Gorzka Prawda

Hermiona jeszcze przez chwilę patrzyła nieprzytomnie na Ginny. Od wypicia całej butelki wina strasznie bolała ją głowa. Nagle dotarł do niej sens słów Ginny. Zerwała się z łóżka tak szybko jak na nie padła.

- Zakochałaś się?! W kim?

- Blaise. To znaczy Zabini – rzuciła się na łóżko obok niej i po chwili zaczęła cieszyć jak małe dziecko.

- Dobrze się czujesz? – spytała obserwując uważnie jej reakcję.

- Nigdy nie czułam się lepiej! On jest świetny, jego poczucie humoru i wszystko – Ginny westchnęła chowając głowę w poduszkę. Hermiona obrzuciła ją bacznym spojrzeniem. Miała kolorowe legginsy w panterkę i jakiś tęczowy sweterek. Jej ręce zdobiły kolorowe pierścionki z najróżniejszymi oczkami. Włosy miała upięte wielką, białą kokardą.

- Co ci się stało? Gdzie twoje wcześniejsze ubrania?

Ginny parsknęła śmiechem jak głupia. Hermiona przewróciła oczami. Ruda pewnie też nieźle się upiła dzisiejszej nocy.

- Już ci mówię – podniosła się z trudem opanowując chichot.

Hermiona słuchała z uwagą Ginny. Okazało się, że Zabini zabrał ją do samego serca Nowego Yorku, gdzie imprezowali w najlepszym wodnym klubie. To musiało być świetne! Oczywiście wskoczyli do basenu w ubraniach, a następnie się upili i mokre ciuchy wyrzucili przez okno świętując Nowy Rok. Hermiona nie mogła się nie roześmiać, gdy wyobraziła sobie ten widok. Później pozostawieni w samej bieliźnie w zimną, noworoczną noc przebiegli jak najszybciej po śniegu do największego centrum handlowego. Hermiona wzdrygnęła się z zimna, gdy o tym pomyślała.

- Jesteście nienormalni! – skomentowała – Tylko czekać na twoje przeziębienie.

- Daj spokój! Nawet nie wiesz jak dobrze się bawiliśmy! – machnęła ręką i się roześmiała – Oczywiście zostalibyśmy w tym centrum, aż do rana, ale nas wywalili. Przynajmniej zdążyliśmy zakupić jakieś ciuchy.

- Właśnie widzę jak wyglądasz – parsknęła Hermiona. Ginny się roześmiała.

- Szkoda, że nie widziałaś Blaise’a. Ten to dopiero wyglądał – opisała jej strój Ślizgona, który podobno wyglądał jak świecąca kula dyskotekowa. Hermiona uśmiechnęła się ciepło widząc tak szczęśliwą przyjaciółkę. Była cudowną osobą i bardzo jej odpowiadało to, że tak dobrze dogaduje się z Zabinim.

- Ale opowiadaj, jak spędziłaś swojego Sylwestra. Jakieś pikantne szczegóły? – poruszyła znacząco brwiami, czym wywołała krótki śmiech u brązowowłosej. Hermiona opowiedziała jej pomijając niektóre rozmowy. Ginny aż nie mogła uwierzyć, kiedy mówiła jej jak wyrzuciła szpilki do wody, śpiewała na cały głos i tańczyła na ulicach. Miała świetną przyjaciółkę. Tyle to już wiedziała, ale nigdy nie spodziewałaby się takiego zachowania u Hermiony. A gdy się dowiedziała, że Hermiona sama wypiła całe wino, to aż jej szczęka opadła. Rzuciły się na łóżko w milczeniu wspominając przemiłe chwile spędzone w towarzystwie dwóch Ślizgonów. Szybko zasnęły z wielkimi uśmiechami na twarzy.

Dni mijały powoli. Wszyscy mieli mnóstwo prac domowych, a Hermiony już w ogóle nie było widać znad książek. Przesiadywała w bibliotece ucząc się i z przyjemnością rozwiązując numerologię. Kiedy skończyła, była już bardzo zmęczona. Przez dłuższy czas wpatrywała się w tlący się płomień świecy. Nagle usłyszała jakiś hałas i zbudziła się z tego transu.

- Ty kretynie, uważaj, bo zaraz przyjdzie i nas wyprosi – syknął ktoś zza regału. Hermiona bez problemy rozpoznała ten głos. Malfoy. Uśmiechnęła się na wspomnienie o Ślizgonie. Ostatnimi czasy w ogóle nie mieli czasu na jakąkolwiek rozmowę, bo Hermiona bez przerwy wkuwała do sprawdzianów, których końca nie było widać. Czasami widywali się na korytarzach, więc po prostu witali się uśmiechem. Oczywiście prawie wszystkie dziewczyny w Hogwarcie zauważyły, że obok Malfoya nie kręci się już żadna laska, więc wzięły się do roboty. Trudno było jej skupić się na przerwach, gdy to widziała, ale cieszyła się, że chłopak bez problemów się ich pozbywał. Po jej głowie zaczęła chodzić myśl, kiedy w końcu przypałęta się taka, dla której powie jej, że nie chce już dłużej tego ciągnąć. Na tą myśl robiło jej się dziwnie duszno. Zauważyła jak obok chłopaka najczęściej kręci się Astoria Greengrass i miała szczerze dość widoku tej dziewczyny. Na dodatek Malfoy czasami z nią rozmawiał. W Hermionie rodziła się wtedy chęć mordu. Szybko jednak zaciskała zęby. Taka zazdrość o Malfoya nie była na miejscu. Otrząsnęła się z myśli i ponownie wzięła się za naukę.

- Ten skrzat powinien jakoś lepiej wziąć się za tłumaczenie. Zaklęcia to jakaś czarna magia – usłyszała głos Zabiniego.

- Diable, wiesz jak głupio to zabrzmiało? Zwłaszcza, że zaklęcia i czarna magia w naszym świecie to zupełnie co innego – głos Malfoya ponownie zabrzmiał jej w głowie.

- Dobra już daj spokój i poszukajmy tej książki.

- Ale jej nigdzie tutaj nie ma! – syknął Draco. Hermiona coraz bardziej się wkurzała. Co jak co, ale to była biblioteka i potrzebowała ciszy, by się skupić. Zacisnęła zęby i zaczęła skrobać po pergaminie mocno przyciskając pióro.

- Smoku, zamierzasz się z nią spotkać? – głos Zabiniego jakby się przyciszył.

- Z kim?

- Z Melodią. W końcu chciała tego pisząc do ciebie w liście.

Hermiona przestała pisać i zaczęła przysłuchiwać się rozmowie. Melodia? Czy to nie ta dziewczyna-elf, która pomagała Malfoyowi. No nie! Czego ona chce?

- Jasne, że z nią pogadam. W końcu przeze mnie ma te problemy

- Powiesz Hermionie? – spytał Blaise.

- Nie, znam ją na tyle, by wiedzieć, że się obrazi, gdy tylko o niej usłyszy – zaśmiał się cicho Draco. Hermiona zrobiła dziurę w pergaminie.

- To nie będzie fair. W końcu jesteście parą…

- Słucham? Ja i Granger? – prychnął.

- Z tego, co mi mówiłeś… - zaczął Blaise.

- Zamknij się, bo ktoś może nas słyszeć. Hermiona nie może się dowiedzieć o moim spotkaniu z Melodią, jasne?

Hermiona wściekła trzasnęła książką. Starczyło na dzisiaj. Nie zniesie kłamstw i tajemnic. Zwinęła pergaminy i wrzuciła je do torby. Wzięła stos książek pod pachę. Nagle zza regału wyszli Malfoy i Zabini. Popatrzyli na nią i zatrzymali się.

- Cześć, Mionka! – przywitał się Zabini radośnie, chcąc zatuszować ich zdziwienie.

- Witaj, Blaise – uśmiechnęła się ciepło. Następnie popatrzyła zimno na Malfoya - A ty wcale mnie nie znasz, skoro uważasz, że bym się obraziła.

Powiedziawszy to przepchnęła się przez regały.

- Słyszałaś wszystko? – usłyszała kroki Malfoya za sobą. Nie odpowiedziała nic tylko przyśpieszyła – Czekaj, do cholery, Granger! – warknął i pociągnął ją za ramię. Hermiona wypuściła wszystkie książki, które brzmiały jak wybuch armaty w tak cichej bibliotece.

- I co zrobiłeś, kretynie? – ofuknęła go. Szybko machnęła różdżką i ułożyła książki na pobliskim stole. Na szczęście zdążyła, bo nagle pojawiła się pani Pince.

- Co tutaj się dzieje? – popatrzyła na nich wzrokiem bazyliszka.

- Nic takiego – powiedział szybko Malfoy, by ją zbyć, bo Hermiona niezauważalnie zniknęła już idąc w stronę wyjścia.

- Dobrze, ale niech no tylko jeszcze coś usłyszę – mruknęła i zniknęła równie szybko jak się pojawiła. Draco szybko dogonił Granger. Na szczęście nie zaszła zbyt daleko.

- Poczekaj! – zatrzymał ją i odwrócił w swoją stronę – Nie chciałem, by to tak zabrzmiało.

- Ile jeszcze sekretów i kłamstw mi naopowiadałeś? – popatrzyła mu twardo w oczy. Bardzo go zaskoczyła tym pytaniem.

- Nigdy cię nie okłamałem – zapewnił ją, ale widząc jej minę i tak wiedział, że jej nie przekonał.

- Malfoy, jedno pytanie. Dlaczego myślałeś, że się obrażę jak się dowiem? Sam przyznałeś, że nie jesteśmy parą, więc po co te tajemnice? – zbiła go z tropu. Cholera. Zawsze miała rację.

- Nie wiem, nie pomyślałem – przyznał.

- Przepraszam… - dobiegł ich głos.

- Jak zwykle. Nie myślisz i takie są tego skutki – odpowiedziała.

- Przepraszam…

- Wypraszam sobie! – burknął Malfoy.

- Przepraszam… - Draco odwrócił się wściekły. Blaise stał z książką w ręku patrząc na Hermionę – Mogę przeszkodzić?

- NIE! – krzyknęli oboje. Malfoy zły, że ktoś mu przerywa. Hermiona zła, bo marnują jej cenny czas.  Blaise zrezygnowany odszedł z książką.

- Masz minutę – oznajmiła i oparła się o stół. Malfoy zupełnie zapomniał jak miał się tłumaczyć.

- Chwila, nie mam ułożonej przemowy – syknął.

- Po prostu mów prawdę – odparła twardo i zaczęła się bawić różdżką.

- Dobrze więc. Chodzi o to, że nie chciałem byś się dowiedziała, bo byłem pewny, że się obrazisz. A ja nie lubię jak nie rozmawiamy, bo ty akurat stroisz jakieś fochy. Granger, ja się nie chcę kłócić… Chcę się z nią spotkać, bo jestem jej coś winien… To znaczy nic z tych rzeczy – popatrzył na nią speszony – Ona naraziła swoją pozycję dla ratowania nas…

- 15 sekund – powiedziała niewzruszona chociaż w duchu już się śmiała z jego niezręcznych zdań.

- Chrzanie to! – powtórzył jej słowa – Nie chcę się kłócić, bo jesteś dla mnie cholernie ważna i nie znoszę chwil bez ciebie! – wykrzyczał. Po chwili zdał sobie sprawę z tego, co powiedział. Popatrzył na Hermionę. Jej mina była nieprzenikniona, ale zobaczył jak jej oczy zabłyszczały, a kąciki ust się podniosły.

- Śmiejesz się ze mnie! – powiedział niezadowolony – No pięknie!

Hermiona w końcu się roześmiała widząc jego oburzoną minę.

- Jesteś głupi i uroczy – potargała go za włosy. Od razu się rozpromienił – Tym razem ci wybaczę

- Czuję się zaszczycony

- I masz z czego – uśmiechnęła się.

- Nasze gołąbki się pogodziły! – zza regału wyszedł uradowany Blaise – Hermiono, wypożyczasz tę książkę? – wskazał na gruby tom od zaklęć i uroków.

- Nie, już napisałam wypracowanie – odpowiedziała.

- To świetnie się składa, bo nam pomożesz i pouczysz, a dokładniej Smoka, bo to on jest głąbem – popatrzył rozbawiony na Malfoya.

- To, że nie rozumiem zaklęć nie oznacza, że od razu jestem takim debilem jak ty, który wyrzuca swoje rzeczy przez okno i biega nago po śniegu – dogryzł mu Draco.

- Miałem bokserki!

- Te różowe w serduszka, które ci przesłała Bulstrode na zeszłoroczne Walentynki?

- Tamte przecież zostały przerobione na szalik, który dałem ci podczas meczu – skomentował, a Hermiona zrobiła dziwna minę i patrząc to z kolei na Malfoya to na Blaise’a zaczęła się śmiać.

- Miałem ubaw paląc to paskudztwo – uśmiechnął się Draco.

- Złamałeś mi wtedy serce. Już nigdy nie będę taki sam. Ale lepiej powiedz mi jak tam twoje skarpetki i majtki w misie, które postałeś od swojej prababki – zarechotał Zabini.

- Wcale nic takiego nie dostałem – zaczerwienił się Draco, a Hermiona zawtórowała Blaisowi.

- Będziesz musiał mi je kiedyś pokazać – uśmiechnęła się do Malfoya.

- Najlepiej podczas waszej nocy poślubnej – dokuczył mu Blaise. Hermiona wszystko wszystkim się roześmiała.

- To byłby bezcenny widok – zachichotała.

- Cudownie, nabijajcie się dalej, a ja może pójdę – powiedział Malfoy.

- Uch, Hermiono uraziliśmy naszego misiaczka – Blaise otarł łzę z oka.

- Zobaczysz znajdę coś na ciebie niedługo – odchodził powoli, a kiedy ponownie się roześmiali warknął – Och, zamknijcie się!

Hermiona podniosła brew i zatrzymała Malfoya.

- Ja też mam się zamknąć? – uśmiechnęła się szyderczo.

- Nie, ty nigdy – mruknął, a Blaise wywrócił oczami.

- Zdawało mi się, albo ktoś tutaj potrzebuje korków z zaklęć – zmieniła temat.

- Nie mylisz się – odrzekł Malfoy.

Hermiona obrzuciła go ciekawskim spojrzeniem. Zawsze zdawało jej się, że co jak co, ale Malfoy jest dobry z zaklęć i pojedynków. Cóż najwyraźniej się myliła. Trzeba będzie go trochę poduczyć, ale najpierw musi zobaczyć na własne oczy jak sobie radzi z poszczególnymi zaklęciami.

- A więc do roboty!

Mieli się właśnie zabrać do siadania przy biurku, kiedy pojawiła się pani Pince.

- Mówiłam, że ma być cisza? Możecie wyjść z biblioteki i pogadać sobie na korytarzu!

- Czemu pani krzyczy? Przecież nie można – spytał Zabini i cała trójka zachichotała.

- Imbecyl! – walnęła Zabiniego wielkim tomem po plecach, kiedy wychodzili zabierając swoje rzeczy.

Zabini specjalnie podczas wychodzenia trzasnął drzwiami, co Hermiona skomentowała srogim spojrzeniem.

- No co? Nawet nie wiesz jak mocny był ten tom, którym mnie zdzieliła – rozłożył ręce w niewinnym geście – Dobra ja lecę, a wy idźcie się uczyć. Oczywiście zaklęć – podkreślił ostatnie słowo i zgromiony spojrzeniami pozostałej dwójki zniknął na schodach.

- To gdzie mamy się uczyć? – spytała Hermiona, gdy Zabini znikł im z oczu.

- Może w Pokoju Życzeń? – zaproponował Draco.

- To zdecydowanie będzie najlepsze miejsce, bo już wiem, co będziemy dzisiaj omawiać – klasnęła w dłonie i ruszyli prosto na siódme piętro. Przechodzący uczniowie obrzucali ich ciekawskim wzrokiem. Najwidoczniej wciąż nie mogli się przyzwyczaić do widoku Hermiony Granger w towarzystwie Malfoya, zamiast Pottera i Weasleya. Dla Hermiony również to było dziwne, ale już się przyzwyczaiła. Znacznie oddaliła się od Harry’ego i Rona, więc cholernie bała się i tego, że Ślizgoni również się nią znudzą. Może i zapewniała, że złote trio się rozpadło, ale ona nie zamierzała rezygnować z przyjaźni chłopców. W końcu wiele razem przeżyli ratując się z wielu opresji. Najpierw zacznie od Harry’ego. Była pewna, że z Wybrańcem prędzej się dogada niż z Ronem. Zresztą teraz zaczęła się zastanawiać, czy warto jest odnowić przyjaźń z rudzielcem. Naprawdę bardzo się zlękła, kiedy nie chciał jej puścić tamtego pamiętnego wieczora. Od tamtej chwili nie zamieniła ani słowa z Harrym, a na Rona nawet nie patrzyła, choć ewidentnie czuła jego spojrzenie na sobie. Ron nawet zaczął zachodzić do biblioteki i udawać, że czegoś szuka. Czuła się trochę jakby ją szpiegował. Może myśli, że uda mu się nakryć ją i Malfoya? Prychnęła. Nie miałby czego się przyczepić. Oni nie są już razem, a jej kontakty z Malfoyem… hm, zdecydowanie nie wiedziała jak to określić. Zdawała sobie sprawę, że jak Ron widzi swoją przyjaciółkę i byłą dziewczynę w towarzystwie jednego z najprzystojniejszych chłopaków w szkole i najbardziej znienawidzonej przez niego osoby, to doprowadza się do białej gorączki. Powiedział jej, że ją kocha. Hermiona jakoś specjalnie o tym nie myślała, ale nie mogła też całkowicie o tym zapomnieć. Ona już przecież nic nie czuła do Rona. To absurdalne. Jak Ron w ogóle mógł kiedyś powiedzieć Malfoyowi, że jeszcze do niego wróci, bo wciąż go kocha. Tymczasem ona obdarzyła uczuciem chłopaka idącego tuż obok niej. Była jednak skrytą osobą i nienawidziła rozmawiać o uczuciach. To było coś bardzo osobistego. Oj, Hermiono, jeśli tak dalej będzie to stracisz go i odejdziesz z tą tajemnicą. Zdawała sobie z tego sprawę i nie chciała, by to tak się skończyło, ale nie miała odwagi. Była Gryfonką, a nie miała odwagi. Prychnęła po raz kolejny.

- Co tak prychasz? – spytał szyderczo Malfoy obserwując Hermionę.

- Myślę – odpowiedziała na odczepnym.

- O czym? – zainteresował się.

- O Ronie – odpowiedziała całkiem szczerze. Chłopak niezauważalnie się skrzywił. Dlaczego ona myślała o tym zdrajcy krwi?

- Z pewnością masz obrzydliwe myśli – ujrzał przed oczami jakby twarz Weasleya i się wzdrygnął. Nienawidził tego rudego szczura nade wszystko. Po prostu nigdy nie potrafiłby go zaakceptować. Jest rudy, piegowaty, brzydki, biedny i panoszy się tylko dlatego, że jest kumplem Pottera. Jak Granger mogła się z nimi kolegować?

- Owszem nie są najlepsze – uśmiechnęła się delikatnie, ale uśmiech szybko zniknął z jej twarzy. Westchnęła – On mi powiedział, że wciąż mnie kocha.

Nie wiedziała, dlaczego. Co ją popchnęło do wyjawienia tego Malfoyowi? Nawet Ginny o tym nie wiedziała. Zaczynała się gubić w swoich myślach. Nienawidziła tego. Zawsze wszystko miała poukładane i zaplanowane. Nienawidziła nieporządku i chaosu. Wszystko powinno chodzić jak w zegarku, ale oczywiście w tym roku, kiedy są najważniejsze testy, ona, głupia musiała się zakochać w nieodpowiednim dla niej mężczyźnie. Malfoy, gdy to usłyszał zacisnął pięści. Czyżby ta Clemense znudziła się Weasleyowi i ponownie dobija do Granger? Dosyć. Jak ten szmaciarz może tak bawić się uczuciami tej dziewczyny? Była cudowna i zasługiwała na najlepszego mężczyznę. To dlatego nie potrafił wyznać jej miłości. On na nią po prostu nie zasługiwał. Bawił się dziewczynami i trwałe związki nie były po prostu dla niego. Nie chciał jej zranić. To po prostu nie było na miejscu.

- A ty? – spytał.

- Co ja? – zdziwiła się.

- Ty też coś do niego czujesz? – popatrzył na nią. Zagryzła wargę. Wiedział, że jak tak robiła, to była niepewna lub zdenerwowana. Nie podobało mu się to, że teraz to robi.

- Myślisz, że mogłabym go wciąż kochać po tym, co mi zrobił? – popatrzyła na niego pewnym wzrokiem, który miał lekko wyzywającą nutkę. Uwielbiał jak się tak stawiała. Tak czy inaczej odpowiedź go zadowoliła. Weasley nie miał u niej szans. Weszli do Pokoju Życzeń. Zdziwiło go to, co zobaczył. Przed nimi roztaczało się wielkie jezioro.

- Mogę wiedzieć, czego będziesz mnie uczyć?

- Omawiamy teraz żywioł jakim jest ogień. Zamierzam zacząć od podstaw, a skończyć na bardzo zaawansowanej magii – mówiła zdecydowanie z pewnością siebie. Malfoy popatrzył na nią z cwanym uśmiechem. Zignorowała to. Na rozgrzewkę rozpoczęli do najprostszego zaklęcia. Flagrate. Przed nią i przed Malfoyem pojawił się ognisty, świecący znak.

- Brawo wyszło ci – powiedziała z sarkazmem w głosie.

- Granger, to przecież dopiero początek. Nie jestem ułomny.

- No ja nie wiem

- O nie, zobaczysz ja ci jeszcze pokażę – popatrzył na jej irytujący uśmieszek.

- W porządku. W takim razie może teraz Incendio?

Draco bez problemu wyczarował wielki ogień, który zaczął się tlić wypełniając komnatę dymem. Hermiona zakaszlała i machnęła różdżką wylewając wodę z jeziora na płomienie. Ćwiczyli coraz to trudniejsze zaklęcia związane z ogniem. Hermionę lekko irytował fakt, że Malfoyowi wszystko wychodzi tak dobrze jak jej. Już po chwili zwykła lekcja przerodziła się w pojedynek między umiejętnościami Gryfonki i Ślizgona. Pokazywali sobie wciąż to nowe, niebezpieczne zaklęcia.

- A co powiesz na to? – spytała z wyższością w głosie i machnęła różdżką - Partis Temporus!

Przed nimi na wodzie utworzył się przeogromny, ognisty tunel*. Płomienie sięgnęły wysokiego sufitu. Natychmiast zrobiło się bardzo gorąco. Malfoy popatrzył na dzieło Granger. Po raz kolejny musiał przyznać, że to, kto jest prawdziwym czarodziejem nie zależy od statusu i czystości krwi. Była naprawdę inteligentna i utalentowana. Hermiona machnęła różdżką i wielka fala wody zalała języki ognia.

- Ja mogę wyczarować Szatańską Pożogę – uśmiechnął się perfidnie.

- Nie! – krzyknęła natychmiast – To znaczy… To jest strasznie niebezpieczne i zakazane.

- Dobrze, skoro się boisz… - wzruszył ramionami.

- Nie boję się! – w jej głosie znów słychać było wyzywającą nutkę. W oczach Malfoya zatańczyły wesołe iskierki. Hermiona się zdenerwowała – Mogę wiedzieć, dlaczego chciałeś mieć dodatkowe zajęcia z zaklęć? Przecież jesteś w tym dobry! – zbulwersowała się.

- Granger, ty naprawdę myślałaś, że tutaj chodzi o jakieś głupie zaklęcia? Oczywiście, że jestem w tym dobry i nie prosiłbym cię o pomoc w tym

- To o co chodzi?

- O trochę czasu, Granger

- Słucham? – zdziwiła się – Jakiego czasu?

- Tylko z tobą. Sam na sam – uśmiechnął się cynicznie – Ostatnio w ogóle nie miałem okazji z tobą pobyć, bo ciągle się uczysz i siedzisz z nosem w książkach

- Och, czyli odciągnąłeś mnie od nauki – poczuła się urażona.

- Tęskniłem – posłał jej oczko. Spłonęła rumieńcem, więc szybko się odwróciła i udała, że patrzy na swoje odbicie w wodzie.

- Nie spodziewałabym się. Myślałam, że dobrze ci się spędza czas z Greengrass - Draco słysząc to przewrócił oczami i podkradł się od tyłu do Hermiony. Dziewczyna, która nie usłyszała odpowiedzi odwróciła się, ale nagle została złapana od tyłu. Zaczęła krzyczeć, ponieważ Malfoy chciał ją wrzucić do wody.

- Nie! Tylko spróbuj! Wiesz, że tego nie lubię!

- Wiem i dlatego wiem jak cię już szantażować – uśmiechnął się perfidnie.

- CHAM! – przestała się wyrywać wyraźnie oburzona.

- Uwielbiam jak się złościsz – wtrącił patrząc jej w oczy.

- Coś chyba za bardzo wielbisz moją osobę, Malfoy – zauważyła i uśmiechnęła się chytrze. Chłopak zrobił taki gest jakby miał ją wrzucić. Pisnęła krótko i cicho. Roześmiał się.

- Chodźmy, Granger – odciągnął ją od wody i wyszli z Pokoju Życzeń.

- No wiem. Muszę się uczyć – oznajmiła.

- O nie, nie ma mowy – przerwał jej – Spędzimy ten czas ze sobą, bo cały czas się uczysz. Trzeba odetchnąć

- Ale sprawdziany, testy…

- Są dopiero pod koniec roku, a ze sprawdzianów i tak dostaniesz Wybitny. Chodźmy więc do mnie – przewrócił oczami i złapał w pasie tak, że szli teraz obok siebie przytuleni. Hermiona zdawało się jakby coś usłyszała. Zatrzymała się gwałtownie i rozejrzała.

- Co jest? – spytał Malfoy. Nagle usłyszeli jak coś spada na podłogę i wszystko wokół nich zabarwiło się na czarno. Przestali cokolwiek widzieć. Złapali się za rękę, by nie zgubić się w tych ciemnościach.

- Co to do cholery jest?! – zaklął Malfoy.

- Peruwiański Proszek Natychmiastowej Ciemności – odpowiedziała natychmiast Hermiona.

- Myślałem, że wiesz, Malfoy – dobiegł ich z ciemności głos, który Hermiona od razu rozpoznała. Ron – Albo mi się zdaje, albo użyłeś tego, gdy wpuszczałeś swoich przyjaciół – śmierciożerców do zamku.

Hermiona poczuła zdezorientowanie i gniew na Rona. Dłoń Malfoya natomiast mocno zacisnęła się na jej dłoni ze złości.

- Czego chcesz, Wieprzleju?

- Pogadać z Hermioną – usłyszeli jego głos. Gryfonka wydała cichy jęk.

- Nie pozwól mi odejść, proszę cię – wyszeptała do Dracona. Chłopak przyciągnął ją do siebie bliżej.

- Musisz używać tego świństwa, bo boisz się, że Hermiona jak zobaczy twoją parszywą twarz to ucieknie? – zadrwił Ślizgon. Usłyszeli zgrzyt zębów Rona.

- Zamknij się, Malfoy

- Tylko na to cię stać? Doprawdy niczego, bardziej żałosnego nie niż ty nie widziałem – tylko to powiedział, Hermiona poczuła jak ktoś z całej siły ciągnie ją za rękę. Była pewna, że Ron posługuje się czarami, bo uścisk Malfoya zdecydowanie zelżał. Przecież tak łatwo by jej nie puścił, prawda? Zaniepokoiła się. Była ciągnięta przez Rona w ciemnym korytarzu, nie wiedziała gdzie idzie i nie miała przy sobie Malfoya. Nagle wpadła do pustej klasy. Zamrugała szybko oczami. Rona nigdzie nie było. Rozglądała się zdezorientowana. Usłyszała śmiech Rona. Gdzie on do cholery był? Może ma na sobie pelerynę-niewidkę? Albo zaklęcie kameleona? Wyciągnęła różdżkę. Avis nie działało na pelerynę, ale zaklęcie Dissendium bardzo dobrze odkrywało wszelkie ukryte obiekty. Ledwo wykrzyknęła, a już zobaczyła Rona, z którego spływało zaklęcie kameleona. Popatrzyła na jego wykrzywioną ze złości twarz. Nie bała się go. Ron to Ron. Znała go. Poza tym była o wiele lepsza. Najgorsza była jego siła. Jeśli straci różdżkę…

- Nigdy nie spodziewałbym się, że polecisz do Malfoya. Co ci takiego dał? – splunął w kąt – Zaklęcie? A może eliksir miłości? – zadrwił – To byłaby piękna miłość!

- Dał mi po prostu swoje towarzystwo wtedy, kiedy tego najbardziej potrzebowałam – wyprostowała się.

- Czego oczekuje w zamian? Tobie sponsoruje różne rzeczy, a ty mu towarzyszysz każdego dnia i nocy?

- Jak możesz, Ron! Jesteś doprawdy bezczelny!

- Kiedy powiedziałem ci, że cię kocham to nie wróciłaś do mnie tylko dlatego, że on ma więcej kasy? Że więcej lasek na niego leci? Nie spodziewałbym się, że tak bardzo lecisz na kasę – popatrzył na nią z pogardą. Hermiona nie wytrzymała. Machnęła różdżką, a zaklęcie uderzyło Rona, który uderzył boleśnie o ścianę.

- Jak śmiesz w ogóle takie rzeczy o mnie mówić?! Jak śmiesz?! Sam poleciałeś na Clemense, bo miała czar wili. Chciałeś za wszelką cenę podlizać się Krumowi, bo jest sławny, przyjaźnisz się z Harrym, bo ma kasę! – po wypowiedzeniu ostatniej uwagi poczuła, że przegięła.

- Harry jest moim najlepszym przyjacielem! Zaprzyjaźniliśmy się pierwsi. Ty byłaś tylko takim dodatkiem, który odrabiał za nas pracę domową!

Zranił ją. Bardzo ją zabolały te słowa. Poczuła łzy pod powiekami. Wiedziała, że to nie jest prawda. Harry nigdy taki nie był. Ron po prostu jest zaślepiony zazdrością o nią.

- Ron, do czego ty zmierzasz robiąc tę całą scenę?

- Chodzi o Malfoya

- O nie! Nie zerwę z nim kontaktów!

- On cię wykorzystuje!

- Wcale nie!

- Dlaczego go tak bronisz?! A może ty się w nim zakochałaś co? – prychnął – A może myślisz, że on ciebie także kocha? Naprawdę sądzisz, że taki arogancki, czystej krwi Malfoy zakochałby się w nic niewartej szlamie?

Tego było za wiele. Ostatnie słowa odczuła tak, jakby ktoś wbił jej wielki kawałek szkła prosto w serce. Osunęła się na podłogę.

- Wyjdź… - zdołała wyszeptać ledwo hamując łzy. Ron dopiero zdał sobie sprawę, co też powiedział.

- Hermiono, ja nie chciałem…

- Wyjdź – powtórzyła bardziej stanowczo. Ron podszedł i uklęknął obok niej. Dotknął jej ramienia. Zerwała się i strzepnęła jego rękę.

- Nie dotykaj mnie! Po co miałbyś dotykać nic niewartej szlamy?! Mogłam się spodziewać wszystkiego, Ron, ale nie tego, że kiedykolwiek mnie tak nazwiesz i posądzisz o takie rzeczy – patrzyła mu prosto w oczy.

- Przepraszam…

- Mam to gdzieś! Wynoś się z tymi fałszywymi przeprosinami! – zaczęła rzucać na niego zaklęcia. Ron chcąc nie chcąc uciekł z pustej klasy trzaskając drzwiami. Hermiona popatrzyła jeszcze przez chwilę w stronę wyjścia. Po chwili osunęła się po ścianie i usiadła w kącie opuszczonej sali. Zapłakała gorzko. Może Ron miał rację? Była taka głupia dając się wciągać w tę chorą grę. Draco Malfoy się nie zakochuje. Jak mogła w ogóle pomyśleć, że może mieć jakiekolwiek szanse? W końcu on był czystej krwi czarodziejem, mogącym spełnić wszystkie swoje zachcianki za pieniądze, a ona prostą, pochodzącą z rodzin mugoli dziewczyną, która w tej chwili straciła wszystko. Przyjaciół, rodziców, dom, i nawet nadzieję na to, że wszystko będzie dobrze.

~~~~~~~~~~~~~~~ 

Dziękuję Wam wszystkim za przemiłe komentarze pod ostatnim rozdziałem. Zauważyłam też pewną, ciekawą wymianę zdań pod kolejnym anonimowym komentarzem. Dziękuję Wam, że tak za mną stajecie. To naprawdę cudownie jest mieć takie czytelniczki. Tego typu komentarzami już się nie przejmuję, więc nie macie się co martwić o to, że mogę mieć znów ochotę zawiesić bloga lub nawet go usunąć. 

Odpowiedzi na Wasze pytania:

Alicja Eljasiak - Owszem to właśnie piosenka Lany Del Rey - Paris mnie natchnęła. Swoją drogą jak się domyśliłaś? ;)

  Wika^^ - Czy będę miała zamiar pisać o ich dorosłym życiu? Owszem mam to w planach, mam już nawet mnóstwo pomysłów, co to tego bloga i jego zakończenia (o czym jeszcze nie myślę) i do kolejnego. Krótko mówiąc - ZAMIERZAM NAPISAĆ KONTYNUACJĘ. Ale tyle na razie na ten temat ;) 

karqa678 - Dziękuję za nominację C; To naprawdę bardzo miłe ^^

  Pozdrawiam

Sheireen ♥