Rozkosz i Ucieczka

            Gwiazdy na ciemnym nieboskłonie mrugały do nich wesoło, a księżyc rzucał na ich twarze bladą, tajemniczą poświatę. Draco leżał na mostku nad jeziorem, oparty na łokciach, a Hermiona wtulała głowę w jego tors. Wsłuchiwała się w powolne, spokojne bicie serca chłopaka. Kąciki jej ust unosiły się delikatnie do góry, a jej spojrzenie było niedostępne, zamglone. W czekoladowych tęczówkach odbijały się jasne gwiazdki. Wiosenna, ciepła noc. Błonia i drzewa tak spokojne, otoczone nimbem tajemniczości. Wszystko wydawało się takie piękne i nieskalane niepokojem. Nawet myśli Hermiony odetchnęły i pozwoliły jej się nacieszyć tą chwilą. Tylko Draco wydawał się nie dostrzegać tego krajobrazu.

Jego myśli zajmowały słowa matki. Kolejny list. Tym razem zmusiła się nawet do gróźb. Nie spodziewał się, że jego matka taka się okaże. Zawsze doceniała jego wybory i zdanie, ale chyba związek z Hermioną był dla niej czymś niedopuszczalnym. Czuł straszną irytację, bo był dorosły, a nie mógł samodzielnie decydować o tym, co dawało mu największe szczęście. Co mu zostanie, jeśli wszystko pójdzie po nie jego myśli? Blaise wyjedzie, Hermiona odejdzie. Może i miał mnóstwo znajomości i kobiet na wyciągnięcie ręki, ale zdał sobie sprawę jak bardzo jego życie może się stać samotne bez tych osób. Nagle Hermiona odetchnęła pełną piersią i uśmiechnęła się delikatnie.

- Co jest? – spytał.

- Czuję się jakby nic mnie nie ograniczało. Jakbym mogła zrobić wszystko mimo przeszkód jakie postawiło mi życie – szepnęła jakby bojąc się zepsuć tę chwilę. Draco pomyślał nad jej słowami. Czuł się teraz absolutnie odwrotnie. Czasami żałował, że nie ma takiej motywacji jak Granger. Tyle przeżyła, a jednak stąpa twardo po ziemi i się nie poddaje.

- Bardzo lubię to miejsce – wyznała Gryfonka.

- A to dlaczego? – zdziwił się.

- Pamiętasz jak na początku roku szkolnego próbowałeś mnie przeprosić?

- Tyle razy w tym roku ciebie przepraszałem, że już się nie orientuję – powiedział z uśmiechem, a Hermiona zachichotała.

- A pamiętasz jak wrzuciłeś mnie do jeziora, a później wypłynąłeś na jego środek? – spytała i podniosła się lekko, by spojrzeć mu w oczy.

- Jak mógłbym nie pamiętać. Wiele się wtedy dowiedziałem i po raz pierwszy byłaś tak blisko mnie – skomentował i z zadowoleniem przypomniał sobie tamtą sytuację.

- To dziwne jak wiele wspomnień mogę mieć z twoją osobą – oznajmiła Hermiona i zamknęła oczy, jeszcze bardziej zatracając się w jego ramionach.

- Mam nadzieję, że będzie ich jeszcze wiele. Nie tylko podczas szkoły – powiedział. Dopiero później zdał sobie jak dziwnie wylewnie się zrobiło. Ale chyba po raz pierwszy mu to nie przeszkadzało. Nie chciał psuć chwili, która sprawiała mu tyle przyjemności. Hermiona zmarszczyła brwi i podniosła się do pozycji siedzącej.

- Draco, czy ty poważnie myślisz o przyszłości?

- Tak, jak najbardziej. – odpowiedział, zdziwiony jej pytaniem. Hermiona przez chwilę biła się z myślami, ale w końcu wypaliła.

- Czy widzisz mnie w niej?

Dracona zupełnie zamurowało. Nie spodziewał się, że Granger może wyskoczyć z takim pytaniem. Ona mówiła to na poważnie? Naprawdę chciała wiedzieć, czy on widzi ją u swojego boku w przyszłości? Prawda była taka, że widział. Chciał spędzić z nią swoje życie. Niczego nie był tak bardzo pewny. Nigdy nie spodziewałby się, że może być  do czegoś aż tak bardzo przekonany. Hermiona najwidoczniej zrozumiała jego milczenie inaczej.

- Zapomnij o tym, proszę – powiedziała cicho i wstała z mostka. Natychmiast się podniósł.

- Nie, Hermiona, źle to zrozumiałaś – zatrzymał ją, a ona popatrzyła mu w oczy.

- Draco, naprawdę, nie musisz się tłumaczyć…

- Nawet nie masz pojęcia jak bardzo pragnę, by moja wizja sprawdziła się w przyszłości. Chcę ją spędzić z tobą. Tak długo jak tylko pozwoli mi życie – powiedział i uniósł jej podbródek.

            Serce Hermiony drgnęło niemiłosiernie mocno, gdy usłyszała jego słowa. Nie spodziewałaby się ich. Nie wiedziała też, co ją skłoniło do spytania się o taką rzecz, ale teraz nie żałowała. Ta odpowiedź była piękniejsza i o wiele cenniejsza od wszelkich bogactw i cudów na tym świecie.

            Hermiona siedziała na parapecie razem z Ginny, która od pewnego czasu wyglądała na przygnębioną jeszcze bardziej niż ostatnio. Nie chciała jednak powiedzieć dlaczego. Cały czas dawała jakieś beznadziejne tłumaczenia i urywała temat. Hermiona więc nie naciskała. Zresztą ona też coraz częściej się denerwowała. W dzień miała mnóstwo nauki, ponieważ nauczyciele nie nawali im żyć z powodu zbliżających się ostatecznych testów, które zaważą o ich ostatecznych umiejętnościach zdobytych w ciągu siedmiu lat nauki. W nocy ważyła eliksir, który wciąż potrzebował dodatkowych dni na „dojście do siebie”. To naprawdę irytowało, bo musiała się uczyć. Testy odbędą się w połowie czerwca, a ona przeczytała dopiero trzy dodatkowe książki do nauki. Kalendarz wskazywał już prawię połowę maja, a Draco próbował dodawać sił Hermionie w związku z eliksirem. Sam nie wiedział, dlaczego eliksir wciąż nie zmienia swojej barwy z granatowej na czerwoną. W książce napisali, że eliksir teraz musi postać, by osiągnąć odpowiednią barwę. Czekali tak dwa tygodnie, a Hermiona powoli się załamywała.

Ostatnio szkoła miała też pierwszą rocznicę po Bitwie o Hogwart. Nie był to łatwy okres dla tych, którzy tak wiele w niej stracili. Harry Potter zniknął gdzieś tego dnia, a Hermiona wypłynęła łódką na środek jeziora i przesiedziała tam cały dzień w ciszy, bez obiadu i kolacji. Jakby chciała uczcić w ciszy i spokoju pamięć zmarłych. Draco też 2 maja rozpłynął się w powietrzu, by nie widzieć tych spojrzeń kierowanych w jego stronę. Kiedyś jak mocno pokłócił się z Hermioną, doprowadzając ją do mocnego płaczu, wygarnęła mu, że kto raz był śmierciożerca, ten pozostanie nim do końca życia. Nawet nie zdawała sobie sprawy jak te słowa na niego podziałały, ale Mroczny Znak na jego bladej ręce wciąż wzbudzał niechęć. Co prawda mocno wyblakły, ale jednak widoczny.

Po lekcjach Hermiona w końcu mogła poświęcić czas na naukę na błoniach. Obawiała się trochę tego, że Draco będzie jej w tym przeszkadzał, ale sama miała zamiar go zagonić do nauki. Szli właśnie korytarzami, by wyjść na dwór, kiedy usłyszeli wesoły pisk i biegnącą ku nim piękną Astorię. Dziewczyna w ułamku sekundy dobiegła na swoich wielkich szpilkach do Malfoya i zarzuciła mu się na ramiona. Chłopak całkowicie oszołomiony zdążył ją złapać i zupełnie zdumiony nie wiedział nawet, że dziewczyna się do niego przytula. Hermiona unosiła brwi do góry z otwartą buzią. O co tutaj chodziło? Nagle Malfoy skrzywił się i zrzucił z siebie dziewczynę, której wielkie, pełne i pomalowane czerwoną pomadką usta rozciągały się w pięknym uśmiechu.

- Draco, kochanie! Mam dla nas cudowną wiadomość! – wymachiwała zwitkiem pergaminu im przed nosem, by po chwili pocałować pergamin, zostawiając na nim ślad czerwonych ust. – Masz, czytaj! – wsadziła mu kartkę do ręki siłą. Draco wciąż nie wiedząc, co się dzieje zaczął czytać list i odłożył go ze zgorzkniałą miną. Hermiona nie wytrzymała i spytała się.

- Mogę wiedzieć, o co tutaj chodzi?

            Astoria obrzuciła ją wywyższającym się spojrzeniem. Podeszła do Hermiony i podała jej list, który był wręcz zasypany pocałunkami Astroii. Czerwona pomadka pokrywała prawie każdy cal pergaminu. Hermiona z lekkim obrzydzeniem wzięła od niej list i zaczęła go czytać. Kiedy skończyła Astoria się roześmiała.

- Zapraszam cię na przyjęcie weselne na początku sierpnia, Granger! – uśmiechnęła się podle, i kiedy przechodziła obok położyła rękę na jej ramieniu, by po chwili szepnąć jej do ucha. – I jak się teraz czujesz, gdy wiesz, że ktoś się tobą bawił?

            Hermiona strzepnęła jej dłoń ze swojego ramienia, a ta z podłym uśmiechem odeszła z głośnym stukotem obcasów. Bez słowa ruszyli dalej, ale ich dobry humor gdzieś uciekł i najwidoczniej nie miał zamiaru wrócić. Draco szedł jakiś przygnębiony. Hermiona ze zdziwieniem zauważyła, że wygląda groźnie. Rzucał błyskawicami w każdego ucznia, który się na niego spojrzał, a jego szczęka była mocno zaciśnięta. Nie, nie było sensu pytać, czy wszystko w porządku, bo nie było. Hermiona sama myślała nad treścią listu od matki Astorii. „Ja i Narcyza, matka Dracona od maja planujemy wasz ślub, wszystko musi wyglądać cudownie”, „Będziecie tak śliczną parą już sobie was wyobrażam przy ołtarzu”, „Razem z Cyzią mamy nadzieję na śliczne wnuczęta, ale nie mamy co się obawiać. Byle jak najszybciej”.

- Wyjeżdżam z tego kraju zaraz po zakończeniu szkoły – oznajmił, kiedy siedzieli pod rozłożystym drzewem, oparci o pień. Hermiona oderwała wzrok od książki i spojrzała na niego wymownie.

- Zamierzasz uciec zamiast postawić się matce?

- Albo upozoruję swoją śmierć jak Nott i wyjadę – burknął. Hermiona zmrużyła oczy.

- Tchórz – syknęła i wróciła do przerwanej lektury. Draco posłał jej wściekłe spojrzenie.

- Myślisz, że nie próbowałem przeciwstawić się matce? – warknął. Hermiona wypuściła głośno powietrze.

- Najwidoczniej brak ci stanowczości.

- Hermiono, to jest idiotyczna tradycja!

- Draco, do cholery bądź mężczyzną i powiedz stanowczo NIE! – zamknęła z hukiem książkę i wrzuciła ją do torby. Gdyby spojrzenia mogły zabijać na błoniach leżałyby dwa trupy.

- Ja nie mam nic do powiedzenia! Dlaczego nie możesz zrozumieć, że arystokraci mają od samego początku przypisanych partnerów i muszą wziąć z nimi ślub przy przedłużyć rody?! – powiedział głośno, a jego głos drżał ze złości.

- Skoro MUSICIE to po co mówiłeś, że może być jeszcze wszystko dobrze? – prychnęła. Złapał się za głowę.

- Jesteś okropna, dlaczego nie…

- Nie mam zamiaru z tobą gadać. – powiedziała stanowczo i wstała szybko z ziemi. Draco załamał ręce i ruszył za nią. Nie było łatwo, dziewczyna pędziła przerażająco szybko. Dogonił ją dopiero przy hangarze na łodzie. Zatrzymał ją.

- Granger, nie denerwuj mnie, bo i tak już jestem wściekły – warknął. Dziewczyna wyrwała mu się i ruszyła do lin przywiązanych do drewnianego pala.

- Znalazłem rozwiązanie, nie jest do końca zadowalające, ale zawsze jakieś.

- Z niecierpliwością pragnę je usłyszeć – zironizowała, wciąż zajmując się linami.

- Wyczytałem, że żeby unieważnić małżeństwo to obydwie strony muszą się zdradzić i do tego przyznać. Rozpad małżeństwa następuje wtedy, kiedy obydwie strony nie są ze sobą szczęśliwe – zacytował. – Co ty robisz? – zdziwił się, bo Hermiona właśnie wsiadała do małej łódki.

- Muszę pomyśleć. Daj mi spokój – machnęła różdżką, a łódź powoli wypłynęła z hangaru.

- No chyba sobie żartujesz – warknął, kiedy dziewczyna otworzyła Ognistą Whiskey. Wzruszyła ramionami i oparła się o burtę łódki. O nie, kochana, tak łatwo to ty nie odpłyniesz.

            Hermiona widząc jak Draco wyjmuje różdżkę, by ją zatrzymać, szybko go rozbroiła. Jego różdżka wypadła mu z ręki i stuknęła o podłogę parę metrów dalej. Szybko przyśpieszyła swoją łódź, by znaleźć się jak najdalej od niego. Musiała pomyśleć, pouczyć się przy okazji w spokoju. Jego obecność ją rozpraszała. Ona naprawdę była tylko człowiekiem. Nawet jeśli była niezwykle cierpliwa, ale wszystko ma swoje granice. Wypiła trochę napoju. Tak naprawdę nie była to Ognista, ale zwykły miód pitny z odrobiną alkoholu dla rozgrzania. Nad wodą zawsze było o wiele chłodniej niż zwykle. A ona ostatnio znalazła niezwykle miejsce, gdzie ludzka noga nie stanęła. Zamierzała tam posiedzieć i się uspokoić. Jej umysł powoli się rozluźniał, kiedy łódka leniwie sunęła po wodzie. Myślała nad tym, co powiedział jej Draco. Jeśli to było jedyne rozwiązanie to i tak nie było możliwe. Nawet jeśli Draco zdradzi Astorię i nie będzie zadowolony z tego związku, to ona… właśnie pokazała jak bardzo się z tego cieszy. W końcu osiągnęło to, czego tak bardzo pragnęła. Hermionie jakoś nie wydawało się, by była ona nieszczęśliwa w tym związku. 

            Otworzyła książkę i odetchnęła z ulgą. W końcu spokój, w końcu cisza, nareszcie może się normalnie pouczyć. Miała nadzieję, że tej nocy eliksir będzie już gotowy, bo zauważyła zmianę barwy na fioletowy. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, to Ginny w końcu dostanie upragnioną wolność. Nawet nie wyobrażała sobie jak okropne musi być siedzenia w tak piękne dni w zamku i wychodzenie w nocy, kiedy prawie każdy spał. Starała się spędzać jak najwięcej czasu z przyjaciółką, ale Ginny sama nie chciała, by ktoś z nią był. Bała się, że może zrobić komuś krzywdę na dodatek cały czas przesiadywała z Blaisem. Czasami, kiedy widziała ich razem, zauważała w Ginny tak wielką determinację, a zarazem bijący od niej smutek, że jeszcze bardziej zastanawiała się, co się mogło stać. Czyżby Ginny dowiedziała się, dlaczego chłopak wyjeżdża?

            - Czy ty sobie na za wiele nie pozwalasz przypadkiem? – usłyszała znajomy głos nad sobą i zamknęła oczy, by odliczyć do dziesięciu. Tylko się uspokój. Podniosła wzrok ku górze i zauważyła nad sobą Malfoya na jego miotle.

- Ja również potrzebuję spokoju! – krzyknęła i podniosła się na nogi, a Malfoy zniżył lot. Gryfonka zaciskała gniewnie piąstki.

- Akurat wtedy, kiedy poważnie rozmawiamy? I kto tu jest tchórzem, Granger? Uciekasz od tej rozmowy i zaszywasz się gdzieś, odcinając od świata – syknął.

- Nie jestem tchórzem! – miała ochotę się na niego rzucić. Zaczynało jej się lekko kręcić w głowie, bo łódka kołysała niemiłosiernie.

- Mamy jeszcze do pogadania.

- Draco, tutaj nie ma co do gadania – westchnęła. – To jest proste. Bierzesz ślub i nie ma wyjścia.

- Jest, mówiłem ci…

- To nie zadziała – przerwała mu. Nagle Draco zeskoczył z miotły prosto do łodzi, która się mocno zachwiała. Hermiona pisnęła przerażona, bo prawie poleciałaby do czarnej, głębokiej wody. Cóż, przynajmniej poleciałaby sama. Draco w ostatniej chwili złapał ją w pasie, ale i tak nic to nie dało, bo łódka przechyliła się, a oni sami wpadli do wody. Hermiona poczuła chłód na ciele i przerażenie, które opanowuje każdy skrawek jej ciała. Zapewne zaczęłaby opadać coraz niżej, gdyby nie Draco, który wypłynął na powierzchnię. Zaczerpnęła powietrza i – choć najchętniej by go udusiła – przytuliła się do chłopaka. Ta scena tak bardzo przypominała tą z początku roku. Zdawało się jakby nic się nie zmieniło, a jednak wiele rzeczy było teraz innych.

Łódka przestała się kołysać i oboje mogli spokojnie wsiąść do środka, kiedy Draco nie pozwolił jej się ruszyć.

- Co jest? – zdziwiła się.

- Przestań w końcu się tak zachowywać – powiedział wściekły.

- Niby jak?! – spytała wyzywająco.

- Jakby to, co jest między nami nic cię nie obchodziło!

- Też powinieneś się odzwyczaić, bo za niecałe trzy miesiące bierzesz ślub… - oznajmiła. Draco popatrzył na nią wściekły i w ułamku sekundy zanurzył się z nią pod wodę. Hermiona nie zdążyła nawet nabrać wystarczająco dużej ilości powietrza. Ciemność panująca pod wodą stanęła jej przed oczami, a uszy zatkały się dziwnym szumem jeziora. Poczuła jak serce podchodzi jej do gardła. Co on ma zamiar tym osiągnąć? No, chyba, że chce ją utopić na polecenia matki, by nie mieć problemów przed ślubem. Nie, co za głupie myśli. Chciała się wyrwać Malfoyowi, bo zaczynało jej brakować powietrza, ale ten przyciągnął ją do siebie i złożył na jej ustach pocałunek. Pocałował ją namiętniej, dając potrzebny tlen. Hermiona uspokoiła się, ale nie całkowicie. Wciąż bardzo się bała. Niech no oni znajdą się na lądzie, a dopiero wtedy Draco zobaczy, czym jest prawdziwa panika. Po paru sekundach, myślała, że straci przytomność, nie tylko z braku powietrza, ale także od tego, że chłopak całował nieziemsko. Właśnie wtedy chłopak się wynurzył. Hermiona od razu zaczęła szybko oddychać. Nie wiedząc jak jej się udało, ale wyrwała się Malfoyowi i cudem dopłynęła do łódki. Siedziała właśnie bezpiecznie w środku i wyciskała wodę z włosów. Malfoy z zadowolonym, szelmowskim uśmiechem oparł się o burtę, wciąż tkwiąc w wodzie. Obrzuciła go nienawistnym spojrzeniem, ale szybko odwróciła wzrok. Draco chcąc ją jeszcze bardziej zdenerwować wszedł na pokład łodzi, specjalnie mocno ją przekrzywiając. Hermiona pisnęła i mocniej złapała się pojazdu wodnego.

- Ty kretynie! – wybuchła, usiadła i oparła się o burtę, a jej serce wciąż mocno waliło. Draco odesłał miotłę z powrotem do zamku i również się rozsiadł. Hermiona złapała się za głowę, starając się opanować. Coraz bardziej kręciło jej się w głowie i robiło niedobrze. Stuknęła burtę różdżką i łódka natychmiast zaczęła płynąć z powrotem do hangaru, który był zaledwie małym punkcikiem na tle otaczającego ich krajobrazu.

- Tylko nie kretynie – zaczął.

- Ale nim jesteś! Jesteś największym dupkiem jakiego poznałam! Cyniczny, chamski, prostacki kretyn! – gestykulowała gniewnie rękami.

- Skończ już, wiem, że ci się podobało – mrugnął do niej i zatrzymała łódź. Zaczerpnęła głośno powietrza i rzuciła się na niego. Powaliła go jednym ruchem na podłogę statku.

- Jesteś okropny! Wiesz, że strasznie boję się wody, bo nie umiem pływać i perfidnie to wykorzystujesz. – wygarnęła mu. Miała ochotę udusić go. Najlepiej teraz, kiedy siedziała na nim okrakiem i patrzyła wściekle w oczy cała mokra.

- Przecież dałem ci powietrza – wzruszył ramionami, ale na jego twarzy wciąż gościł irytujący uśmiech.

- Jakbyś mi nie dał, to bym się utopiła, więc tylko byś spróbował – zagroziła mu. Po chwili rozejrzała się, bo słońce zrobiło się czerwone i oblało ich twarze ciepłymi kolorami. – Wracajmy już do zamku, za niedługo będzie ciemno.

- Nie przeszkadza mi to – powiedział, a jego dłonie mocniej zacisnęły się na jej biodrach. Hermiona podniosła swoje ręce, które leżały po obydwu stronach głowy chłopaka i delikatnie ujęła twarz Malfoya w dłonie. Nachyliła się i pocałowała delikatnie.

- Przepraszam za to moje zachowanie – szepnęła mu do ucha, ale nie odsunęła się od niego. – Po prostu ten list nieźle mnie zdenerwował.

- Rozumiem, ale następnym razem mnie tak nie denerwuj – mruknął, a jego jedna dłoń wolno przesunęła się po jej plecach. Mimowolnie przeszły ją leciutkie dreszcze.

- Wiem, po prostu to wszystko mnie przytłacza. Koniec szkoły, testy, nieznana przyszłość. Na dodatek Blaise wyjeżdża, Ginny może nie być normalna jeśli eliksir się nie uda, a ty… możesz odejść. – wyznała z trudem, delikatnie jeżdżąc paznokciami po jego policzkach.

- Wszystko będzie dobrze – powiedział, chociaż wiedział jak proste są te słowa. Zwłaszcza, że wiedział, co się dzieje z Blaisem i miał takie same przygnębiające myśli i uczucia jak Hermiona. – Eliksir już prawie jest gotowy…

- A jeśli nie jest poprawnie uwarzony? – spytała.

- Na pewno jest idealny. W końcu ty go przygotowywałaś – powiedział i pocałował ją krótko, ale dla Hermiony było to za mało. Jej życie może nie było teraz idealne, ale było piękne. Zawsze wszystko mogłoby się gorzej potoczyć. Wojna mogłaby trwać nadal, a Voldemort byłby u władzy. Byłaby prześladowana, Harry nie miałby spokoju… Nie, życie było dla niej łaskawe. Powinna się cieszyć z tego, co ma. Los zesłał jej na drogę Dracona i Blaise’a. Nie da im tak łatwo odejść. Byli dla niej zbyt ważni.

            Wpiła się mocniej w wargi Malfoya, a ich języki się połączyły. Malfoy przewrócił Hermionę na plecy, by odwrócić role. Jego ręce błądziły po jej ciele, a dziewczyna uśmiechała się delikatnie, oddychając z rozkoszą. Zsunął się z pocałunkami na jej szyję, a jego sprawne ręce pozbyły się koszulki Gryfonki. Hermiona, która już dała się ponieść chwili, czując niezwykłe dreszcze i rozkosz w całym ciele, sięgnęła rękami do guzików jego koszuli. Najpierw jednak pozbyła się niezwykle irytującego krawatu. Rozpięła całkowicie jego koszulę i zsunęła ją z ramion Ślizgona. Przejechała paznokciami po plecach chłopaka, a on całkowicie pozbył się górnej części garderoby. Jęknęła cichutko, kiedy pocałował jej piersi, ukryte zaledwie pod skromnym stanikiem. Poprzez mgłę rozkoszy zastanowiła się, czy tej nocy będzie tylko jej. Całował jej owocowe usta i ciało w ostrym słońcu. To Malfoy, to jego uwielbiała, mimo tego iż jej wcześniejszym mężczyznom pozwalała upadać niczym domino i odchodziła. Była pewna, że znalazła w końcu kogoś odpowiedniego. Nie spodziewała się jednak, że to będzie Malfoy. Jakby parę lat wcześniej wyobraziła sobie, że z nim chodzi i to on będzie ją doprowadzać do takiej rozkoszy, to jak najszybciej zastrzeliłaby się przez takie myśli. Hermiona przyciągnęła go o siebie i pocałowała w usta, a jej drobne ręce zaczynały już jeździć po jego umięśnionym torsie. Malfoy wsunął pod nią ręce i odpiął jej stanik. Zadowolony miał właśnie zdjąć z niej górną część bielizny, kiedy dziewczyna złapała za miseczki i mocniej zacisnęła na nich dłonie. Zaczerwieniła się i skrępowała.

- Draco, ale nie jestem jeszcze gotowa… - wyszeptała cichutko.

- Obiecuję, że cię nie skrzywdzę – powiedział, przesunął dłonią po jej policzku. Hermiona przeklinała siebie w myślach, że nie potrafi się przełamać. Wszystko zaczynało się tak pięknie, ale bała się, co może się stać jak sprawy zajdą o wiele za daleko. Draco pocałował ją ponownie. Zarzuciła mu ręce na ramiona pod wpływem impulsu, a jej stanik opadł. Przytuliła go mocniej, czując dokładnie jego gorące ciało przy swoim. Westchnęła z rozkoszy. Draco zniżał się powoli do jej piersi, kiedy znów coś ją zatrzymało. Odepchnęła go od siebie i zasłoniła odsłonięte ciało.

- Przepraszam cię… nie potrafię.

Draco westchnął zrezygnowany. Jeszcze nigdy żadna dziewczyna nie wycofała się w takiej chwili. Właściwie to nigdy się nie wycofywały.

- Nie mam zamiaru na ciebie naciskać, Hermiono – powiedział i odwrócił się, by mogła się z powrotem ubrać. Wiedział, że postąpił dobrze nie nalegając. Nie chciał, by się do niego zraziła. Nie chciał, by później żałowała swojej decyzji. Szanował ją. Hermiona odwróciła się do niego plecami i ubrała. Jej ciało wciąż było rozpalone. Zagryzła wargę i spojrzała na ubranego już Ślizgona. Jednak kiedy on popatrzył jej w orzechowe oczy, opuściła wzrok. Jakoś nie potrafiła jeszcze tego zrobić. Wdawało jej się, że on może być nieźle zawiedziony i lekko wkurzony tym, że było im tak dobrze, a ona tak to przerwała. Miała jednak nadzieję, że uszanuje jej decyzję. Nie była gotowa. Jeszcze nie.

            Hermiona ponownie oddała się nauce, ale nie szło jej to tak dobrze jak zawsze. Och, już dawno powinna zacząć się uczyć. Naprawdę nie wiedziała, co się z nią działo. Zawsze nauka była dla niej najważniejsza. Oczywiście zaraz po przyjaciołach. Ale jeszcze nigdy nie czuła się taka… nieogarnięta, nieprzygotowana. Ona na pewno nie napisze dobrze tych testów. Tak bardzo chciała mieć ze wszystkiego Wybitny. Nie, nie zadowoli jej żaden Powyżej Oczekiwań. A już na pewno nie jak będzie miała taką ocenę z najważniejszych przedmiotów. Ron i Harry często jej mówili, że za bardzo tym wszystkim się przejmuje, a i tak jej wychodzi.

            Weszła do Wielkiej Sali i usiadła przy stole Gryfonów. Zauważyła, że przy stole Ślizgonów nie ma jeszcze dwóch jej przyjaciół, więc zabrała się za śniadanie w postaci kanapek z herbatą. Ginny siadła przed nią jeszcze bledsza niż zwykle. Miała cienie pod oczyma. Wciąż była niezwykle seksowna, bo wampiryzm sprawiał, że emanowała taką aurą, ale Hermiona doskonale widziała, że Ginny stawała się cieniem samej siebie. Rzadko kiedy rozmawiały teraz o głupotach. Nie śmiały się tak często. Hermiona modliła się, by eliksir zadziałał. Nagle zauważyła jak Blaise wchodzi do Sali. Nie było z nim Malfoya. Zapewne jeszcze stał. Natomiast Blaise, zamiast podejść do swojego stołu, ruszył w ich stronę. Usiadł przy Ginny, a Hermiona wywnioskowała po jego minie, że nie ma najlepszych wiadomości. Serce jej drgnęło, kiedy widziała dwójkę swoich przyjaciół wyglądających jak cień siebie. To oni zawsze emanowali radością i pozytywną energią, a teraz… Obawiała się o nich.

- Hermiono, chodzi o Smoka – wypalił Blaise.

Hermiona spojrzała na niego czujnie.

- Chodzi o to, że on… zniknął.

To, że rozdział się dzisiaj, a nie jutro, czy nawet za parę dni, to zasługa Roxi C; Dziękuję za to męczenie i dręczenie na gadu oraz rozmowę xd 

Nie mam pojęcia, kochane, kiedy kolejny rozdział, więc nie będę mogła Wam odpowiedzieć na to pytanie. Owszem, wena wróciła, ale jest strasznie markotna. Pomysłów brak, pisze się ciężko. Nie chcę pisać kolejnych rozdziałów z przymusu i nie być z nich zadowolona, dlatego robię sobie przerwę. Na pewno nie długą, bo ja nie wytrzymuję długo bez pisania. Myślę, że jak odpocznę i wyłapię mnóstwo inspiracji, to znów wrócę jak nowo narodzona.

Pozdrawiam

Sheireen ♥