Konflikt

Informacja

Może ważną informację dam na sam początek, a nie zamieszczę na końcu tak jak zawsze. Wiem, że nie pisałam prawie cały tydzień. Można powiedzieć, że zdałam sobie sprawę i zauważyłam, iż moje rozdziały są coraz słabsze i nawet pod ostatnią notką ktoś Anominowy mi o tym napisał. Można powiedzieć, że przez ten cały czas myślałam nad zawieszeniem, a nawet nad usunięciem bloga. Mój zapał osłabł, ale dzisiaj pomyślałam, że nawet jeśli piszę coraz gorzej to pozostaje jeszcze ta część osób, które mnie czytają. Nie mam serca Was opuszczać i będę pisała nawet dla jednego czytelnika, który będzie komentował.
Przepraszam, że Was zawodzę, ale postaram się zrehabilitować.
Pozdrawiam i całuję wszystkich, którym podobają się moje widocznie słabsze notki, i dla których odnajduję sens w pisaniu
Sheireen ♥

~~~~~~~~~~~~~~~

 

Hermiona zeszła na śniadanie i usiadła przy stole Gryfonów tuż obok Ginny. Sięgnęła po kanapkę i nalała sobie herbaty do szklanki. W tym czasie obok niej dosiedli się Harry i Ron, którzy powitali ją ciepło. Można nawet powiedzieć, że jeśli chodzi o Rona to aż za ciepło. Hermiona miała mętlik w głowie po wczorajszym incydencie. Sama nie wiedziała czy się cieszyć, czy też nie. Niby pogodziła się z Ronem, ale i doszło do czegoś, co nie powinno mieć miejsca. Niezauważalnie się skrzywiła, kiedy Ron usiadł obok niej. Upiła łyk herbaty i uznała, że jest za mało słodka.

- Harry, mógłbyś mi podać cukier? – spytała wskazując na miseczkę obok jego ręki. Czarnowłosy właśnie podniósł naczynie, ale Ron szybko mu je wyrwał i podał pod nos Hermionie. Ginny i Harry popatrzyli na niego podnosząc brwi. Hermiona też była zdziwiona widząc to zachowanie, ale nie okazała tego.

- Dziękuję, Ronaldzie – odchrząknęła sypiąc sobie cukru do herbaty.

- Nie ma za co, Hermiono – uśmiechnął się do niej. Hermionie nagle mignęła przed oczami jasna czupryna i natychmiast odwróciła się w stronę drzwi do Wielkiej Sali. Zobaczyła Malfoy’a, który również spojrzał się w jej stronę. Nawet z takiej odległości zauważyła, że posłał jej perskie oczko. Uśmiechnęła się. Ron widząc jej reakcję spojrzał w tamtą stronę i przymilny uśmiech od razu zniknął z jego twarzy. Malfoy zobaczył rudzielca i ironiczny uśmieszek wpłynął na jego twarz, a następnie jakby nigdy nic usiadł przy stole obok Zabiniego. Harry również się przyglądał tej scenie z niemałym zdziwieniem. Ginny jedynie uśmiechała się lekko. No cóż. W końcu tylko ona o wszystkim wiedziała.

- Co to miało być? – spytał Ron, a Hermiona usłyszała w jego głosie groźbę – Myślałem, że ten tleniony idiota już się od ciebie odczepił

- Och, dajcie spokój – przewróciła oczami widząc miny swoich przyjaciół – Ja i Dr… Malfoy – poprawiła się szybko – Dawno się pogodziliśmy

- Chyba, aż za bardzo – burknął Ron.

- Co masz na myśli? To, że się z nim po prostu przywitałam… - zaczęła.

- To nie było normalne przywitanie – przerwał jej.

- Ron, o co ci chodzi? Ja i Malfoy po prostu się tolerujemy. Nie jesteśmy już dziećmi, więc szczeniackie odpyskowywanie sobie nic nie daje. Harry też w pewny sposób się z nim pogodził, prawda? – spojrzała na Harry’ego tak, że ten nawet gdyby to nie była prawda i tak przyznałby jej rację.

- Owszem. Ron, ja i Hermiona po prostu nie chcemy mieć na swojej drodze wrogów. Nie ma nic dziwnego w tym, że się przywitali.

- Ale ty nie zwracasz na niego uwagi! – podniósł głos Weasley – Wy się do siebie nie odzywacie i to jest wasza zgoda. Unikacie się nawzajem, bo i tak za sobą nie przepadacie!

- No… racja – przyznał mu Harry.

- Właśnie! – Ron zwrócił się w jej stronę już widocznie oburzony – A ty i on ewidentnie coś do siebie macie.

- Nawet jeśli to co? – brązowowłosa spojrzała na niego z pretensją.

- Nie podoba mi się to. Żaden Gryfon nie powinien bratać się ze Ślizgonem

- Kto tak powiedział? – usłyszeli za sobą chłodny głos. Hermiona aż podskoczyła i oczy czwórki przyjaciół spojrzały na opanowanego Malfoya.

- A ty tu czego?! – burknął Ron czerwieniejąc na twarzy. Malfoy nawet na niego nie popatrzył pięknie go ignorując, tylko skinął głową Potterowi. Chłopak odpowiedział tym samym. Nagle u jego boku pojawił się Zabini. Ten natomiast przywitał się tylko z Hermioną posyłając jej przyjazny uśmiech i puścił oczko do Ginny, która natychmiastowo spłonęła, aż po cebulki włosów. Tym razem i Harry nie wytrzymał.

- Mogę wiedzieć, co się tutaj dzieje? – spytał chłodno.

- Przyszedłem porozmawiać z Hermioną – odpowiedział tym samym tonem Malfoy podkreślając jej imię.

- Hermioną? – wycedził prze zęby Ron – A od kiedy ona jest Hermioną, a nie szlamą dla ciebie?

- Odkąd się pogodziliśmy, co nie, śliczna? – posłał jej szelmowski uśmiech. Hermiona wiedziała już, w co pogrywa Malfoy i miała ochotę załamać ręce – Za to ty Weasley zawsze będziesz dla mnie tylko rudym, bezmózgim idiotą.

- Uważaj na słowa, Malfoy – warknął Harry.

- Ooo, Potter! Z tobą się nie chcę znów kłócić, bo weszliśmy na pokojową ścieżkę, więc lepiej się zamknij, by znów nie wywołać wojny.

Harry posłał mu zabójcze spojrzenie.

- Ej, a wy gdzie? – podniósł się gniewnie widząc, że Ginny wychodzi razem z Blaisem z Wielkiej Sali.

- Eee… - Ginny unikała jego wzroku.

- Spokojnie. Chcę tylko zamienić z nią słowo – i nie czekając na reakcję czarnowłosego wyprowadził Rudą z pomieszczenia.

- Nie obrazisz się jak i ja cię porwę? – szepnął jej do ucha Malfoy. Para zielonych i brązowych oczu natychmiast na nią popatrzyły.

- Nie, ale szybko – odpowiedziała tylko tak, żeby Ślizgon ją usłyszał i wyszli z Wielkiej Sali. Malfoy specjalnie objął ją delikatnie w pasie, co nie umknęło uwadze dwóch Gryfonom i wszystkim zgromadzonym fankom Dracona na w tym pomieszczeniu. Hermiona policzyła do dziesięciu starając się nie wybuchnąć. Kiedy jednak tylko znaleźli się w pustym korytarzu natychmiastowo popchnęła go wściekła na ścianę.

- W co ty do jasnej cholery pogrywasz?! – warknęła.

- Wkurza mnie Weasley. Na dodatek jak się tak na ciebie patrzył i płaszczył. Idiota – uśmiechnął się ironicznie Ślizgon.

- Czy ty wiesz, co ty zrobiłeś? – powiedziała rozpaczliwie Hermiona – Ja się z nim pogodziłam. I teraz znów pewnie będzie źle po tym, co zobaczył!

- Zauważyłem, że się z nim pogodziłaś. Zapomniałem już jak wygląda ten kretyn, gdy patrzy na ciebie z wywieszonym językiem

- Zazdrosny? – Hermiona bezbłędnie odczytała jego ton.

- No oczywiście, Granger. Jak zawsze – uśmiechnął się szelmowsko. Hermiona pokręciła głową. Przypomniała sobie o pocałunku Rona i spojrzała na Ślizgona. Zdała sobie sprawę, że ostatni raz pocałowali się wtedy w Zakazanym Lesie, kiedy miała oddać życie. Malfoy najwidoczniej pomyślał o tym samym, bo przyciągnął ją do siebie delikatnie. Dziewczyna zarzuciła mu ręce na ramiona i już stawała na palcach, kiedy nagle w korytarzu pojawił się Blaise z Ginny. Hermiona natychmiast odskoczyła od Malfoya, unikając spojrzeń dwójki przybyłych. Widziała już w wyobraźni ich miny i porozumiewawcze spojrzenia i uśmiechy.

- Powiecie nam w końcu, po co nas wyciągnęliście z Wielkiej Sali? – odezwała się Ginny.

- Oczywiście, Wiewióro, ale nie jestem już pewien, czy ta dwójka będzie chciała iść z nami, czy też zostać tej nocy samymi.

- Mniejsza. Mówcie, o co chodzi – odezwała się Hermiona.

- Wiecie, co dzisiaj jest?

- Eee, niedziela? – odpowiedziała Ginny.

- A dzień?

- 31 grudnia! – odpowiedziała Hermiona.

- Właśnie, panno Granger! 5 punktów dla Gryffindoru! – odpowiedział Blaise naśladując głos profesor McGonagall – Chcieliśmy razem z Draconem zaprosić was do jakiegoś klubu z okazji Nowego Roku.

- Świetnie – oczy Ginny zabłysnęły – Idziemy

- Czekaj! – przerwała jej Hermiona – Nie zapomnijmy, że jutro jest poniedziałek.

- Przecież nauczyciele dadzą nam wolne – odparł Malfoy – Nie opuścisz żadnej lekcji, Granger.

- No dobrze – zgodziła się – A kto jeszcze idzie?

- Tylko my.

- Świetnie, to o której się spotykamy?

- 19 w moim prywatnym dormitorium. Stamtąd teleportujemy się do jakiegoś mugolskiego klubu – odpowiedział Malfoy.

- Mugolskiego? – zdziwiła się Hermiona.

- A co, źle? – spojrzał na nią Malfoy.

- Nie, oczywiście, że nie, ale nigdy bym nie pomyślała, że takie arystokratyczne, czysto krwiste dupki jak wy chodzą do pomieszczeń pełnych szlamu.

- Daj spokój, Granger. Jasne, że chodzimy.

- I wcale nie jesteśmy dupkami – zaprzeczył Zabini z oburzoną miną dziecka.

- Niech wam będzie przystojne dupki – roześmiała się Hermiona. Blaise posłał jej zawadiacki uśmiech i bez pożegnania zniknęli razem z Ginny. Przez chwilę patrzyła jeszcze na pusty korytarz. Z lekkim ociąganiem spojrzała na Malfoya.

- To widzimy się o 19? – spytała.

- Tak. Granger? – spytał.

- Hmm?

- Masz zamiar się nadal przyjaźnić z Weasleyem i odbudować waszą świętą trójcę?

Spojrzała na niego uważnie po czym kąciki jej ust lekko drgnęły.

- Nie sądzę, by to się jeszcze dało odbudować. Ale kolegować się można. Nie myśl jednak, że mam zamiar porzucić tych, którzy tak wiele dla mnie zrobili w tym roku – to powiedziawszy uśmiechnęła się do niego ciepło i nie czekając na jego odpowiedź zniknęła mu z oczu.

Ginny latała po pokoju jak opętana.

- Gdzie jest szczotka do włosów? – krzyczała przeszukując kufer z ciuchami. Hermiona westchnęła i nie przerywając robienia makijażu odparła.

- Zapewne w łazience przed lusterkiem

Ginny bez słowa szybko pobiegła do łazienki, by po chwili wyjść zadowolona ze szczotką do włosów wplątaną już w rude pasma. Hermiona właśnie skończyła kręcić na lokówkę włosy, które teraz układała we wspaniałą fryzurę rodem z lat 60. Pomalowała usta różową pomadką i zrobiła grube kreski. Była bardzo zadowolona z efektu. Ledwo zeszła z krzesła przed toaletką Ginny zajęła jej miejsce i zaczęła tapirować włosy. Przetrząsała swoją szafę wyjmując co nowe sukienki. Nagle dostrzegła białą, prostą sukienkę. Wyjęła ją. Przypomniała sobie jak nałożyła ją na pierwszą randkę z Wiktorem Krumem. Oczywiście sukienka wydawała się jak na dziewczynkę, a nie na kobietę, ale Hermiona już wiedziała, jak chce ją przerobić. Za pomocą różdżki wycięła głęboki, długi dekolt i równie głębokie wycięcia po bokach. Plecy zostawiła zakryte. Wyczarowała jeszcze białą kokardę, którą wszyła w pasie białej sukienki. Na koniec sprawiła, że dół stał się bardziej rozkloszowany. Była bardzo zadowolona z efektu. Jednym ruchem nałożyła na siebie przerobioną sukienkę. Może i wycięcia były głębokie, ale to w końcu był Sylwester i nie zamierzała nakładać sukienki, która zakrywałaby jej atuty. Ginny, która skończyła tapirować włosy założyła czarną, krótka i koronkową sukienkę, która bardziej odsłaniała niż zakrywała. Sukienka bowiem składała się z samej koronki, a czarny materiał zasłaniał jedynie biust i dolną część ciała. Nałożyła czerwone szpilki, które miały największy obcas.

- Zabijesz się w nich – skomentowała Hermiona.

- Nieważne. Chcę przynajmniej raz nie dać satysfakcji Zabiniemu z mojego wzrostu. Która godzina?

Hermiona zerknęła na budzik obok jej łóżka.

- Za dziesięć minut mamy być u nich – odparła. Podniosła się niechętnie z łóżka i nałożyła jasnoróżowe szpilki. Wykorzystały jeszcze parę minut na drobne poprawki i wyszły z dormitorium. Hermiona bardzo nie lubiła być w centrum uwagi, więc od razu poczuła dyskomfort, gdy wszystkie spojrzenia utkwiły na niej i na Ginny.

- Hermiona! Ginny! – usłyszały głos Rona i Harry’ego dobiegający z ich dormitorium – Chodźcie na chwilę.

- Nie mamy czasu – syknęła Ginny do Hermiony, ale ta już poszła do dormitorium chłopców, w którym odwiecznie były porozrzucane ciuchy i niepościelone łóżka.

- O co chodzi? – spytała.

- Wychodzicie? – odpowiedział pytaniem na pytanie Ron wpatrując się w Hermionę. Gryfonka zaczęła się zastanawiać, czy te wycięcia rzeczywiście były dobrym pomysłem.

- Tak. A wy?

- Same? My też, dlatego was chcemy zaprosić, by pójść razem.

- Nie uważasz, że pytasz się za późno? – wtrąciła się Ginny patrząc na Harry’ego.

- Daj spokój. Przecież jesteśmy parą Ginny. Zeszliśmy się… - zaczął.

- Nie podobnego! – zaprzeczyła z oburzeniem.

- Przecież kiedy prosiłem cię o jeszcze jedną szansę to się zgodziłaś – chłopak popatrzył na nią gniewnie – Pewnie idziecie z Malfoyem i Zabinim?! – wkurzył się.

- Tak, a co?! – odpyskowała Ginny zanim Hermiona zdążyła cokolwiek wymyślić.

- O nie, nie pozwolę, by moja siostra poszła na zabawę z nieodpowiednim towarzystwem! – warknął Ron.

- Przecież ja tam będę, Ron! – zaperzyła się Hermiona.

- Ty, Hermiono też nie jesteś odpowiednia. To, że upadłaś tak nisko, nie oznacza, ze masz jeszcze wciągać w to Ginny! – krzyknął. Hermiona podeszła do niego gniewnie i stanęli blisko siebie twarzą w twarz.

- Jak możesz tak mówić? – syknęła cicho.

- Hermiono, ja chcę dla ciebie jak najlepiej…

- A kim ty jesteś, by mówić mi, co jest dla mnie najlepsze, a co nie? – nagle rozpętała się kłótnia między Harrym a Ginny.

- JAK ŚMIESZ TAK O NIM MÓWIĆ?! – krzyknęła Ginny – ZABINI JEST ŚWIETNYM PRZYJACIELEM!

- Ginny, ale to jest Ślizgon! Nie widzisz, że on chce mi cię sprzątnąć sprzed nosa?!

- Bredzisz! – wyśmiała go. Ron szybko zaprowadził Hermionę do łazienki nie zważając na jej protesty.

- Mogę wiedzieć, co to ma znaczyć? – spytała gniewnie, kiedy znaleźli się już w łazience.

- Hermiono, musisz zerwać wszelkie kontakty z Malfoyem! – powiedział.

- Słucham? – zachłysnęła się z niedowierzania.

- Nie widzisz, że on wszystko niszczy? Rozbił naszą przyjaźń, namieszał ci w głowie, a ten jego przygłupi przyjaciel wciąga w to i Ginny, a ty nic sobie z tego nie robisz!

- O przepraszam! To TY rozbiłeś naszą przyjaźń! To ty mnie zdradziłeś! I nawet taki Malfoy zrozumiał jak podle mnie potraktowałeś! I kiedy ty bezczelnie sprawiałeś mi ból, całując się z Clemense na moich oczach on był przy mnie i pocieszał!

- Ciekawe w jaki sposób – zakpił Ron – Może cię uwiódł?

- Twierdzisz, że od razu się z nim puściłam?! Nie jestem tobą! – krzyknęła Hermiona i podeszła do drzwi, ale Ron szybko jej zagrodził drogę.

- WYPUŚĆ MNIE! – popatrzyła mu w oczy.

- Powiem ci coś…

- Nie chcę cię słuchać – przerwała mu. Z dormitorium dobiegły ją huki i wściekłe wrzaski Ginny.

- Zakochałem się w tej łagodnej, przemądrzałej Hermionie Granger. Zauważyłem, że się zmieniłaś. Jesteś jakby bardziej oschła i pyskata

- Zależy dla kogo! Może ja zawsze taka byłam, a Malfoy pomógł mi przejrzeć na oczy, kto tak naprawdę zasługuje na takie zachowanie z mojej strony?! – wpadła mu w słowo.

- Może i racja. Może i się zmieniłaś, ale ja cię wciąż kocham, Miona.

Hermiona była tak zaskoczona, że przestała oddychać.

- Co prawda nie lubię jak kobiety są górą i są takie pyskate, ale to mogę w tobie szybko zmienić – stwierdził Ron i pocałował ją z całej siły. Hermiona z początku nie wiedziała, co tak właściwie się dzieje. Przez jakieś trzy sekundy odwzajemniała pocałunek, ale szybko zdała sobie sprawę, co też robi.

- Puść! – próbowała się wyrwać.

- Hermiono, ty pewnie wciąż mnie kochasz! Zobacz jak do siebie pasujemy! Naszym przeznaczeniem jest być razem!

- Co?! Co ty do jasnej cholery wygadujesz?! PUSZCZAJ! – jej próby wyrwania się szły na nic. Ron był zbyt silny i jego ramiona wcale nie sprawiały, że czuła się bezpieczna. Wręcz przeciwnie. Zaczynała się bać. Nagle drzwi wypadły z zawiasów i ktoś oderwał od niej Rona. Była przerażona. Malfoy rzucił Rona na ścianę i uderzył wściekły.

- Jak mówi puść, to uszanuj jej słowo, śmieciu! – warknął i jeszcze raz uderzył rudego, który nieprzytomny osunął się po kafelkach. Hermiona objęła się za ramiona. Malfoy podszedł do niej i objął. Jeszcze przed chwilą, kiedy siła tak bardzo ją przerażała, teraz poczuła się bezpieczna jak nigdy. Jak ona go kochała. Bała się mu o tym powiedzieć. Wyśmiałby ją. Postanowiła zachować to dla siebie. Chłopak wyprowadził ją z łazienki i weszli do dormitorium, gdzie na łóżku leżał oszołomiony Harry, a cały pokój wyglądał tak, jakby przeszło przez niego tornado. Blaise trzymał wyrywającą się Ginny, która paskudnie klęła na Pottera.

- Chodźmy już lepiej – powiedział Draco.

- Nie mam już ochoty na zabawę – odparła słabo Hermiona.

- Daj spokój. Wyglądacie ślicznie. Odsapniemy trochę. Po co o tym myśleć.

Przekonał ją. Potrzebowała odrobiny zabawy, by zapomnieć o jej dawnych przyjaciołach. Stali się takimi podłymi dupkami. A Ron już w ogóle. Jak śmiał jej mówić, że ma zerwać kontakty z Malfoyem po tym, co jej zrobił? Draco przy niej był nawet jak go odtrącała i wyzywała. Teraz mu była za to bardzo wdzięczna. W ciszy dotarli skrótami do prywatnego pokoju Ślizgona, a następnie teleportowali się. Znaleźli się w jakiejś ciemnej, opuszczonej, mugolskiej uliczce. Z oddali słychać było głośną muzykę. Cała czwórka odetchnęła świeżym, zimowym powietrzem i ruszyli w stronę ulicznego zgiełku.