Wspomnienia

Draco bez przeszkód wrócił do pokoju wspólnego Ślizgonów. Panowały w nim całkowite ciemności, które gdzieniegdzie oświetlane były słabym światłem lamp. Za oknem widać było małą ławicę świecących w ciemności, srebrnych ryb. Draconowi od razu spodobało się to, że pokój był umieszczony pod jeziorem. Może i nie oglądali światła dnia tak jak inni uczniowie, ale on odkąd pierwszy raz postawił nogę w tym domu został oszołomiony i oczarowany widokiem na podwodny świat. Rozłożył się wygodnie na kanapie w czarnej skóry i wpatrywał się w powoli gasnący ogień w kominku. Rozmyślał o tym, co wydarzyło się w ciągu tych dwóch godzin z Granger. Po co stracił tyle czasu, by siedzieć z nią na mokrym konarze drzewa? Kiedyś w ogóle by go to nie interesowało, że siedzi gdzieś tam na dworze i płacze. Nawet by się z tego cieszył. Przez te 7 lat wzajemnej niechęci, a nawet nienawiści do siebie obserwował jak z grzecznej, przykładnej dziewczynki zmienia się w kobietę, która zmierzyła się z największym złem i niewygodami, które pojawiły się podczas podróży. Pamiętał jak obserwował jej sylwetkę walczącą w bitwie o Hogwart. Była niczym demon i nie wydawało się, by ktokolwiek mógł jej wtedy zrobić krzywdę. Aż do czasu pojawienia się na jej drodze  Bellatriks Lestrange.

*

Draco stał na placu w samym środku Bitwy o Hogwart. Nie chciał walczyć z uczniami, których widywał czasami na korytarzach ani z tymi, z którymi od czasu do czasu rozmawiał. Nie miał jednak wyboru. Jego ojciec stanął po stronie Voldemorta tym samym zmuszając matkę i jego do podjęcia tej samej decyzji. Teraz w oczach uczniów był wrogiem, który nie jest już jednym z nich. Odparł atak z lewej strony. Chciał jak najszybciej dojść do murów zamku, by dogonić Pottera , który zmierzał do Pokoju Życzeń, by odnaleźć coś ważnego. Nagle zaatakowała go Parvati Patil. Gryfonka, która była zdruzgotana po śmierci Lavender Brown nie znała litości i chciała zemścić się na każdym wrogu. Jej czarne oczy płonęły nienawiścią, której nigdy by się nie spodziewał po tej łagodnej i cichej dziewczynie. Nie chciał tego robić jednak nie miał czasu. Wysadził w powietrze mur, a odłamki głazów runęły na dziewczynę przykrywając jej ciało. Nagle usłyszał rozpaczliwy krzyk i do głazów dobiegła Granger. Bezsilnie zaczęła odkopywać koleżankę i znalazła ją tam. Miała czoło pokryte krwią i wyglądała na martwą. Zamurowało go. Nie chciał. Nie chciał zrobić nikomu krzywdy, a tym bardziej zabić. Granger odwróciła się do niego, a na jej twarzy malowała się jeszcze większa nienawiść i cierpienie. Wiedział ilu bliskich już straciła.

- Ty… - powiedziała i wycelowała w niego różdżką – Ilu niewinnych ludzi zabiją jeszcze twoi przyjaciele? Wszyscy jesteście mordercami!

- Uspokój się, Granger i przepuść mnie, nie mam czasu na pogaduszki.

- Dla ciebie ludzkie życie to nic takiego? – powiedziała a z jej różdżki wystrzelił snop ognia. Draco odepchnął atak.

- Granger, nie chcę ci zrobić krzywdy, odsuń się!

- TY nie chcesz zrobić mi krzywdy – wyśmiała go, a w jej głosie brzmiała czysta histeria. Machnęła szybko różdżką, a Draco ledwo co zdołał obronić się magiczną tarczą. Oczy Granger zabłysły i wystrzeliła kolejną masą pocisków w jego stronę. Wiedział, że nic jej teraz nie powstrzyma. Zabił jej koleżankę, a słudzy Czarnego Pana, jej przyjaciół i bliskich. Kiedy Draco się przewrócił uniosła różdżkę, zmuszając odłamki muru, by powstały i poleciały w jego stronę. Ona nienawidziła go całym sercem. Wiedział, że jeśli jest w takim stanie, w stanie nienawiści i rozpaczy będzie potrafiła nawet zabić. Ostatnimi siłami uniósł różdżkę, aby uchronić się przed lecącymi w jego stronę głazami. Jego zaklęcie było na tyle silne, by spowolnić atak. Poczuł jak kawałki ściany przygniatają jego ciało i zaczął się odkopywać. Nagle zobaczył nad sobą Granger, która celowała w niego różdżką. Jej twarz nie wyrażała nic szczególnego. Była beznamiętna. W oczach dostrzegł jednak coś innego. Błagały o pomoc. Chciała się uwolnić od rozpaczy i bólu jaki w sobie nosiła.

- Nie, Granger nie chcesz tego zrobić – zaczął powoli, wiedząc, że igra z ogniem – Nie chcesz mnie zabić. Nie chcesz nikogo zabić.

- Co wiesz, co chcę, a czego nie chcę? Ratujesz tylko swój tyłek, Malfoy – powiedziała, a w jej głosie było słychać cierpienie.

- Nie chcesz czuć tego, co czuje człowiek, gdy zabija. I gdy patrzy później na swoją ofiarę martwą. Nie wiesz jak to jest i nie chcesz tego czuć, Granger.

- Zabijanie sprawia ci radość… - wycedziła przez zęby.

- Nigdy nie zabiłem z własnej woli rozumiesz?! – wykrzyczał. Wokół ciągle toczyła się bitwa, ale dla niego teraz to nie istniało – Właściwie to nigdy nie zabiłem! Do tej pory… - głos zaczął mu się łamać. Hermiona nadal patrzyła na niego twardo – Ty nie wiesz jak to jest, kiedy grożą ci, że zabiją twoją rodzinę i ciebie jeśli czegoś nie zrobisz! Nie mów mi, że mi to sprawia radość! Nienawidzę patrzeć jak oni wszyscy mordują w moim własnym domu! Tobie dom kojarzy się z bezpieczeństwem, przytulnością i kochającą się rodziną! A ja czuję jak duchy zmarłych błąkają się po domu szukając zemsty! Nie wiesz jak to jest, Granger. Nie chcesz zabić! – potok słów wylewał mu się z ust niepohamowanie. Czuł się jak idiota zwierzając się z tego wszystkiego osobie, która go nienawidzi. Ale on nie chciał, by ktoś czuł to samo. Zobaczył jak ręka Granger drgnęła i powoli zaczyna opuszczać różdżkę ku ziemi. Popatrzyła jeszcze na niego pełnym współczucia wzrokiem po czym odeszła. Draco wstał i obserwował jak biegnie w stronę zamku. Nagle buchnęło niebieskie światło i wszystkie mury wokół wybuchły. Usłyszał szaleńczy śmiech swojej ciotki Bellatriks. To ona kochała zabijać – przemknęło mu przez myśl. Zobaczył jak czarna sylwetka śmierciożerczyni kieruje się w stronę Granger, która leżała parę metrów dalej. W innym przypadku pobiegłyby dalej nie zważając na to, co się dzieję, ale teraz nie mógł. Nie po tym jak wszystko jej wyjawił, nie po tym jak darowała mu życie. Ruszył w tamtym kierunku. Granger podnosiła się powoli i ujrzała zbliżającą się do niej postać Bellatriks. Nie miała siły, wiedział to. Podniosła się jednak na nogi i zaczęła zabójczy pojedynek ze śmierciożerczynią. Obie kobiety walczyły bez wytchnienia. Zaklęcia sypały się na wszystkie strony, jednak Draco wiedział, że z jego ciotką nie da się wygrać. Po chwili buchnęło czerwone światło i Granger zaczęła zwijać się z bólu. Crucio.

- Nie! Przestań! – krzyknął i podbiegł do ciotki i wytrącił jej z dłoni różdżkę. Popatrzyła na niego wściekła.

- Co ty robisz, Draco? Chcesz uratować życie tej brudnej szlamy? Przyjaciółki Harry’ego Pottera, który jest wrogiem naszego pana? – szepnęła groźnie – Odpowiadaj! – wrzasnęła, gdy Draco milczał wpatrując się w sylwetkę Granger.

- To tylko szlama – powiedział – Nie uważasz, że nie należy marnować cennego czasu na nic nie warte osoby?

Bellatriks zmrużyła oczy i pognała dalej w wir walki. Draco natomiast podszedł do Granger, która patrzyła na niego nierozumiejącym wzrokiem. Miała bladą twarz. Podał jej rękę, by pomóc jej wstać.

- Po co miałbyś dotykać nic nie wartej szlamy? – spytała drwiąco i wstała chwiejąc się po czym pobiegła w stronę Hogwartu zostawiając go samego.

*

- Draco? – usłyszał za sobą głos dziewczyny, który wyrwał go z rozpamiętywania o tamtej chwili. Wytężył wzrok i dostrzegł w ciemnościach Pansy Parkinson.

- O co chodzi, Pansy? – powiedział zmęczonym głosem.

- Dlaczego nie kładziesz się spać? Jest po północy. W ogóle gdzie byłeś? Czekałam na ciebie – szepnęła, jednak głos miała stanowczy. Draco wiedział, że jeśli nie odpowie, nie zazna spokoju.

- Byłem na błoniach, wróciłem… - popatrzył na zegarek – Godzinę temu.

- Po co tam poszedłeś? – spytała. Za chwile jednak w jej oczach dostrzegł błysk zrozumienia. Popatrzyła na niego twardo – Byłeś z Granger.

- Tak – odpowiedział. Nie było sensu kłamać.

- Dlaczego? Czyżby ci na niej zależało? Co cię interesuje to, co się między nimi dzieje?

- Nie, Pansy, nie zależy mi na Granger – złapał się na głowę.

- Dlaczego tam tyle siedziałeś? – spytała sucho.

- Pansy, proszę cię, czy ty naprawdę myślisz, że poszedłem Granger pocieszać? Co mnie interesuje wredna szlama? – powiedział i popatrzył prosto w zielone oczy Ślizgonki.

- Dobrze już, przepraszam – szepnęła i usiadła obok niego kładąc głowę na jego ramieniu – Po prostu nie pozwolę, by jakaś dziewczyna mi ciebie odebrała.

- Pansy, zerwaliśmy ze sobą… - zaczął. Dziewczyna zdjęła głowę z jego ramienia i popatrzyła mu prosto w oczy.

- To nic nie znaczy.

- To wiele znaczy – powiedział i już miał wstać, kiedy złapała go i pocałowała. Odsunął ją od siebie.

- Nie waż się mnie odrzucać! – krzyknęła i poprawiła kosmyk czarnych włosów, który opadł jej na rozwścieczoną twarz. Draco odwrócił się i poszedł do dormitorium dla chłopców. Rzucił się na łóżko i szybko zasnął.

Hermiona obudziła się, gdy pierwsze promienie słoneczne oświetliły jej twarz. Pierwszy dzień szkoły. Ten, którego się obawiała. Zsunęła się z łóżka i poszła do łazienki, by po chwili wyjść umyta i uczesana. Włosy związała w lekkiego warkocza i nałożyła krótkie spodenki i zwykłą, czarną bluzkę. Zeszła szybko na dół do Wielkiej Sali. Było w niej zaledwie 7 osób. Ucieszyła się, że udało jej się wstać tak wcześnie, by przynajmniej podczas śniadania unikać wzroku innych uczniów. Nalała do szklanki mleka i zjadła tosty z dżemem. Do sali zaczęło wpływać coraz więcej uczniów, jednak sprawę śniadania miała już za sobą, więc poszła się spakować na dzisiejszą lekcję. Dostała już swój plan zajęć. Pierwszą lekcją było zielarstwo z Puchonami. Wrzuciła do torby potrzebne książki i narzędzia i ruszyła do cieplarni na błoniach. Po chwili zaczęła się lekcja. Poczuła na sobie wzrok uczniów. Starała się o tym nie myśleć i wykonywać swoją pracę jak najlepiej. Pod koniec podała profesor Sprout donicę z wielkim kwiatem we wszystkich kolorach tęczy.

- Brawo, panno Granger! Ten kwiat ma wszystkie odcienie tęczy. 15 punktów dla Gryffindoru – powiedziała i uśmiechnęła się do Hermiony. Dziewczyna zobaczyła w jej oczach współczucie i wyszła z lekkim uśmiechem, by pokazać profesorce, że ta poprawiła jej humor. Następne lekcje minęły jej szybko. Nie patrzyła na Rona ani na Clemense. Nie wdawała się w rozmowę z Harrym. Od czasu do czasu zamieniała słowo z Ginny, która też była już na 7 roku. Na lekcji była aktywna dzięki czemu zebrała swojemu domowi już ponad 40 punktów. Kiedy skończyła się ostatnia lekcja, a były nią zaklęcia, myślała, że udało jej się przetrwać dzień całkiem dobrze, i że teraz będzie mogła ukryć się w ciemnym kącie biblioteki, by odrobić lekcje. Zobaczyła jak Ron wychodzi z Clemense z klasy. Nie udało jej się zaklęcie zmieniające kolor włosów i przybrały one kolor błota. Hermiona roześmiała się złośliwie.

- Do śmiechu ci jest? – zapytał wojowniczo Ron.

- A co nie może? – powiedziała nadal spoglądając złośliwie na Clemense – Ślicznie wygląda – uśmiechnęła się szyderczo.

- I tak lepiej niż ty – warknął.

- Czar wili jest bardzo przekonujący – powiedziała z przekąsem – Jesteś ślepy, ale właściwie to się cieszę, że zerwałam z tak nic nie wartą osobą. Ładny siniak na policzku – dodała po chwili. Ron popatrzył na nią wściekły.

- Jeszcze będziesz błagać, bym do ciebie wrócił!

- Chyba śnisz! W porównaniu do ciebie mam swoją godność – powiedziała i odwróciła się.

- Pożałujesz – wycedził Ron. Hermiona popatrzyła w jego stronę i zobaczyła jak wycelował jej różdżką w plecy. Nie mogła uwierzyć.

- Na dodatek tchórz. Boisz się stanąć ze mną twarzą w twarz, więc celujesz w plecy tak?! – warknęła. Znów przyglądała im się cała klasa.

- W takim razie pokaż co potrafisz w praktyce, a nie z teorii – syknął i rzucił pierwsze zaklęcie. Hermiona odparła bez trudu pierwszy raz, drugi, trzeci. W końcu nie wytrzymała i sama zaczęła rzucać zaklęcia. Ron nie miał szans. Jej zaklęcia były tak potężne, że posadzka zaczęła drżeć pod ich stopami, kiedy odbijały się od ścian. Obok nich zebrał się już ciekawski tłum, który przybiegł sprawdzić, kto wstrząsa całym korytarzem na 3 piętrze. W końcu Ron upadł na podłogę, a Hermiona wycelowała w niego różdżkę i rzuciła zaklęcie. Wszyscy zobaczyli jak włosy Rona zaczynają zmieniać kolor z płomiennorudych na zielone. Nagle uczniowie wybuchnęli niekontrolowanym śmiechem, a wraz z nimi Hermiona. Ron czerwony i wściekły na twarzy popatrzył na nią z nienawiścią i podniósł różdżkę.

- Crucio – krzyknął. Hermiona instynktownie uchroniła się przed zaklęciem i popatrzyła na niego z niedowierzaniem i wściekłością. Jak on mógł?! Popatrzyła na czarodziejów, którzy nie mogli uwierzyć własnym oczom. Hermiona wściekła ruszyła przed siebie i weszła do najbliższej, nieużywanej klasy trzaskając z całej siły drzwiami.

- Draco szybciej musisz to zobaczyć – powiedział podekscytowany Zabini i pobiegł zanim Draco zdążył o cokolwiek zapytać. Ruszył biegiem za przyjacielem, a posadzka drżała pod jego stopami. Nagle wpadł na spore zbiorowisko uczniów. Podszedł bliżej, by zobaczyć co się dzieje. Na środku sceny stała i Granger i Weasley. Gryfonka rzucała w nimi zaklęciami tak szybko, że chłopak nie nadążał się ochraniać. Draco zdał sobie sprawę, że to uroki Granger wywołują te trzęsienia. Nagle Weasley runą na ziemię, a dziewczyna uniosła różdżkę. Po chwili zobaczył jak rude włosy Weasleya zmieniają swój kolor na zgniłozielony. Roześmiał się i popatrzył na Granger, która też zaczęła się śmiać i odwróciła się. Nagle błysk czerwonego światła i wszyscy umilkli. Draco nie mógł uwierzyć, że Weasley posunął się do zaklęcia Crucio. Zobaczył wściekłość na twarzy Granger, która ruszyła przed siebie. Tłum rozstąpił się, gdy przechodziła obok. Weasley wstał wściekły i poszedł. Malfoy nie mógł się powstrzymać, by nie zabrać głosu w tej sprawie.

- I ty się nazywasz facetem, Weasley? – powiedział szyderczo. Ron odwrócił się.

- Nie wtrącaj się, Malfoy!

- Jak mogłeś wycelować w dziewczynę zaklęciem niewybaczalnym?

- Zamknij się!

- Nie rozumiem jak można pozwolić odejść takiej dziewczynie tylko dlatego, że oczarowała się jakaś wila. Spójrzmy prawdzie w oczy, gdyby nie to, że ma w sobie krew tych wiedźm, nie spojrzałbyś na nią – nie wiedział, czemu to mówi. Chciał do żywego dopiec Gryfonowi. I udało się. Odwrócił się wściekły i natarł na niego z pięściami.

- Nie obrażaj Clemense, Malfoy! A w Hermionie nie ma nic wyjątkowego! Porównaj sobie ją z Clemense!

- To oczywiste, że wybrałbym Granger. Uroki wili na mnie nie działają. A Granger to prawdziwa kocica – powiedział delektując się każdą chwilą wściekłości Weasleya.

- Skoro tak, to dlaczego nikt prócz mnie jej nie chciał?!

- Nawet nie wiesz ilu osobom się podoba – uśmiechnął się pogardliwie.

-Tak czy inaczej Hermiona będzie na mnie czekać. Zawsze odstawia takie scenki, a tak naprawdę wypłakuje oczy w samotności. Gdy tylko do niej podejdę od razu mi wybaczy.

- Żebyś się nie zdziwił – odparł Draco nie wierząc w głupotę Gryfona.

- Nie wtrącaj się w to co się dzieje, Malfoy. Ciebie to nie dotyczy. I zobaczysz, że jeśli z Clemense się nie uda, Hermiona zawsze wróci.

- Naiwny jesteś, skoro tak twierdzisz. Wydawało mi się, że tyle lat przyjaźni wystarczyło na poznanie Granger chociaż trochę. Najwidoczniej do twojego pustego mózgu nic nie dociera.

- A może to ty chcesz się zabrać za Hermionę, co? Na pewno od razu zarzuci ci się na szyję po tylu latach kpin – powiedział pogardliwie Ron.

- Nawet jeśli to ciebie to nie dotyczy – powiedział cytując słowa Weasleya – A tak na marginesie, ładny kolor włosów - i odszedł z pogardliwym uśmiechem na twarzy, zostawiając Weasleya samego.

~~~~~~~~~~~~~~ 

W końcu piątek. Nareszcie mogłam oddać się całkowicie pisaniu i stworzyć nową notkę. Mam nadzieję, że następny tydzień też minie tak szybko jak ten, ponieważ z niecierpliwością oczekuję ferii. Wtedy już będę miała o wiele więcej czasu na pisanie, więc sądzę, że rozdziały będą pojawiać się jak zwykle, czyli co jakieś 3-4 dni.

Pozdrawiam wszystkich czytelników i życzę udanego weekendu.

Sheireen ♥