Rytuał Przyjmowania

Draco poczuł jak przypływ nadziei i zdeterminowania ponownie wypełnia jego ciało. Wiedział już wszystko, co było mu potrzebne i zamierzał działać już teraz. Popatrzył na Melodię, która trzymała się z boku podczas jego rozmowy z Granger. Była już pewnie sroga noc, co działało na jego korzyść, ponieważ królowa spała. Rzecz w tym, że nie wiedział gdzie jest sypialnia królowej w tej plątaninie korytarzy, a ona mogła mu pomóc. Rzecz w tym, czy była gotowa, by działać na jego korzyść, a nie korzyść swojej władczyni. Nie musiał jednak pierwszy się odzywać.

- Chodź. Szybko – ruszyła się z miejsca i właśnie męczyła się z zamkiem od celi, kiedy Draco wyjął różdżkę i bez problemu otworzył kraty. Dziewczyna przewróciła oczami widząc jego wyniosłą minę i wyprowadziła go po cichu. Było łatwiej, niż się tego spodziewał. Często napotykali strażników, ale wystarczyło parę dziwnych, niezrozumiałych dla niego słów elfickich z ust Melodii, a usypiali oni jak małe dzieci osuwając się na zimne, marmurowe posadzki. Bezszelestnie szli przez zamek. Melodia cały czas szła przodem prowadząc go po schodach na górę i skręcając w korytarze. Draco z początku starał się zapamiętywać, ale szybko uznał, że jest to całkowicie bez sensu, ponieważ przy dziesiątym zakręcie się pogubił. Miękkie, perskie dywany na korytarzach tłumiły ich kroki. W pałacu panowały całkowite ciemności. Tylko przez wielkie okiennice wlewało się światło księżyca tworząc niepokojące cienie. Myśli Draco skierowały się ku Melodii. To dziwne, że mu pomagała. Była przecież prawą ręką królowej. Nagle poczuł jakieś dziwne uczucie. Niepokój i nieufność wobec czarnowłosej. Poczekał na okazję i jednym ruchem wrzucił dziewczynę do jakiegoś magazynu i zatkał jej usta, by nie zdążyła krzyknąć. Kiedy się uspokoiła zdjął dłoń.

- Co ty robisz?! – syknęła oburzona.

- Skąd mam wiedzieć, czy nie prowadzisz mnie prosto do królowej, by mnie nie wydać? – popatrzył jej twardo w oczy.

- No tak. Tego mogłam się spodziewać – powiedziała jakby bardziej do siebie. Szybko jednak popatrzyła mu hardo w oczy – Słuchaj. Wiem, że może to się wydawać dziwne, ale powinieneś mi zaufać.

- Dlaczego?

- Dlatego, że nienawidzę królowej i chcę się zemścić? Bo ukradła duszę mojej matki i ją perfidnie wykorzystała, by później zniszczyć? Może też dlatego, że wiem, iż ma w planach zrobienie tego samego ze mną jak tylko pozbędzie się duszy twojej dziewczyny i ją zniszczy? – powiedziała na jednym wydechu.

- Granger nie jest moją dziewczyną! – syknął oburzony Draco.

- Tylko to zrozumiałaś z tego, co ci powiedziałam? – wkurzyła się.

- Nie, tylko tak po prostu… - odchrząknął i kontynuował – Dobra wierzę ci. Możemy iść.

Patrzyła przez jakiś czas na niego, po czym po prostu wyszła. Draco podążył za nią. Dalszą drogę przebyli w milczeniu. Tylko parę razy dziewczyna go ofuknęła, ponieważ drewniana podłoga skrzypiała pod jego krokami. Ale to nie jego wina! Nie znał tego pałacu tak dobrze jak znał Hogwart i wszystkie jego fałszywe miejsca. W końcu dotarli do miejsca, gdzie sufit sięgał pięciu metrów wysokości. Był niezwykle bogato rzeźbiony jaki przedstawiał historię elfów od samego początku. Taka była też i prawda. Widział wyrzeźbione twarze elfów pełne spokoju i harmonii, później wykrzywione w strachu i nienawiści walczące między sobą lub z jakimiś mitycznymi stworzeniami. Był oczarowany tym widokiem. Nagle wpadł na Melodię, która gwałtownie się zatrzymała.

- To tutaj – poruszyła bezgłośnie wargami.

- Jak tam wejdziemy? – spytał cicho. Melodia zmarszczyła brwi jakby się zastanawiając. Jej nieskazitelne czoło  pokryły malutkie zmarszczki.

- Zapukam. Muszę ją obudzić. Powiem, że strażnicy na dole śpią i nie pilnują pałacu – odrzekła wciąż niepewnie – Sądzę, że to najlepszy pomysł. Ty za ten czas wejdziesz i wykradniesz naszyjnik.

- Czy to nie będzie zbyt proste?

- Może się takie wydawać, ale wcale takie nie jest – skomentowała Melodia – A teraz się chowaj – to mówiąc zdecydowanie i mocno zapukała w wielkie, mosiężne drzwi. Draco w ostatniej chwili zdołał znaleźć jakieś dobre miejsce do ukrycia się, a dokładniej za ciężką, haftowaną firanką. Zobaczył jak drzwi uchylają się. Był ciekaw, czy królowa będzie miała wygląd Granger. A jeśli ona ma naszyjnik na sobie podczas snu? Nie, tak być nie może. Usłyszał niewyraźny głos Melodii. Nagle drzwi otworzyły się gwałtownie.

- Jak to ZASNĘLI?! – ryknęła królowa – Imbecyle! Nie można na nikim polegać!

I wtedy Draco ją ujrzał. Biała, zwiewna suknia była tak długa, że tył sunął bezdźwięcznie po podłodze, a cienkie ramiączka odsłaniały chłodne, alabastrowe ręce i ramiona królowej. Długie do pasa, białe włosy były związane w luźnego warkocza wijącego się po plecach. Była w zwykłym stroju nocnym, jednak zdążyła założyć na głowę wysadzany tysiącami malutkich diamentów diadem, by wciąż podkreślić swoją pozycję. Draco wszystko wszystkim musiał uznać, że nie musiała się stroić w aksamitne szaty, ani nosić koron na jedwabistych włosach, by odnosić wrażenie przywódczyni. Draco spostrzegł, że na jej szyi nie ma tkwiącego tam zwykle tęczowego naszyjnika. Królowa wściekła odwróciła się w jego stronę i ruszyła szybkim krokiem. Czyżby go zauważyła? Draco prze chwilę rozważał możliwość ucieczki, jednak kiedy dostrzegł, że królowa zdawała się go nie zauważać odetchnął z ulgą. Teraz, kiedy była tak blisko mógł ujrzeć jej prawdziwy kolor oczu. Były hipnotyzujące. Raz jasnoniebieskie upodobniające do dwóch brył lodu, a raz niesamowicie mocno jasnozielone. Kiedy zniknęła wraz z Melodią za rogiem Draco ostrożnie wyszedł zza zasłony i cichym, powolnym krokiem wszedł do sypialni. Na wielkim łóżku leżało tysiące poduszek i narzut, a samo łoże zakryte było za baldachimem. Firanki delikatnie powiewały, ponieważ drzwi od balkonu były otwarte wpuszczając świeże, nocne powietrze. Draco stąpał bezszelestnie po wielkim, białym i puchowym dywanie z jakiegoś niedźwiedzia. Prawie nie krzyknął kiedy usłyszał hukanie i odwróciwszy się w tamtą stronę zobaczył własne odbicie w lustrze. Toaletka królowej pełna była kosmetyków i biżuterii. Draco załamał się widząc stosu poplątanych naszyjników podobnych do tego, którego zawsze nosiła przy sobie odkąd się tutaj pojawił. Talizmany jednak nie świeciły tym delikatnym, niebieskawych światełkiem, co talizman z duszą Granger. I wtedy Draco zrozumiał. Te naszyjniki… Tam kiedyś były przetrzymywane dusze innych kobiet, które rzuciwszy to zaklęcie zginęły. Teraz już nie istniały. Dotarło do niego też to, że jest w siedzibie owych wiedź, o których mówiły mu centaury. Tylko dlaczego przedstawiały je jako czarne postacie? I wtedy znów sobie przypomniał. Kiedy elfy go złapały, miały na sobie czarne peleryny zakrywające ich twarze i stroje myśliwskie. Wtedy nie zwrócił na to uwagi. No i były bardzo szybkie i zręczne. Wszystko pasowało! Trzeba było teraz znaleźć duszę Granger. Nie było to trudne. Wyczuwał go coraz bardziej z każdym krokiem i gdy doszedł do łóżka poczuł jak serce coraz bardziej mu waliło. Zaczął gorączkowo przeszukiwać fałdy pościeli i pod poduszkami. Nagle poczuł coś twardego w poszewce jednej z poduszek i szybko wyjął z niej naszyjnik. Udało mu się! Teraz wystarczyło uciekać stąd jak najszybciej. Zanim jednak się odwrócił usłyszał chłodny głos.

- Naprawdę myślałeś, że uda ci się stąd odejść?

Spojrzał szybko w tamtą stronę. Od królowej aż buchało furią. Podniosła ręce i skrzyżowała je ze sobą dziwnie. Zaczęła mruczeć pod nosem jakieś niezrozumiałe mu słowa i nagle Draco poczuł jak naszyjnik, którego włożył do kieszeni robi się coraz bardziej gorący. Nagle zaczął sam jakby wyrywać się w stronę królowej, więc Draco jednym, szybkim ruchem złapał naszyjnik, który parzył mu skórę, ale nie poddał się. Czuł jakby rozcinano mu dłonie rozpalonym do czerwoności nożem, ale musiał wytrzymać. Nagle wszystko ustało. Draco spojrzał niezrozumiałym wzrokiem na królową. Zastanawiał się, czy nie nałożyć naszyjnika na szyję, jednak obawiał się, że jego ciało połączy się wraz z duszą Granger i zaczną dzielić ze sobą wszystkie myśli. A tego by nie chciał. Dziewczyna wtedy dowiedziałaby się wszystkiego o nim i on tak samo o niej.

- Jesteś niezwykle męski i odważny, Draco – stwierdziła królowa obdarzając go spojrzeniem wodzącym na myśl zorzę polarną. Już zaczął odczuwać jak hipnotyzuje go i opanowuje umysł, więc starał się jej nie słuchać myśląc o czymś innym. Nie było to łatwe, ponieważ musiał też być na tyle czujny, by nie stracić klejnotu.

- Och, Draco nie opieraj się tak… Co ci szkodzi dołączenie do mnie – zaklinała go – Oddaj mi naszyjnik, a nie stanie ci się nic złego. Tak samo tej, którą tak kochasz – Draco poczuł jak jego nogi same idą w stronę królowej, która opierała ręce po dwóch stronach otwartych drzwi. Jego ręka miała właśnie oddać talizman, kiedy uświadomił sobie, co takiego znów robi. Szybko zabrał dłoń, jednak nie był na tyle szybki, by zdążyć uciec. Królowa jednym zaklęciem sprawiła, że padł jak długi na podłogę. Z satysfakcją i złośliwym grymasem podeszła do niego i wyrwała talizman.

- Trzeba było grzecznie oddać – powiedziała jakby karała małe dziecko. Na oczach obezwładnionego Dracona nałożyła naszyjnik i już po chwili ujrzał jak wysoka, wyniosła i zimna postać zmienia się z powrotem w brązowowłosą dziewczynę o czekoladowych oczach. Biała sukienka była na nią zdecydowanie za duża, więc królowa przetrzymywała ją patrząc na niego złośliwie. Draco popatrzył na nią z nienawiścią. Nagle do komnaty wpadła zziajana Melodia i przeanalizowała sytuację. Królowa jednak zdawała się jej nie zauważać. Melodia jednym szybkim ruchem doskoczyła do niej i Draco jak w spowolnionym tempie zobaczył jak w oczach królowej pojawiają się iskry nienawiści, a usta rozszerzają w całkowitym zdumieniu. Po chwili w okolicach serca na białej sukni pojawiła się wielka, szkarłatna plama. Draco nie mógł na to patrzeć. Może gdyby ta królowa nie wyglądała tak jak Granger to patrzyłby na jej śmierć z nieukrywaną satysfakcją. Poczuł jak jego nogi i ręce uwalniają się od czaru wiedźmy. Ona sama zaś upadła na podłogę, by po chwili zmienić się w stos srebrnego pyłu, który pod wpływem wiatru rozwiał się na wszystkie strony komnaty. Usłyszeli syki dochodzące z rogu komnaty i ujrzeli wydobywające się z talizmanów setki dusz, które z cichym sykiem znikały rozpływając się w gęstą mgłę. Dusze kobiet i dziewczyn, które oddały życie za mężczyznę, i które były w tym więzieniu. Jedynie talizman Granger wciąż leciutko rzucał słabą poświatę. Wyciągnął do z fałd białej sukni królowej. Popatrzył na Melodię, która natomiast jak oniemiała wpatrywała na wysoką, dumną kobietę o ostrych rysach twarzy. Spojrzenie miała jednak łagodne i pełne miłości. Draco domyślił się, że jest to nieżyjąca matka dziewczyny. Melodia podeszła do niej chcąc złapać ją za rękę, ale ta jedynie przeszła przez dłoń czarnowłosej kobiety. Dwie kobiety zaczęły ze sobą rozmawiać. Na policzkach Melodii zalśniły łzy i po chwili jej matka rozpłynęła się w powietrzu. Dziewczyna opadła na podłogę i ukryła twarz w dłoniach. Jednak nie na długo, ponieważ usłyszeli jak z korytarza dochodzą odgłosy licznych kroków.

- Idą tutaj – powstała ocierając łzy z bojową miną – Uciekaj!

- Nie zostawię cię samej w tej sytuacji – Draco wyprostował się, ale ona pokręciła głową.

- Musisz. Inaczej ona nie przeżyje! Musisz jak najszybciej umieścić jej duszę w ciele, bo dusza bez ciała nie pozostanie wiecznie na naszym świecie

Draco popatrzył na trzymany w ręku talizman. Rzeczywiście jego poświata była coraz słabsza. Jednak nie miał jak uciec. Pozostawał mu tylko balkon, który był umieszczony wysoko nad zimną wodą jeziora. Kroki na korytarzu stawały się coraz głośniejsze. Melodia z wojowniczą miną wyprostowała się i napięła łuk.

- Uciekaj! Dam sobie radę! Dam ci znać jak wszystko będzie dobrze. Obiecuję.

Nie wiedząc czemu uwierzył jej. Da radę. W końcu to ona była teraz królową. Popatrzył ostatni raz na dziewczynę i jej podziękował, by po chwili wyjść na balkon i zaciskając palce na chłodnym talizmanie, skoczyć prosto w ciemną toń jeziora.

Draco poczuł jak jego ciała boleśnie uderza o taflę wody i zanurza się w głębiny na parę metrów, by po paru chwilach trudów wypłynąć znowu na powierzchnię. Zaczerpnął głęboko powietrza. Usłyszał jak z odległego balkonu dochodzą podniesione głosy. Miał nadzieję, że z Melodią jest wszystko w porządku. Wyszedł cały mokry wciąż zaciskając palce na naszyjniku jakby był najcenniejszą i najważniejszą dla niego rzeczą. W sumie tak i było. Przebrnął niezauważalnie przez wioskę elfów prosto do stajni stojących na uboczu w głębi lasu. Czarny, duży koń popatrzył na niego uważnie i ku zdziwieniu Dracona pochylił przed nim głowę. Draco bez problemu wskoczył na czarnego wierzchowca, a ten sam pognał przez Zakazany Las nawet nie zwracając uwagi na Ślizgona. Draco ujrzał, że koń miał już na sobie uprząż, na której pasku wygrawerowane było cienkimi literami słowo „Melodia”. A więc to jej koń. Miał nadzieję, że dziewczyna się nie obrazi za tą „kradzież”. Koń najwyraźniej wiedział gdzie jechać, ponieważ skręcał co jakiś czas w różne gęstwiny. Draco musiał chronić się co jakiś czas, by nie uderzyć w wystające, grube gałęzie lub po prostu osłaniać się przed ostrymi igłami drzew. Nagle koń zatrzymał się stanowczo prawie nie zrzucając chłopaka z grzbietu. Draco rozejrzał się i ujrzał, że znajduje się prawie przy osadzie centaurów. Uradowany zsiadł z konia i od razu poczuł ból we wszystkich mięśniach. Poklepał konia po grzbiecie. Ten tylko zarżał szczęśliwie i po chwili zniknął ponownie w gęstwinach. Zapewne wraca do elfów i Melodii. Draco spojrzał na talizman. Poświata zniknęła już prawie całkowicie. Szybko więc rzucił się biegiem prosto do wielkiego domu, gdzie leżało ciało Granger. Nie zwracając na oskarżycielskie krzyki centaurów wbiegł do pomieszczenia, gdzie leżała dziewczyna. Podbiegł do niej. Kwiaty lekko już zwiędły. Draco spostrzegł, że Granger również jakby zwiędła. Była blada i dziwnie chuda. Tak jakby patrzył na cień dziewczyny. Szybkim ruchem nałożył na jej szyję talizman i zapiął go. Nic się nie wydarzyło. Tylko sam naszyjnik zgasł całkowicie. Nagle do pomieszczenia wpadły rozwścieczone centaury.

- Nie można wchodzić od tak po prostu do zmarłego! Ona potrzebuje spokoju! Dzisiaj w końcu pozostanie pochowana! – powiedział buntowniczo centaur zaciskając ręce na mokrej koszuli Dracona. Po chwili do pokoju wpadł Firenzo.

- Zostaw go natychmiast – rozkazał. Centaur z niechęcią puścił chłopaka, który z nadzieją w oczach spojrzał na Granger. Nic się nie zmieniło. On i Firenzo wpatrywali się w dziewczynę. Nagle Granger gwałtownie otworzyła oczy.

- Hermiona! – krzyknął Draco i chciało niej podbiec, kiedy Firenzo złapał go.

- Poczekaj! Jej dusza właśnie się przyjmuje!

Draco spojrzał szybko na Gryfonkę, a serce waliło mu jak opętane. Nagle dziewczyna zaczęła się cała trząść, a na jej twarz wstąpiły kropelki potu. Nagle zaczęła krzyczeć. Draco nie mógł słuchać tego pisku. Był taki pełen bólu i cierpienia. Wyrywał się z mocnego uścisku centaura.

- Puść! Puszczaj mnie ona musi mieć kogoś przy sobie!

Z oczu dziewczyny zaczęły płynąć łzy. Drżała na całym ciele. Draco nie zważając na nic całymi siłami wyrwał się Firenzowi i podbiegł do Granger. Złapał ją za rękę, a Hermiona natychmiastowo zacisnęło mocno dłoń. Poczuł jak jej paznokcie wbijają się w jego skórę. Łzy obficie spływały jej prosto w kakaowe włosy.

- Draco…! – zdołała wyszeptać, by po chwili pisnąć jeszcze raz głośno jakby tysiące noży przejechało po jej ciele i nagle wszystko tak szybko jak się zaczęło tak i się skończyło. Uścisk się rozluźnił. Draco spojrzał na nią z nadzieją, ale Granger nawet nie otworzyła oczu.

- Co się stało? – spytał zaniepokojony.

- Wydaje mi się, że dusza… że jej dusza się nie przyjęła – powiedział cicho.

- Nie! Nie, nie, nie! – Draco nie mógł uwierzyć. Przecież nie może się nie udać po tym, co zrobił. Nie po to doszedł tak daleko, by na końcu znów ją stracić. Położył głowę na miękkim posłaniu wciąż trzymając rękę dziewczyny. Centaur wyszedł z cichym stukaniem kopyt o posadzkę. Nastała długa nieprzerwana cisza.

- Draco? – usłyszał cichy, delikatny głos przepełniony zmęczeniem. Chłopak poderwał głowę również wyczerpany. Kiedy uświadomił sobie, że brązowe tęczówki patrzą na niego z niezwykle ciepło poderwał się.

- Granger! Ty żyjesz!

- Zdążyłam zauważyć – uśmiechnęła się.

- Już myślałem o najgorszym…

- Nie no proszę cię. Użyłam niezwykłe przygody z Harrym, brałam udział w II Bitwie o Hogwart i użyłam skomplikowanego zaklęcia tylko po to, by na koniec zginąć? – popatrzyła na niego z rozbawieniem – Pięknie wyglądasz – dodała obrzucając go spojrzeniem.

- Ty również – uśmiechnął się do niej.

- Powiedziałam to z sarkazmem, Malfoy – przewróciła oczami.

- Jesteś wredna – syknął oburzony – Zdążyłem zapomnieć jak paskudny masz charakter.

- A co może żałujesz, że mnie uratowałeś? Może wolałbyś zostać z Melodią, bo ona miała lepszy? – dziewczyna nagle popatrzyła na niego zimnym wzrokiem.

- Uwielbiam patrzeć, gdy jesteś zazdrosna – puścił jej oczko i przysiadł obok niej.

Hermiona po nieznośnych minutach potwornego bólu otworzyła oczy. Jej dusza i ciało nie miały tyle sił, ale udało się i otworzyła oczy, by spojrzeć na chłopaka, który trzymał jej dłoń. Uśmiechnęła się ciepło. Tęskniła za nim. Udało mu się. Zrobił tyle i poświęcił się dla niej. Była szczęśliwa mogąc ponownie usłyszeć jego głos. Aż do czasu, oczywiście. Malfoy to Malfoy. Wredny, pewny siebie dupek. Oho, dobry znak, wraca do siebie!

- Uwielbiam patrzeć, gdy jesteś zazdrosna – puścił jej oczko i przysiadł obok niej.

- Nie jestem zazdrosna, Malfoy – ofuknęła go zakładając ręce na piersiach, czego Draco oczywiście nie przepuścił – Ekhem. Mogę uprzejmie się spytać, gdzie ty do cholery jasnej się patrzysz?!

- Hej, Granger tak dawno cię nie widziałem – usprawiedliwiał się.

- Malfoy, jesteś taki sam jak każdy inny facet. Wiem, gdzie się gapiłeś i nie życzę sobie tego

- Takie cuda nie mogą się marnować będąc ukrytymi – powiedział i po chwili oberwał mocno w ramię.

- Czekają na wyjątkowego faceta, kretynie!

- Powiedziałaś, że każdy jest taki sam, więc…

- Daruj sobie – mruknęła. Malfoy zaczął nucić coś pod nosem, co brzmiało jak „Granger, zazdrosna dziewica”

- Nie jestem zazdrosna! – oburzyła się.

- Nie zaprzeczyłaś, że jesteś dziewicą – Draco zrobił duże oczy.

- To akurat nie twoja sprawa – Hermiona zaczerwieniała się.

- Uch, Granger te rumieńce coś mi mówią – droczył się z nią wręcz pobudzony z ciekawości – To jesteś czy nie?

- Oczywiście, że jestem! Wiesz co? Lepiej by było, gdybyś wyszedł niż zdążę zrobić ci krzywdę…

- Ja się jeszcze dowiem

- Nie masz czego

- Zobaczymy

- Zobaczymy! – Hermiona popatrzyła na jego przystojną twarz. Co za idiota. Jak mógł w ogóle myśleć, że ona nie jest dziewicą. Nie była pierwszą lepszą.

- Wiesz co? – spytał Draco. Dała mu znać, że słucha – Wracajmy do Hogwartu. Tam wszystko od ciebie wyciągnę – poruszył znacząco brwiami, a ona przewróciła oczami, ale wszystko wszystkich uśmiechnęła się na wzmiankę o Hogwarcie. Przyjaciele, nauczyciele, codzienne obowiązki. Chwiejnie wstała podtrzymywana przez Malfoya, który i tak nie miał dużo sił. Nie chcąc być zauważonymi przez centaury wyszli do wnętrza Zakazanego Lasu wchodząc prosto do paszczy nieznajomej, tajemniczej i groźnej puszczy.

~~~~~~~~~~~~~~~

Rozdział opóźniony, ale jest! :D Muszę przyznać, że jestem podekscytowana mogąc znowu opisywać z perspektywy Hermiony. Wiem, że notka miała pojawić się wcześniej, ale niestety ostatnio mam mnóstwo trudnych sytuacji i męczących myśli, które uniemożliwiają mi skupienie się. Co do notki to nie jestem z niej jakoś za bardzo zachwycona, ale wolę znać Waszą opinię ^^ A tak na marginesie. Jak Wam się podoba nowy wygląd strony?

Pozdrawiam

Sheireen ♥