Impreza

Hermiona wykorzystała ostatnie minuty na powkładanie składników do odpowiednich półek i wyszła z magazynu odbierając swoją różdżkę od Slughorna. Przez cały czas miała nieźle pokręcone w głowie. Wszystko przez wydarzenia z tego dnia, a w szczególności tego, co zrobił Malfoy. Nigdy nie widziała go w takim stanie. Wyglądał jakby oszalał. Czuła, że powodem tego wybuchu było jej zachowanie. Niepotrzebnie mu o tym wszystkim powiedziała, ale wtedy dopadła ją mściwa satysfakcja, że może to wszystko wyrzucić z siebie i doprowadzić go do szału. Zawsze był zimny, wyrachowany i nigdy nie okazywał swoich uczuć. Swoją drogą zobaczenie tego było jakimś ciekawym doświadczeniem. Tak, czy inaczej nie powinna była się tak zachowywać i poczuła jakiś ciężar na sercu. Teraz w jej głowie zrodziła się myśl, czy rzeczywiście dobrze postąpiła godząc się na propozycję Daniela. Owszem lubiła go. Nawet bardzo. Zaczęła się trochę obawiać o Krukona. Malfoy jest nieprzewidywalny i nigdy nie wiadomo, co może zrobić. A mogło to być wszystko. Od zmuszenia jej do tego, by odrzuciła jednak propozycję chłopaka do pobicia go, by wymusić z niego, aby ją odrzucił. Ale to było takie absurdalne. Malfoy zazdrosny? To zupełnie nie mieściło jej się w głowie. Zostawała jeszcze jedna sprawa. Pocałunek w policzek. Nie mogła uwierzyć, że naprawdę to uczynił. Arystokrata całujący szlamę w policzek? A jednak to się wydarzyło. Nie chciała o tym myśleć, ale nie potrafiła. Ciągle czuła chłód jego ust na policzku, co ją trochę irytowało, że nie potrafi wybić sobie tego z głowy. Musiała się wziąć w garść i zapomnieć o tym wydarzeniu. Bal się zbliżał, a ona idzie na niego z Danielem i nic tego nie zmieni. Już postanowiła. Miała zamiar dobrze się bawić z Krukonem, a Malfoy niczego nie ma prawa zepsuć. Ruszyła pewnie po schodach do Wieży Gryffindoru.

Draco trzasnął drzwiami zostawiając Granger samą w pokoju. Poszedł do Slughorna i odebrał swoją różdżkę mówiąc, że Gryfonka została, by nadrobić swoje spóźnienie i sam ruszył w stronę domu Slytherinu. Był na siebie zły, że tak jawnie pokazał swoje uczucia, ale jeszcze bardziej wściekły był na tego całego Daniela, że go uprzedził. Od kiedy przeczytał informacje o balu od razu pomyślał o Granger. Chciał ją zaprosić, ale nie za bardzo wiedział jak się za to zabrać. Ona była bardzo pamiętna i wątpił, by zgodziła się po tylu latach chamstwa i upokorzenia z jego strony. Nawet chciał spróbować zaprosić ją podstępem jak przystało na prawdziwego Ślizgona, a tu jaką niespodziankę dostał na szlabanie? Granger idzie z tym idiotą! Cóż, on nie próżnował. Granger była ładna i na pewno ktoś szybko by ją sprzątnął mu sprzed nosa, więc wykorzystał okazję. Dlatego był taki wściekły i zazdrosny. On nie wahał się i spróbował i mu się udało! Widywał ich czasami jak przesiadują na dziedzińcu lub na błoniach i zżerała go chęć podejścia do nich i zepsucia im spotkania. Powstrzymywał się jednak, ponieważ wiedział, że Granger obraziłaby się na niego, a jemu zależało, by być z nią w normalnych stosunkach. A najlepiej by było jakby w końcu zaczęła choć trochę go lubić. Teraz musi zapłacić za te wszystkie lata nienawiści, którą on sam stworzył. Żałował, że zaczął krzyczeć na Granger po tym jak mu to wszystko powiedziała, ale tak wyszło. Był urażony, że jakiś zwykły Krukon był pierwszy i mu się udało. No i był chorobliwie zazdrosny, choć nie wiedział skąd to się u niego wzięło. Kiedy pocałował ją w policzek uznał to za pewną formę przeprosin za ten wybuch, ale nie był pewien jak mogła odebrać to Granger. Pewnie od razu pomyślała, że chce jej zawrócić w głowie tak jak innym uczennicom w Hogwarcie i zmusić ją tym samym do tego, by odrzuciła Daniela. No tak, a co innego mogła sobie pomyśleć Granger? To było oczywiste. Wszedł do Pokoju Wspólnego Slytherinu ciągle zamyślony i wściekły.

- Czyli mówisz, że Malfoy pocałował cię zaraz po tym jak był wściekły, kiedy dowiedział się, że idziesz z Danielem? – Ginny zakryła usta dłonią, a jej oczy były wielkie jak spodki od filiżanki. Najwidoczniej ona też nie dowierzała w to tak samo jak Hermiona.

- W policzek, Ginny, ale tak zrobił to. Sama nie wiem, co to miało znaczyć, ale pewnie tylko udawał skruchę. Jest chytry i pewnie chciał mi zawrócić tym w głowie, bym odrzuciła propozycję Daniela – powiedziała Hermiona i przerzuciła karty książki od transmutacji i włączyła długopis, by zabrać się za wypracowanie na temat animagii. Cóż to było banalnie proste. Doskonale wiedziała, jakie odczucia towarzyszyły podczas zmieniania się, bo sama była niezarejestrowanym animagiem. Ostatnio bardzo nad tym trenowała i przemiana nie stanowiła już dla niej żadnego problemu. Dostrzegła nawet pewne zmiany w sobie. Jej zmysły zostały wyczulone, ruchy bardziej zwinne, a kiedy chodziła nie wydawała żadnych dźwięków. Była cicha niczym kot i bardzo jej się to spodobało.

- Rzeczywiście mogło być tak jak mówisz, ale Malfoy mógł też tym samym przeprosić cię za to, że tak zaczął krzyczeć – spostrzegła Ginny dzieląc się tym z przyjaciółką, która właśnie skończyła pisać wstęp do wypracowania.

- Raczej w to wątpię. Malfoy przeprosił tylko raz, a i tak z wielkim trudem mu to przyszło. On nie przeprasza, Gin. Taki już typ.

- No tak, ale nawet jeśli to cię pocałował!

- W policzek ile razy mam powtarzać? – Hermiona westchnęła i przewróciła oczami.

- Oj, ale to nie jest ważne. Zrobił to, nawet jeśli miał w tym takie intencje o jakie go podejrzewasz – Ruda wyrwała jej wypracowanie z rąk i zamknęła książkę, mimo głośnych protestów Hermiony.

- Co ty robisz, Ginny? Oddaj mi wypracowanie! – krzyknęła poirytowana, kiedy dziewczyna wrzuciła jej pracę do szafki.

- Nie ma mowy, Hermiono. Dziś jest sobota. Zabawmy się, a nie siedzisz nad książkami i odrabiasz lekcje.

- Co masz na myśli mówiąc „zabawmy się”? – spytała brązowowłosa patrząc na Rudą.

- Idziemy na imprezę – uśmiechnęła się, a w jej oczach zabłysły wesołe ogniki.

- Jaką znów imprezę? Jesteśmy w szkole dziewczyno – odparła Hermiona bez zapału.

- No tak, oczywiście nic nie słyszałaś o tym, że Puchoni organizują dzisiaj otwartą imprezę dla uczniów z siódmego i szóstego roku w dormitorium? – Ginny oparła się o ścianę.

- Nie, a o której? – Hermiona poczuła jak zaczyna rosnąć w niej zainteresowanie.

- O 20 – Ginny uśmiechnęła się znacząco widząc zainteresowanie przyjaciółki.

- Dostali chociaż zgodę? – spytała niepewnie.

- Na Merlina, Hermiono, a nawet jeśli, to masz ochotę iść czy nie?

- To chyba oczywiste, że tak – dziewczyna roześmiała się.

- Serio? – Ginny nie dowierzała własnym uszom.

- Jasne. Ginny nie myśl, że jestem kujonką, która nie potrafi się zabawić – Hermiona popatrzyła na nią z udawaną naganą, ale wciąż miała uśmiech na twarzy.

- Nigdy w życiu, Herm. No to na co czekamy? Musimy się wyszykować! – Gryfonki roześmiały się i wstały z łóżek. Hermiona poszła do łazienki i wzięła orzeźwiającą kąpiel w płynie o zapachu egzotycznych owoców. Uwielbiała ten zapach. Siedziałaby tam wieczność, gdyby nie usłyszała krzyków Ginny, że teraz jej kolej. Wyszła z wielkiej wanny i osuszyła ciało i włosy różdżką. Kiedy wychodziła z łazienki Ginny pociągnęła nosem i podniosła brew.

- Płyn o zapachu egzotycznych owoców? Skąd wiedziałam, że wybierzesz akurat ten?

- Bo mnie znasz, Gin. Ty zapewne wybierzesz brzoskwiniowy – roześmiała się – Zgadłam?

- Jak zawsze – Ruda uśmiechnęła się i weszła do łazienki. Hermiona podeszła do szafy i zaczęła przebierać w ciuchach. Chciała nałożyć jakieś rurki i bluzkę z dekoltem, ale ujrzała czarną sukienkę z baskinką z koronkowymi rękawami. Oczy jej zabłyszczały. Tak dawno jej nie zakładała. Weszła za parawan, założyła sukienkę. Pasowała idealnie i podkreślała jej talię i kobiece kształty. Uśmiechnęła się zadowolona z efektu. Usiadła przed lusterkiem i zrobiła na oczach, czarne, grube kreski, a następnie smagnęła rzęsy tuszem. Na koniec nałożyła na usta warstwę krwistoczerwonej pomadki. Ginny, która niedawno wyszła z łazienki przyglądała się metamorfozie przyjaciółki z niemałym podziwem. Hermiona przeczesała rozpuszczone włosy i popatrzyła na Ginny.

- I jak? – spytała niepewnie.

- Faceci padną ci do stóp, o bogini – puściła jej oczko i zajęła toaletkę.

- Przestań, jaka znów bogini – Hermiona roześmiała się i włożyła czarne szpiki. Nałożyła małe, skromne kolczyki i siadła na łóżku czekając na Rudą, która starannie dobierała różne odcienie szarego i nakładała na oczy. Na koniec podkreśliła czarną kredką i smagnęła usta błyszczykiem.

- Szybciej, ubieraj się za dziesięć dwudziesta– ponagliła ją Hermiona.

- Spokojnie mam już wszystko naszykowane – roześmiała się. Hermiona wszędzie była punktualnie i rzadko kiedy się spóźniała. Ginny założyła sukienkę z kwiecistym wzorem i czerwone szpilki. Dziewczyny jeszcze raz przejrzały się w lustrze i wyszły z dormitorium dla dziewcząt. Kiedy schodziły po schodach ściągnęły na siebie spojrzenia większości osób. Clemense popatrzyła na nie zazdrośnie, a Ron obrzucił Hermionę powłóczystym spojrzeniem, co niezbyt spodobało się Francuzce.

- Gdzie to się wybieracie nic mi nie mówiąc? – usłyszały za sobą głos Harry’ego i odwróciły się.

- Na imprezę organizowaną w Huffelpuffie – odparła Hermiona.

- Idę z wami – powiedział szybko. Zobaczył ich wzrok i dodał – Jako ochroniarz. Spójrzcie lepiej jak wyglądanie, nie obejdzie się bez odganiania innych.

Dziewczyny popatrzyły na siebie rozbawione i usiadły na kanapie czekając na Wybrańca. Kiedy w końcu się pojawił wyszli razem i ruszyli po schodach na sam dół, gdzie Puchoni mieli swoją siedzibę. Już z dala słychać było donośną muzykę. Przy portrecie z owocami, za którymi kryła się kuchnia i pracujące w niej skrzaty stał Puchon, który wskazał im drogę do ich Pokoju Wspólnego. Szli podziemnym tunelem, gdy nagle doszli do drewnianych drzwi. Puchon otworzył je bez potrzeby wypowiadania hasła i wpuścił ich do środka. Wnętrze było utrzymane w kolorach Huffelpuffu. Stały tak czarne kanapy ze złotymi poduszkami, pozajmowane już przez uczniów, którzy wcześniej doszli. W kominku wesoło trzaskał ogień. Były tam też okna z widokiem na błonia. Hermiona wiedziała jednak, że nie jest to prawdziwy widok. Huffelpuff znajdował się pod ziemią i była to tylko sprawa czarów, że mieli okna z takim widokiem. Tak czy inaczej wyglądało to bardzo ładnie. Złote zasłony były elegancko przypięte. Pod ścianami stały wielkie stoły z przekąskami i napojami. Hermiona nie wiedziała, jak uczniowie to zrobili, ale zauważyła też Ognistą Whisky. Pokój zajmowały już roztańczone pary i samotni uczniowie. Parę dziewczyn spoglądało na grupkę chłopaków w oczekiwaniu na zaproszenie do tańca. Zupełnie jak na jakiejś szkolnej potańcówce – pomyślała Hermiona, podeszła do bufetu i wzięła z Ginny szklanki z piwem kremowym. Po chwili napłynęło sporo uczniów i impreza rozkręciła się na dobre. Harry zaciągnął po chwili Ginny w tłum i zaczęli tańczyć. Nagle do Hermiony podszedł jakiś Puchon, którego widywała czasami na korytarzach i poprosił do tańca. Dziewczyna uśmiechnęła się i odstawiła szklankę dając się mu porwać. Chłopak tańczył całkiem dobrze. Przetańczyła z nim trzy utwory i po chwili została odbita przez jakiegoś czarnowłosego chłopaka.

- Harry – roześmiała się – Gdzie Ginny?

- Pozwoliłem jej na jakiś czas potańczyć z innymi, dopóki wszyscy są w miarę trzeźwi – przekrzyczał głośną muzykę. Hermiona popatrzyła na niego ze zrozumieniem i lekkim rozbawieniem. Harry był strasznie zazdrosny o Ginny i rozumiała go. Przetańczyła z nim parę szybkich kawałków, śmiejąc się za każdym razem, kiedy rozbił jakiś zły ruch. Marny był z niego tancerz, ale nie przeszkadzało jej to. W końcu Harry odszedł szukać Ginny, a Hermiona poszła do bufetu spragniona i lekko zmęczona tańcem. Sączyła właśnie kolejne piwo kremowe, gdy dostrzegła w tłumie znajomą twarz. Odstawiła kubek i ruszyła w tamtą stronę. Nie myliła się. Daniel siedział przy jakimś stoliku z kumplami z Ravenclawu.

- Cześć, Daniel. Nie przeszkadzam? – spytała onieśmielona obecnością jego przyjaciół.

- Hermiona? – spytał lekko zdziwiony. Zapewne nie spodziewał się jej na imprezie. Tak jak zresztą większość znajdujących się tu osób – Nie, jasne, że nie. Siadaj – ustąpił jej miejsca, ale ona pokiwała protestująco głową. Nie miała ochoty siedzieć. Daniel złapał ją więc delikatnie za dłoń i posadził na kolanach. Nie sprzeciwiła się. Poczuła na sobie spojrzenia jego kolegów.

- Zapoznasz mnie z twoimi przyjaciółmi? – spytała wciąż onieśmielona.

- Jasne, Hermiono. To jest Terry, Chris i Gordon. Chłopaki to jest Hermiona – dziewczyna wymieniła uścisk dłoni z Krukonami. Posiedziała przez chwilę i uwolniła się z delikatnego uścisku Daniela.

- Gdzie idziesz?

- Potańczyć, nie mam zamiaru siedzieć – odpowiedziała i poszła w stronę tańczących osób. Nagle obok niej pojawił się Daniel. Uśmiechnęła się do niego, a on złapał ją za rękę i pociągnął na scenę. Hermiona świetnie się bawiła. Sama była dobrą tancerką i potrafiła wyczuć ruchy partnera. Krukon tańczył bardzo dobrze i trochę się zdziwiła, ale spodobało jej się to. Bawili się właśnie do jakiegoś szybkiego kawałka, kiedy nagle usłyszała chłodny głos.

- Odbijany – zamknęła oczy pełna obaw. Już się nabawiła. Przed nią stał nie kto inny jak Draco Malfoy, a Daniel gdzieś zniknął w tłumie. Po raz pierwszy chciała go przekląć, że nie zawalczył o nią i tak łatwo oddał ją do tańca komuś innemu. Na dodatek Malfoyowi. Chłopak zobaczył, że nie skrywała oburzenia i uśmiechnął się w ten irytujący i pociągający sposób.

- Wiem, że czekałaś, kotek.

- Draco, idziesz na imprezę, którą organizują Puchoni? – spytał Blaise patrząc na swojego przyjaciela siedzącego na kanapie z lampką brandy w ręce.

- Daj spokój, impreza u Puchonów, też mi coś. Są tak grzeczni i przykładni, więc nie wierzę w jakąś świetną zabawę – zwrócił się do Zabiniego z drwiącym uśmiechem.

- Słyszałem, że mają skądś Ognistą Whiskey, a muzykę słuchać z daleka, więc nie jest chyba tak źle co? – skomentował Zabini nakładając skórzaną kurtkę na czarny podkoszulek – Tak czy inaczej ja idę, bo są tam uczniowie z każdego domu, a Puchoni mają całkiem ładne dziewczyny – dodał widząc nieprzekonaną minę Dracona. Ten nawet się nie poruszył.

- O której wrócisz? – spytał po chwili.

- Sam nie wiem, mam nadzieję na parę tańców z Granger – uśmiechnął się szyderczo.

- Jak to z Granger?

- Tak, że jest na imprezie z Potterem i jego dziewczyną – powiedział niby od niechcenia i odwrócił się.

- Czekaj idę z tobą – usłyszał za sobą głos Dracona i poczuł, że triumfuje.

Draco popatrzył na reakcję Granger po jego słowach. Dziewczyna była zmieszana i zła zarazem. A on czuł satysfakcję z tego, że odgonił od niej Daniela. Nie wiedział ile czasu ze sobą spędzili, ale nie odchodziło go to. Zamierzał to nadrobić.

- Nie masz ochoty na taniec? Jeszcze przed chwilą, aż się do tego zwałaś – zadrwił.

- Odechciało mi się – powiedziała i odeszła do bufetu. Malfoy obserwował jej sylwetkę. Była cholernie zgrabna, a ta sukienka jeszcze bardziej podkreślała jej atuty. Ruszył za nią i zobaczył jak nalewa sobie Ognistej Whiskey do kieliszka i zanurzyła czerwone usta w trunku.

- Powoli, zamierzasz się upić? – spytał i wyrwał jej kieliszek z ręki odstawiając na stół.

- Jak najbardziej. Może wtedy zapomnę o wszystkim i będę w stanie odzyskać humor, który mi odebrałeś i znów się bawić – obrzuciła go spojrzeniem i popatrzyła mu wyzywająco w oczy, kiedy opróżniała cały kieliszek. Draco uśmiechnął się w duchu widząc jej zachowanie.

- Lepiej chodź potańczyć – pociągnął ją za rękę i wyciągnął na scenę. Dziewczyna nie zaprotestowała. Skoro tego chce, to przetańczy z nim parę piosenek i się odczepi. Draco zdumiał się jak dobrze Granger tańczy. On też był dobrym tancerzem i pewnie czuł się na imprezach. Zobaczył jak Gryfonka uważnie przypatruje się jego ruchom i po chwili uśmiecha się.

- Całkiem dobrze tańczysz – stwierdziła po chwili. On tylko puścił jej oczko.

- Ty też, Granger – zaczerwieniła się lekko i poddała muzyce i partnerowi. Draco był bardzo zadowolony z siebie, kiedy to zobaczył. Czasami widział innych uczniów, którzy chcieli zatańczyć z Gryfonką, ale szybko spławiał ich jednym spojrzeniem. Wiadomo, nikt nie chce zadzierać ze Ślizgonami. Nagle piosenka się skończyła, a Granger odgarnęła kosmyki z twarzy.

- Wystarczy – powiedziała przerzucając włosy na jedną stronę.

- Zdecydowanie nie – uśmiechnął się.

- Miałeś już swój czas, Malfoy. I tak byłam hojna, że w ogóle ci go przeznaczyłam.

- Przynajmniej dobrze się bawiłaś – nie dawał za wygraną. Podniosła brew i popatrzyła na niego z ciekawością.

- Może – rzuciła tylko i się odwróciła. Draco złapał ją za nadgarstek i przyciągnął.

- Może? – spytał. Chciał jak najwięcej czasu spędzić z Gryfonką i nie pozwolić jej odejść. Zapewne poszłaby do Krukona, a on by tego nie zniósł. I tak już zgarnął mu ją sprzed nosa i pierwszy zaprosił.

- Niech ci będzie, że tak – roześmiała się i wyswobodziła dłoń z jego uścisku znikając w tłumie. Draco podszedł do barku i nalał sobie trunku siadając na kanapie obok Zabiniego i paru innych uczniów ze Slytherinu.

- I jak się bawisz? – spytał Zabini zrzucając z kolan jakąś blondynkę, która spojrzała na niego z oburzeniem i poszła.

- Nie jest źle – odpowiedział tylko przyglądając się uczniom.

- A Granger? – popatrzył na kumpla i dodał widząc jego spojrzenie – Widziałem jak ze sobą tańczyliście, chyba wyglądała na zadowoloną, nie mówiąc już o tobie – uśmiechnął się szyderczo.

- Z pewnością była zadowolona. Nie oszukujmy się Blaise, każda tylko oczekuje bym ją zaprosił na bal. Tak właściwie to masz już kogoś?

- Nie, ale szybko się znajdzie. Jak nie ty zaprosisz to ja, proste – powiedział.

- Ja chyba nie zaproszę żadnej – odparł po chwili Draco, a Blaise spojrzał na niego zdumiony.

- Nie zaprosisz nawet Pansy?

- W szczególności Pansy, chciałeś powiedzieć

- No tak, ale jak już to chodziliście ze sobą, a ona nadal się stara, więc…

- Więc nie będę jej stwarzać żadnych nadziei, bo jeszcze bardziej się przyczepi – przerwał mu. Rozejrzał się po tłumie osób i zobaczył w odległym kącie Granger z Danielem. Wiedział, że do niego pójdzie, ale i tak zaczął czuć narastający w nim gniew. Na dodatek nie rozmawiali ze sobą normalnie. Granger trzymała kieliszek w dłoni, a ten wykorzystywał sytuację. Że też był na tyle bezczelny. Zobaczył jak przybliża się do dziewczyny i delikatnie podnosi jej podbródek, a następnie całuje ją. Instynktownie zacisnął pięści i poczuł jak w jego lewej ręce pęka kieliszek i rozlewa się trunek. Nie obchodziło go to. Był wściekły. Blaise spojrzał na niego ze zdumieniem.

- Draco, co się dzieje?

- Nic, Blaise, ale przysięgam, że za chwilę kogoś zabiję – odparł wstał z kanapy. Blaise zdezorientowany spojrzał w stronę, w którą udał się Draco i zrozumiał, o co chodziło jego przyjacielowi. Jakiś Krukon całował Granger. Szybko wstał i pobiegł za Draconem, by go powstrzymać. Wiedział już, że Draco interesuje się tą dziewczyną. Przyjaźnili się od małego i zawsze wszystko sobie mówili, a nawet jeśli nie, to zawsze szybko potrafili zgadnąć to, co się wokół nich dzieje. A on odkrył, że Draco coraz częściej spogląda na Gryfonkę i to nie pełnym zniechęcenia i nienawiści spojrzeniem. Dobiegł do Dracona i złapał go za koszulkę.

- Nie rób głupot, chyba nie chcesz mieć kolejnego szlabanu, jak ktoś zgoni na ciebie, że wdałeś się w bójkę – powiedział stanowczo.

- Nie obchodzi mnie to, popatrz na tego gnojka jak wykorzystuje sytuację z tego, że Granger jest trochę podpita – wyrwał się i ruszył w tamtą stronę, a Blaise podążył za nim. Jeśli zajdzie taka potrzeba, to będzie musiał pomóc przyjacielowi, chociaż wątpił, by Draco w takim stanie przegrał jakąkolwiek bójkę.

Hermiona nalała sobie właśnie kolejną lampkę Ognistej Whiskey. Nie przepadała zbytnio za alkoholem, bo traciła wtedy kontrolę nad sytuacją, ale miała dość nauki i chciała się trochę rozerwać, skoro już tutaj jest. Nagle podszedł do niej Daniel i nachylił się nad nią.

- Pozwolisz na chwilę? Muszę ci coś powiedzieć – szepnął jej do ucha. Hermiona popatrzyła na niego i kiwnęła głową, dając się zaprowadzić w kąt pokoju.

- Coś się stało? – spytała upijając łyk z kieliszka i czując jak trunek przechodzi jej przez gardło, rozgrzewając niczym ogień.

- Nie, Hermiono. Chociaż chyba tak. Wiesz, zaprosiłem cię na bal i idziemy na niego razem. Zrobiłem to, ponieważ od pewnego czasu w jakiś sposób zależy mi na tobie i chciałbym… i czy ty chciałabyś, oczywiście, żebyśmy poszli na ten bal jako prawdziwa para – wyrzucił z siebie trochę skrępowany. Hermiona, której zaczynało się już powoli kręcić w głowie zrozumiała tylko połowę jego słów. Daniel najwidoczniej to dostrzegł. Poczuła jak łapie ją delikatnie za podbródek i unosi jej głowę, po czym składa na jej ustach delikatny pocałunek. Tego się nie spodziewała, ale poczuła jak przechodzi ją miła fala ciepła i równie czule odwzajemniła pocałunek. Poczuła jak chłopak kładzie jej rękę na biodrze, a drugą przyciąga do siebie. Wszystko to było lekkim zaskoczeniem dla niej. Nagle poczuła szarpnięcie i otworzyła oczy zdumiona. Zobaczyła przed sobą wściekłego Malfoya, który najwidoczniej oderwał ich od siebie i rzucił Daniela na ścianę.

- Ej, koleś o co ci chodzi? – spytał zdenerwowany Krukon.

- Ładnie to tak wykorzystywać sytuację, w której dziewczyna jest pijana i nie jest w pełni świadoma tego, co robi? – usłyszała w głosie Malfoya jeszcze bardziej narastający gniew.

- Hermiona jest w pełni świadoma tego, co robi i chciała tego, bo odwzajemniła. Zazdrosny jesteś? – Daniel popatrzył mu kpiąco w oczy. Nagle wszystko stało się tak nagle. Malfoy rzucił się na Daniela i uderzył go pięścią w twarz, tak mocno, że chłopak się zatoczył i już miał oddać, kiedy Hermiona krzyknęła i stanęła pomiędzy nimi rzucając się na Malfoya tak gwałtownie, że aż upadli na podłogę. Zapewne gdyby nie jej wściekłość i obudzona w jej wnętrzu bestia, nigdy nie byłaby w stanie tego zrobić.

- Jak śmiesz?! – syknęła gniewnie.

- On cię wykorzystał, Granger – Malfoy otrząsnął się ze zdumienia, które zrodziło się z ataku Gryfonki i na nowo narosła w nim wściekłość. Jeszcze większa, ponieważ nie mógł uwierzyć, że dziewczyna stanęła po stronie Krukona i patrzy na niego wściekła.

- Nikt nigdy mnie nie wykorzystał.

- Jesteś pijana i nie wiesz co robisz – wysyczał jej w twarz. Poczuł lekkie uderzenie w policzek od dziewczyny. Zamurowało go. Nikt przedtem sobie na to nie pozwolił.

- Może i jestem pijana, ale doskonale wiem, co robię, Malfoy. Nie wtrącaj się w moje życie i w to, co się wokół mnie dzieje. Zawsze wszystko psujesz – powiedziała gniewnie, ale poczuła jak łamie jej się głos, więc szybko zeszła z Malfoya i podniosła się wybiegając z pokoju i skręcając w stronę Wieży Gryffindoru. Wpadła do dormitorium i rzuciła się na łóżko. Malfoy miał rację. Dała się wykorzystać. Czy w innej sytuacji Daniel byłby na tyle odważny, by ją pocałować i czy ona by się zgodziła? Znała prawdziwą odpowiedź i było nią słowo „nie”, chociaż usilnie próbowała sobie wmawiać, że to wszystko miałoby normalnie miejsce. I to ją najbardziej w tym wszystkim bolało. Wtuliła głowę w poduszkę i poczuła jak spod powiek spływają jej łzy wściekłości.

~~~~~~~~~~~~~~~

Jej, udało mi się skończyć dzisiaj przed wyjściem z domu i jestem z siebie zadowolona. Dziękuję za 2 nominacje do Liebster Award. To chyba wasze docenienie pchnęło mnie do tak szybkiego napisania tej notki. Dziękuję za masę wszystkich tych miłych komentarzy pod poprzednim rozdziałem. Jak wiecie bardzo doceniam każde słowo od was na temat notki, bo każde słowo jest ważne.

Pozdrawiam

Sheireen ♥