Cisza przed Burzą

Uśmiechnął się widząc ją, jak to zwykł robić. Tym czarującym, szelmowskim uśmiechem. Godryku, jak jej go brakowało! Co z tego, że to tylko jeden dzień. Tak bardzo potrzebowała jego obecności w tej chwili. Te platynowe, sterczące w nieładzie włosy. Jak ona go kochała. Tak bardzo.   Draco dostrzegł jej stan. Jego wzrok powędrował po koszuli, która ewidentnie nie była jego i po staniku. Hermiona zaklęła w myślach, że się nie przebrała. I jak ona teraz będzie się tłumaczyć?

- Co to ma znaczyć, Granger? – jego głos był tak chłodny. Tak podobny do głosu Notta. Przestraszyła się i lekko odsunęła. Malfoy musiał to zauważyć.

- Czyja to do cholery jasnej koszula? Daj mi ją! – rozkazał. Hermiona zagryzła wargę, bojąc się tego, co nastąpi. Wiedziała, że nie będzie łatwo. Draco wyrwał jej koszulę i spojrzał na mały, wyszywany herb, którego nie zauważyła. Podniósł na nią chłodny wzrok.

- Nott?

Hermionie stanęły świeczki w oczach.

- To nie tak jak myślisz – odparła.

- Z pewnością – jego głos był ostry jak brzytwa – Dobrze się bawiłaś? Niby Carmen kazała ci patrolować nocne niebo i przypadkiem spotkałaś Notta. Zostałaś u niego na noc, wykręciłaś się przyjaciółkami, a teraz siedzisz w jego koszuli?

Tak bardzo zabolało. On nie wiedział, co przeżyła. Nie on będzie to przeżywać. Zdenerwowała się. Draco zdał sobie sprawę, że przesadził, kiedy jedna łza wielkości grochu potoczyła się po policzku dziewczyny.

- Hermiono, przepraszam… Ja, ja wcale tak nie myślałem… - wyjąkał.

- Och, z pewnością – syknęła jadowicie. Jej oczy były przepełnione takim bólem. Nagle dostrzegł wielkie siniaki na jej biodrach i malutką, mało widoczną ryskę na piesi dziewczyny. Zamurowało go. Nie, nie sądził, żeby ona… NOTT!

- Hermiono, masz mi natychmiast powiedzieć całą prawdę! – zdenerwował się. Odgarnął z twarzy niesforne kosmyki.

- A czy ty mi ją powiedziałeś?! – krzyknęła. Jeszcze bardziej go zamurowało. O co chodziło? Co ten Nott jej znów na gadał? Jak on nienawidził niewiedzy.

- Nie mam pojęcia, o czym mówisz! – warknął. Hermiona wytarła kolejną łzę z policzka. Prychnęła, słysząc jego słowa.

- Nie masz pojęcia?! Do cholery, Malfoy! Gdybyś mi powiedział o listach matki, to wszystko byłoby dobrze! Myślałeś, że jeśli ukryjesz przede mną to, że Astoria jest twoją wybranką, to będzie wszystko okej?!

Draco ukrył twarz w dłoniach. Narobiło się. Obiecał sobie, że załatwi to i Granger nigdy się o tej sprawie nie dowie. Teraz wiedział, że popełnił kolejny błąd. Kolejny błąd, który znów może popsuć to, co udało im się zbudować przez tygodnie związku.

- Chciałem ci powiedzieć…

- Jasne! Chciałeś! – gestykulowała żwawo. Nie płakała już. Targała nią taka wściekłość, że chyba dawno już takiej u niej nie widział. – Tylko kiedy?! Kiedy ja się pytam?! Chociaż nie! Lepiej nie odpowiadaj! Może niech najpierw przydarzy mi się kolejna krzywda, a może dopiero wtedy uznasz za stosowne mi o tym powiedzieć!

- Jaka krzywda?! Miona, gadaj, na Slytherina! – nie chciał tego pokazać, ale kiedy usłyszał o tym, że stała jej się krzywda, przestraszył się nie na żarty.

- Niech cię to nie obchodzi! – warknęła. Odwróciła się od niego i ukryła twarz w dłoniach. Zdenerwował się. Złapał ją i odwrócił, lekko szarpiąc za nadgarstki. Zauważył panikę w jej oczach. Jej ręce były posiniaczone, a gdzieniegdzie dostrzegał zagojenia po najwidoczniej paskudnych ranach.

- Nie rób mi krzywdy, Draco… - wyszeptała. Przeraził się, widząc jak się skuliła.

- Hermiono, nigdy – szepnął łagodnym głosem. Jego serce biło bardzo szybko. Tak bardzo chciał się dowiedzieć, co się stało. Bał się, że Nott mógł jej zrobić niewyobrażalną krzywdę przez niego. Przez to, że jej o niczym nie powiedział. Ale jaki miał w tym cel? Dlaczego miałby to robić?

Dziewczyna w jego ramionach dygotała jak liść na wietrze. Jej loki spływały jej kaskadami po plecach i ramionach. Czuł się tak bardzo winny, że pozwolił jej wtedy samej pójść. Co z niego za mężczyzna, skoro nie potrafi ochronić własnej kobiety? Hermiona przytuliła się do niego i oparła głowę na jego barku. Tak, ona była jego kobietą. I tylko jego. Nigdy nie pozwoli jej odejść. Ku jego zdziwieniu Hermiona zaczęła szeptać mu do ucha całą  historię. Trwało to bardzo długo, ale słuchał uważnie. Hermiona pewnie nie przepuszczała żadnego szczegółu. Gotowało się w nim jak wyobrażał sobie Notta dotykającego przerażonej Hermiony. Gdy usłyszał jak ją pocałował i się narzucał… Nie daruje mu tego. Ten pieprzony sadysta dostanie za swoje. Miał nadzieję poradzić coś, jeśli chodzi o Pansy. Nie pozwoli jej być z tym człowiekiem. Nie po tym jak zobaczył, co się dzieje z Hermioną. Mimo wszystko poczuł dumę. Granger nie traciła odwagi, była waleczna, pyskowała mu i wyzwała na pojedynek. Mogła mu nie ratować życia, ale… Taka już była. I niech się lepiej nie zmienia. Kochał ją taką jaką była naprawdę.

Draco siedział na fotelu obitym czerwoną skórą. Dłonie złączył ze sobą koniuszkami palców. Patrzył się bezwiednym wzrokiem znad dłoni w nocny obraz za oknem. Spojrzał na Hermionę, która spokojnie spała na łóżku w czarnej piżamie. Zastanawiał się jak można było zrobić tyle krzywd takiej osobie jak ona. Tyle już przeżyła. A przecież zawsze była dobra i nic złego nikomu nie zrobiła. Westchnął ciężko i złapał się za głowę. Przetarł zmęczone oczy. Był wściekły na siebie, na Notta i przede wszystkim na matkę. Nie spodziewał się, że okaże taką naturę i posunie się do skrzywdzenia Gryfonki. Aż tak bardzo zależało jej, by poślubił Astorię? Czy naprawdę nie przejmowała się tym, że jej syn nie będzie z tą kobietą szczęśliwy? Dlaczego musiał się trzymać tych chorych tradycji? Nie wiedział, co robić. Jak miał się wyrzec rodzinnego obowiązku? Blaise też miał przypisaną partnerkę, ale ta zginęła na wojnie. Był wolny i miał czystą kartę. Mógł być w przyszłości z kimkolwiek chciał. On i Pansy znaleźli się w kłopotliwej sytuacji. Nie mieli pojęcia jak z niej wybrnąć. Ale działali razem. Już od rana planowali jak minąć się z ich przeznaczeniem. Zabójstwo drugiej połówki nie wchodziło w grę. Chociaż on z przyjemnością zabiłby Notta na miejscu. Poczuł jak ogień nienawiści opanowuje jego ciało na wspomnienie o jego dawnym przyjacielu. Niech on tylko go dorwie, a dopiero wtedy zobaczy, że Hermiony nie można tak bezkarnie dotykać. Ziewnął głęboko. Poczuł piasek pod powiekami. Postanowił się położyć. W końcu miał jutro lekcje i potrzebował odpoczynku. Najchętniej zostałby przy Hermionie, by ta nigdzie się nie ruszała, ale wiedział, że to nie będzie możliwe. Pewnie uprze się, by iść na lekcje, bo i tak już opuściła dzień przez tą sytuację. Wstał z fotela, zgarnął spodnie od piżamy i poszedł do łazienki. Ostatnio prawie cały czas spał u Hermiony. Rzadko kiedy bywał w swoim dormitorium. Tym razem nie miało być inaczej. Nie zamierzał opuszczać Hermiony po tym, co jej się przydarzyło. Czuł się za nią odpowiedzialny jeszcze bardziej niż wcześniej. Położył się obok niej na łóżku. Leżała prawie na samym skraju, wtulając głowę w poduszkę. Zapewne była bardzo zmęczona. Kołdra okrywała tylko część jej ciała. Czarna bluzka od piżamy lekko podwinęła się po góry, ukazując sińce na młodym ciele dziewczyny. Zacisnął zęby. Miał nadzieję, że czas zemsty przyjdzie szybko. Bardzo szybko.

Hermiona została oburzona przez budzik stojący na szafce. Przetarła oczy i przeciągnęła się. Całe ciało od razu zabolało pod wpływem ruchu. Skrzywiła się, ale nic nie powiedziała. Draco właśnie też powoli się budził. Miał na później do szkoły, więc po prostu schował głowę pod poduszkę i zasnął ponownie. Zwlokła się z łóżka i podeszła do szafy. Spojrzała przelotnie przez okno. Wiosenny dzień nie zapowiadał się zbytnio przyjemnie. Była pewna, że padało. Niebo było szare, jakby burzowe. Wyciągnęła ręce, by wziąć bluzkę i jej wzrok przyciągnęły siniaki na nadgarstkach. Zamknęła oczy i westchnęła ciężko. Zapomnij o tym, to było i nigdy się nie powtórzy. Wyjęła z szafy białą, zwykłą koszulę z długim rękawem i złotymi guzikami, która zasłaniała pamiątki po spotkaniu z Nottem. Znalazła czerwono-złoty krawat Gryffindoru i czarne rurki. Poszła do łazienki. Ściągnęła z siebie piżamę i spojrzała w lustro na swoje nagie ciało. Niektóre siniaki zanikały, a niektóre stawały się jeszcze bardziej wyraźne. Odwróciła głowę, by nie widzieć swojego żałosnego odbicia. Musi wziąć się w garść, a nie tylko rozpamiętywać i żyć przeszłością. Wzięła szybki prysznic i ubrała się. Wyszła z łazienki i spakowała książki do szkolnej torby. Miała szczęście, że dzisiejsze lekcje były luźne i zapewne nie było na nie nic zadane. Przechodziła właśnie obok łóżka, kiedy zatrzymała się. Spojrzała w stronę śpiącego chłopaka. Targnęły nią mieszane uczucia. Bezgraniczna miłość, ale i uraza. Uraza za to, że ją okłamał. Bała się, że może ukrywać jeszcze więcej. Nie miała przed nim żadnych, poważanych tajemnic i nie chciała, by on miał je przed nią. Związek opierał się na zaufaniu i prawdomówności, a nie na kłamstwie. Pokręciła głową, odgarnęła parę brązowych pasemek za ucho i wyszła z pokoju.

Pokój Wspólny zajmowały osoby z jej klasy i jeszcze dwóch niższych. Ginny właśnie wychodziła z dormitorium dla dziewcząt. Wyglądała na dość przygnębioną. Ujrzała Hermionę i uśmiechnęła się lekko. Brązowowłosa odwzajemniła uśmiech i obydwie Gryfonki zeszły na dół po schodach. Na korytarzu spotkały Harry’ego i Rona, z którymi udały się na wczesne śniadanie. Chłopcy wesoło rozmawiali, obgadując nauczycieli i uczniów oraz skarżąc się na lekcje.

- Co jest, Ginny? – spytała Hermiona. Niepokoiła ją smutna mina przyjaciółki. Ruda odwróciła się w jej stronę.

- Nic, wszystko w porządku, tylko Blaise… - skrzywiła się.

- Co z nim? – zdziwiła się Hermiona. Ginny milczała. Wskazała na Harry’ego i Rona.

- Nie chcę mówić przy nich.

Hermiona kiwnęła głową na znak, że rozumie. Kiedy weszły do Wielkiej Sali usiadły na końcu stołu Gryfonów. Chłopców zdziwiło to, że od nich odchodzą, ale oznajmiły, ze muszą porozmawiać. Wybraniec i Weasley wzruszyli tylko ramionami i pogrążyli się w rozmowie o quidditchu, zajadając się kanapkami. Hermiona i Ginny usiadły naprzeciw siebie. Panna Granger od razu przeszła do rzeczy. Nalała sobie do kubka gorącej herbaty i zamoczyła usta w napoju. Ginny wciąż nic nie mówiła. Hermiona czekała cierpliwie. Ruda odgarnęła swoje włosy na jedną stronę za ucho. Bawiła się łyżeczką zastanawiając się, jak ubrać w słowa to, co zamierzała wyznać przyjaciółce.

- Blaise musi wyjechać po szkole z kraju – bąknęła. Hermiona zdziwiła się tym, co usłyszała od dziewczyny. Zupełnie nie spodziewała się tej wiadomości.

- Jak to: musi wyjechać?

Ginny mocniej zacisnęła dłonie na kubku kakao, które właśnie piła.

- Nie wiem, dlaczego. Powiedział tylko, że musi. Zostawia wszystko, co tutaj ma. Przyjaciół, rodzinę… i mnie. Mogłam się tego spodziewać – westchnęła. Na jej czole pojawiły się małe zmarszczki jakby nad czymś mocno myślała. Hermiona poczuła ucisk w sercu. Musiała porozmawiać z Zabinim. Nie może tak po prostu opuścić wszystkiego, co tutaj miał. Nie może skrzywdzić tak Ginny. Nie wiedziała, czy romans jej przyjaciółki z przyjacielem Draco jest na poważnie, ale z tego co widziała i słyszała nawet za bardzo na poważnie. Blaise i Ginny zaczęli chodzić parę dni temu. Dlaczego musiał więc opuszczać kraj?

- Ginny, nie zostawiaj tak tego. Dowiedz się, dlaczego to robi i jaki ma w tym cel. Na pewno jest coś na rzeczy. Może coś go gryzie. Może to coś poważnego – orzekła Hermiona. – Może nawet potrafimy mu w tym jakoś pomóc.

- Ale Hermiono! – w głosie Rudej usłyszała frustrację – Myślisz, że nie próbowałam? On nie chce mi nic powiedzieć.

Nagle do Wielkiej Sali wleciała poczta. Hermiona przygotowana na to, że nic nie dostanie, dostrzegła, że leci do niej majestatyczna, przeogromna sowa o szarawym upierzeniu. Wylądowała na stole i uniosła nóżkę, by dostarczyć list. Ciekawa Hermiona odwiązała od nóżki sowy pergamin i rozwinęła go, przy okazji częstując sówkę chlebem. Odleciała, pohukując z zadowoleniem. Jej oczy śmigały po pergaminie. Serce to stawało, to biło coraz mocniej. Nie mogła uwierzyć, że ta kobieta miała jeszcze czelność do niej pisać. Narcyza Malfoy nie dawała za wygraną. Przeczytała list raz jeszcze.

- Wszystko dobrze? – spytała Ginny, widząc minę przyjaciółki. Hermiona zazgrzytała zębami.

- Jak ona śmie mi grozić? – warknęła – Ona w ogóle nic nie rozumie. Czy dla niej nie liczy się szczęście jej syna? – mruczała sama do siebie. Podarła list od matki Dracona. Była wściekła. Kobieta groziła jej, że jeśli zaraz nie opuści boku Malfoya, to jeszcze bardziej nauczy ją, że takie szlamy jak ona nie powinny istnieć. Okropna kobieta. Ale nie. Ona nie podda się tak łatwo bez walki. Nawet jeśli miałaby nieźle za to oberwać. Zresztą, co Cyzia miała jej do zaoferowania? Nasłała już na nią Notta. Skąd się dowiedziała, że już jest po sprawie i została wypuszczona ze szponów tego sadysty? Może on jej o tym powiedział? Może ona teraz jeszcze bardziej chciała ją przestraszyć myśląc, że dziewczyna jest na skraju załamania? Oj, grubo się przeliczyłaś Narcyzo.

- Miona, możesz mi opowiedzieć, co się z tobą działo? – dopytywała się Ginny. Hermiona uznała, że nie warto mieć przed nią tajemnic. Ona jej się zwierzyła. Teraz była kolej na Hermionę. Powiedziała Ginny o wszystkim. Kiedy skończyła w Wielkiej Sali wydawało się przybyć bardzo dużo uczniów. Ginny była cała czerwona na twarzy.

- Niech no ja mu pokażę! – szukała już wzrokiem godnym bazyliszka, Teodora Notta. Dostrzegła go samotnego przy stole Ślizgonów. Siedział z książką w ręce i czytał w zamyśleniu. Zupełnie jak Hermiona. Ona równie często tak robiła. Ginny już podnosiła się, by mu dokopać, ale Hermiona pociągnęła ją za rękaw.

- Siadaj i nie wariuj – rozkazała jej ostrym tonem. Oczy Ginny zrobiły się wielkie jak galeony.

- Nie wariuj? Hermiono, ta szuja wyrządziła ci tyle krzywdy, a ty mi mówisz „nie wariuj”? – nie mogła uwierzyć w zachowanie przyjaciółki. Hermiona pokręciła głową.

- To nie tak. Po prostu to jest sprawa między nim a mną. Nie chcę, by było widać, że każdy z mojego otoczenia o tym wie. Gdybyś zrobiła teraz awanturę to… - zamyśliła się – No cóż, zapewne trąbiłby o tym cały Hogwart, a rozgłosu nie potrzebuję.

Ginny tylko wzruszyła ramionami. Hermiona wiedziała, że tak łatwo by nie odpuściła, gdyby nie ona. Ale taka była prawda. Nie potrzebowała rozgłosu ani plotek na temat tego, co mogło się wydarzyć z nią i Nottem. Znając ludzi od razu powstałyby najróżniejsze historie na ten temat. Nie miała ochoty tego wysłuchiwać. Bezwiednie wpatrywała się w Notta, który jakby nigdy nic czytał książkę. Prychnęła i odwróciła wzrok. Nie powinna się już nic przejmować, ale coś jej się zdawało, że teraz będzie go zauważać o wiele częściej, niż by tego chciała. Tak właściwie to w ogóle nie chciała go widywać, ale to nie było możliwe. Często pojawiał się w bibliotece, która była jej codziennym miejscem przesiadywania nad książkami i lekcjami.

            Spojrzała na zegarek.

- Musimy się zbierać na lekcje – zauważyła. Razem z Ginny zwlokły się z drewnianych ław i wyszły z Wielkiej Sali. Szybko wmieszały się w tłum. Ruszyły na dziedziniec transmutacji, by dojść pod klasę McGonagall, która nawet po objęciu stanowiska dyrektora, nie przestawała uczyć tego przedmiotu. Hermiona zawsze podziwiała tę czarownicę. Miała tyle na głowie, a zawsze była opanowana i nie wpadała z panikę ani tego typu rzeczy. Radziła sobie z tak ogromną odpowiedzialnością. Hermiona wiedziała, że gdyby tak potrafiła, jej życie byłoby o wiele bardziej poukładane.

            Lekcje minęły zadziwiająco szybko. Na przerwach spotykała się z Malfoyem. Teraz, kiedy wychodziła z ostatnich zajęć, skierowała swoje kroki na balkon na piątym piętrze, gdzie mieli się spotkać. Hermiona na długiej przerwie poszła do biblioteki i w końcu znalazła to, czego szukała tyle czasu. Książkę z eliksirem dla Ginny. Odnalezienie jej było już połową sukcesu. Wyszła na balkon i usiadła na ławeczce. Oparła się o zimny, kamienny mur. Motyle latały obok donic z przeróżnymi, ślicznymi kwiatami. Po dachu, który osłaniał taras, spływał deszcz. Hermiona z rozkoszą wdychała orzeźwiające powietrze jakie przyniosła burza. Na tarasie nie było nikogo oprócz niej. Nagle pojawił się na nim Draco. Usiadł obok niej i pocałował w policzek. Podała mu książkę na stronie z eliksirem.

- Sądzisz, że nam się uda? To jeden z najbardziej skomplikowanych przepisów jakie znam. Na dodatek można ważyć go tylko w nocy – oznajmiła. Draco przeczytał sposób przygotowywania.

- A czas trwania to półtora miesiąca.

- Czyli udałoby nam się go skończyć w maju, jeśli zajmiemy się nim już dzisiaj – zauważyła Hermiona. Spojrzała na recepturę i zaniepokoiła się.

- Skąd my weźmiemy te wszystkie składniki? Niektóre z nich są najzwyczajniej w świecie zakazane.

- Możemy je zdobyć na Przekątnej. Widywałem niektóre z nich na sklepowych półkach.

Hermiona przemilczała jego uwagę. Wolała nie poruszać tematu tego, że chodził na Nokturn. Nie przepadała za tym miejscem. Pełne szaleńców i dziwnych ludzi. Wyjętych spod prawa czarownic i czarodziejów, którzy znienawidzili innych obywateli.

- Malfoy? – spytała, chcąc zwrócić jego uwagę.

- Co, Granger? – spojrzał na nią. Hermiona znów spojrzała w te cudowne, szare tęczówki. Tak… one były zdecydowanie lepsze od Notta. Tamtych się bała, te… kochała. To one ją zafascynowały najbardziej. Urzekły ją i uwiodły. To właśnie one sprawiły, że Draco Malfoy stał się dla niej niezwykły. Zanim jeszcze poznała go bliżej.

- Wiesz może coś na temat Blaise’a? O tym, że wyjeżdża?

Draco odwrócił wzrok i spojrzał na książkę. Hermiona zniecierpliwiła się i zamknęła ją, przy okazji zabierając.

- Nie wykręcaj się – warknęła.

- Nie bądź taka natrętna – mruknął.

- Nie jestem natrętna – założyła ręce na piersiach.

- Jesteś, Granger. Zawsze byłaś.

- Wcale nie! – zaperzyła się – A ty egoistyczny i bezczelny! – odgryzła mu się. Uśmiechnął się szelmowsko.

- Nie, Granger. Nigdy nie byłem egoistyczny ani bezczelny.

- Och, oczywiście – skrzywiła się – Ani trochę.

- Czy to był sarkazm? – zauważył. Zmrużyła oczy, a jej loki lekko się naelektryzowały.

- Czyli nic nie powiesz? – dopytywała się.

- A ty znów wracasz do tematu? – westchnął i przeczesał włosy.

- Draco! – zawołała oburzona.

- Co?! – odpowiedział tym samym.

- Tutaj chodzi o Ginny! Nie przejmujesz się tym, ze twój przyjaciel wyjeżdża bez słowa i zostawia wszystko? – nie mogła uwierzyć jak mógł być taki obojętny na tą wiadomość. A może już od dawna o tym wiedział? Tak czy inaczej nie powinien tak łatwo odpuszczać. Może i była natrętna i wścibska, ale nie pozwoli, by ktoś, kto był ważny dla jej przyjaciółki wyjechał i opuścił ją bez wyjaśnień.

- Ma swoje powody – oznajmił.

- Chcę je znać – odparła twardo. Malfoy pokręcił głową.

- Ale ich nie poznasz, kotek – uśmiechnął się ironicznie. Gryfonka zastanowiła się przez chwilę, by po sekundzie zaświtał jej nowy sposób w głowie. Hermiona przybliżyła się do niego. Jego mina wyrażała tylko jedno „Coś kombinuje”. Hermiona uśmiechnęła się delikatnie i odgarnęła mu opadające kosmyki z twarzy.

- Nie powiesz? – spytała cichutko. Pokręcił głową. Położyła mu ręce na umięśnionych barkach i lekko pocałowała. Odsunęła twarz od jego na odległość paru centymetrów i spojrzała prosto w oczy.

- Nic a nic?

Zaśmiał się i przyciągnął ją do siebie. Usiadł na kolanach i pocałował. Hermiona uśmiechnęła się zwycięsko w duchu. Miała go. Och, jak ona kochała tak nim manipulować. Parę ruchów i wie wszystko.

- Co zamierza Zabini? – odsunęła się delikatnie. Jest mój. Powie mi. Na jej twarzy zagościł zwycięski uśmiech, jakby już wygrała.

- Nie wtykaj nosa w nie swoje sprawy, słońce – uśmiechnął się zwycięsko. Natomiast jej uśmiech zbladł. Przechytrzył ją. Oburzyła się i chciała zejść mu z kolan, ale ją przetrzymał.

- Jesteś okropny – skomentowała jego zachowanie. Była zawiedziona, że jej się nie udało.

- Ty nie lepsza. Żeby posuwać się do takich czynów.

Prychnęła. Wzięła książkę i ponownie ją otworzyła. Uważnie przeczytała sposób przygotowania. Był całkiem podobny do przygotowywania eliksiru Wielosokowego.

- Dałbyś radę zdobyć sproszkowany kieł jadowitego, mglistego węża i skrzydło nietoperza? – spytała lekko obrzydzonym głosem. Skład tego eliksiru był niekiedy doprawdy odrzucający. Draco przez chwilę się zamyślił.

- Napiszę do znajomego, by wysłał mi je jak najszybciej – oznajmił. Hermiona odetchnęła z ulgą. Nie sądziła, by tego typu składniki były w magazynku szkolnym, ale z resztą zapewne nie będzie problemu. Będzie musiała tylko pod peleryną niewidką wkraść się do środka.

- Napisz dzisiaj, najlepiej teraz – wstała z jego kolan.

- Dobra, spokojnie… - rozłożył się na ławce. Hermiona oburzona walnęła go książką po głowie – Hej, za co? – zdziwił się Malfoy.

- Wstawaj i szybko to pisz! Eliksir najlepiej ważyć już dzisiaj, ale potrzebujemy składników. Jeśli dojdą jutro, to od razu zabieramy się do pracy! – mówiła jak nakręcona. Wrzuciła książkę do torby – Rusz się, idziemy.

Malfoy przewrócił oczyma.

- Jaka ty jesteś nieznośna. Zresztą zastanawiam się, czy ten eliksir jest dobrym rozwiązaniem…

- Co ty bredzisz? – zdziwiła się, stojąc przy drzwiach z ręką na mosiężnej klamce. Chłodny wiatr przeszył ich ciało, a na dworze rozpadało się jeszcze bardziej. Prawdziwa wiosenna ulewa.

- Wydaje mi się, że bycie wampirem odpowiada Weasley.

- O nie, nie wykręcisz się od ważenia eliksiru… - zazgrzytała zębami i mocniej opatuliła się bluzą. Poprawiła ramiączko torby, które zsunęło jej się z ramienia.

- Daj spokój…

- Draco, nie! – oburzyła się – To ja jestem przyjaciółką Ginny i ja lepiej wiem, czy jest szczęśliwa z wampiryzmem – chwilowa cisza – A jeśli nie chcesz mi pomóc, to znajdę kogoś innego.

Malfoy westchnął i uśmiechnął się kpiąco.

- Znajdziesz kogoś równego umiejętnościami do mnie z eliksirów? – wstał z ławki i podszedł do niej. Uparcie milczała. Otworzył jej drzwi i wskazał gestem, by wychodziła. Ona jednak nic nie robiła. Ilustrowała każdy szczegół jego twarzy.

- Owszem, znajdę – odparła nagle.

- Ciekawe kogo… Weasleya? – wykpił.

- Nie. Notta. – uśmiechnęła się najbardziej wrednie jak tylko potrafiła i po prostu wyszła. Malfoy przez chwile stał jak osłupiały, ale szybko się otrząsnął. Dogonił ją zdenerwowany. Nie sądził, by Hermiona poprosiła tego idiotę o pomoc po tym, co jej zrobił. Chociaż… znając ją to niczego nie był pewien.

- Nie mówisz poważnie? – spytał. Hermiona wciąż szła bardzo szybko idąc prosto do Wieży Gryffindoru. Zagryzła wargę, kiedy usłyszała jego głos.

- Jeśli nie znajdę nikogo, kto mógłby mi pomóc to pójdę do niego. I nie, nie boję się go – odparła twardo jakby przekonując samą siebie.

- No przecież ja ci pomagam – zaperzył się i włożył ręce w kieszenie. Zatrzymała się nagle i odwróciła, bo schody zmieniły swój tor. Stał na jednym schodku niżej, więc byli teraz prawie równi wzrostem. Owszem wciąż był wyższy. Przez chwilę przeszła ją myśl. A jeśli razem z Ginny zostaną opuszczone przez Ślizgonów, którzy zdobyli ich serca? Niczego bardziej się nie bała. Wtedy zostanie znów sama. Bez kogoś, na kogo mogłaby liczyć, komu mogłaby zaufać. Kto byłby dla niej zarówno chłopakiem i przyjacielem.

- Co zrobisz z matką? – spytała nagle. Lekko zdziwił się tym pytaniem.

- Staram się jakoś z Pansy znaleźć wyjście z tej sytuacji. Jak na razie jedną z możliwości jest zabójstwo drugiej połówki…

Hermiona zbladła.

- … Gryffindorze, nigdy… - jej głos znacznie osłabł. Malfoy uśmiechnął się.

- Nie mamy zamiaru się do tego posuwać – zapewnił ją. – Chociaż Notta to ja zabiję przy najbliższej okazji.

- Nie wtrącaj się w to… - odparła Hermiona. Zaniemówił. Ale tylko na chwilę.

- Nawet mnie o to nie proś. Pożałuje jeszcze, że się urodził - wyjął ręce z kieszeni, a na jego twarzy zagościł wściekły grymas.

- Malfoy, ja nie chcę, by on się dowiedział, że ty o wszystkim wiesz – uparła się.

- A jeśli nic mu nie zrobię, to ten będzie zadowolony, że prawda nie wyszła na jaw, a ja jestem idiotą, który nie ma o niczym pojęcia! – warknął. Zdenerwował się na Gryfonkę. Dlaczego ona była taka uparta? Dlaczego go tak broniła?

- Malfoy. Walczyłam z nim i zdołałam poznać go jako przeciwnika – westchnęła, ale jej głos pozostawał twardy i zimny jak lód. – Nott nie jest pierwszym lepszym uczniem, którego możesz sobie zlać jak wszystkich innych w mojej obronie – ciągnęła – Jest wykształcony, wyższy nawet od ciebie i o wiele bardziej silniejszy.

- Nie wierzysz we mnie? – zdenerwował się. – Nie obchodzi mnie jaki on jest.

- Zbyt bardzo wierzysz w swoje możliwości – fuknęła.

- Kiedyś powiedziałaś, że to dobrze – przypomniał jej. Zmrużyła gniewnie oczy. Uwielbiał jak tak robiła. Złote refleksy w jej oczach przypominały bursztyny, które ukrywały się pod ciepłym piaskiem na plaży.

Hermiona nic nie odpowiedziała, tylko weszła na piętro i zostawiła na chwilę Malfoya samego pod portretem Grubej Damy. Po pięciu minutach przeszła przez dziurę w portrecie z peleryną niewidką w ręce. Irytowała ją ta cała kłótnia z Malfoyem. Niepokoiła się o niego. Nott wydawał się od Dracona o wiele silniejszy… Może to były tylko jej przypuszczenia, ale stwierdziła tak po uścisku obydwu Ślizgonów. Różnica była taka, że Malfoy miał silny i stanowczy uścisk, którym nie chciał zrobić jej krzywdy. Z Teodorem było na odwrót. Jego uścisk miał jej robić krzywdę, z której z jakiegoś powodu Nott był niezmiernie zadowolony. Poczuła ciarki na plecach.

            Spojrzała na Malfoya. Dziwnie się czuła z myślą, że jej uczucie do niego lekko oziębło. Oczywiście nadal bardzo go kochała. Niczym głupia nastolatka, ale… uraza jaką spowodowało to kłamstwo… Wciąż wydawało jej się, że mimo wiedzy na temat tego, że nie może być z nią w przyszłości, to starał się o jej uczucia zamiast dać spokój. Dla niej to było bawienie się uczuciami. Nienawidziła tego.

Draco, dlaczego? Dlaczego to musiało nas dopaść? Dlaczego czuję tą cholerną pustkę patrząc na ciebie? Pustkę połączoną z bolesną miłością?

Nie wiedziała dlaczego, ale na jej sercu pojawiła się maleńka ryska. Nie odczuła tego w żaden sposób. Jeszcze nie wiedziała, że będzie się ona pogłębiać z upływem czasu. Zupełnie nieświadoma, że jej serce złamie się w tym jednym momencie. Momencie, którego się obawiała. Który mógł nadejść jeśli coś poszłoby nie tak.

Nadziejo, daj mi siłę oraz wiarę i nie opuszczaj mnie nigdy, proszę.

~~~~~~~~~~~~~~~ 

No witam, witam :D Jak tam zakończenie roku szkolnego? Jak na razie u mnie cudnie, bo nie pokazałam jeszcze świadectwa, ale pewnie nie będzie źle :P Chociaż nie powiem, że poprawa niektórych ocen w następnym roku by się przydała xd 

Wyrobiłam się w czasie i udało mi się wstawić dzisiaj notkę dla tych, którzy jutro gdzieś wyjeżdżają i nie będą mieli Internetu. Jak na razie (jak zawsze ;p) niesprawdzana, dopiero za sekundę będę wszystko poprawiać.

Pozdrawiam i życzę równie cudownego humoru

Sheireen ♥