Walentynki cz.II

Hermiona przez chwilę wpatrywała się w znikającą parę. Zerknęła również na Rona, ale gdy tylko chłopak na nią spojrzał, odwróciła wzrok. Rozłożyła gazetę, by się zakryć przed natrętnymi brązowymi oczami, ale nie czytała za długo, ponieważ dosiadł się do niej Puchon, Ernie. Hermiona zauważyła, że znacznie urósł od ostatniego czasu. Na jego twarzy widniał lekki zarost.

- Co tam, Hermiono? Jak ci mija ten rok szkolny? – uśmiechnął się.

- Nie jest tak źle, a tobie?

- U mnie całkiem dobrze, chociaż żałuję, że to już mój ostatni rok.

- Oj tak, ja już tęsknię za tymi murami. Uwielbiam Hogwart – rozmarzyła się, lekko się uśmiechając.

- Jeszcze tak niedawno płynęliśmy po raz pierwszy łodzią przez jezioro – wspominał Ernie. Hermiona znów się uśmiechnęła na to wspomnienie. Pamiętała, co jej powiedziała Tiara Przydziału. Inteligencja, spryt, odwaga, dobre serce. Tiara wahała się między Gryffindorem a Ravenclawem, ale w końcu Gryffindor wygrał. Często zastanawiała się jakby wyglądało jej życie, gdyby nie przyjaźń z Harrym i Ronem. Cóż. Z pewnością byłoby nudne. Ale czy teraz tak jest? Owszem brakuje jej przygód i rozwiązywania łamigłówek, ale nie narzekała na swoje życie. Miała Ginny i Harry’ego. Oni zawsze będą wtedy, kiedy będzie ich potrzebować.

- A co z tobą i Draconem Malfoyem? – spytał Ernie. Hermiona chcąc nie chcąc obrzuciła go nieco chłodnym spojrzeniem.

- Jak to co ze mną i z nim?

- Noo… Ten pocałunek na środku klasy podczas eliksirów… - zaczął, ale Hermiona zgromiła go wzrokiem. Chłopak natychmiast zamilkł.

- To nie było nic ważnego. Zwykła wpadka przy pracy.

- Chciałem tylko wiedzieć, czy wy…

- Nie – powiedziała stanowczo. Nie odchodziło jej to, że jest niemiła i oschła. Niech się nie wtrącają w jej życie prywatne. Niech każdy zajmie się swoimi sprawami.

- Dobra, to przepraszam – odpowiedział Ernie i lekko speszony opuścił jej stolik. Hermiona ponownie wzięła gazetę i zaczęła ją czytać. Dość gwałtownie przewracała strony. Ona i Malfoy. Pocałunek na środku klasy. Dobre sobie! Żałowała, że ludzie ją wtedy widzieli. Teraz są skłóceni i ludzie pewnie pomyślą, że Malfoy zabawił się z nią jak z każdą inną. Że też musiało ją to spotkać. Za jakie grzechy? Właśnie czytała jakiś niezwykle interesujący artykuł o nowym gatunku zwierząt odkrytym przez czarodziejów na Alasce. Drzwi do pubu otworzyły się skrzypiąc głośno. Rozejrzała się dookoła i zobaczyła Malfoya. No tak, to jej szczęście. Nie widywała go przez cały ten czas, ale oczywiście dane go było jej zobaczyć w czasie Walentynek. Cholernego dnia zakochanych! Och, Hermiono chyba nie masz dzisiaj dobrego humoru. Ukryła się za gazetą, by Ślizgon jej nie zobaczył. Nikt jednak jej nie przeszkodził, więc zaczytała się znów w artykule na temat nieznanego stworzenia. Nagle usłyszała jak ktoś dosiada się do jej stolika. Zacisnęła zęby, ale nie odłożyła gazety.

- Wolne? – usłyszała głos Malfoya – Granger, wiem, że to ty – dodał po chwili. Hermiona z gracją odłożyła gazetę i spojrzała na niego beznamiętnie.

- Zajęte – odpowiedziała krótko. Malfoy nie ruszył się z miejsca - Powiedziałam, że zajęte – warknęła.

- Ktoś będzie musiał sobie znaleźć inne miejsce, bo teraz to ja, je zająłem – upił łyka grzańca. Hermiona obrzuciła go dłuższym spojrzeniem. Wszystko się w niej gotowało. Ta jego nonszalancja, to że miał wszystko gdzieś i te jego włosy i kosmyki opadające na jego przystojną twarz.

- No wiem, Granger, że dawno mnie nie widziałaś, ale to nie oznacza, że masz mnie rozbierać wzrokiem – mrugnął do niej. Jej twarz jednak została niewzruszona. Nie chciała, by wydało się to, o czym przez chwilę myślała. Opuściła wzrok. Usłyszała to, co powiedział Ron. Miała niezbity dowód, że to on przyczynił się do tego, że doszło do takich wydarzeń. Będzie musiała o tym porozmawiać z Malfoyem, ale jakoś nie była na to gotowa. Pewnie później będzie ciągle jej wytykać to, że on miał rację, a ona mu nie uwierzyła. Czuła się nie fair, bo oskarżała chłopaka o zdradę nie przyjmując do wiadomości innych rozwiązań. Ale czy jest tutaj się czego dziwić? Od dawna się tego bała, a później miała niezbity dowód na to, że ją zdradzał i nie był z nią szczery. Dla zajęcia się czymkolwiek wypiła trochę piwa kremowego.

- Gdzie zgubiłeś Melodię? – nie mogła się powstrzymać. Draco spojrzał na nią uważnie.

- Dlaczego miałbym się włóczyć z przyjaciółką w dzień zakochanych?

- Z przyjaciółką? – powtórzyła Hermiona i udała, że przegląda gazetę.

- Tak. Z przyjaciółką i nikim więcej – odparł. Nastała długa, niezręczna cisza. Hermiona stawała się coraz bardziej niepewna. Czuła na sobie wzrok chłopaka, ale perfekcyjnie zdawała się udawać, że jest pochłonięta artykułem.

- Jak ci idzie zaliczanie testów próbnych? – spytała Hermiona, by przerwać ich rozmyślania. Malfoy zdziwił się słysząc jej głos. Myślał już, że się nie odezwie do niego ani słowem.

- Świetnie. Jak dotychczas mieliśmy pięć testów to dwa zaliczyłem na W, a ty? – odpowiedział jej. Chciał ciągnąć tę rozmowę jak najdłużej.

- Ze wszystkich W. Oczywiście jak dotychczas – dodała po chwili. Westchnęła ciężko i spojrzała w okno, przez które widać było zaśnieżone wieże Hogwartu i czyste, niebieskie niebo.

- Co ci tak ciężko?

- Nie chcę opuszczać Hogwartu - odpowiedziała. Nie wiem jak sobie dam radę…

- Jesteś Gryfonką i się załamujesz? – zapytał zdziwiony – Dałaś sobie z nich wszystkich najbardziej radę podczas szukania horkruksów.

Uśmiechnęła się lekko. W oczach Malfoy błysnęły wesołe iskierki.

- To nie to samo. Nie wiesz jak bardzo zmieniło się moje życie w tym roku.

- Znając życie, ja pewnie zmieniłem je najbardziej – Malfoy obrzucił Weasleya chłodnym spojrzeniem, bo rudzielec akurat patrzył się w ich stronę.

- Jakbyś zgadł – odparła z sarkazmem.

- Przejdziemy się? – zaproponował po dłuższym czasie. Hermiona przez chwilę się zastanawiała, ale w końcu odpowiedziała.

- Jasne – nałożyła kurtkę i razem z Malfoyem wyszli z pubu odprowadzeni wzrokiem przez większość uczniów, a w szczególności przez Rona i Erniego. Hermiona nie miała się co dziwić widząc minę Puchona. Jeszcze przed chwilą powiedziała, że między nią a Malfoyem nic nie jest, a teraz wychodzą razem z Trzech Mioteł. Lekki wiaterek rozwiewał jej włosy, kiedy wyszli z knajpy. Poszli do sklepu Zonka, by popatrzeć na jakieś nowe, ciekawe rzeczy. Zdziwiło ich to, że było tak mało osób. Okazało się, że jeszcze tak niedawno był tutaj ciekawy pokaz fajerwerków, który wystraszył połowę klientów Ruszyli więc do Miodowego Królestwa, gdzie kupili pełne paczki słodyczy. Całkowicie rozluźnili się w swoim towarzystwie jakby te wszystkie kłótnie i nieporozumienia poszły w niepamięć.

- I jak smakuje? – spytała Malfoya.

- Mięta z czekoladą, dobre. Chcesz spróbować? - podsunął jej płynną czekoladę. Wzięła od niego kubek, a Draco skorzystał z okazji i obsmarował jej całą twarz słodkościami.

- Cham! – roześmiała się i wytarła czekoladę z twarzy – A może spróbujesz tego, co?

Tym razem to Malfoy miał całą uwaloną twarz w słodyczach. Oboje zanosili się śmiechem.

- Może zajdziemy tutaj? – zaproponował Malfoy wskazując kawiarnię pani Puddifoot.

- W porządku – odparła, ale gdy tylko weszła od razu stwierdziła, że to zły pomysł. Wszędzie siedziały całujące się i przytulające pary. Zajęli wolny stolik przy ścianie. Z sufitu zaczęły na nich zlatywać kolorowe (w większości różowe i czerwone) konfetti w kształcie malutkich serduszek.

- Już nie lubię tego miejsca – odpowiedziała Hermiona strzepując z włosów konfetti. Podeszła do nich wysoka kobieta o przyjaznym wyrazie twarzy. Miała na sobie różową, zwiewną sukienkę, która pachniała kawą i słodyczami.

- Ach, nowa para! Moja kawiarnia zawsze przyciąga w ten dzień tyle osób! – zaświergotała. Hermiona uśmiechnęła się, ale wyszło jej to dość krzywo.

- Chcecie coś zamówić, młodzi kochankowie? – spytała. Hermiona zwróciła spojrzenie na Malfoya mówiące „ratuj”. Ślizgon widząc to uśmiechnął się pod nosem.

- Dwie gorące czekolady – odpowiedział, by tylko pozbyć się kelnerki.

- Już się robi! Ach tak i jeszcze coś – miała już odejść, kiedy zawróciła – Mamy takie małe niespodzianki dla par. Proszę sobie wylosować karteczkę – podsunęła im pod nos miseczkę z karteczkami. Hermiona zrobiła litościwą minę i nawet nie ruszyła ręką. Natomiast Malfoy dla świętego spokoju wyjął pierwszą lepszą karteczkę.

- Zobacz, drogi młodzieńcze, co też jest na niej napisane! – zwróciła mu uwagę, kiedy odłożył zwitek papieru na stole. Malfoy odwinął karteczkę. W oczach błysnęły mu ogniki. Hermiona spojrzała na niego z lekkim strachem. Co też tam takiego przeczytał?

- I…? – dopytywała się pani Poddifoot z ciekawością w głosie.

- Pocałuj ją – odpowiedział pewnym głosem Malfoy i spojrzał na Hermionę. Miał ten sam szelmowski i irytujący ją uśmiech. Hermionie szybciej zabiło serce. Och, nie!

- No dalej – ponagliła ich kobieta.

- Naprawdę, obejdzie się – próbowała jakoś odkręcić sytuację Gryfonka.

- Hermiono, ale co w tym złego, żeby zrobić to teraz? – spytał czule Malfoy. Spojrzała na niego jak na wariata. Zabije go. Udusi własnymi rękoma, ale najpierw sprawi, żeby się nacierpiał. Widziała jak w duchu się z niej śmieje. Draco był zadowolony z sytuacji. Ten pomysł z karteczkami i ta cała kawiarnia to coś naprawdę głupiego, ale czemu nie odwrócić tego w zabawę? Granger tak słodko się peszyła.

- No dobrze – odpowiedziała dziewczyna. Draco zdziwił się jej odpowiedzią – Ale tylko w policzek – podkreśliła.

Przybliżyła się do niego i cmoknęłaby go w policzek, gdyby nie to, że chłopak specjalnie przekręcił głowę tak, że trafiła na jego usta. Gryfonka speszona i zła odsunęła się od niego.

- Co tak słabo? – zdziwiła się kobieta – Teraz ty, młodzieńcze! Pokaż jej jak bardzo ją kochasz!

Hermiona zacisnęła pięści.

- Wystarczy – odpowiedziała stanowczo, patrząc na kobietę – Nie powinna pani nas do tego nakłani…

Nie dokończyła, bo poczuła jak Malfoy wychyla się do niej i całuje w usta. Gorąco i namiętnie. Otworzyła szeroko oczy ze zdumienia, ale po chwili szybko je zamknęła. Poddała się mu i nawet sama pogłębiła pocałunek. Nad ich stolikiem wybuchły malutkie petardy. Pochłonięci sobą nie zauważyli, jak właścicielka odchodzi od nich zadowolona. Jej specjalnością było łączenie młodych ludzi w pary. Hermiona zorientowała się i natychmiast się odsunęła. Wbiła się w oparcie krzesła. Malfoy mrugnął do niej z zadowolonym uśmieszkiem.

- Nie, nie, nie i jeszcze raz nie! – Hermiona zaczynała się nakręcać – Co za baba! Ja wychodzę! – miała właśnie wstać,  kiedy nagle dostrzegła dość niezwykle zjawisko. A dokładniej Harry’ego i Clemense siedzących w kawiarni pani Puddifoot. Niezwykły widok. I nie zachowywali się wcale jak przyjaciele czy znajomi. Wyglądali jak para. Clemense tryskała radością, a Harry chyba też był zadowolony.

- Nie no nie wierzę – Hermiona przyglądała się jak Harry bierze rękę Clemense i łączy ze swoją.

- Widzisz? Pottera i wili nie trzeba było namawiać tyle czasu.

Nawet na niego nie spojrzała wciąż przypatrując się nietypowej parze.

- Granger, nie pakuj się w sprawy innych – Malfoy przyciągnął ją i usadził sobie na kolanach.

- Ale jak to możliwe…? – spytała jakby bardziej siebie. Malfoy zastanawiał się, czy w ogóle wiedziała, że siedzi na jego kolanach.

- Później się ich zapytasz. Chciałabyś być podglądana przez kogoś w takiej sytuacji?

- Nie – odpowiedziała natychmiast.

- No właśnie – odparł Malfoy.

- Czekaj… - zmarszczyła brwi i spojrzała na niego uważnie – Dlaczego ja siedzę u ciebie na kolanach?

Ślizgon się roześmiał.

- Ależ ty jesteś spostrzegawcza – przesunął dłoń na jej biodro.

- To nie zmienia faktu, że masz to wykorzystywać. Ja chcę wyjść

- Ale dlaczego?

Dziewczyna przekręciła oczami.

- Bo już zdążyłam znielubić tę kawiarnię – warknęła i wysunęła się z jego objęć. Ruszyła stanowczo do drzwi, ale zatrzymała się w połowie drogi – I nie chcę, by ktoś nas widział w tej kawiarni. To żenujące.

I już jej nie było. Malfoy rzucił na stół banknoty i, wziąwszy swoją kurtkę, wyszedł za Gryfonką. Z samego rana skreślił ten dzień i zaliczył go do nieudanych, ale teraz zmienił zdanie. Dogonił Hermionę, która rozpięła swoją kurtkę, bo na niebo zawitało lekkie słońce. Śnieg na drzewach topniał i skapywał z gałązek. Chodzili sobie po Hogsmeade, aż w końcu usiedli na murku. Przez chwilę panowała niezręczna cisza, ale napięcie szybko wygasło. Pogoda zrobiła się naprawdę przyjemna. Jedli słodycze i gadali w najlepsze. Draco był bardzo zadowolony chociaż nie miał pojęcia skąd ta nagła zmiana u Hermiony. Dziewczyna spięła włosy w luźnego koczka. Miała rumiane policzki. Słońce zachodziło na niebie i chowało się za górami. Hermiona odetchnęła głęboko świeżym, wieczornym powietrzem. Cieszyła się, że zima się już kończyła. Ale chyba nic nie poprawiało jej humoru tak bardzo jak to, że miała przy sobie ukochanego chłopaka, z którym w końcu zaczęła się dogadywać. Na dworze już się zrobiło ciemno. Wydawało się jakby wszystko ucichło. Oni siedzieli i rozmawiali. Czuli, że należy nadrobić te wszystkie stracone dni bez siebie, kiedy to byli skłóceni. Hermiona cały czas biła się z tematem o Ronie. W końcu uznała, że musi go poruszyć.

- Malfoy? – zaczęła powoli. Pokazał, że słucha – Chciałam porozmawiać o tej sytuacji, która zaistniała między nami. Chodzi o to, że ci wierzę – odpowiedziała na jednym wydechu. Malfoya bardzo to najwidoczniej zdziwiło. Nie spodziewał się tego.

- Cieszę się, ale skąd ta zmiana?

- Dzisiaj podsłuchałam rozmowę Harry’ego i Rona… Ron przyznał się, że użył Imperiusa.

- Czyli miałem rację. Dalszą część odegrała Amortencja – Draco zrobił cwaną minę. Hermiona wywróciła oczami.

- Masz zamiar się teraz przechwalać, że to ty miałeś rację? – spytała. Nie wiedząc czemu położyła mu się na kolanach. Ślizgon poczuł satysfakcję, gdy to zrobiła, ale nie okazał tego po sobie.

- Widzisz, Granger? Lgniesz do mnie sama – roześmiał się.

- Och, dajmy teraz spokój – odparła – Zostawimy to tak?

- Chcesz zemsty? – Draco podniósł brew. Hermiona przez chwilę się wahała. Nie była mściwym człowiekiem, ale coś w środku pragnęło, by Ron zapłacił za to, co im zrobił. Kiwnęła głową.

- Zadziwiasz mnie – zacmokał arystokrata – Jaką karę mu wymyślisz?

- Zastanawiałam się, czy nie pobawić się jego uczuciami tak, jak on mi to zrobił…

- Bardzo dobry pomysł, ale będę zazdrosny – wtrącił.

- … Uważam jednak, że to nie jest dobry pomysł – dokończyła – Nie można bawić się czyimiś uczuciami. Nigdy. To najgorsze, co może być – westchnęła. Draco bawił się jej lokami, okręcając je wokół palca.

- Wydaje mi się, że już wiem, co zrobić – w jego głosie dosłyszała się nutki grozy.

- Co?

- Tajemnica – oczy błysnęły mu tajemniczo – Zostaw to mnie.

- Ale Malfoy… - wstała z jego kolan i spojrzała uważnie – Proszę cię, nie rób mu wielkiej krzywdy – dziewczyna zaniepokoiła się o los dawnego przyjaciela. Była zła na siebie, że wciąż w pewnym sensie boi się o Rona i chce jego bezpieczeństwa.

- Na pewno nie będzie to krzywda fizyczna – jego blada twarz kontrastowała się z czarnym, nocnym niebem. Hermionie szybciej zabiło serce. Ślizgon przysunął się do niej i podniósł jej podbródek.

- Jesteś taka piękna… Tęskniłem, Hermiono.

Po plecach Gryfonki przeszły dreszcze, kiedy powiedział jej imię. Mogła słuchać tego głosu wiecznie. Pocałowała go delikatnie. Najchętniej zostałaby tutaj i nigdy nie wracała. Był jednak już wieczór i musieli wracać. Właściwie to która była godzina?

- Myślę, że powinniśmy już wracać – oznajmiła Hermiona odklejając się od Dracona. Oboje niechętni zeskoczyli z murka. Doszli do bramy Hogwartu w ciszy. Hermiona odczuwała niepokój. Coś w głębi serca podpowiadało jej, że nadchodzą kłopoty. Draco doszedł do bramy i z przerażeniem uznał, że jest zamknięta.

- No nie! Znowu! Najpierw drzwi, teraz brama… - załamała się Hermiona.

- Coś wymyślimy – powiedział Malfoy chociaż w rzeczywistości w ogóle nie miał pojęcia, co robić.

- Pewnie dostaniemy szlaban w szkole. Powinniśmy być na czas, a my sobie to najzwyczajniej w świecie olaliśmy – Hermiona chodziła w kółko trzymając się za głowę i przeklinając swoją głupotę i nieuważność. Malfoy przyglądał się jej ze znudzeniem.

- Zrób coś, a nie tak stoisz! – warknęła na niego.

- Co ja mam niby zrobić, co? – odparł sucho.

- Nie wiem. Cokolwiek! Inaczej zostaniemy tutaj na noc!

- Mnie to nie przeszkadza. Na jeden pokój z łóżkiem dwuosobowym mi wystarczy – wzruszył ramionami.

- Nie bierzesz pod uwagę tego, że ja mogę być z tego powodu niezadowolona – potrząsnęła bramą jakby to miało jej coś dać. Oparła się o czarne, zimne pręty. Nagle coś jej wpadło do głowy. Nie miała ochoty tego powtarzać, ale to dla nich jedyne wyjście. Zdążą przed zamknięciem głównego wejścia do Hogwartu, jeśli zaczną działać teraz.

- Mam pomysł – oznajmiła rozpromieniona.

- Słucham, jaki? – spytał Draco beznamiętnie.

- Nie słuchaj tylko chodź za mną! – pociągnęła go ku jego zaskoczeniu za rękę i poprowadziła na skraj miasteczka Hogsmeade. Biegła, ciągnąc go przez las, z którego dochodziły odgłosy leśnych zwierząt i pohukiwanie sów. Zbiegali właśnie po stromym zboczu,, kiedy Draco zorientował się, że biegną prosto do Wrzeszczącej Chaty. Zatrzymał się gwałtownie.

- Czy ty jesteś normalna? Chcesz spać w tym szałasie? – popatrzył na nią jak na wariatkę – Mówiłem już, że mogę wynająć pokój. Mogę nawet spać na podłodze!

Hermiona się roześmiała.

- Nie o to chodzi, Malfoy – popatrzyła na niego rozbawiona – Nie mam zamiaru tam spać.

- A co?

- Nie gadaj tylko chodź – i sama zbiegła po stoku. Dobiegła do drzwi nawiedzonego domu i otworzyła je jednym pchnięciem. Draco musiał przyznać, że się bał, bo w środku panowały egipskie ciemności. A niech ją szlag! Ta odwaga u Gryfonów to nie odwaga! To choroba psychiczna! Hermiona złapała go za rękę, by się nie rozdzielili i kierowała się instynktem. Opierała się drugą dłonią o ścianę, aż w końcu wyczuła chłód kamienia. Weszli do tunelu. Szli i szli. Dla Hermiony to była wieczność. Miała nadzieję, że uda im się dojść na czas. W końcu uderzył ją zapach świeżego powietrza, który zmieszał się ze stęchlizną panującą tutaj w środku.

- Nad nami rośnie Wierzba Bijąca – oznajmiła Draconowi.

- Słucham?! Jesteś nienormalna – zaczął krzyczeć. No pięknie. Hermiona trzasnęła go w ramię.

- Zamknij się i słuchaj. Musimy po prostu szybko wybiec, zanim to drzewo się zorientuje, że tu jesteśmy. Gotowy?

- Wariatka…

- Teraz! – wybiegła z tunelu i razem z chłopakiem szybko znaleźli się w odpowiedniej odległości. Wierzba wymachiwała groźnie, bo udało im się uciec. Hermiona nie zatrzymała się, tylko szybko pobiegła w stronę drzwi wejściowych. Ku jej niezmierzonej uldze otworzyły się. Oparła się o ścianę i odetchnęła po męczącym biegu. Malfoy spojrzał na nią i podniósł brew.

- Skąd znasz to przejście?

- Znam Harry’ego, znam wszystkie tajemnice Hogwartu, czy to jasne? – uśmiechnęła się. Przez chwilę panowała cisza.

- Musimy iść zanim Filch się zjawi

- Chodź przez kominek w moim dormitorium. Będzie szybciej i bezpieczniej – odpowiedział. Hermiona zgodziła się. Razem ze Ślizgonem wtargnęli do Pokoju Wspólnego Slytherinu. W środku nie było nikogo. Po cichu weszli do dormitorium Malfoya.

- Może zostaniesz? – zaproponował.

- Nie, dzięki – podeszła do kominka i rozpaliła ogień jednym machnięciem różdżki.

- Przecież nie na noc – zdjął i powiesił kurtkę, a następnie rzucił się na łóżko – Co za dzień.

Spojrzał na nią i poklepał miejsce na łóżku obok siebie. Hermiona przez chwilę się wahała, ale w końcu zdjęła kurtkę. Była dopiero 18. Usiadła na łóżku.

- Wiesz co, Granger? – Malfoy podniósł się z łóżka – Myślałem, że nie będę miał okazji powiedzieć tego dzisiaj, ale myliłem się. Mam dla ciebie prezent – oznajmił. Hermiona się zaczerwieniła.

- Nie musiałeś

- Ale chciałem – wstał i otworzył etażerkę. Wyjął z niej malutkie, czarne pudełeczko i usiadł obok niej. Wręczył jej pudełko. Ręce jej lekko drżały. Otworzyło powoli i zaniemówiła. W środku widniał przepiękny, rzeźbiony pierścionek z dwoma brylantami i czerwonym oczkiem pośrodku.

 Był przepiękny. Jednak musiał kosztować majątek. Nie była przyzwyczajona do tak drogich prezentów i zawsze źle się czuła, gdy owe dostawała. Zagryzła wargę. Dla Malfoya to był zły znak.

- Chciałem wybrać jakiś ze szmaragdowym oczkiem, ale pomyślałem, że za bardzo będzie się to wiązać ze Slytherinem. Chciałem podkreślić to, że jesteś najcenniejszą i najpiękniejszą dla mnie Gryfonką.

Hermiona milczała. To cudowny gest z jego strony. Ale to takie typowe dla Malfoya. Dawać rzeczy materialne. Ona pragnęła tylko jego miłości. Tej nie można już kupić.

- Nie podoba ci się? – spytał.

- Jest przepiękny, ale… ja nie mogę go przyjąć – wydukała i odłożyła pudełeczko na szmaragdową pościel. Malfoy wyjął pierścionek i ujął jej dłoń.

- Ja naprawdę nie mogę…

- Zrób to dla mnie – przerwał jej. Spojrzała mu w oczy. Dłoń lekko jej drżała, kiedy nałożył pierścionek na jej smukły palec. Pasował idealnie. Hermiona zauważyła, że pierścionek znajduje się na palcu, na którym zwykle nakłada się obrączki ślubne i zaręczynowe.

- Ale to nie jest pierścionek zaręczynowy? – uśmiechnęła się – Bo możesz podstępnie się mi oświadczyć i co ja wtedy biedna zrobię?

- Jeszcze nie – Malfoy uśmiechnął się do niej szelmowsko i pochylił się nad nią, by złożyć namiętny pocałunek. Roześmiała się.

- Jeszcze? Kiedy mam się zacząć bać? – zażartowała i odwzajemniła pocałunek.

- To niespodzianka…

- W takim razie już się boję

Malfoy pocałował ją w szyję. Nagle drzwi się otworzyły z hukiem i do pokoju wleciał rozgorączkowany Blaise. Nawet nie zwrócił uwagi na to, że owa dwójka jest w takiej sytuacji. Odsunęli się od siebie.

- Co się stało? – spytała zaniepokojona Hermiona. Jeszcze nigdy nie widziała Blaise’a w takim stanie.

- Ginny… - wydukał tylko.

Hermiona nie dała mu dokończyć. Tyle jej starczyło. Chodziło o jej przyjaciółkę. Zapewne o coś bardzo poważnego. Zerwała się na równe nogi i odparła.

- Prowadź.

 

~~~~~~~~~~~~~~~

 Sami zawalczyliście, a później zdecydowaliście o tym, kiedy ma się pojawić nowa notka ^^ Więc nie chcąc Was katować oczekiwaniem wstawiłam już dzisiaj. Mam nadzieję, że Wam się podoba i nie jest zbyt cukierkowato xd Pozwoliłam sobie wstawić też zdjęcie pierścionka, bo nie potrafiłam go opisać tak cudownie jak cudnie jest zrobiony *.* Ostrzegam, że nie sprawdzałam przed wstawieniem! Ech, te moje smętne gadaniny pod każdą notką. Nie przedłużając chcę Wam podziękować za masę komentarzy. Gdybyście nie byli tak wiernymi czytelniczkami, to na pewno nie komentowałybyście z takim zapałem. Dziękuję Wam za wszystko. Oraz za wyświetlenia dobijające do 100000 :*

Pozdrawiam

Sheireen ♥