Koniec, czy Początek?

            Draco wrócił do Malfoy Manor cały w nerwach. Czuł się jak największy oszust. Nie… On BYŁ największym oszustem. Od samego początku roku szkolnego chciał zdobyć Granger, by później rzucić ją jak wszystkie inne. Chciał pokonać tę poprzeczkę i udało mu się. Nie sądził jednak, że ta przygoda zostawi na jego życiu tak wielki ślad. Zakochał się w niej i chciał ją mieć. Tylko dla siebie. Czuł się wspaniale, kiedy ona też przyznała się do swoich uczuć wobec niego.

Myślał, że będzie gotów przeciwstawić się matce. Że ożeni się z Hermioną. Chciał nie stawić się na ślubie. Chciał się oświadczyć Granger na Hawajach, a tutaj wszystko poszło źle. Kiedy leżała w śpiączce, spanikował. Kiedy powiedział „Tak” na ślubie, znienawidził sam siebie. Przez całe wesele próbował się przekonywać, że Granger nie mogła być jego żoną.

Ona nie należała do jego świata.

Ludzie jak ona zawsze byli dla niego nikim.

Była szlamą.

            Nienawidził swojej osoby. Czuł się podle, ale musiał w to uwierzyć. Powtarzał sobie to słowo cały czas w myślach, dopóki nie uwierzył. Poluzował ten głupi krawat i ruszył prosto do swojego gabinetu. Astorii nie było w domu. Dawał jej pieniądze, by sobie wychodziła z przyjaciółkami na zakupy i nie zawracała mu głowy. Wolał zbankrutować, niż czuć jej obecność. Jeszcze nie zdążył się przyzwyczaić do innej kobiety u jego boku. Astoria była zupełnym przeciwieństwem Hermiony. Nie tylko z wyglądu, ale i z charakteru. Ostatnio ciągle uzupełniał swój czas pracą. Teraz nie był pewny jak się na niej skupi, skoro Granger będzie pracować w ministerstwie. Będą się widywać prawie codziennie. Ciekawe jak oni to przeżyją.

            Poczuł wyrzuty sumienia, kiedy zauważył ten jej ból jaki spowodował u niej tamtego dnia. Najgorsze było jednak to, że ona go znienawidziła. Widział to po niej. W jej oczach, gestach. Wciąż go kochała i nienawidziła jednocześnie. Natomiast on chyba zawsze będzie należeć do niej.

            Usiadł na fotelu i założył nogi na biurko. Wziął do ręki stertę papierów, gotów zabrać się do pracy, kiedy nagle w jego okno zapukała sowa. Od razu rozpoznał w niej zwierzę Blaise’a. Diabeł ostatnimi czasy chciał sobie kupić wiewiórkę zamiast sowy, ale sprzedawczyni w sklepie spojrzała na niego dziwnie i powiedziała, że wiewiórek się nie tresuje. Uśmiechnął się przypominając sobie minę Ginny. Draco chciał się z nimi spotkać, by wypytać Rudą o Hermionę. Nie widział jej od tamtego dnia, kiedy spotkali się w ministerstwie. Podobno było u niej wszystko dobrze i spotykała się z Ginny. Czy to oznaczało, że Hermiona nic jej nie powiedziała?

            Wstał z fotela i podszedł do okna, by wpuścić nową sowę Diabła. Pokręcił głową z dezaprobatą, kiedy dostrzegł, że sówka ma rudawe piórka. Czego to Blaise nie zrobi, by dokuczyć Weasleyównej? Odczepił od nóżki zwierzęcia list i od razu wziął się za czytanie. Oparł się o parapet, a jego wzrok biegał szybko po kartce. Z każdym zdaniem był coraz bardziej wściekły. Zmiął pergamin w kulę i rzucił w kąt zezłoszczony. Musiał natychmiast iść do nowego domu Blaise’a i Ginny, którego wykupili, gdy tylko wrócili. Draconowi spadł z serca olbrzymi ciężar, kiedy dowiedział się, że z jego kumplem wszystko w porządku i operacja się udała. Nawet nie poprawiając marynarki i krawatu, teleportował się prosto pod przytulny, dość spory dom.

            Narzeczeni dopiero dwa dni temu się do niego wprowadzili, ale już był bardzo ładnie przyozdobiony. Był koloru niebieskiego, a w doniczkach zawieszonych na zewnętrznych parapetach, rosły kolorowe kwiaty. Draco nawet nie czekając na zaproszenie, wszedł do domu przyjaciela. W środku było niezwykle kolorowo, czysto i przytulnie. Poczuł przygnębienie, kiedy pomyślał o swojej mrocznej willi. O takim domu zawsze marzył. Blaise siedział w salonie na jasnozielonej kanapie ze smutną miną. Wiedział już, o co chodzi. Musiał natychmiast porozmawiać z Ginewrą.

- Gdzie jest Ginny? – spytał.

- Siedzi w sypialni. Zamknęła się. Nie chce ze mną rozmawiać.

- Ze mną musi pogadać. Tu chodzi o Hermionę. Jak ona w ogóle mogła?! – krzyknął i usiadł obok kumpla na kanapie, by chodź trochę się uspokoić.

- Dajmy jej trochę czasu. Wszyscy wiemy, że Hermiona była dla niej najbliższa – powiedział Diabeł. Malfoy popatrzył na niego wściekle.

- Chyba zapominacie o mnie.

- Ciesz się, że w ogóle cię poinformowaliśmy – odgryzł mu się czarnoskóry. – Zresztą zgadnij przez kogo Hermiona to zrobiła.

Draco prychnął gniewnie, ale poczuł wyrzuty sumienia. Blaise miał rację. Jednym czynem, swoim wahaniem i słabością zepsuł absolutnie wszystko. Tak bardzo chciał cofnął czas! Nagle usłyszeli kroki i w drzwiach pojawiła się załamana Ginny. Jej policzki były jeszcze mokre od łez, ale już nie płakała. Uspokoiła się w samotności. Popatrzyła na Dracona z pretensją.

- Wynoś się z mojego domu – rozkazała mu. Draco wstał z kanapy i popatrzył na nią ze zdeterminowaniem.

- Gdzie jest Granger?

- WYNOŚ SIĘ Z MOJEGO DOMU! Jak mogłeś jej to zrobić?! Wszystko zepsułeś! – Ruda nie panowała już nad sobą.

- GDZIE JEST HERMIONA?! – krzyknął rozwścieczony.

- Hej, hej spokojnie! – wtrącił się Zabini. – Porozmawiajmy na spokojnie.

- Nie mam zamiaru z nim rozmawiać  – Ginny spojrzała na Draco z największą nienawiścią. – Gdybym wiedziała, że okażesz się takim egoistą i dupkiem, nigdy, ale to nigdy nie pozwoliłabym jej się do ciebie zbliżyć.

- Hermiona jest moją dziewczyną! – warknął. Ginny machnęła różdżką, a zaklęcie trafiło Dracona. Syknął z bólu, kiedy zaklęcie rozcięło mu skórę na ręce, robiąc paskudną ranę.

- Ty masz żonę! Hermiona już w żaden sposób do ciebie nie należy!

- Merlinie! Spokojnie! Spokojnie! – panikował powoli Blaise. Musiał powstrzymać swoją narzeczoną i przyjaciela, by nie rzucili się sobie do gardeł i nie pozabijali.

- Ona nosi nasze dziecko! Mam do Hermiony jakieś prawo! Mam prawo wiedzieć, gdzie jest! – krzyknął. Draco wyglądał teraz niezwykle groźnie. Jego włosy jak zwykle były w nieładzie, garnitur leżał na nim niechlujnie, rana krwawiła, a oczy mroziły jak sople lodu. Blaise rzadko kiedy widywał go w takim stanie.

- Nie masz wobec niej żadnych praw! Ona nie jest twoją własnością, Malfoy!

- Mów, gdzie ona jest!

- Wyjechała!

- GDZIE?!

Ginny spojrzała na niego z wyrzutem, a po jej policzkach znów potoczyły się dwie łzy. Nagle zwróciła się do Blaise’a.

- Idę do mojej rodziny. Muszę powiedzieć Harry’emu i Ronowi o zaistniałej sytuacji, bo mają prawo wiedzieć. A ty się nim zajmij, może jak mu przemówisz do rozumu, to zmądrzeje.

- Gdzie jest Granger? – warknął Malfoy. Cały trząsł się z wściekłości.

- Ode mnie nigdy się tego nie dowiesz – odpowiedziała i westchnęła. – Daj jej już spokój, Malfoy. Będę wieczorem. Jak wrócę ma cię tu nie być.

           

            Ginny weszła do sypialni. Usiadła na łóżku i jeszcze raz spojrzała na list, który dzisiaj dostała. Nigdy nie spodziewałaby się, że spawy przybiorą taki obrót. Czy jest ktokolwiek, kto nie chciałby choć raz cofnąć czasu, by zmienić bieg wydarzeń? Ginny bardzo chciała, by nie doszło do czegoś takiego. Nie chciała, by Hermiona tak cierpiała. Spojrzała na list i przeczytała go ponownie.

Kochana Ginny!

Zapewne mnie już nie będzie, kiedy przeczytasz ten list. Wyjechałam i nie mam zamiaru wracać. Muszę zapomnieć. Nie chcę już zachowywać się jak ktoś, kto uwielbia sam sprawiać sobie tyle cierpienia. Jestem silna i już dawno powinnam podjąć taką decyzję, ale nie spodziewałam się, że kiedykolwiek dojdzie do czegoś takiego.

            Na pewno widziałaś artykuł o ślubie Dracona. To okropne, co się wydarzyło. Przed moją śpiączką pokłóciliśmy się. Kazał wynosić mi się z jego życia i posłuchałam go. Miałam wypadek i trafiłam do szpitala. Moje dziecko było zagrożone. Rozumiesz? O mały włos nie zabiłam swojego dziecka. Najgorsze było to, że kiedy się obudziłam, dowiedziałam się całej prawdy. Z początku nie mogłam uwierzyć, że on naprawdę mi to zrobił. Ożenił się i ma zamiar założyć swoją rodzinę. Czułam się taka oszukana. Nie spodziewałam się tego po nim. Mówił, że będzie dobrze, że nigdy mnie nie opuści. Dlaczego ja znów musiałam się zawieść na mężczyźnie, którego tak mocno pokochałam? Czasami wydaje mi się, że już nie będę zdolna do miłości…

  Parę dni później spotkaliśmy się w Ministerstwie Magii. Powiedziałam mu, że to dziecko już nie jest jego. To prawda. Nie chciałam, by moje dziecko wychowywało się bez ojca, ale chyba będę do tego zmuszona. Zrobię wszystko, by nigdy nie odczuło braku drugiego rodzica.

Jednak chyba nigdy nie zapomnę tego, co Draco mi powiedział. W końcu wyznał, dlaczego tak trudno było mu zrezygnować z tradycji. Prawda jest taka, że gdyby chciał, tak naprawdę bardzo chciał jak podobno kochał, to moglibyśmy być razem i założyć rodzinę. Ale oczywiście coś musiało go cofnąć. W końcu jak można zhańbić taki ród jak Malfoyowie poprzez ślub ze szlamą? Tak, sama w to nie wierzyłam, bo podobno już nie wierzył w te wszystkie brednie, jakie rodzice mu wciskali w dzieciństwie, ale chyba nauki z dzieciństwa zawsze w nas pozostaną. Odwrócił się ode mnie i zupełnie jakby zapomniał o tym, co było kiedyś między nami.

A najgorsze jest to, że wciąż pamiętam, kiedy go poznałam. Poznałam prawdziwego Dracona Malfoya. Kiedy się zakochałam, wydawało mi się, że jest dla mnie tym jedynym. Oboje to wiedzieliśmy. Z czasem rzeczy się zmieniały – stawialiśmy czoła coraz trudniejszym problemom, ale w końcu wszystko udało nam się pokonać. Myślałam, że nasz miłość jest silniejsza niż cokolwiek innego. Wtedy podczas kłótni błagał, bym została. Obiecywałam, że wrócę, jednak to nic nie dało. Pragnęłam, by każde z nas przypomniało sobie wtedy, co było między nami. Byśmy się już nie kłócili.

Wciąż zastanawiam się, czy nie osądzam go zbyt ostro. Draco zawsze miał dwie natury. W dzieciństwie wpajano mu różne rzeczy, wychowywano na śmierciożercę. Myślałam, że mogę go wyciągnąć z tego całkowicie, bo zawsze sądziłam, że pogubił się między byciem dobrym człowiekiem, byciem sobą, a możliwościami jakie życie mogło zaoferować tak imponującemu człowiekowi jak on, ale nawet mnie się to nie udało. Co ja sobie wyobrażałam?

 Jednak w ten sposób też go zrozumiałam. Zrozumiałam i pokochałam.

Ginny, ja wciąż go kocham. Kochałam go i nadal kocham, mimo wszystko.

Dlatego nie mogłam dłużej zostać. Musiałam wyjechać. Chcę zapomnieć, założyć rodzinę i ułożyć sobie życie na nowo.

Wiem, że to nie będzie łatwe, bo noszę w sobie jego dziecko. Boję się, że będzie bardzo do niego podobne. Chyba oszukuję sama siebie, myśląc, że zdołam zapomnieć, ale zawsze warto spróbować.

Może kiedyś wrócę, jednak teraz tego nie planuję i błagam, nie odciągaj mnie od tej decyzji. Już za późno. Błagam cię też, żebyś nikomu nie pokazywała tego listu. Powiedz, że wyjechałam, ale nic więcej. Mam nadzieję, że to zrozumiesz.

Na zawsze Twoja przyjaciółka i siostra

Hermiona.

~~~~~~~~~~~~~~

Niezwykle krótko, ale to epilog. Tak, kochane, to już koniec. Nie będę płakać, bo wrócę.

Wrócę na pewno i to na pewno jeszcze we wrześniu. Pisanie zawsze pozwalało mi się oderwać od szkoły, problemów i smutków.

Niedługo powinnam wstawić tutaj krótki opis tego, co będzie w kontynuacji, więc możecie oczekiwać, jeśli tylko Wam się chce xd

Obiecałam sobie, że się nie rozbeczę, ale chrzanie to, dwie łezki upuścić mogę C:

Chciałabym podziękować:

Nox – bo to pierwsze opowiadanie Dramione, którym się zainteresowałam i zostałam aż do końca. To dzięki Tobie i twojemu opowiadaniu zainteresowałam się tym parringiem.

Pani Lestrange – bo to ona uwierzyła w moje możliwości i doradziła podzielenie się tą historią z innymi.

Natalii i Baśce – bo są moimi przyjaciółkami, a niektóre ich pomysły na opowiadanie i nowe notki mnie doszczętnie rozwaliły xd

Vetenii Noks – bo jest moim wzorem do naśladowania w pisaniu.

Chciałabym podziękować wszystkim czytelniczkom. Tym, które komentowały prawie każdą notkę. Wy wiecie, że to o Was kochane chodzi, ale nie będę tutaj Was wszystkich wypisywać, bo obiecywałam, że notka o 19, a to by trochę zajęło. Wybaczcie xd

Dziękuję też za wszystkie rozmowy na GG. Uwielbiam z Wami rozmawiać i Was poznawać. To naprawdę ekscytujące i miłe :3 Mam nadzieję, że teraz, kiedy kończę tego bloga, to nadal będziemy pisać i utrzymamy kontakt.

Chciałabym Wam podziękować za to, że byłyście ze mną zawsze. W moich najlepszych i najgorszych chwilach. Wspierałyście, broniłyście mojej twórczości.

Dziękuję za ponad 3000 komentarzy, które karmiły moją wenę, dawały nowe pomysły na notki, sprawiały, że chciało mi się śmiać i płakać razem z Wami. Dziękuję Wam za to, że przeżywałam te same emocje.

Dziękuję za ponad 250 tysięcy wyświetleń, które przekonywały mnie, że ktoś codziennie wchodzi i z niecierpliwością czeka na coś nowego. To cholernie motywowało.

Jeszcze raz dziękuję WSZYSTKIM ZA WSZYSTKO.

Mocno ściskam i przesyłam całusy

Zawsze Wasza

Sheireen ♥