Elektryczność Ciała +18

Czerwona, koronkowa bielizna doskonale leżała na jej ciele, podkreślając atuty.

Ubrała ją specjalnie dla niego. Draco był idealny w każdym calu.

Letni strumień wody spod prysznica spływał po ich ciałach, które powoli się rozpalały.

Draco przyciągnął ją do siebie, mocno zaciskając dłonie na jej biodrach.

Gorący, namiętny pocałunek, który połączył ich usta.

Wiedziała już, że niczego innego nie pragnie tak bardzo.

- Draco… - jęknęła cicho.

- Tak, skarbie?

Popatrzyła mu głęboko w szare, zamglone podnieceniem oczy.

- Jestem gotowa.

           

Poczuła jak dłonie chłopaka odgarniają lekko jej włosy z twarzy. Po chwili jego opuszki palców delikatnie przesunęły się po jej brzoskwiniowej skórze na szyi zmierzając do twarzy. Uśmiechnęła się lekko, to było miłe, takie czułe. Draco widząc jej uśmiech również nie mógł opanować swojego. Przybliżył swoją twarz do jej. Przez całe ciało przeszły ją dziwne dreszcze. Wiedziała, że za chwilę to się stanie, bała się nie wiedząc czego, ale w tej chwili pragnęła tego jak niczego innego. Chłopak jakby wyczuwając jej strach wyszeptał.

- Nie bój się. Jesteś taka śliczna.

- Nie boję się, Draco – powiedziała, a letnie strumyki wody spływały po jej ramionach, powoli mocząc czerwoną bieliznę. – A już na pewno nie ciebie. Ufam ci.

            Te słowa podziałały na niego bardzo mocno. Nie chciał jej skrzywdzić. Chciał dać jej jak największą przyjemność tej nocy, która będzie w końcu należeć tylko i wyłącznie do nich samych. Cieszył się, że mu ufała nawet w tej kwestii. Teraz, kiedy patrzył jej w czekoladowe oczy wiedział, że nie potrafiłby jej zrobić czegoś takiego jak jego wcześniejszym dziewczynom.

Przywarł do niej mocniej co raz bardziej pogłębiając pocałunek. Po chwili jego język delikatnie wsunął się do jej ust. Zmysłowymi ruchami zaczął pieścić jej podniebienie. Odwzajemniła mu się tym samym. Draco mocno złapał Gryfonkę w swoje ramiona. Jego dłonie były wszędzie. Gładził jej plecy, delikatnie wplatał we włosy. Hermiona właśnie z pasją przeczesywała jego blond kosmyki, kiedy odpiął jej stanik i rzucił na zalaną podłogę łazienki.

 Urzeczona Hermiona czuła jak jej Ślizgoński chłopak schodzi pocałunkami coraz niżej ku jej nabrzmiałym piersiom. Zawsze przechodziły ją dreszcze, kiedy całował jej szyję. Rzadko kiedy, a właściwie to nigdy nie pozwalała mu na nic więcej. Teraz wstyd mieszał się z podnieceniem, tworząc rozkoszną mieszankę. Draco doskonale wiedział jak podniecić kobietę i ta myśl rodziła w niej szaleńczą, płonącą ochotę. Draco stracił poczucie rzeczywistości. Zakręciło mu się w głowie z czystej rozkoszy. Jednak pragnął czegoś więcej. O wiele więcej.

Pisnęła cichutko, kiedy wziął ją na swoje ramiona i zaniósł ku sypialni. Rzucili się na łóżko, a Draco przygniótł Hermionę swoim ciałem. Przesunęła powoli paznokciami po jego umięśnionym torsie. W oczach Malfoya widziała wyraźną mgłę pożądania. Poczuła dziwną satysfakcję na myśl, że tak mocno jej pragnie. Zasady tworzące mur runęły, a niewinna zabawa przerodziła się w bardzo namiętną grę.

Uchwycił ją mocno w pasie jedną ręką druga powędrowała do jej nogi zatrzymując się na jej biodrze. Zarzuciła mu ręce naszyję. Gryfonka wydał z siebie cichy jęk, gdy jego palce zaczęły powoli się wsuwać pod materiał czerwonych koronkowych majtek. Roześmiał się słysząc i widząc jej reakcję.

- Jeszcze nie zrobiłem tego, co miałem zrobić, a ty za chwilę obudzisz wszystkich Gryfonów.

- Zamknij się – wyszeptała między pieszczotami, jakimi obdarowywała jego męskie ciało.

- Jesteś niesamowita, Granger – teraz to on jęknął, kiedy pozbyła się jego bokserek. Zarumieniła się na widok jego erekcji, więc nie dając jej czasu na wycofanie się gwałtownie przewrócił ją na plecy.

- Hermiono, jesteś najcudowniejsza – prawił jej komplementy, a ona zachichotała.

- Tylko mi się tutaj nie oświadcz, bo nie jestem pewna, czy zniosę taki szok. To mi wystar… - z jej piersi wydarł się przeciągły jęk, kiedy nagle Malfoy przejechał delikatnie dłonią po jej zasłoniętej cienką koronką kobiecości. To był raj dla uszu Dracona. Był dumny z tego, co z nią wyprawiał i do czego doprowadzał.

- Mam nadzieję, że niedługo do tego dojdzie, Hermiono, ale teraz nie nadszedł czas – jego głos był ochrypły z podniecenia.

Draco cały czas chciał utrzymywać z Hermioną kontakt wzrokowy, kiedy szybko pozbył się ostatniej części garderoby. Nie mógł uwierzyć w to, co się dzieje. Nie mógł uwierzyć, że właśnie tuż przed nim leży jego ukochana, całkowicie naga, a jej ciało przechodzą nieopisane dreszcze.

Hermiona poczuła jak jej ciało wręcz elektryzuje. Niemy jęk wyrwał się z jej gardła, kiedy Draco podrażniał powoli jej kobiecość  z fascynacją przyglądając się jej reakcji. We wszystkim była taka szczera i naturalna. Dlatego tak bardzo jej pragnął i kochał.

Nachylił się nad nią i pocałował namiętnie. Tuż przy jej ustach wyszeptał.

- Tak bardzo cię pragnę - powoli się od niej odsunął i schodził pocałunkami coraz niżej. Uśmiechnął się widząc leciutki uśmiech, który rozjaśnił rozpaloną twarz dziewczyny. Draco powoli wyciągnął z jej wnętrza swoje palce by ustąpić tym razem miejsce językowi.

            Hermiona w tej chwili poczuła się tak jakby spełniły się jej wszystkie marzenia. Jakby ta chwila nigdy nie miała się skończyć. Jakby byli tylko oni i nic więcej. Wręcz wiła się pod dotykiem chłopaka. Wiedziała, że nie pożałuje swojej decyzji. Nie bała się już tego, co nadejdzie. Wręcz pragnęła tego. To, co z nią robił Draco było niemożliwe. Jeszcze nigdy nie przeżywała czegoś takiego. Z jednej strony nie chciała, by zaprzestał swoich pieszczot, ale z drugiej miała już dość tych erotycznych gierek i zadręczeń. To dziwne, że jej myśli, zwykle skupione na paru rzeczach na raz, teraz koncentrowały się tylko na tym, że pragnęła stać się z Draconem jednością.

I w końcu stało się.

Ślizgon uklęknął przy niej i zaczął się powoli w nią wchodzić. Wsuwał się w nią bardzo wolno, ale po pewnym czasie już nie potrafił panować nad sobą. Natrafił na jej naturalną przeszkodę, ale jednym mocnym pchnięciem przełamał barierę i wsunął się w nią prawie do końca.

            Hermiona pisnęła z bólu, a po jej policzkach spłynęły łzy. Natychmiast przy jej twarzy pojawiła się twarz Dracona. Nie mógł patrzeć na jej cierpienie. Scałowywał jej łzy i pieścił wargami malinowe usta. Hermiona musiała przyznać, że ten ból był najcudowniejszym jaki przeżyła. Nic nie mogło się z nim równać.

Elektryczność w jakiej opiewało teraz jej ciało była cudowna.

Czuła się jakby gwiazdy spełniające życzenia pospadały z nieba.

Otworzyła oczy, a jej brązowe, załzawione tęczówki spotkały się z jego szarymi, patrzącymi z uczuciem tak głębokim, jakiego jeszcze nie widziała. Zwichrowane włosy opadły mu delikatnie na czoło, kosmyki były lekko posklejane od kropelek potu. Jego blada skóra lśniąca w świetle księżyca i umięśniony tors. Niczym grecki bóg. Merlinie, nigdy nawet przez sekundę nie przeszłoby jej przez myśl, że znajdzie się z Draconem Malfoyem w takiej sytuacji. Poczuła ekstazę, jakby wzięła jakieś narkotyki, które pozwoliły jej odlecieć. Zdała sobie sprawę, że wprawdzie tak było. Jej prawdziwy narkotyk był tuż przy niej.

Ich rozpalone ciała były jednością, ludzkim pięknem samym w sobie. To było coś niesamowitego, coś czego jeszcze żadne dotąd nie przeżyło. Oboje doskonali, oboje dążący teraz tylko do spełnienia.

Każdy mięsień i każde drgnięcie potęgowało jej podniecenie.

Fala rozkoszy.

Wzdychała głęboko, wysoko akcentując koniec każdego wydechu.

Ciepło rozchodzące się po ciele.

Przez jej ciało przeszedł nieopisany dreszcz, stokrotnie większy od tych, które doznawała.

To było jak znalezienie się w raju. Ciemnym raju dla grzeszników jakimi byli oni.

Draco, który sam doznał spełnienia, przez chwile nic nie robił. Wtulał się w jej rozpalone ciało i patrzył na jej przymrużone oczy i rozchylone wargi, z których właśnie wydobył się cudowny, przeciągły dźwięk.

Hermiona powoli otworzyła oczy. Obok niej spał spokojnie Draco. Byli w siebie mocno wtuleni. Wręcz nienaturalnie. Nie tak jak zawsze. Zmarszczyła brwi. Coś tutaj nie pasowało. A mianowicie to, że oboje byli nadzy. Przeraziła się. Nie zdążyła nawet sobie przypomnieć, kiedy zerwała się z piskiem. Spadła z łóżka na podłogę. Natychmiast obudziła Malfoya, który zerwał się na równe nogi, słysząc jej pisk. Hermiona wstała i szybko zakryła się prześcieradłem, tym samym odsłaniając Dracona.

- Boże, nie! – patrzyła na to wszystko przerażona. Jej umysł wciąż spał i nie rozumiał, co takiego zaszło. Usłyszała śmiech Malfoya.

- Właśnie usłyszałem, że wstałaś kochanie – powiedział wciąż się z niej śmiejąc. Wstał z łóżka.

- Nie podchodź! – rozkazała mu i szybko pobiegła za kanapę. Draco jednak niezrażony ruszył w jej stronę. Hermiona w geście obrony złapała pierwszą, lepszą poduszkę z kanapy i rzuciła nią w Ślizgona.

- Zakryj się to pogadamy.

            Draco z niecierpliwością pokręcił głową. Wziął z etażerki swoją różdżkę i jednym machnięciem odsunął kanapę, za którą skrywała się Hermiona. Dziewczyna nawet nie zdążyła uciec. Malfoy dotarł do niej szybkim krokiem i mocno pocałował. Przez chwilę stała sztywno z otwartymi ze zdziwienia oczyma, ale po chwili poddała się mu. Prześcieradło, które trzymała opadło wraz z zarzuceniem rąk na barki Dracona. Chłopak przerwał pocałunek i spojrzał jej prosto w oczy.

- Żałujesz tego, że tak się zachowujesz? – nie wiedząc czemu usłyszała w jego głosie nutkę gniewu. Draco był lekko zdenerwowany, bo bał się, że dziewczyna będzie mieć do niego pretensje. Że oznajmi iż jednak nie była pewna, a on wykorzystał sytuację. To były jednak tylko głupie myśli.

- Absolutnie nie.

- To dlaczego…?

- Przepraszam za moje zachowanie, po prostu pierwsza myśl jaka mnie naszła była przerażająca – powiedziała słabym głosem.

            Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Hermiona oderwała się jak oparzona od Malfoya i machnięciem różdżki pościeliła łóżko, które wyglądało jakby przeszło tornado. Draco ustawił normalnie kanapę i ułożył poduszkę na swoim miejscu. Hermiona miała właśnie podejść otworzyć drzwi, kiedy usłyszała głos Ślizgona.

- Ubierz się w coś – była pewna, że usłyszała zadowolenie w tym dźwięku. Spojrzała po sobie i z przerażeniem za pomocą Accio przywołała swój szlafrok.

- Hermiona otwieraj te drzwi! – usłyszała głos Harry’ego. A ten tu czego?

Nałożyła na siebie szlafrok, a Draco schował się w łazience, by zniknąć pod prysznicem. Hermiona przygładziła włosy i otworzyła drzwi. Starała się wyglądać jak najbardziej naturalnie. Harry stał przed nią w piżamie z jeszcze bardziej rozczochranymi włosami. Jego zaciśnięta w pięść dłoń unosiła się w powietrzu, jakby właśnie ponownie chciał się dobijać do drzwi. Za nim stał rozgorączkowany Ron. Wiedziała, że ta wizyta nie wróży nic dobrego.

- Co tu się działo? – spytał zaniepokojony Harry, rozglądając się po pokoju. Za nim wszedł Ron.

- A co miałoby się dziać? – zdziwiła się Hermiona. Ron przyjrzał się jej uważnie.

- Słyszeliśmy krzyki.

- Ach, o to chodzi – machnęła lekceważąco ręką jakby dawała do zrozumienia, że nie warto o tym mówić.

- Co się stało?- dopytywał się Harry.

- Nic takiego, po prostu zobaczyłam… pająka – powiedziała po sekundzie namysłu.

- Pająka? – Ron zrobił się blady na twarzy, ale szybko się ogarnął. – Ty się nie boisz pająków. 
Hermiona zawahała się.

- No to niech będzie mysz, jasne? – warknęła. – Jak widzicie nic się nie działo, więc możecie już pójść.

- To w końcu pająk czy mysz? – zdenerwował się Ron. – Powiedz prawdę, Herm. To pewnie Malfoy? Skrzywdził cię? A nie mówiłem? Harry, słyszałeś?

- RON! – syknęła. – Nie mów „a nie mówiłem’ skoro nie masz racji – skarciła go.

- A może cię uderzył? – dopytywał się zgryźliwie Ron.

- To prawda, Hermiono? – spytał Harry z niepokojem, a szczęki zacisnęły mu się gniewnie.

- Merlinie, nie! I jeszcze raz NIE! – wybuchła zdenerwowana.

- To co tak zakrywasz ten policzek i szyję? – Ron ze zniecierpliwieniem do niej podszedł i chwycił za kołnierzyk szlafroka. Hermiona zaklęła w duchu.

- Ron, chodź stąd – powiedział stanowczo Harry, ale Ron najwyraźniej nie słuchał. Powoli, stopniowo robił się czerwony na twarzy.

- Malinki na szyi? Na piersiach? – jego głos był niezwykle cichy, ale Hermiona wyczuwała tę nutę grozy. Na domiar złego nagle z łazienki wyszedł Draco w samym ręczniku. Jak zwykle boski wygląd. Podniósł brew na widok jaki go zastał, a Ron zazgrzytał zębami i odsunął się od Gryfonki.

- Na przyszłość, Hermiono – zaczął gniewnie. – Ten Ślizgon nie jest pająkiem ani myszą. To zwykła tchórzofretka.

I zanim Draco zdążył jakkolwiek zareagować wyszedł, ciągnąc za sobą Harry’ego. Kiedy zamykał drzwi dało się słyszeć jego głos.

- Ona się z nim przespała, Harry.

- Przesadzasz, to przecież Hermiona.

- Ja już nie wiem, kim ona jest. Musiałem wyjść, by ochłonąć, bo nie chcę się kłócić.

            Hermiona spojrzała jeszcze raz na zamknięte drzwi i opadła zmęczona na łóżko. Miała ochotę zawyć z rozpaczy, kiedy znikąd objęły ją silne ramiona Dracona.

- Nie przejmuj się tym, co rudy o tobie myśli. Ważne jak postrzegają cię inni.

Kiwnęła niepewnie głową. Mimo wszystko słowa Rona o tym, że się „puściła” nie były miłe. Na dodatek te ostatnie słowa.

„Ja już nie wiem, kim ona jest.”

No właśnie.

Kim Hermiona Granger stała się w tym roku?

            Zeszli na śniadanie. Draco chciał, by usiadła z nim przy stole Ślizgonów, ale ona odmówiła. Nie chciała niepotrzebnie prowokować Rona. Cieszyła się, że przynajmniej nie wszczynał kłótni. Że nie chciał rozpętywać kolejnej wojny między nimi. Usiadła przy stole Gryfonów i ze znudzoną miną nałożyła sobie śniadania. Jej myśli zboczyły szybko na inny tor. Przypomniała sobie o nocy, jaką spędziła z Draconem i o rozkoszach, jakie sobie sprawiali. Draco uczynił ją do końca kobietą. Uśmiechnęła się delikatnie pod nosem. Musiała przyznać, że cholernie jej się podobało i chciałaby więcej, ale wiedziała, że takie zbyt częste zbliżanie się do siebie nie będzie dobre. Zwłaszcza, że Draco musi wziąć ślub z inną. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że oddała się mężczyźnie, który za trzy miesiące brał ślub z arystokratką. Ledwo co nie zadławiła się tostem. Nie, musiała przestać sobie tym zaprzątać głowę. Przez jej ciało przeszedł lekki dreszcz. Spojrzała na Draco i rzeczywiście tak jak myślała, była przez niego obserwowana. Mrugnął do niej i uśmiechnął się szelmowsko, a ona uśmiechnęła się delikatnie. Natychmiast sobie przypomniała to uczucie, kiedy doszło do jej spełnienia. Cudowne. Niezapomniane.

            Zrobiło jej się gorąco. Miała właśnie szybko dokończyć śniadanie i wyjść na dwór, kiedy naprzeciw niej usiadła Ginny. Wyglądała kwitnąco.

- Byłam u pani Pomfrey, by dała mi coś na blizny na plecach – oznajmiła, gdy nalewała sobie herbaty. – Niestety nie da rady się ich pozbyć. Dzięki Bogu, że Pomfrey nie pyta tak bardzo o to, co się stało, bo jak miałabym jej wytłumaczyć? Że wychodziła ze mnie wielka, paskudna podobna do nietoperza bestia? Wysłaliby mnie do Munga – zachichotała, a Hermiona poszła w jej ślady. Cieszyła się, że Ginny wygląda tak dobrze. Zresztą Blaise chyba też czuł się o wiele lepiej, bo znów zabawiał wszystkich przy stole Ślizgonów. Właśnie z tego, co widziała to sprzeczał się z Pansy. Dziewczyna gestykulowała żwawo, gdy nagle poderwała się z babeczką w ręce i wbiła ją w głowę Blaise’a. Nawet tutaj dobiegł ich śmiech Ślizgonów, a chwilę później innych domów. Blaise nie został dłużny dziewczynie i dmuchnął cukrem pudrem w twarz dziewczyny, która w jednej chwili miała całą białą twarz.

- Ty kretynie, nie daruję! – krzyknęła, a Ginny się roześmiała.

- Blaise i Pansy chyba lubią się rzucać jedzeniem – zauważyła. W końcu Pansy z całą twarzą w cukrze pudrze i owocami we włosach wyszła z Wielkiej Sali, a za nią Blaise, by pójść do łazienki. Hermiona napotkała rozbawione spojrzenie Malfoya i zarumieniła się. Ginny jak zwykle potrafiła wszystko wypatrzeć.

- Dlaczego Malfoy rozbiera cię wzrokiem, a ty wyglądasz jak pijana szczęściem?

- Co? – zdziwiła się Hermiona.

- Ty doskonale wiesz co – uśmiechnęła się Ginny. – Rzecz w tym, że ja nie wiem.

Hermiona spojrzała na przechodzącą obok profesor McGonagall, która wręczała kartki z informacjami. Kiedy dwie Gryfonki przeczytały tekst na karteczkach, aż pobladły od razu zapominając o temacie.

- Testy już za tydzień. O matko, muszę się uczyć! – i nie mówiąc nic więcej zerwała się z ławki, by pobiec do dormitorium. Na schodach dopadł ją Draco. Złapał ją za rękę tym samym zatrzymując.

- Chodzi o testy? – spytał, chociaż już wiedział, skąd u Granger takie zachowanie. Pokiwała rozgorączkowana głową.

- Naprawdę to już tylko tydzień do testów. Kolejny tydzień zawalony egzaminami, a później dwa tygodnie luzu. Nie mogę uwierzyć. Ja nic nie umiem!

Wyrwała mu się i pobiegła do dormitorium.

- Granger! – wrzasnął za nią. Parę portretów syknęło z oburzenia i wypowiedziało się coś na temat nieodpowiedniego zachowania uczniów w Hogwarcie. Hermiona aż stanęła i odwróciła się zdumiona.

- Co jest? – spytała.

- Możesz się uspokoić? Wykułaś na pamięć wszystkie książki i jeszcze chcesz się uczyć?

- Ja traktuję naukę poważnie…

- A co z twoim zdrowiem psychicznym? I tak już jesteś szurnięta – zauważył. Prychnęła.

- Dziękuję, cyniczny dupku Draconie Malfoyu. – powoli ruszyła po schodach, ale szybko się zatrzymała słysząc jego głos.

- Nie ma za co, szurnięta kujonko Hermiono Granger – odgryzł się. Zmrużyła oczy.

- Jakoś ci nie przeszkadzało spać z tą szurniętą kujonką – warknęła.

- A tobie z cynicznym dupkiem – odpyskował. – Daj już sobie spokój z tą nauką i wyjdźmy na dwór.

- Dobra, tylko pójdę po książki – powiedziała, ale Draco szybko ją powstrzymał.

- Nie ma mowy.

- To ja się wolę uczyć – zadarła nosek.

- Wolisz spędzać czas przy książkach niż ze mną? – dopytywał się rozjuszony.

- Chcę mieć po prostu zapewnioną dobrą przyszłość!

- Jak dla mnie możemy się już dzisiaj nie widzieć – powiedział udając obrażonego i powoli zaczął schodzić na dół. Wiedział, co za chwilę będzie. Trzy… Dwa… Jeden…

- Draco, zaczekaj – usłyszał za sobą delikatny głos Hermiony. Jednak on nie zwolnił kroku ani się nie odwrócił. Musiał zmyć z twarzy ten uśmieszek, który wpłynął na jego usta. A więc wybrała jego. Znowu. Po raz kolejny.

- Draco! – syknęła, ale ten już wyszedł na błonia. Zatrzymał się dopiero wtedy, kiedy złapała go za rękę. – Dlaczego się nie zatrzymałeś? – warknęła.

- Nie słyszałem – uśmiechnął się wrednie. – Może gdybyś krzyczała tak głośno jak tej nocy… - specjalnie nie dokończył, by ją sprowokować. I nie mylił się. Zaczerpnęła głośno powietrza z oburzenia.

- No wiesz co?! Jesteś bezczelny! – chwila ciszy i dodała. – Sam byłeś głośniej – uśmiechnęła się wrednie.

- Nie powiedziałbym. No przypomnij sobie jak… - Draco już śmiał się w duszy z jej reakcji.

- Nie! Stop, stop, stop! Koniec tematu – przerwała gwałtownie. Wracanie do wspomnień z tamtej nocy było niezwykle przyjemne, ale krępujące jak gadali o tym z Draco. A on najwidoczniej świetnie się bawił. Pięknie.

- Ale ja jeszcze nie skończyłem…

- Skończyłeś! – przerwała mu coraz bardziej się denerwując.

- Jak mogłem skończyć, skoro ty mi cały czas przerywasz?

- Zamknij się! – krzyknęła. Draco zdecydował się na ostatni krok.

- No, ale przypomnij sob…

- DRACO! – krzyknęła wściekła jak osa. Zwróciła tym samym uwagę wszystkich uczniów na dziedzińcu. Na twarzy Ślizgona pojawił się zwycięski uśmiech.

- Widzisz? Sama sobie przypomniałaś jak głośno potrafisz krzyczeć.

Prychnęła, ale nie potrafiła się nie uśmiechnąć na widok wesołych iskierek w jego oczach. Roześmiała się cicho i pocałowała.

- Zamknij się lepiej, ostrzegam cię.

- Oczywiście – zgodził się.

Wiedziała jednak, że nie da rady się od niego tak łatwo odpędzić po tym, do czego doszło. I miała rację. Wystarczyło spojrzeć na tydzień, który się im później szykował.

            Draco wykorzystywał każdą chwilę, by być jak najbliżej Hermiony. Zresztą ona także nie protestowała. Siedzieli razem na każdej lekcji, na każdej przerwie, a nawet w bibliotece. Kiedyś dla Hermiony było to wręcz udręką, ale teraz jeszcze bardziej pragnęła jego bliskości. Czasami nawet ponownie miała ochotę spędzić z nim upojną noc. Dotychczas jednak nie pozwalała mu na to, mimo iż widziała, że Draco również tego chce. Pozwoliła mu jednak na o wiele więcej niż kiedyś. Chodzili po korytarzach jak normalna para, nie zwracając już uwagi na uczniów. Zresztą oni też przestali tak bardzo się już tym interesować i Draco i Hermiona nie wzbudzali już tak wielkiego zainteresowania. Na lekcjach Hermiona czasami pozwalała się oderwać Malfoyowi od pracy. Draco lubił trzymać dłoń na wewnętrznej stronie jej uda. Czasami jednak za bardzo się rozpędzał i Hermiona musiała go upominać, by nie poniosły go emocje. Kiedy nauczyciele nie patrzyli pozwalali sobie na krótkie pocałunki i pieszczoty. Oczywiście tak zmuszała Malfoya do uważania na lekcjach. Powiedziała mu, że jeśli będzie się przykładać do nauki w ostatnim tygodniu powtórek, to czasami będzie mógł sobie urozmaicić ten czas. Jak widać przystał na tę propozycję bardzo ochoczo.

            Tak im minął cały tydzień. W piątek Hermiona została wysłana przez Dracona do Skrzydła Szpitalnego, by pani Pomfrey dała jej coś na uspokojenie i jakieś witaminy, ponieważ dziewczyna chodziła po szkole blada i zestresowana. On sam też obawiał się egzaminów, ale wiedział, że przyszłość ma już zaplanowaną. Nawet pracę będzie mógł dostać tam, gdzie mu się podobało. Było mu zdecydowanie za łatwo. On już od dziecka mógł mieć wszystko, bo miał nazwisko Malfoyów. Natomiast Hermiona musiała pracować na wszystko od samego początku. Chciała wypaść jak najlepiej, by prowadzić dobre życie. Podziwiał ją i to bardzo. Czasami chciał zobaczyć jak to jest zapracować na coś samemu.

Siedział właśnie na dziedzińcu z Blaisem, kiedy przybiegła do nich zdyszana Ginny. Miała zarumienione policzki i troskę w wielkich, piwnych, podpadające pod brązowe oczach.

- Malfoy, chodzi o Hermionę. Musisz jej przemówić do rozumu, bo naprawdę źle z nią będzie.

- Co się stało? – zaniepokoił się.

- Jest strasznie osłabiona i nic nie chce zjeść. Widziałeś jak wyglądała w piątek. Teraz jest jeszcze gorzej. Ona jest nienormalna i w ogóle się mnie nie słucha! – załamała się Ginny. Jej palce nerwowo plątały swoje włosy w jakąś nową odmianę warkocza.

Draco westchnął i wstał z murka. Szybkim krokiem ruszył przez korytarze do biblioteki. Wiedział, że Hermiona na pewno tam teraz siedzi. Znalazł się w zacisznym królestwie pani Pince, które równie dobrze można by nazwać królestwem Hermiony Granger. Przemieszczał się między półkami, aż w końcu ją znalazł. Rzeczywiście nie wyglądała najlepiej. Wręcz jak cień samej siebie. Siedziała przy stoliku i wyglądała jakby zasnęła. Ledwo ją było widać znad książek. Wygasła świeczka upadła, a wosk rozlał się po stoliku. Draco podszedł do Gryfonki i potrząsnął lekko jej ramieniem. Zbudziła się i przetarła oczy.

- Draco? Co ty robisz? – zdziwiła się. Jej słaby i cichy głos był ledwo słyszalny.

- Odkładam na miejsce te książki i zabieram cię do siebie.

- Do się… co?! Nie ma mowy! – podniosła się. Draco zdał sobie sprawę, że jego dziewczyna jest blada jak śmierć i ma cienie pod oczami. Ciekawe ile nie spała? I czy cokolwiek jadła? Odpowiedź na pytanie nadeszła szybko, jednak nie była ona dobra.

Hermiona złapała się za głowę. Zrobiło jej się ciemno przed oczami i zakręciło w głowie. Gdyby nie szybka interwencja Draco, to zapewne wylądowałaby na podłodze. Malfoy złapał ją i wziął w swoje ramiona. Zemdlała.

- Granger, głupia dziewczyno…

Nie czekał jednak dłużej. Natychmiast popędził do swojego dormitorium mając nadzieję, że znajdzie coś odpowiedniego dla Hermiony.

~~~~~~~~~~~~~~

Witam moje kochane czytelniczki C; Tak wiem, wiem. Rozdział jest późno, ale ostrzegałam o wakacjach, które nadeszły wcześniej niż miały być i z wyjazdu na cztery dni zrobił się prawie tygodniowy. Kolejny będzie na pewno szybciej. To wam obiecuję.

Mam nadzieję, że wakacje macie cudowne.

Pozdrawiam

Sheireen ♥