Elfy

W Pokoju Wspólnym Gryffindoru panowała grobowa atmosfera. Każdy siedział ze smutną miną. Nikt nie miał ochoty się odzywać. Gryfoni czcili tą ciszą odejście ich koleżanki i przyjaciółki, która zawsze potrafiła znaleźć czas, by im pomóc lub pocieszyć, kiedy to było koniecznie. Nikt jednak nie cierpiał tak bardzo jak pewna grupka. Clemense siedziała w dormitorium dziewcząt na swoim łóżku łkając cicho w chusteczkę. Tak mało czasu spędziła z Hermioną… Żałowała, że była dla niej taka podła i odebrała jej chłopaka. Wysmarkała nos w różową chustkę i przetarła oczy ręką, jeszcze bardziej rozmazując makijaż. Pokój obok siedział rudy chłopak, który usiadł w kącie i załamał ręce. Był taki podły dla Hermiony. Tak bardzo ją zranił. Wtedy w szpitalu… Miał nadzieję, że uda im się niedługo pogodzić. Zdawał sobie sprawę, że ona może nie chcieć mieć z nim nic wspólnego po tym, co jej zrobił, ale zamierzał spróbować. Teraz było za późno. Kochał ją jak siostrę. Tak wiele dla niego znaczyła. Łza potoczyła mu się po policzku. Siedział w dormitorium sam, ponieważ Harry gdzieś zniknął. Czarnowłosy, gdy usłyszał o śmierci swojej najlepszej przyjaciółki, która była jak siostra i była jedną z najważniejszych osób w jego życiu, załamał się. Siedział na schodach w jakimś opuszczonym korytarzu chowając zmęczoną twarz w dłoniach. Tylu bliskich stracił. Myślał, że po wojnie wszystko będzie już dobrze i będzie mógł spokojnie żyć, a tutaj dowiaduje się, że Hermiona nie żyje. Poczuł się wtedy jakby stracił część siebie. Ona była zawsze. Ratowała go z setek opresji, więc dlaczego do jasnej cholery jego wtedy nie było? Był pewny, że oddałby za nią życie. Tak jak za każdą ważną i bliską jemu sercu osobę. Ciekawe jak śmierć Hermiony znoszą inni? Harry pomyślał o Ginny, która siedziała w lochach przy oknie i wpatrywała się w podwodny krajobraz. Było jednak ciemno i nic nie było widać. Pustka. Tak też i się czuła. Łzy spływały jej po rumianych policzkach niczym potoki. Nie mogła przestać płakać. Co jakiś czas musiała brać głębokie oddechy, bo krztusiła się łzami. Pojedyncze pasemka płomiennorudych włosów przykleiły się do jej mokrej twarzy. Nie wierzyła w to, co usłyszała. To nie mogło być prawdą. Miała nadzieję, że Hermiona wróci i będą mogły poplotkować i pogadać o dzisiejszym dniu. Przestraszyła się, kiedy nie było jej na noc. A później ta informacja. Czuła się strasznie. Nie miała sił. Chciała, by wszystko przestało istnieć. Przecież nie ma prawa nic żyć, kiedy Hermiony nie ma pomiędzy nimi. Nie uwierzy, póki nie zobaczy, że Hermiona naprawdę nie żyje. Nie wiedziała skąd to uczucie, ale czuła, że Hermiona żyje. Może stało się coś strasznego. Jest w poważnej śpiączce, ale żyje. I wróci do nich. Jak mogła być tak naiwna? Ale przecież czuła. Zawsze odczuwała, gdy coś miłego lub przykrego działo się Hermionie. Często myślały o tym samym i śmiały się, że jest między nimi łącze empatyczne. Prawda była taka, że przyszła tutaj też i dlatego, że umówiła się z Zabinim. Tylko jej Hermiona powiedziała o tym, że idzie na szlaban razem z Malfoyem. Była temu przeciwna, ale Hermiona zawsze była uparta i nic tego nie mogło zmienić. Po chwili wyszedł przygnębiony Zabini. Jego odwieczne poczucie humoru dziś mu nie towarzyszyło. Gdy zobaczył zalaną łzami dziewczynę jeszcze bardziej się zasępił. Usiadł obok niej lekko zestresowany. Nie potrafił pocieszać ludzi. Nie musiał jednak nic robić, ponieważ Ginny sama z siebie zarzuciła mu się na szyję i wypłakiwała teraz łzy w jego ramię. Zdziwiony chłopak przytulił ją do siebie. Mimo, iż dzisiejsze wiadomości nim wstrząsnęły to ucieszył się, że ta drobna, ruda istotka sama rzuciła się na niego i teraz wtulała jak w maskotkę. Bardzo przeżywał odejście Hermiony, ale znał Dracona i właśnie i dlatego się martwił. Wiedział, że jemu kumplowi zależy na tej dziewczynie i będzie zdolny dosłownie do wszystkiego. Obawiał się tego, co może zrobić Draco, a gdy dziś dowiedział się, że wyruszył w podróż, z której może nie wrócić to całkowicie się załamał. Jednak wierzył w kumpla i w to, że mu się uda. Draco zawsze osiąga, to co chce i zawsze mu się udaje.

- Nie mogę sobie wyobrazić życia bez niej – usłyszał jej stłumiony szept przerywany łkaniem.

- Ona nie odeszła – starał się pocieszać ją jakoś Zabini – Była z Draco, a on zrobi wszystko, by ją uratować. Właściwie już to robi – pomyślał czarnoskóry. Ginny oderwała się od niego i spojrzała na jego zgaszoną twarz, którą zawsze zdobił uśmieszek.

- Niech on się już nie wtrąca w tę sprawę… - poczuła jak ogarnia ją złość jeszcze większa od cierpienia jakie przeżywała.

- Chyba nie myślisz, że to Draco jest temu wszystkiemu winny? – spytał chłodno Zabini.

- Oczywiście, że to on jest temu winny! Gdyby nie jego list Hermiona nie poszłaby do tego lasu. Zawsze wszystko przez niego! Najpierw przeżywała wszystkie obelgi i wyzwiska, później podczas tortur nic sobie z tego nie robił tylko patrzył jak cierpi! A teraz to! To on doprowadził do jej śmierci! – krzyczała Ginny i podniosła się z kamiennej ławki – Przysięgam sobie, że gdy tylko wróci to go zabiję!

- Uspokój się Ginny! – krzyknął Blaise i również podniósł się z ławki – Nie masz prawa obwiniać Draco za to, co się stało!

- A właśnie, że mogę! – jej czekoladowe oczy zapłonęły, a wraz z nimi jakby jej płomiennorude włosy – Nienawidzę go i każdego innego Ślizgona! – wykrzyczała mu w twarz. Blaise’a zabolały te słowa, ale nie dał po sobie tego poznać. Po spotkaniu, kiedy uratowali Hermionę spotykali się po lekcjach lub rozmawiali na przerwach, kiedy tylko tego Pottera nie było w pobliżu. Zwykle żartowali i śmiali się ze wszystkiego obgadując po kolei każdą osobę. Przeszli z Ginny nawet na ‘ty’, a teraz ona oświadcza, że nienawidzi każdego Ślizgona.

- Znaczy się, że nienawidzisz i mnie? – spytał patrząc jej prosto w oczy. Dziewczyna otworzyła usta, a oczy zrobiły jej się wielkie jak spodki od filiżanek.

- Blaise, ja nie mówiłam o tobie… - zaczęła zmieszana – Wiesz, że cię lubię i z żadnym innym Ślizgonem nie rozmawiałam nigdy tak jak z tobą…

- A jednak powiedziałaś, że nienawidzisz każdego Ślizgona, a ja jestem Ślizgonem jak najbardziej – powiedział chłodno.

- Wiesz, że nie miałam na myśli ciebie! – powiedziała rozjuszona. Złość znów zaczęła opanowywać każdy cal jej ciała.

- Idź lepiej szukać pocieszenia do Gryfonów! Najlepiej do Pottera, skoro tak przeszkadza ci obecność Ślizgona! – warknął i odwrócił się z zamiarem odejścia. Ginny nie miała zamiaru tak łatwo mu odejść. Potrzebowała go teraz. Mogła powiedzieć, że nawiązali bliską znajomość i mogłaby go nazwać nawet przyjacielem. On też cierpiał, chodź tego nie pokazywał po sobie, po śmierci Hermiony oraz martwił się o przyjaciela, który najwidoczniej robił coś dla Hermiony. Zagrodziła mu drogę. Wyglądało to dość śmiesznie, ponieważ w porównaniu do Blaise’a była dość niska i patrzyła na niego z dołu.

- Nie chcę szukać pocieszenia u Gryfonów! – stuknęła do palcem w pierś patrząc ze złością w oczy – Blaise, kretynie masz tu zostać! – zawołała za nim, gdy ją wyminął.

- Po co mam zostać, skoro jestem kretynem – powiedział i przystanął, ponieważ dziewczyna znów zagrodziła mu drogę.

- Wiesz, że jesteś kretynem, ale dlatego cię lubię, kretynie!

- Ruda, uważaj na słowa

- Nie wkurzaj mnie do cholery jasnej Blaise! – krzyknęła na niego, a ten się tylko uśmiechnął. Poczuła jak nogi się pod nią uginają. Już dawno zauważyła, że Blaise jest przystojny. No cóż, musiał być skoro był księciem Slytherinu i każda dziewczyna była jego, ale nigdy nie czuła się przy nim tak jak poczuła się teraz.

- Coś cię zamurowało, Wiewiórko? – uśmiechnął się szelmowsko.

- Nie… nic – potrząsnęła głową oszołomiona.

- W takim razie coś mi się przewidziało. Chodźmy lepiej – objął ją ramieniem i ruszył przed siebie. Ginny poczuła jego cudowne, bardzo do niego pasujące perfumy.

- Blaise, ty świnio robisz to specjalnie!

- O co ci chodzi, Ginny? – znów posłał jej ten rozbrajający uśmiech – Podobno nic ci nie jest.

- Nic mi nie jest?! Właśnie dużo mi jest! – wybuchła – Cierpię, bo moja najlepsza przyjaciółka umarła i mam ochotę się rozpłakać! Poza tym mam ochotę własnoręcznie zabić idiotę, który z nią był i do tego dopuścił! Na dodatek pewien arystokrata jest tak przystojny i… - urwała i zaczerwieniła się po cebulki włosów. Zagalopowała się. A niech to! Ona zawsze się wyda! Teraz Blaise uzna, że tak jak inne za nim szaleje i jest jak każda inna.

- No dalej, Wiewióro, co chciałas powiedzieć? – dokuczył jej.

- Nic ci nie powiem!

- Powiesz – nachylił się nad nią, by szepnąć jej do ucha. Do nozdrzy Ginny dostał się ponownie zapach jego męskich perfum, a całe ciało przeszły drgawki pod wpływem jego czarującego głosu. Niewiele myśląc odwróciła się do niego i z wielkim impetem zarzuciła na szyję namiętnie wpijając się w jego wargi. Ledwo się nie przewrócili. Blaise podniósł ją za uda, bo dla Rudej stanie na palcach było nie lada wyzwaniem. Wpił się w jej wargi zachłannie całując i wpadł do jakiejś pustej klasy. Posadził Rudą na katedrze nauczyciela.

- Harry nas zabije – mruknęła.

- Walić Pottera- wydukał i ponownie pocałował ją namiętnie w szyję. Ginny uśmiechnęła się rozkosznie jednak po chwili odepchnęła od siebie chłopaka i zeskoczywszy z ławki doskoczyła do Ślizgona, by przerwać to, co zaczęli przy okazji tłukąc pięć antycznych waz i parę słoików z eliksirami po drodze. Huk tłuczonych gablot i przewracanie ławek na pewno ściągnąłby Filtha lub samego Slughorna, więc Zabini jednym ruchem różdżki zamknął drzwi. Położył Ginny na ławce i pochylił nad nią.

- Co my robimy? – roześmiała się dziewczyna.

- Nie mam pojęcia

- Jesteśmy dziwni… - stwierdziła.

- … nienormalni… Tak to wiem – dokończył i ponownie zatkał jej usta pocałunkami. Był zaskoczony tym jak Ginny rzuciła się na niego, a jeszcze bardziej tym, co się działo. Nie mógł się jednak oszukiwać w głębi duszy chyba na taki obrót spraw czekał. Nagle drzwi otworzyły się z hukiem i stanęła w nich ich nauczycielka obrony przed czarną magią. Była to wysoka, zgrabna kobieta o kasztanowych włosach i piwnych oczach. Widząc rozgrywającą się scenę podniosła brew. Odchrząknęła, a dwoje młodych ludzi oderwało się od siebie jak gdyby zostali oparzeni.

- Proszę, proszę, co ja widzę. Potłuczone wazy i eliksiry – popatrzyła na nich surowo – Horacy nie będzie zachwycony jak mu o tym powiem

Ginny popatrzyła na profesor Marigold błagalnym wzrokiem.

- Pani profesor my naprawdę… - zaczęła.

- Od razu taki ton! – profesorka się uśmiechnęła – Kto powiedział, że Horacy się dowie?

- To pani o niczym nie powie? – spytał zdziwiony Blaise.

- Jasne, że nie. Tylko wtedy, kiedy ten bałagan zniknie w ciągu minuty. Wtedy będziecie mogli pójść i hmm… znaleźć inne, lepsze miejsce – uśmiechnęła się cwanie i mrugnęła do nich. Blaise i Ginny popatrzyli na nią osłupieni, jednak po chwili szybko zabrali się za naprawianie rzeczy.

- Reparo! – mruczał Blaise naprawiając stłuczone wazy i fiolki.

- Chłoszczystość! – Ginny usuwała plamy cieczy z podłogi.

Po paru podobnych zaklęciach klasa wyglądała jak dawniej. Kiedy oboje wychodzili, Ginny nie miała odwagi spojrzeć Ślizgonowi w oczy. Zdała sobie sprawę z tego, że nie dręczą ją wyrzuty sumienia. Z Harrym nie miała już takich stosunków jak kiedyś. Jakby się od siebie oddalili. Zresztą ona już od dawna podejrzewała Harry’ego o zdradę, ale nigdy nie miała na to żadnych dowodów. Nie wiedziała, czy to wyobraźnia jej płatała takie figle, czy też Harry naprawdę miał kogoś na boku. Och, przestań o tym myśleć. Ty też już nie jesteś czysta! I co na to Blaise? Przecież są przyjaciółmi!

- Blaise? – zaczęła.

- Co, Wiewióreczko?

- Tego nie było, dobrze? – poprosiła.

- Ginny, stało się i się nie odstanie – skomentował i spojrzał na nią.

- No tak wiem… Blaise? – spytała znów.

- Hm?

- Dlaczego nie mam wyrzutów sumienia?

- A dlaczego miałabyś mieć? Przecież to był tylko niewinny pocałunek z najprzystojniejszym chłopakiem w Hogwarcie. Każda, by tak chciała – uśmiechnął się, a Ginny się lekko roześmiała, po czym znów spoważniała.

- Blaise, ale ja chodzę z Harrym! – histeryzowała Ruda.

- No i co z tego? Kiedy on ostatnio cię pocałował, przytulił lub coś w tym stylu? – spytał na poważnie. Ginny gorączkowo starała się szukać odpowiedzi, ale zdała sobie sprawę, że nie pamięta. Na pewno to nie było w tym miesiącu. Blaise wiedząc, co oznacza to milczenie powiedział z nutą zadowolenia w głosie.

- Hej, Ruda mamy przecież zadanie od profesor Marigold

- Jakie? – spytała zupełnie zdumiona dziewczyna.

- Nie pytaj tylko chodź – powiedział i wepchnął dziewczynę do przejścia za portretem na siódme piętro. Po chwili zaprowadził ją do klasy wróżbiarstwa. Dziewczyna spojrzała na niego zdziwiona.

- Profesor Tralewney tutaj nie ma…

- No wiem – oznajmił i spojrzał na nią – Marigold powiedziała, że możemy dokończyć to, co zaczęliśmy jak znajdziemy lepsze miejsce – poruszył znacząco brwiami, a dziewczyna się roześmiała widząc jego minę.

- Kretyn – zdążyła tylko powiedzieć wciąż się uśmiechając, bo Ślizgon już drugi raz tego dnia zatkał jej usta namiętnym pocałunkiem.

Draco przedzierał się przez gęste zarośla klnąc ile popadnie. Nie wiedział gdzie mieszkają te wiedźmy, ale z tego, co mówił Firenzo powinien wiedzieć, gdzie iść prowadzony instynktem. W Zakazanym Lesie wiał mroźny wiatr. Na dodatek miał na głowie jeszcze szlaban od Slughorna. Zupełnie o nim zapomniał, ale teraz miał to gdzieś. Może nawet przy odrobinie szczęścia znajdzie ten Kwiat Śmierci po drodze. Szedł z różdżką w ręku cały zgrzany. Najchętniej by zdjął kurtkę, ale to nie byłoby najlepszym rozwiązaniem, bo zaraz by go przewiało. Szedł już prawie cały dzień i bardzo oddalił się od osady centaurów. Droga była bardzo spokojna i nic nie stanęło na jego drodze. Czuł się dziwnie zestresowany. Powinien się cieszyć, że nic go nie zaatakowało, ale to mu nie pasowało. Przecież Zakazany Las pełen jest magicznych stworzeń. W zimie słońce szybciej chowało się za horyzontem, więc las powoli zaczął pogrążać się w ciemnościach. Po godzinie wędrówki uznał, że pora na krótki odpoczynek. Usiadł więc pod wielkim drzewem i rozpiął plecak od Lenthira. Odkręcił korek z wodą i wypił prawie połowę napoju. Schował butelkę do plecaka i wyjął jedzenie. Przyjrzał się bliżej nieznanej mu potrawie. Miała dziwny, niebieskawy kolor i zawinięta była w duży liść. Skosztował po chwili wahania i poczuł jak wracają mu siły, a jedzenie rozgrzewa od środka. Miała słodkawy smak i Draco był prawie pewny, że to coś podobnego do ambrozji. Rozejrzał się po gęstwinach i zobaczył duże, czarnofioletowe kwiaty zwisające z gałęzi wysokiego drzewa. Otaczała je ciemna poświata.

- To nie może być tak łatwe – powiedział do siebie cicho. Podniósł się na nogi i podszedł do drzewa. Na szczęście gałąź nie była na tyle wysoko, by nie mógł do niej dosięgnąć i już po chwili zerwał duże czarne kwiaty i wsadził je do plecaka. Nagle usłyszał za swoimi plecami groźne warczenie i stanął oko z oko z wielkim, czarnym wilkiem, który na pewno sięgał mu do klatki piersiowej. Wilk zawarczał jeszcze głośniej. Draco niezauważalnie wyciągnął różdżkę z kieszeni spodni i szybko wycelował w wilka.

- Avada Kedavra!

Buchnęło zielone światło i Draco myślał, że ma już problem z głowy, kiedy dostrzegł jak zaklęcie odbija się od wilka i znika w gęstwinach Zakazanego Lasu zostawiając go sam na sam z jeszcze bardziej rozwścieczonym wilkiem, który gotował się do ataku. Draco niewiele myśląc rzucił się biegiem zarzucając na ramię plecak. Usłyszał jak wielkie łapy uderzają o miękką ziemię. Nie uda mu się uciec. Wilk był za szybki. Gnał ile sił w nogach, ale już po minucie poczuł jak upada boleśnie na ziemię, a tuż nad nim błyszczały długie i wielkie kły zwierzęcia gotowe go rozszarpać. Już po mnie. Pomyślał. Nagle coś zbiło mu się w udo i ciepła krew poleciała mu po nodze barwiąc spodnie na czerwono. Sztylet. Jednym ruchem wyciągnął broń i jednym mocnym ciosem wbił ostrze w bok zwierzęcia. Wilk zawył głośno, a Draco całymi siłami zepchnął go z siebie i wyjął zakrwawiony sztylet z ciała zwierzęcia. Chciał już sobie pogratulować i odwrócił się, kiedy ujrzał, że otaczają go kobiety i mężczyźni z wycelowanymi w niego łukami. No nie. Jedna z kobiet popatrzyła na niego z wyrzutem i podeszła do cierpiącego zwierzęcia. Wyszeptała nad jego ciałem jakieś niezrozumiałe mu słowa i jednym ruchem przebiła strzałą serce wilka. Wytarła łzy z policzka i jednym zręcznym ruchem unieruchomiła nic nie spodziewającego się Dracona i wycelowała w niego grot strzały.

- Kim jesteś i czego tutaj chcesz? – warknęła rozkazująco.

- Powiem, jeśli i wy mi powiecie kim jesteście – odpowiedział. Nie miał zamiaru mówić o sobie jakiejś nieznanej mu kobiecie. Dziewczyna wyzwała mu sztylet rozcinając mu w ten sposób dłoń i przystawiła mu ostrze do gardła. Draco syknął z bólu.

- Niewdzięczniku…

- Za co mam być wam wdzięczny? – spytał wkurzony na kobietę. Jej czarne oczy zwęziły się, a długie do pasa, rude włosy opadły na jej twarz. Odgarnęła je odsłaniając tym samym ostro zakończone, długie uszy. Elfy. Draco zaklął pod nosem.

- Przez ciebie umarło niewinne zwierze. Skróciłam jego cierpienie tym samym skracając twoje – odparła i popatrzyła na niego z nienawiścią.

- Narriso, zostaw tego mężczyznę. Zaprowadzimy go do naszej królowej. Ona zdecyduje, co z nim zrobić – usłyszał jakiś męski głos z prawej. Kobieta popatrzyła na niego i ostrożnie zeszła z Dracona i odrzuciła mu sztylet.

- Masz. Spróbuj tylko użyć go przeciwko nam, a pożałujesz, że się urodziłeś.

Draco wolał to przemilczeć i tylko schował sztylet. Dłoń obficie krwawiła, tak samo jak i udo, które miało chyba dość głęboką ranę. Podniósł się na nogi.

- Za mną – dodała władczo Narrisa i ruszyła przed siebie zwinnie omijając konary drzew. Dwa elfy stanęły po jego dwóch stronach i Draco nie chcąc się narażać ruszył razem z nimi. Jak mógł się tak wpakować? Każda sekunda była dla niego cenna. Musiał odnaleźć duszę Granger, a nie włóczyć się po lesie z wojowniczo nastawionymi elfami. Najgorsze było to, że nie wiedział jak odnaleźć drogę do zamku. Coś ciągnęło go, by iść w przeciwną stronę niż idą, ale nie mógł nic poradzić. Po parunastu cennych minutach usłyszał szum wodospadu, a obok niego płynęła szybko czysta rzeka. Kwiaty tutaj stały się bardziej kolorowe, a odgłosy przyjaźniejsze. Jakiś czerwony ptak przeleciał mu nad głową. Ujrzał przed sobą dość nietypowy widok. Stały tutaj piękne domy utkane z liści i kwiatów, w których widział twarze elfów. Na dziedzińcu wesoło bawiły się małe dzieci o szpiczastych uszach. Niektóre grały wesoło na instrumentach lub jadły soczyście wyglądające owoce. W dali parę elfów ubranych w zbroje strzelało z łuków do tarcz. Krajobraz oświetlany był przez światło księżyca. Parę dziewczyn spojrzało na niego ciekawsko i uśmiechnęło się zalotnie. Draco poczuł satysfakcję, że jego urok działa nawet na elfy. Wyobraził sobie minę Hermiony na ten widok i od razu uśmiech z jego twarzy zniknął. Narrisa zaprowadziła go przed pałac, którego białe mury porośnięte były różowymi kwiatami i wszedł do środka. Znalazł się w Sali tronowej.

- Nawet nie waż się spoglądać na naszą królową, niewdzięczniku – usłyszał nas sobą pełen nienawiści głos Narrisy. Draco chcąc nie chcąc opuścił wzrok i podszedł prowadzony przez elfa do tronu królowej.

- Droga pani, zobaczyliśmy go w puszczy jak bestialsko zabijał wilka. Przyprowadziliśmy go tylko i wyłącznie dlatego, że Thor chciał, bym go zaprowadziła przed oblicze naszej pani. Tak już dawno bym go zabiła – usłyszał nad sobą głos Narrisy.

- Był sam? – usłyszał melodyjny, czarujący głos.

- Tak, pani

- Dobrze. Chciałabym z nim porozmawiać. Możesz odejść – zwróciła się do rudowłosej i Draco usłyszał jak dziewczyna odchodzi szybko i wychodzi z Sali tronowej.

- Możesz podnieść głowę, młodzieńcze.

Urzeczony głosem królowej, Draco powoli zaczął podnoście głowę. Etapami ujrzał najpierw jej białe szpilki, później długą, opadającą kaskadami srebrną suknię. Jej ramiona były blade, a biust podkreślony obcisłą sukienką. Powoli podniósł wzrok na jej twarz i zachłysnął się powietrzem z niedowierzania.

~~~~~~~~~~~~~~~

Mam nadzieję, że jesteście pozytywnie zaskoczeni jeśli chodzi o Diabła i Rudą xd Uwielbiam ten parring i musiałam po prostu go wstawić w moje opowiadanie, bo inaczej nie byłabym sobą. Tak, tak możecie bić za skończenie w takim momencie, ale co tam :D Rozdział postaram się dodać jak najszybciej, byście nie musieli tak długo czekać. Oczywiście jutro zaczyna się szkoła i powrót do codzienności, ale chyba mi trochę tego brakowało. Co nie zmienia faktu, że chcę już wakacji, a Wy? xd

Muszę przyznać, że Wasze komentarze coraz bardziej motywując mnie do pisania i pobudzając wyobraźnie oraz wenę ;> Dziękuję za każdy komentarz :D Dziękuję też za 3 nominacje ;)

Pozdrawiam

Sheireen ♥