popatrzyła na zegarek. Wskazywał jedenastą. Przeraziła się. Czy przeżycia sprzed paru godzin tak bardzo ją wykończyły? Zrobiło jej się ciemno przed oczami. Spojrzała na swoje ciało. Było lekko poobijane, a na biodrach czuła mocny uścisk Notta. Zapewnie będzie miała pamiątki w postaci siniaków. Przypomniała sobie wszystko, co jej mówił dzisiejszej nocy. Narcyza kazała zostawić Nottowi uszczerbek na jej psychice, by wiedziała, że do Ślizgonów nie należy się zbliżać. A to wszystko przez ten toksyczny związek z Malfoyem. Nie spodziewała się, że kiedy zgodzi się na propozycję chodzenia z arystokratą, to będzie ją czekać taka sytuacja.

            Chwila. Jaki związek? Czy to można było nazwać związkiem? Owszem, ona przeżyła naprawdę cudowne godziny w towarzystwie Dracona, ale czy on mógł nazwać to związkiem? A może tylko zabawą, której celem było zdobycie i zabawienie się młodą Gryfonką, wiedząc, że i tak trzeba będzie ją rzucić dla prześlicznej Astorii Greengrass? Nie! Hermiono, przestań! Nie myśl tak! Draco dawał ci wiarę, byś nie zadawała sobie takich pytań. Byś była pewna jego uczuć.  

Zamknęła oczy. Wdech i wydech. Jej myśli wariowały. W głowie toczyła się najprawdziwsza wojna. Gdyby tylko nie była uwięziona w tych cholernych lochach! Na dodatek miała do czynienia z pociągającym sadystą, co przerażało ją i, o Melinie, ciekawiło. Jak to ciekawiło?! Jesteś nienormalna, Hermiono! Takich ludzi jak Teodor należy się bać. Przecież jeśli tak dalej pójdzie, to nie ograniczy się tylko do zerwania z niej górnej części ubrania. Zrobiło jej się lodowato na tą myśl. Trwały lekcje. Ktoś na pewno zauważy jej nieobecność. Podeszła na chwiejnych nogach do stolika. Same papiery, kurz, niepotrzebne przyrządy i… tak! Zwykła wsuwka do włosów. Hermionie zabiło szybciej serce. Niedługo powinien być lunch, ale może zdąży. Podbiegła do drzwi i drżącymi rękoma próbowała otworzyć zamek. Nic to nie dawało. Zazgrzytała zębami. Wyjęła z zamka wsuwkę. Odrętwiała, kiedy dostrzegła, że nic z niej nie zostało. Najzwyczajniej w świecie się stopiła. Uderzyła w drzwi. Cholerny Nott! Dlaczego musiała mieć do czynienia z nim, najmądrzejszym uczniem zaraz po niej w Hogwarcie? No, ale przecież Narcyza nie wybrałaby kogoś słabszego od niej. Przecież każdemu innemu uczniowi bez problemu by uciekła. Narcyza nie była głupia.

Hermiona odrzuciła wściekła nieprzydatną wsuwkę.

- Do cholery jasnej! Przeklinam cię, Nott! – zaczęła chodzić szybko po jej więzieniu i rozrzucać dookoła rzeczy. Szarpnęła za klamkę i nawet posunęła się do tego, by wykopać drzwi, ale nic to nie dało. Jej pięść właśnie wędrowała do ściany, kiedy usłyszała szczęk zamka i do wnętrza wszedł Nott. Podniósł brew widząc, w jakim stanie znalazł się pokój. Hermiona poczuła ucisk strachu, ale tylko na chwilę. Szybko zamienił się on w jeszcze większą wściekłość. Rzuciła się na Teodora z pięściami.

- Ty! Ty obrzydliwy, cholerny, sadystyczny Ślizgonie! – wrzeszczała, próbując go uderzyć. Chłopak odrzucił trzymane w rękach papiery, by po chwili złapać ją za zranione nadgarstki i powstrzymać. Hermiona właśnie miała posunąć się do czegoś gorszego, kiedy spojrzała mu w oczy. Zahipnotyzowały ją. Zapomniała o wszystkim. Dosłownie. Przez chwilę nawet nie wiedziała jak się oddycha. Oczy Notta były niezwykle szare. Nie, nie takie jak u Malfoya, chociaż boleśnie o nich jej przypomniały. Te szare tęczówki wręcz ją pochłonęły. Były takie głębokie, a zarazem jakby nic się w nich nie kryło. Były magnetyczne. Cudowne. To twój wróg. Nie myśl o nim w ten sposób. Jeśli zauważy, wykorzysta to przeciwko tobie. Nott puścił jej nadgarstki, widząc, że się uspokoiła. Podniósł papiery ze stolika i podał jej nic nie mówiąc. Wciąż była tak osłupiała, że ledwo co nadążyła nad tym, co robi. Wzięła od niego karty z niezwykle zdziwioną miną.

- To są notatki z lekcji – odparł – Wiedziałem, że mnie zabijesz, jeśli przez to całe zamieszanie nie będzie cię na lekcjach.

- Nie lepiej by było, gdybyś dał spokój i mnie puścił? – syknęła, ale z wgłębi duszy zdziwiła się, że przyniósł jej notatki i w ogóle o tym pomyślał. Może dlatego, że nauka też chyba była dla niego ważna. Nott uśmiechnął się ironicznie.

- Jeszcze nie, Granger – odparł.  Zdała sobie sprawę, że powiedział do niej po nazwisku, a nie jak zwykł do niej mówić „szlamo”. Nie zastanawiała się dłużej. Minęła go i położyła notatki na biurku.

- Nawet nie podziękujesz? – usłyszała jego chłodny głos. Aż się zachłysnęła. Odwróciła się do niego gwałtownie.

- Chyba sobie żartujesz! Za co? – krzyknęła – Za to, że uwięziłeś mnie tutaj, przetrzymujesz i robisz krzywdę traktując jak największe ścierwo? – nie wytrzymała. Nie chciała robić nic głupiego, bo bała się, że to może się źle skończyć. Pochyliła się nad notatkami. Ze zmarszczonymi brwiami zaczęła czytać dzisiejszy temat z historii magii. Spojrzała uważnie na Notta.

- Skąd je masz? – wskazała na pliki kartek.

- To moje notatki – usiadł na ławie obok niej. Mimowolnie się odsunęła. Wolała stać do niego przodem, by widzieć wszystkie jego ruchy. Nie ufała mu w ogóle. Nie po tym, co jej robił ostatniej nocy – To takie dziwne?

- Trochę – przyznała Hermiona – U mnie w klasie tylko ja robię notatki. Wszyscy inni zasypiają…

- U nas też tak jest – skomentował. Kiwnęła głową. Nott obrzucił jej ciało uważnym wzrokiem. Zauważył dużego siniaka na biodrze dziewczyny i uśmiechnął się pod nosem. Hermiona widząc jego dziwne spojrzenie i uśmiech skrępowała się. Oddałaby wszystko, nawet notatki, byle mieć na sobie coś więcej niż tylko stanik.

            Nagle Nott poruszył się. Drgnęła natychmiast. Ku jej przerażeniu zdjął z siebie białą koszulę. O Gryffindorze, co on ma zamiar zrobić?! Teodor jednak nic złego nie zrobił. Rzucił jej swoją koszulę, która pachniała jakimiś orzeźwiającymi perfumami. Nałożyła na siebie jego własność. Czuła się strasznie nieswojo. Przez chwilę wymienili normalnie parę zdań, ale przecież on wciąż mógł jej coś złego zrobić. Wszystko, byle jej nie zabić. Zaczęła zapinać guziki pod jego czujnym okiem, które wcale jej nie pomagało. W jednej chwili Nott machnął różdżką powodując, że wszystkie guziki zamiast się zapiąć po prostu… oderwały się.

- Nie przesadzaj z tym zapinaniem się – mruknął – Muszę mieć jakieś przyjemności skoro nie podziękowałaś za notatki.

Prychnęła. To była jego koszula, ale najwidoczniej go to nie odchodziło. No tak, zawsze może sobie kupić nową, jeszcze lepszą. Wątpiła, by nawet za pomocą magii miał zamiar przyszyć te guziki.

- Chodź do mnie, Granger – wskazał na miejsce tuż przed nim. Stanęła jak spetryfikowana. Nie… Nigdy do niego nie podejdzie. Nie będzie jej rozkazywać. Nie da się tak łatwo.

- Powiedziałem coś…

Nie ugnie się.

- Prowokujesz mnie, szlamo? – jego głos był cichy jak nigdy.

Nigdy do niego nie podejdzie. Nott syknął z wściekłości.

- Pożałujesz tego! – ruszył w jej stronę. Hermiona najchętniej uciekłaby przed nim. Wycofałaby się w kąt, ale nie może tak łatwo się poddawać. Nie cofnie się przed nim. Musi mu pokazać, że nie jest rzeczą, którą można rządzić. Jest mądrą, odważną Gryfonką, która potrafi stawić mu czoła. Uniosła dumnie głowę. Nott szedł w jej stronę z wyciągniętymi rękoma. Hermiona widziała, że niezwykle denerwuje go to, że się nie odsuwa. Nagle stanął przed nią twarzą w twarz. Bardzo mocno złapał ją za ramiona. Bolało bardzo, ale tylko się skrzywiła. Chłopak przyciągnął ją tak, że stykali się ciałami. Wtedy nie mogła już wytrzymać. Serce wyrywało jej się z pieści. Nogi i rozsądek nakazywały, by rwać się do ucieczki.

- Ty wredna, brudna szlamo – syknął – Pożałujesz, że musiałem do ciebie podchodzić.

Popchnął ją na podłogę tak, że upadła na plecy. Jęknęła, ale się nie dała.

- Taki z ciebie facet, Nott? – warknęła. Ślizgon nachylił się nad nią, by nie miała drogi ucieczki. Taka bliskość z nim działała na nią okropnie. Czuła się jak mina, która powinna za chwile wybuchnąć. Nie wiedziała tylko w jaki sposób. Łzami, przekleństwami. Jedno było pewne. Czuła się rozerwana, postrzępiona. Nie wiedziała, co robić. Jedno pokładało się z drugim.

- Jestem facetem, Granger, a ty jesteś kobietą, która niezwykle wdała mi się we znaki – odparł gniewnie.

- Może jeszcze mnie uderz, co?! – krzyknęła – Skoro jesteś takim mężczyzną, to proszę bardzo, nie krępuj się, pokaż ile jesteś wart!

Nott się zawahał.

- Nie mam zamiaru cię bić, jesteś nienormalna? – warknął. Jego czarne, zmierzwione włosy były w nieładzie, który uznałaby za całkiem uroczy, gdyby nie to, że była na niego potwornie wściekła.

- To ty jesteś psychiczny! Skoro Narcyza tego chce, to skończ to, co musisz zrobić i wypuść mnie do cholery! – szarpnęła się, ale nic to nie dało. Jego uścisk był piekielnie mocny. Nie mogła oderwał wzroku od tych szarych tęczówek.

- Tak bardzo pragniesz, bym w końcu się za ciebie zabrał? – warknął.

W oczach Hermiony pojawił się taki strach, że nie dało się go nie zauważyć.

- Nigdy. Nie poddam się bez walki, Nott!

- Ty nie masz nic do gadania – powiedział chłodno.

- Mam dla ciebie pewien układ – odparła. Zdmuchnęła gniewnie parę loków, które opadły na jej twarz. Nott spojrzał na nią przebiegle. Nie miał pojęcia, co ta dziewczyna może mu zaoferować, ale zaintrygowało go to.

- Mów – rozkazał. Tym razem posłuchała.

- Wyzywam cię na pojedynek – spojrzała mu prosto w oczy, żeby pokazać mu, że jest pewna swojej decyzji. Teodor przez sekundę zapatrzył się w intensywnie brązowe tęczówki. Niczym ciepła, roztopiona czekolada. – Jeśli wygram, to wypuszczasz mnie, nie robiąc mi żadnej krzywdy, a jeśli ty wygrasz – zaczęła powoli – To już daję ci wolną rękę.

Zmrużył oczy doszukując się jakiegoś podstępu. W końcu byli na równi z umiejętnościami, więc nie miał się czego obawiać. Ba! Nie obawiał się niczego. Znał swoje możliwości i wiedział, że jest lepszy. W końcu był czystej krwi, a to na pewno o czymś świadczyło. Pokona tę szlamę i wymyśli dla niej coś okropnego, by tak łatwo o tym nie zapomniała.

- Zgoda – powiedział. Zlazł z niej i nawet nie pomógł jej wstać. Poszukał przez chwilę w swojej kieszeni i wyjął z niej różdżkę Hermiony.

- Żadnych sztuczek – orzekł twardo. Rzucił Hermionie różdżkę. Pochwyciła ją w locie i wzmocniła czujność. Nic się już nie liczyło. Był tylko Nott. Wiedziała, co może się stać, jeśli przegra, ale była pewna swoich umiejętności. W końcu nie bez powodów była najmądrzejszą uczennicą od paruset lat. Była pewna, że czysta krew o niczym nie świadczy. Liczył się talent i umiejętności. Jeszcze mu pokaże. Nigdy się nie podda. Przeżyła wojnę i trudności z nią związane, a załamywała się, kiedy Nott mścił się na niej.

            Strumień ognia z różdżki Notta wystrzelił nieoczekiwanie. Pisnęła, ale szybko odbiła zaklęcie tarczą wodną. Nott zmrużył oczy. Hermionie na twarz wlazł pogardliwy wyraz. W stronę Hermiony stronę poleciał następny promień, tym razem niebieski. Nie ruszyła się z miejsca, a jedynie wyciągnąwszy różdżkę, rzuciła od razu Protego. Zaklęcie odbiło się od jej tarczy i poleciało w stronę Notta, który rozwiał je ruchem nadgarstka. Sekundę później dostrzegła kolejne zaklęcie wysłane przez Ślizgona. Uskoczyła, zauważając, że przed tym zaklęciem nie uratuje jej żadna tarcza obronna.

- Co tak słabo, Granger? Wykaż się umiejętnościami godnymi twojego poziomu. Co z ciebie za przeciwnik! – drwił z niej, ale ona się nie dała. Uraził ją. Uważał, że jej umiejętności ją zbyt niskie jak dla niego. Fuknęła ze złości.

I wtedy się zaczęło. Hermiona skakała, biegała, odbijała zaklęcia, rzucała gwałtownie różnokolorowe pociski, nawet te wyjątkowo silne. Sam Nott również bardzo się wysilał, ale najwyraźniej świetnie się bawił. Walczył agresywnie, czasami wykrzykując różne uwagi, a niekiedy czarował werbalnie. Nott był najtrudniejszym przeciwnikiem, z jakim kiedykolwiek walczyła. Poruszał się niesamowicie szybko, jednocześnie bez najmniejszego trudu. Biegał, schylał się, machał błyskawicznie różdżką, niekiedy Hermiona nie mogła nawet tego dostrzec, co często źle by się dla niej skończyło, a przecież tego nie chciała. Do ich walki wkradła się jeszcze większa adrenalina, pasja i zdecydowanie, by pokonać drugiego. Atakowała coraz gwałtowniej, choć słabo to do niej docierało, bo myślała głównie o zwycięstwie w tym starciu. Było gorąco, nogi powoli odmawiały posłuszeństwa, skupiała się na ruchach przeciwnika, chciała wyczuć, co stanowi jego kolejny krok. Nott wyglądał inaczej niż na początku pojedynku z Hermioną. Na jego policzki wstąpiły rumieńce, a on sam chyba już nie miał granic, jeśli kiedykolwiek jakieś były. Wprawdzie nie rzucał Zaklęć Niewybaczalnych, ale inne, nawet te z czarnej magii śmigały w kierunku Hermiony. Czego mogła się jednak spodziewać. Ona nie miała ochoty używać zaklęć niewybaczalnych ani tych z zakresu czarnej magii. To nie była jej dziedzina i nigdy nie zamierzała się nią interesować. 

            Nagle błysnęło jej przed oczami czerwone światło. Nie wiedziała, co robić. Nie kojarzyła tego zaklęcia. Nie była to z pewnością drętwota. Pewnie należało do czarnej magii. Owszem, uczyła się jej trochę, ale tylko na potrzeby wojny, by wiedzieć z czym będzie mogła mieć do czynienia, ale nigdy nie uczyła się jej tak dogłębnie jak najwyraźniej ten chłopak. Nott przecież mógł zrobić wszystko, by wygrać. Przeraziła się i wypowiedziała pierwsze, co jej przyszło do głowy.

- Incendio! Sectumsempra! – strumień światła pomknął ku Nottowi. Nasze zaklęcia zderzyły się ze sobą i eksplodowały. Huk wstrząsnął pomieszczeniem. Odrzuciło ich oboje. Hermiona nie wiedziała, co się stało z Nottem. Sama uderzyła się mocno w ścianę. Tępy ból ujawnił się w jej głowie. Syknęła. Nigdzie nie widziała Notta. Nagle pokojem ponownie wstrząsnęło i nastąpił wybuch. Stół naprzeciw niej eksplodował i dość mocno została narażona na kawałki twardego drewna sypiącego się w jej kierunku. W lochach wybuchł pożar i zrobiło się duszno. Zakaszlała. Brakowało jej powietrza w płucach. Chciała się podnieść, ale upadła. Miała skręconą kostkę. Zaklęła dość paskudnie.

- Nott?! – zawołała. Nie wiedziała dlaczego, ale poczuła strach o chłopaka. Wiedziała, że to głupie. Nie powinna się nim przejmować i dać temu spokój. Sama powinna ratować własne życie. Ale nie potrafiła się ruszyć. Kiedy patrzyła w te szare tęczówki Teodora Notta nie potrafiła wyzbyć się myśli, że on tak naprawdę nic by jej nie zrobił. Głupia jesteś, Hermiono! Przecież ci groził. Mówił, że może z nią zrobić, co tylko mu się podoba. Nie! Musiała mu pomóc. Nie wierzyła, nie mógł jej skrzywdzić. Ale do cholery skąd to przekonanie? Intuicja?

            Wzięła głęboki oddech i od razu tego pożałowała. Masa dymu zatkała jej płuca i uniemożliwiła oddychanie. Koszula Notta kleiła się jej do ciała. Było gorąco. Ogień był coraz większy. Nagle go dostrzegła. Był… o Merlinie! Był cały we krwi. Hermiono, to twoja wina! Rzuciłaś na niego Sectumsemprę. Co ją do tego popchnęło?! Godryku, to była czarna magia! Nie miała się do niej dotykać. Nie, nie, nie, nie!

- Nott! – krzyknęła i przedostała się z wielkim trudem przez pokój, by tylko nie dotknąć ognia. Czuła w powietrzu trujący gaz. Ból w kostce palił. Hermiona złapała się za głowę. Panika opanowała jej ciało. Musiała się jej pozbyć. Musi ich stąd uratować. Nie mogła pozwolić, by ktoś stracił życie. Nie darowałaby sobie tego. Na dodatek jeśli by coś mu się stało… To tylko jej wina. Jej głupota. Odnalazła różdżkę i przyłożyła ją do zakrwawionej bluzki Ślizgona.

- Vulnera Sanentur! Vulnera Sanentur! Och, Merlinie błagam! – pochylała się nad ciałem chłopaka. Łzy bezsilności potoczyły się jej po policzkach. Bez przerwy powtarzała słowa zaklęcia.

Nagle rany stopniowo zaczęły zanikać. Ona sama coraz bardziej traciła przytomność. Miała nadzieję, że Teodor się obudzi. Kolejny wybuch za jej plecami. Jej zduszony pisk. Starała się nie oddychać głęboko, ale nie dała rady. Trujący gaz dostał się do jej płuc. Osunęła się na podłogę obok Teodora. Zemdlała.

Hermiona nieprzytomna leżała na czymś miękkim. Odczuła to zanim jeszcze otworzyła oczy. Delikatnie uchyliła powieki i omiotła pomieszczenie wzrokiem spod długich rzęs. Zmarszczyła czoło. Gdzie się znajdowała? Nie kojarzyła tego wystroju. Leżała na granatowej sofie, podłogę pokrywał biały dywan. Ściany miały czarny kolor. Do pokoju wpadało światło księżyca przez wielkie okna z aksamitnymi, granatowymi firanami. Podniosła się lekko tak, że podpierała się na łokciach.

- Zbudziłaś się – usłyszała znajomy głos. Drgnęła. Obok niej pojawił się wysoki Nott. Jego mina nie mówiła nic o tym, że ma ochotę ją zabić. Była nieprzenikniona. Nie uśmiechał się kpiąco, nie gościł na jego twarzy grymas złości. Absolutnie nic. Usiadł na wielkiej, granatowej kanapie obok niej.

- Gdzie jesteśmy? – zaniepokoiła się. Podniosła się do pozycji siedzącej.

- W Pokoju Życzeń – odpowiedział. Hermiona obserwowała jego ruchy. Wydawał się teraz taki normalny, ale niczego się po nim nie spodziewała. Bała się o własne zdrowie psychiczne jak i te fizyczne. Nie mogła się wyzbyć z pamięci widoku Teodora Notta całującego ją w szyję, szarpiącego się z nią. Nadgarstki wciąż bolały, a siniaki na ciele dawały o sobie znać. Miała malutką rankę na policzku. Nie będzie tak łatwo usunąć tego z pamięci. Obrzuciła Ślizgona czujnym spojrzeniem. Był taki dziwny i tajemniczy. Jego zachowanie mogło się zmieniać z sekundy na sekundę. Był nienormalny. Krzyczał na nią, kpił z niej, obmacywał, prawie bił, później przejmował nią. Bezczelność to jego drugie imię. Ale jednak… ten pojedynek. O Merlinie, co oni zrobili z tym pomieszczeniem!

- Co się tam stało? – spytała. Chciała dowiedzieć się wszystkiego. Nott bezczelnie spojrzał w jej oczy jakby wiedział, że są jego najsilniejszą bronią.

- Pojedynkowaliśmy się, jeśli nie pamiętasz – zaczął – Wtedy na koniec rzuciłem na ciebie zaklęcie…

- Z czarnej magii? – w jej głosie było tyle chłodu i pogardy, że sama się tego nie spodziewała.

- Tak. Miało ono odebrać ci dostęp powietrza, byś zemdlała. Byłaś nieznośna. Zresztą sama użyłaś zaklęcia czarnomagicznego – uśmiechnął się ironicznie. Zignorowała go. Przypomniała sobie o jej uczynku i zaczęło ją to dręczyć. Nott wyglądał całkiem dobrze, a to oznacza, że udało jej się go uratować. Powinna nie czuć się już taka winna.

- To oznacza, że nastąpił wybuch, kiedy nasze zaklęcia się spotkały?

- Dokładnie.

Zamyśliła się. Nie wiedziała, co ma powiedzieć.

- Kto nas uratował? – zaciekawiła się.

- Oboje się uratowaliśmy – odrzekł. Zrobiła wielkie oczy. Uratował ją?! Ależ tak, oczywiście, przecież nie mógł jej zostawić, bo inaczej by umarła. Chciał mieć czyste konto. Nigdy nie będzie go mieć. To Ślizgon. Kierujesz się stereotypami, Hermiono. Westchnęła.

- Dzięki – powiedzieli jednocześnie w tym samym czasie. Uśmiechnął się lekko ironicznie, ale jej twarz nie wyrażała niczego.

- Wychodzę – oznajmiła. Podniosła się z łóżka mimo wielkiego bólu. Nott nie zaprotestował - Dasz mi spokój w zamian za wspólne uratowanie życia? Czy mamy zamiar wywołać kolejny wielki pożar?

Zastanawiał się przez chwilę.

- Zejdź mi z oczu.

Oburzyła się jego twardym tonem. Jej niepokój, co do niego nie zmalał ani o jotę. W końcu to on chciał ją skrzywdzić. Ale czy na pewno? Tak, na pewno! Nienawidziła bić się z myślami. Upewniła się, że ma różdżkę w kieszeni i szybko wycofała się do wyjścia. Najwidoczniej Nott wyleczył jej skręconą kostkę. To dziwne, że miał ochotę się jeszcze nią potem zajmować.

            Kiedy opuściła Pokój Życzeń, zatrzymała się. Oparła się o ścianę. Była przytłoczona tym wszystkim. Miała ochotę uciec jak najszybciej od tego człowieka, ale coś ją zatrzymywało. Uratowali sobie życie. Ale do cholery, nie zapominała tego, co się działo. Wojna w jej myślach trwała i trwała. Nie potrafiła się uspokoić. W końcu odeszła. Ruszyła prosto w stronę prywatnego dormitorium. Wlokła się po schodach. Minął ją jakiś piątoklasista, który spojrzał na nią z niesmakiem. Spojrzała na swój wygląd. No tak, wszystko jasne. Miała na sobie tylko koszulę Notta, całą osmaloną, ale nie straciła ona zapachu perfum chłopaka. Była rozpięta z powodu braku guzików. Widać było tylko jej stanik z żałośnie zwisającymi ramiączkami. Natychmiast szybciej ruszyła po schodach, by zapobiec kolejnym spotkaniom z uczniami. Minęła jeszcze tylko jedną, małą Krukonkę. Ale dziewczynka bardziej zajęta była gadżetem, w którym rozpoznała dzieło ze sklepu Weasleyów. Podała Grubej Damie hasło i wpadła do Pokoju Wspólnego.

- Hermiono! – usłyszała wściekły głos, w którym od razu rozpoznała Ginny. Odwróciła się powoli. Ginny szła w jej stronę z niezadowoloną minę, która od razu zniknęła widząc, w jakim Hermiona jest stanie.

- Co jest, Ginny?

- Musimy pogadać, ale lepiej nie tutaj – złapała ją za ramię i pociągnęła do jej prywatnego dormitorium, bo Clemense zaprosiła swoje przyjaciółki do dormitorium dziewcząt. Ginny zamknęła za nimi drzwi i posadziła Hermionę na łóżku. Założyła ręce na piersiach i tupała niecierpliwe nogą.

- Czekam na wyjaśnienia.

Hermionie serce zamarło.

- Ginny, czy nie możemy…

- Nie, Miona! Malfoy dzisiaj spytał się mnie jak tam u ciebie, bo śpisz u Luny i nie masz siły się ruszyć po jakiejś imprezie!

- Co mu powiedziałaś? – zaniepokoiła się Gryfonka. Śnieżynka podbiegła do niej, a ta wzięła ją na kolana. Szczęśliwy pupil wstrząsnął uszkami.

- A co miałam mu powiedzieć? – oburzyła się. Hermiona miała już załamać ręce – Powiedziałam mu, że z tobą w porządku, ale nie masz siły się pokazać na lekcjach.

Brązowowłosa odetchnęła z ulgą.

- Jesteś najcudowniejszą przyjaciółką, Gin – ucieszyła się.

- Wiem – zauważyła – Dlatego powiedz mi, najcudowniejszej przyjaciółce, gdzie to cie nie było przez prawie całe 24 godziny? – była nieugięta. Musiała się dowiedzieć.

- Ginny, to nie jest takie łatwe – Hermina poczuła jak coś się w niej łamie. Nie chodziło jej tylko o Notta i o to, co przeżyła, ale też o to, czego się dowiedziała. Prawdy o Malfoyu. Ufała mu nadal, ale poczuła uraz. Nie powiedział jej, a powinien. Będzie musiała z nim pogadać.

- Miona, jestem twoją przyjaciółką i się martwię – westchnęła Ruda i usiadła obok niej. Obrzuciła jej strój bacznym spojrzeniem i aż zaniemówiła.

- Co z twoim stanikiem i czyja to koszula?

Hermionę zabolało serce. Te wspomnienia wróciły jak żywe.

- Proszę cię, nie teraz. Powiem ci nawet jutro, ale błagam daj mi się z tym oswoić.

Jej głos był tak rozpaczliwy, że Ginny się przestraszyła.

- Ale Miona, chyba żaden szmaciarz nie zrobił ci nic…

- Nie, Ginny – Hermiona przytuliła się do przyjaciółki – Dziękuję, że jesteś.

- Zawsze będę – zapewniła ją i pogładziła po włosach. Po raz pierwszy poczuła się jak starsza siostra. Zawsze to Hermiona pełniła funkcję jej pocieszycielki, a teraz było na odwrót. Bała się tego, co jej Hermiona powie, ale musiała wiedzieć. Nie pozwoli, by była z tym sama. Zawsze lepiej jest coś powiedzieć zaufanej osobie. Nie czuje się wtedy takim samotnym. Hermiona ją w tym utwierdziła.

Gryfonka leżała wpatrując się w księżyc. Przed chwilą dostała list od Malfoya z pytaniem, gdzie się podziewa. Odkąd Ginny wyszła nigdzie się nie ruszała. Starała się nie użalać nad sobą i iść do przodu, ale nie zawsze jej to wychodziło. Po raz dziesiąty czytała i gapiła się na pochyłe, schludne pismo Dracona. Tęskniła za nim i chciała go zobaczyć, ale gdy tylko przypomniała sobie o jego tajemnicy, której nie usłyszała od niego, ale od Notta… Przez to przecież stało się to, co się stało. Ale musiała z nim pogadać. Odpisała mu krótką wiadomość „Moje dormitorium”. Podała sówce, która wyleciała przez uchylone okno. Świeże powietrze. Tego potrzebowała. Wciąż czuła z płucach palący dym. Nie minęło pięć minut, a w jej pokoju pojawił się Draco. 

~~~~~~~~~~~~~~~ 

Notkę udało mi się wstawić wcześniej niż zwykle ;3 Mam już nawet prawie dwie strony kolejnej, bo wczoraj dopadła mnie szaleńcza ilość weny. Tak więc może kolejny rozdział pojawi się też w okolicach trzech dni. Może jeszcze w piątek ^^ Trochę obawiam się, że ta cała sytuacja z Nottem i uwięzieniem Hermiony za szybko się skończyła, ale blog niedługo się kończy, a mam jeszcze sporo do opisania. 

Pozdrawiam

Sheireen ♥