Walentynki cz.I

Minęło parę dni od ostatniego spotkania z Malfoyem. Rzadko kiedy widywali się na korytarzach. Wydawało się, jakby chłopak naprawdę wziął sobie do serca jej słowa. Żeby dali sobie spokój. Nawet lekcje eliksirów nie były aż tak przytłaczające. Zebrała parę wybitnych ocen i była całkiem zadowolona z siebie. Zależało jej na jak najlepszych wynikach w nauce. Jeśli tak dalej pójdzie, to może zda wszystkie egzaminy na Wybitny? Och, zdecydowanie nie można być aż tak pewnym siebie. Hermiona zawsze stresowała się przed egzaminami, ale uznawała, że to dobry znak. Tak było za każdym razem. W końcu nadszedł najmniej przez nią lubiany dzień w roku. Walentynki. Dzień zakochanych. Czy aby to nie brzmi głupio? Źle jej się robiło na widok całujących się i obejmujących par. Zamek wszędzie był wystrojony kwiatami. Czasami, gdy dotykało się płatków niektórych z kwiatów, to wypuszczały one z siebie rozćwierkane ptaszki. Miniaturki kupidynów chodziły po korytarzach rozdając kartki walentynkowe uczniom. Dziewczyny jaśniały tego dnia, ponieważ był wypad do Hogsmeade i każdy chłopak zabierał swoją dziewczynę na uroczy spacer po wiosce. Hermiona nie miała ochoty iść, ale w sumie, co jej szkodziło? Pójdzie na pocztę, poogląda sklepy, kupi sobie nowe, pawie pióro. Ron też nie miał tak dobrze. Clemense z nim zerwała i szybko znalazła sobie nowego chłopaka. Miała nadzieję na spotkanie tego jedynego, bo Ron okazał się dla niej totalną klapą. Rudzielec poszedł więc z Potterem, a Hermiona wyszła sama, ponieważ Blaise zaprosił Ginny. Dziwnie się czuła idąc do Hogsmeade samotnie. Może znajdzie kogoś po drodze, kto również sam będzie się przechadzać? Większość uczniów powyżej 3 klasy wyszła z zamku. Luty był dość chłodny. Na szczęście nie tak bardzo. Śnieg nie był tak głęboki, a wiatr nie tak siarczysty. Hermiona szła spokojnie ścieżką wiodącą do Hogsmeade, kiedy nagle ktoś zawołał ją rozmarzonym głosem.

- Hermiono? Idziesz sama?

Gryfonka odwróciła się i ujrzała wysoką blondynkę z gęstymi włosami. Oczy miała niebieskie i jak zwykle rozmarzone. Luna. Dawno jej nie widziała. Mimo znacznych różnic jakie je dzieliły, Hermiona bardzo ją lubiła. Można było z nią porozmawiać na naprawdę ciekawe tematy, jeśli pominąć te wszystkie wymyślone stworzenia. Luna podeszła do niej i razem poszły w stronę wioski rozprawiając o ważnych i mniej ważnych sprawach.

- Co u Neville’a? – spytała Hermiona. Neville nie wrócił kontynuować nauki. Nie miała z nim już tak dobrego kontaktu jak kiedyś, a z tego, co wiedziała to Luna była z nim w bliższym związku. W końcu Neville podczas II Bitwy o Hogwart wyznał im, że za nią szaleje. Uśmiechnęła się. Zdecydowanie była z nich najdziwniejsza para jaką widziała pod słońcem. Ale dopełniali się, a to jest ważne. Doszły do tętniącego życiem miasteczka czarodziejów. Pochodziły po sklepach spotykając coraz to różnych znajomych. Hermiona wstąpiła do sklepu, by zakupić sobie ekskluzywne, pawie pióro. Weszły do Pubu pod Trzema Miotłami. Z jednego stolika wesoło zaczęli machać do nich Ginny i Blaise, zachęcając do podejścia. Krukonka i Gryfonka skierowały się w ich stronę i już po chwili przy stoliku siedziały cztery osoby. Hermiona zamówiła piwo kremowe, a Luna sok porzeczkowy z lodem. Madame Rosmerta przyniosła im napoje. Hermiona i Blaise dokuczali sobie nawzajem, śmiejąc się i żartując, a Ginny pogrążyła się w rozmowie z Luną na temat Żonglera. Hermiona właśnie śmiała się głośno z dowcipu Blaise’a, kiedy usłyszała  rozmowę dobiegającą ze stolika niedaleko. Siedział w nim Harry i Ron.

- Użyłem Imperiusa… - usłyszała głos rudzielca.

- Żartujesz sobie? Ron, przecież to jest niewybaczalne zaklęcie.

- Wiem, ale ja ją kocham – tłumaczył się Weasley.

- Nie oznacza to, że powinieneś robić jej takie rzeczy – syknął Potter – Ona i Malfoy byli razem szczęśliwi, a ty im to rozwaliłeś!

- Ale ona…

- Ron, w ogóle jak mogłeś zrobić coś takiego Hermionie – Harry wstał z miejsca – Sądziłem, że przyjaźń znaczy dla ciebie więcej, nawet jeśli twoja przyjaciółka jest z twoim największym wrogiem.

Harry wyszedł z pubu wściekły na Rona. Weasley został sam przy stoliku. Dopijał swojego grzańca i rozmyślał. Hermiona odwróciła od niego wzrok, ale już każdy zdążył zauważyć, gdzie się patrzyła. Zastanawiała się, czy ktokolwiek z nich słyszał tę rozmowę. Ona sama czuła się okropnie. Owszem podejrzewała Rona, ale samo to, że usłyszała z jego ust prawdę sprawiło, że ją to zabolało. Co ona takiego zrobiła? Może los rani ją dlatego, że źle wybrała? Może rzeczywiście powinna wrócić do Rona? Och, cóż za bezsensowne myśli. Przecież jest jej dobrze z Malfoyem. A może było jej dobrze? W końcu są pokłóceni. Właśnie. Teraz znała całą prawdę. Malfoy miał rację. Ron spiskował przeciw nim.

- Ojej, Ron Weasley siedzi sam przy stoliku – zauważyła Luna i tym samym wyrywając ją z zamyślenia. – Idę do niego się dosiąść. Pewnie jest mu smutno. Widzę to w jego oczach.

I już jej nie było. Potrafiła być doprawdy dziwna i nieprzewidywalna. Nigdy nie było wiadomo, co może powiedzieć i uczynić. Usiadła naprzeciwko rudzielca i zagadała go. Hermiona popatrzyła na Ginny, która zbierała się już z Zabinim, by pochodzić sobie po wiosce.

- Zamknę cię we Wrzeszczącej Chacie – powiedział jej Blaise. Ruda rzuciła mu powątpiewające spojrzenie.

- Tam wcale nie jest tak źle

- Podobno w nocy straszą tam złe i wyjątkowo nieprzyjemnie wyglądające duchy – Ślizgon wciąż ją straszył, ale na Ginny nie rozbiło to większego wrażenia. Zwłaszcza, że znała całą historię na temat Wrzeszczącej Chaty. Od dawna nic, ani nikt tam nie straszy.

- Tam już nic nie ma, prawda Hermiono?  - puściła jej oczko.

- Ależ oczywiście, że nie ma – stwierdziła Hermiona i upiła łyk kremowego piwa. Gryfonka i Ślizgon pożegnali się z nią i wyszli na dwór. Ginny miała lekkie wyrzuty sumienia zostawiając przyjaciółkę, ale wiedziała też, że Hermiona nie chciałaby, by zmarnowała sobie taki dzień tylko i wyłącznie ze względu na nią. Zapięła swoją kurtkę i ruszyli z Zabinim przez miasteczko. Wychodząc z pubu dostrzegli Malfoya, który kierował kroki do Trzech Mioteł.

- Chyba za chwilę w Trzech Miotłach będzie mała kłótnia – zauważyła Ginny.

Zaszli do Zonka, gdzie Ślizgon przestraszył młodszych uczniów wielkimi, włochatymi i pluszowymi pająkami, które były absolutnym hitem w sklepie. Paru uczniów wybiegło z piskiem, gdy czarne nogi pajęczaka dotknęły ich szyi. Zabini był jak dziecko. Ginny się uśmiechnęła widząc jak się śmieje.

- Taki jesteś mądry? – zapytała żartobliwie – Straszyć młodszych?

Chłopak odwrócił się w jej stronę. W jego oczach rozbłysły tajemnicze iskry.

- Ginny, jak ja cię dawno nie widziałem! – zawołał i przytulił ją przyjaźnie. Dziewczyna zrobiła zdziwioną minę. Coś kręci. Była pewna. Nagle poczuła jakby coś chodziło jej po włosach. Odsunęła się od chłopaka i gwałtownie pokręciła głową. Z jej rudych, gęstych włosów wypadła miniaturka paskudnej tarantuli. Uderzyła zaśmiewającego się do łez chłopaka w ramię.

- Za co? – zapytał rozmasowując sobie bolące miejsce.

- Za głupotę

- W takim razie uderzyłaś za mocno – burknął.

- Gdybym miała uderzyć z taką mocą jak ty jesteś głupi to nie starczyłoby mi sił – pokazała mu język.

- Odezwała się

- Masz coś do mnie? – uśmiechnęła się ironicznie.

- Absolutnie nic

- Jaaanse – zironizowała.

- No, szkoda tylko, że jesteś siostrą takiego głąba Weasleya – powiedział. Dziewczyna spojrzała na niego z urazą i odeszła. Zabini westchnął. Co znowu? Owszem , Ginny nie zachowywała się jak inne dziewczyny. Była twarda, miała niezmierne poczucie humoru i nie była taka delikatna jak wszystkie. Jednak nie mógł zapominać, że wciąż jest dziewczyną. I zawsze nią będzie. Ruszył w jej stronę. Popatrzyła na niego groźnie, gdy się przybliżał.

- Och, odwal się – warknęła.

- Mogę wiedzieć, co takiego powiedziałem? – zapytał, zagradzając jej drogę.

- Ron

- Przecież to idiota.

- To nie zmienia faktu, że jest moim bratem i nosi nazwisko Weasley.

- Szkoda – dodał cicho.

- Coś ty powiedział? – zmrużyła oczy.

- Szkoda, że ty nie masz innego nazwiska – dokończył. Miał nadzieję, że to załagodzi sprawę, ale się mylił. To jeszcze bardziej ją pogorszyło.

- Nie wstydzę się tego kim jestem i z jakiej rodziny pochodzę! – krzyknęła i dzióbnęła go palcem w pierś. Parę osób spojrzało na nich z zaciekawionymi minami.

- Nic nie mam do twojej rodziny – bronił się.

- No oczywiście. Ale obgadujesz ją za moimi plecami ze swoimi kumplami, Ślizgonami – przeszła między półkami. Nagle nad sufitem zaczęły strzelać fajerwerki, bo ktoś przez przypadek wywalił pudełko z petardami. Zrobiło się kolorowo, jasno i przede wszystkim głośno.

- Chodźmy stąd! – krzyknął Blaise, by mogła go usłyszeć. Ginny mimo wszystko się zgodziła. Zakrywając uszy, by nie słyszeć ogłuszających huków, wyszli ze sklepu. Ponad połowa klientów już stamtąd czmychnęła. Ruszyli dalej, nie wiedząc, gdzie ich nogi niosą. Kompletna cisza. Pewnie wciąż jest urażona.

- Nie obgaduję twojej rodziny… - dodał po chwili, by przerwać ciszę i od razu dlatego, by wyjaśnić sprawę.

- Daj spokój. Wiem, że każdy Ślizgon nienawidzi Weasleyów. Zdrajcy krwi. Oto kim jesteśmy – prychnęła – Tyle, że nie wstydzimy się tego, bo szanujemy każdego człowieka. Gdybym była taka zimna i nienawistna do osób urodzonych w nie magicznej rodzinie, to nigdy nie poznałabym Hermiony.

Zabini milczał, a Ginny myślała. Czy to naprawdę jest takie złe, że oni tolerowali każdego? Ślizgoni zawsze uważali się za lepszych. To oczywiste, w końcu Salazar Slytherin nie miał zamiaru nauczyć tak paskudnie zwanych „szlam”. Ginny brzydziła się tym słowem. Miała ochotę zawsze przywalić Malfoyowi, że mówił tak do Hermiony. Swoją drogą współczuła przyjaciółce. To musi być niezwykle dołujące siedzieć samej w dzień zakochanych. W Walentynki. Zastanawiała się, co też takiego ona sama robi. Chodzi ze Ślizgonem i wyglądają jak para. Co się stało, że ona i Hermiona tak bardzo zbliżyły się w tym roku do ślizgońskich chłopców? Ona miała szczęście. Jej związek z Harrym nie ucierpiał i wciąż są przyjaciółmi, ale Ron i Hermiona? Kto by pomyślał, że ta nierozłączna, wiecznie zakochana para tak bardzo się poróżni na siódmym roku. Ludzie się zmieniają. I to była prawda. Oczywiście nie wszyscy. Może niektórzy?

- Ja szanuję i ciebie, i Hermionę. Szanuję też twoją rodzinę, ale nie Rona – usłyszała głos Blaise’a. Spojrzała na niego zdziwiona.

- Rzeczywiście, Ron w tym roku nie jest taki jak kiedyś. Mam nadzieję, że mu przejdzie i się zmieni. On naprawdę nie jest złym bratem, chociaż jeśli chodzi o sprawy miłosne, to staje się nie do zniesienia – odpowiedziała.

- Co się stało między Draco i Mioną? – zagadnął ją. Malfoy nie chciał mu o niczym powiedzieć i widział, że dziewczyna unika go jak ognia i nie chce z nim rozmawiać, ale może Hermiona nie ukrywa takich rzeczy przed Ginny? Domyślał się tylko tyle, że musieli się nieźle pokłócić.

- Nie ma o czym mówić… - odpowiedziała. Niespodziewanie zerwał się ciepły wiatr. Po chwili wyłoniło się malutkie słońce, które oświetliło miasteczko. Zrobiło się naprawdę przyjemnie.

- Draco nie chce mi powiedzieć, co się stało

- Ja mu się nie dziwię. Też by mi było wstyd – w Ginny aż się zagotowało na myśl o arystokracie. Podle zranił jej najlepszą przyjaciółkę, a później zgrywał takiego, który jest niewinny. Najchętniej udusiłaby go własnymi rękami, ale wiedziała, że Hermiona woli się zając sama tą sprawą.

- O co się pokłócili? – dopytywał się.

- Zdradził ją! – wybuchła i zaczęła gestykulować rękami, mówiąc mu o tym, co zaszło. Blaise zdziwił się. To nie było podobne do Malfoya. Znał go na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie porzuciłby ot tak o Hermiony. Wiedział, że Gryfonka wiele dla niego znaczy. Więc o co chodzi? I skąd u niego takie zachowanie? Zaniepokoił się o kumpla, ale bardziej się wkurzył. Jeśli naprawdę zrobił coś takiego Hermionie, to przemówi mu do tego pustego łba nim zdąży cokolwiek powiedzieć.

- Pogadam z nim.

- Nie sądzę, by Hermiona tego chciała… - odpowiedziała Ginny. Rozpięła kurtkę, ponieważ zrobiło się naprawdę przyjemnie ciepło na dworze. Blaise spojrzał na Rudą. Miała rumiane policzki, a ten delikatny makijaż, który miała na twarzy w niczym nie przypominał tych wcześniejszych, mocnych. Wyglądała bardzo dziewczęco. Delikatnie. Nie sądził, że taka odsłona pasowałaby do Ginny Weasley. Delikatnie szturchnął ją w ramię. Popatrzyła na niego zdziwiona. Powtórzyła jego ruchy. Już po chwili zaczęli się wzajemnie przepychać i popychać. Blaise musiał przyznać, że jak na tak drobną posturę, to tak dziewczyna miała siłę. Ledwo utrzymał równowagę, kiedy go szturchnęła. Przechodzili właśnie obok jakiejś wielkiej zaspy śnieżnej. Blaise jednym, mocnym ruchem wrzucił ją w śnieg. Dziewczyna wpadła w niego zupełnie zdezorientowana. Otrzepała się z białego puchu i spojrzała na niego rozbawiona. Roześmiała się i wstała, przy jego pomocy. Nawet nie próbowała go wrzucić w śnieg, ponieważ wiedziała, że nie da rady. Niebo lekko poróżowiało, a oni szli jakimś laskiem niedaleko wioski. Ginny weszła do niezbyt gęstego lasu. Zwabiły ją przebiśniegi, które dosłownie rosły jeden na drugim. Wystawiały główki do słońca, przeciskając się przez śnieg. Nadchodziła wiosna. Ulubiona pora roku Ginny. Bardzo lubiła przyglądać się topniejącemu śniegu, malutkim zielonym liskom na drzewach, kwiatom, które dopiero się rozwijały, zwierzętom, które budziły się do życia. I burze. Uwielbiała siedzieć w nocy przy oknie i wpatrywać się w błyskawice oraz słuchać grzmotów. Miała wtedy mnóstwo czasu na myślenie. Ta pora roku była taka orzeźwiająca. Wraz z nią czuła jakby i ona na nowo się rodziła. Zaplotła włosy w rudego, grubego i długiego warkocza, którego za chwilę owinęła na głowie jako koczka. Pojedyncze pasemka opadły na jej twarz. Dostrzegła zająca, który przebiegł nieopodal i schował się za krzakiem, z którego kropelkami ściekał roztapiający się śnieg. Z drzew zaczęły skapywać kropelki i uderzały o nią z góry. Nagle podszedł do niej Blaise. Odwróciła się w jego stronę i oparła o drzewo. Uśmiechnęła się widząc ładny bukiecik z przebiśniegów, których końcówki były w rozpaczliwym stanie. Roześmiała się i wzięła od niego bukiet.

- Dziękuję.

- Ależ ze mnie romantyk – wyprostował się dumnie. Ginny powąchała bukiecik. Blaise zbliżył się do niej i bardziej przycisnął do drzewa, by po chwili złożyć na jej ustach delikatny pocałunek. Ginny stanęła na palcach. Przebiśniegi wypadły z jej rąk, kiedy objęła go za szyję. Odsunęli się minimalnie od siebie i wpatrywali w oczy.

- Wyglądasz ślicznie – sprawił jej komplement. Potrafił być przecież facetem, a nie uwielbiającym rozrywki chłopcem. Oczywiście potrafił, bo wciąż wolał być tym Ślizgonem, który robi najlepsze imprezy i żarty w całym Hogwarcie. Ginny pocałowała go jeszcze przez chwilę krótko i ruszyła przed siebie, między drzewami.

- O czym myślisz? – zapytała go ciekawa.

- O tym, kiedy wyczyścić klatkę sowy, bo okropnie napaskudziła.

Ginny zatrzymała się i spojrzała na niego beznamiętnie.

- Potrafisz zepsuć KAŻDĄ chwilę.

Blaise się roześmiał.

- Przecież żartuję! – objął ją w pasie i oboje wyszli drugą stronę lasku. Znaleźli się niedaleko Wrzeszczącej Chaty. Spojrzeli po sobie znacząco.

- Idziemy? – zapytał, próbując ją lekko nastraszyć.

- No jasne – odpowiedziała pewnie i ruszyła zdecydowanie po ścieżce, wiodącej w dół. Blaise lekko przeraził się tym, że jest taka pewna siebie. Jak on miał ją przestraszyć, skoro ona nie bała się tego domu?

- Co dokładnie miałyście na myśli mówiąc, że w tym domu już nie straszy? – spytał. Ginny, która była już prawie na samym dole ścieżki, odkrzyknęła.

- Hmm, powiedzmy, że zjawy, które tutaj straszyły od dawna tutaj nie przebywają. Ostatni raz był ponad dwadzieścia lat temu jak nie więcej.

Zatrzymała się, żeby poczekać na Ślizgona. Ruszyli w stronę domu, którego ściany skrzypiały pod wpływem wiatru.

- Masz cykora? – uśmiechnęła się, widząc jego minę.

- Żartujesz sobie? Ty zaraz będziesz go miała.

- Zobaczymy…

Kiedy znaleźli się pod drzwiami, Blaise uchylił je, ale nie wszedł do środka. Ginny spojrzała na niego pytająco.

- Panie pierwsze – zrobił złośliwą minę. Ginny przewróciła oczami i bez zastanowienia weszła.

- Gentleman się znalazł… - powiedziała cicho i rozejrzała się po ścianach domu. Ściany były złuszczone, a tapety zwisały smętnie. Przez zakurzone okna wpadały malutkie smugi światła. We Wrzeszczącej Chacie było dziwnie cicho. Razem z Zabinim weszli na górę po skrzypiących schodach. Znaleźli się w jakimś niezwykle brudnym i zakurzonym pokoju. Zapewne sypialni. Ginny podeszła do szafy i otworzyła ją. Uchyliła się natychmiast, ponieważ wyleciało z niej stado nietoperzy. W środku wisiały zjedzone przez mole ubrania. Nagle z tyłu zaczęła grać jakaś cisza, ponura melodyjka. Odwróciła głowę, by zobaczyć, co wydaje taki dźwięk, ale to tylko Blaise przeszukiwał pobliską gablotę.

- Właściwie to po co tutaj przyszliśmy? – spytała wyjmując stary, ale pięknie zrobiony diadem z czarnymi oczkami. Podeszła do zbitego lusterka, by się w nim przejrzeć.

- Sam nie wiem, a masz coś ciekawszego do roboty?

- Nie, ale wielkie dzięki – odparła – Są Walentynki, a dla ciebie najciekawszą rzeczą jest szukanie w tych starym domu jakiś…

- AAAA! – nie zdołała dokończyć, bo Blaise rzucił się w jej stronę ze strachem w oczach.

- Co jest?! – zapytała, kiedy chłopak wciąż nie odrywał wzroku od malutkiej szufladki, którą sam otworzył.

- P-p-pająki!

Ginny podniosła wysoko brwi ze zdziwienia. Podeszła i zajrzała wolno do półki. W środku siedział wielki, kosmaty pająk. Był doprawdy odrażający.

- Boisz się pająków? – zapytała z dziwną nutą w głosie. Kpiła sobie z niego?

- Nie, ale ten jest okropny…

Jego głos był słaby. Ginny uśmiechnęła się paskudnie.

- Kłamiesz – roześmiała się. Blaise spojrzał na nią spode łba.

- Wcale nie!

- Tak

- Nie

- Tak – przekrzykiwali się wzajemnie. Nagle zegar stojący tuż obok wybił godzinę 16.

- Musimy wracać – oznajmiła.

- Tak szybko? – spytał zawiedziony Blaise.

- Niestety…

Wyszli właśnie z pokoju i zeszli na dół. Przechodzili ciemnym korytarzem, kiedy uwagę Ginny przyciągnęły malutkie, szare drzwi, ledwo widoczne na tle starej tapety.

- Poczekaj chwilę…

- Ginny, musimy iść… - Blaise chciał ją zatrzymać, ale jej już nie było.

Niepewnym krokiem doszła do drzwi, na których widniały ślady ostrych pazurów. Powoli zbliżyła palce do klamki. Gdy tylko poczuła chłód metalu zgięła się w pół z bólu. Upadła na podłogę i zamknęła oczy. Wtedy naszły ją dziwne i przerażające wizje.

Była tam, słyszała jak ktoś, a raczej coś wielkiego i niebezpiecznego zbiega po schodach. Ostrzegał ją. Nie posłuchała go i przyszła prowadzona ciekawością. Teraz wiedziała, że robił to dla jej bezpieczeństwa. Nie chciał jej skrzywdzić. A ona naiwna poszła, bo myślała, że może mu pomóc. Biegła po schodach, uciekając przed kimś z kim była szczęśliwa i kogo kochała. To była odwzajemniona miłość, której jej rodzice nie tolerowali. Kiedy przyprowadziła do siebie do domu Remusa Lupina, jej rodzice go nie zaakceptowali. Uznali, że jeśli chodzi w wyświechtanych szatach to zapewne pochodzi z jakiejś gorszej rodziny, a przecież ich córka, piękna i inteligentna, ma prawo wybrać sobie kogoś o wiele lepszego. Bogatego i ułożonego. Złapała za klamkę i rozpaczliwie zaczęła się z nią szarpać. Łzy płynęły jej po policzkach. Dlaczego mężczyzna jej życia musiał być wilkołakiem? I dlaczego była tak głupia i go nie posłuchała? W końcu zawiasy skrzypnęły i drzwi uchyliły się. Wpadła do ciemnego środka i szybko zabarykadowała się w środku. Usłyszała jak wilkołak wyje i tucze się we wnętrzu domu. Coraz wyraźniej słyszała szelest jego łap. Nagle drzwi zatrzęsły się gwałtownie. Cofnęła się gwałtownie do tyłu i skuliła się w kącie. Huk i hałasy były nie do wytrzymania. Skrzypienie ścian starego domu i zgrzyt pazurów o drzwi. Zdawała sobie sprawę z tego, że zawiasy powoli puszczały. W końcu wwaliły się z przerażającym odgłosem. Widziała niewyraźną sylwetkę wilkołaka, który wpatrywał się błyszczącymi oczami prosto w nią.

- Remusie, to ja – mówiła błagalnie. Zwierzę zbliżyło się do niej wielkimi krokami. Wbiło pazury w jej ciało i podniosło do góry. Spojrzała mu w oczy, w których nie było tych inteligentnych i kochających błysków co zawsze. To już nie był Remus Lupin. Nie było dla niej ratunku. Wilkołak zawył przeraźliwie, a ona poczuła jak pazury przeszywają jej ciało. Jedyne, co zdążyła zobaczyć to wielkie, czarne i zakrwawione pazury wystające z jej brzucha. Poczuła jak jej ciało zostaje rzucone w kąt i dziką bestię idącą w jej stronę, by zadać ostatni cios. Ostatni cios od ukochanego.

Blaise przerażony podbiegł do Ginny. Cała się trzęsła. Była blada i miała cienie pod oczami. Co się działo? Co się do cholery jasnej działo?! Potrząsnął nią dość gwałtownie, ale nie panował nad emocjami. Nagle dziewczyna szeroko otworzyła oczy i krzyknęła z bólu. Na jej koszulce pojawiły się szkarłatne plamy. Podniósł kawałek materiału i zobaczył wielkie rany w okolicach brzucha. Jakby ktoś wbił w nią sztylety. Ginny z trudem łapała oddech. Wyjął różdżkę i jedyne, co mógł zrobić, to zatamować upływ krwi. Jego czary nie działały jednak wiecznie. Wziął delikatnie dziewczynę na ręce i wybiegł z Wrzeszczącej Chaty prosto ku czarnym wieżom Hogwartu.

Ginny nie wiedziała, co się z nią dzieje. To, co zobaczyła… Ona tam była. W ciele tej dziewczyny. Dzieliła z nią umysł. Czuła ten sam ból i emocje. Urywkami widziała Blaise’a, który patrzył na nią przerażonym spojrzeniem, a czasami obraz stawał się czarny i widziała w nim tylko niewyraźną postać młodej dziewczyny o długich, rudych włosach i czarnych oczach. Oddychała szybko i urywanie. Czuła okropny ból tam, gdzie wilkołak przebił nieznaną dziewczynę pazurami. Powoli traciła świadomość. Ostatni raz spojrzała w twarz Ślizgona.

- Wszystko będzie dobrze, będzie dobrze – mamrotał – Wytrzymaj, Ginn…

Ale ona już go nie słyszała. Ból opanował każdy centymetr jej ciała. Każdy por błagał o pomoc. Czuła się tak jakby ktoś miażdżył jej wszystkie kości. W końcu odpłynęła.

Blaise akurat wbiegł do Skrzydła Szpitalnego, a za nim rozgorączkowani nauczyciele. Wszyscy jednocześnie chcieli się czegoś dowiedzieć. Tylko dyrektorka utrzymała swoje emocje na wodzy. Kazała pani Pomfrey zająć się Ginny. Pielęgniarka natychmiastowo zajęła się Ginny. Podawała jej po kolei różne eliksiry, czarowała nad jej ciałem, smarowała maściami rany. Blaise tymczasem był przepytywany z tego, co się wydarzyło. Opowiadał o tym jak dziewczyna dotknęła klamki i osunęła się na podłogę. Jak drżała na całym ciele i jak coś sprawiło, że rany zrobiły się w tak krótkim czasie i nie wiadomo skąd.

- Ale jak to możliwe?

- Co się stało?

- Musisz wiedzieć coś więcej!

Nauczyciele przekrzykiwali się wzajemnie. Nagle dyrektorka McGonagall podniosła dłonie w uciszającym geście.

- Myślę, że nie dowiemy się teraz tego, co się stało. Musimy czekać, aż panna Weasley się obudzi. Jeśli się obudzi od razu z nią porozmawiam. Proszę teraz iść z powrotem patrolować korytarze.

- Co ma pani na myśli mówiąc „jeśli”? – wtrącił niezbyt grzecznie Zabini. Starsza czarownica popatrzyła na niego ze współczuciem i bez słowa wyszła ze Skrzydła Szpitalnego. Odwróciła się tylko na chwilę, by powiedzieć.

- Myślę, że najlepiej będzie jak i ty, Zabini pójdziesz już do Ślizgonów. Ja jeszcze powiadomię jej przyjaciół.

Ginny obudziło jasne światło Skrzydła Szpitalnego. Miała naprawdę dziwny sen. Znów widziała tę dziwną dziewczynę, tak bardzo podobną do niej. Mówiła jej coś o duszy, którą uwolniła po tylu latach w zamkniętym miejscu jej śmierci. Próbowała się poruszyć, ale tylko syknęła, ponieważ rany niemiłosiernie zapiekły.

- Obudziła się – usłyszała wokół siebie znajomy szept. Otworzyła oczy z lekkim trudem i ujrzała burzę brązowych loków. Hermiona stała tuż obok niej. Zabini trzymał ją za rękę i uśmiechnął się promiennie, kiedy otworzyła oczy. Zobaczyła też Malfoya. Poczuła gniew. Jak śmie tu przychodzić po tym, co zrobił Hermionie? Już miała do niego wstać, kiedy znów wszystko ją zabolało. Zerknęła na chłopaka, który stał obok jej przyjaciółki. Zobaczyła jak trzymają się za ręce. Przetarła oczy z niedowierzania.

- Pogodziliście się?

Hermiona nic nie odpowiedziała tylko spojrzała na Malfoya i po chwili opuściła głowę uśmiechając się, ale w jej oczach gościł smutek.

- Tak, Ginny. Jednak nie mamy dobrych wiadomości…

~~~~~~~~~~~~~~~ 

Witam ponownie po długiej nieobecności :D Mam nadzieję, że nie zraziliście się po tak długim czekaniu. Kolejna część będzie o Walentynkach Hermiony i Dracona. Czy będą szczęśliwe? Tego nie zdradzę ^^ Mam dla Was propozycję, której zwykle bym nie składała. Jeśli chcecie, by II część pojawiła się jutro to...

Nowa notka = 40 komentarzy.

Wiem, że to mogą być dość wysokie wymagania, ale uznałam, że skoro zwykle mam ponad 50 komentarzy, to nie jest to jeszcze tak bardzo wygórowana "cena" xd. Nie przyjmuję spamu. Jeśli chcecie napisać parę komentarzy od siebie to niech będą to jakieś komentarze z sensem np. pytania dotyczące bloga, notki, kolejnego bloga itp. Możecie nawet zadawać pytania dotyczące mnie, nie bronię xd

Pozdrawiam

Sheireen ♥