Nowe Cele

            Siedziała cała w nerwach przed salą operacyjną, modląc się, by wszystko się udało. By Blaise przeżył. Mugolscy lekarze dawali mu jakieś szanse, ale Ginny wolała być pewna, że wszystko będzie dobrze. Żałowała, że nie ma nikogo przy sobie, kto mógłby ją wspierać w takiej sytuacji, ale wiedziała też, że Blaise potrzebuje większego wsparcia w tej chwili. Lekarze wstrzyknęli mu coś, co go uśpiło na pewien czas. Widok jego oczu, które powoli zapadały w sen, był ostatnim, jaki widziała zanim jej nie wyproszono z sali. Blaise powiedział jej wcześniej, że pierwszym, co chciałby zobaczyć po przebudzeniu, to jej brązowe oczy i uśmiech. Chciał wiedzieć, że wszystko jest dobrze i operacja się udała.

            Ginny zaciskała mocno piąstki. Nie dopuszczała do siebie żadnej złej myśli. Nawet nie chciała sobie wyobrażać, że coś może pójść nie tak. Wpatrywała się w zegarek. Sekundy dłużyły się jak minuty, minuty jak godziny. Wyczekiwanie było okropne. Podobno operacja miała trwać mniej niż dwie godziny. Ona siedziała już tutaj od godziny, a serce biło jej mocniej z każdą sekundą.

Błagam.

Błagam.

Błagam.

            To słowo kołatało się w jej głowie przez cały czas. Żałowała, że nie może być tam w środku, ale wiedziała, że jej obecność nie wpłynęłaby pozytywnie na skupienie lekarzy. Siedziała i siedziała, wbijając mocno paznokcie w dłonie, zamykając oczy i zagryzając mocno wargi, kiedy nagle drzwi się otworzyły. Natychmiast podniosła się z krzesła, czując lekkie osłabienie. Szumiało jej w głowie. Podeszła szybko do lekarza.

- Proszę mi powiedzieć jak się udała operacja – jęknęła błagalnie. Wysiedziała już tyle czasu w zdenerwowaniu i stresie, a teraz mogła poznać w końcu odpowiedź.

- Wciąż walczymy. Za dziesięć minut zaczniemy kolejny etap operacji – odpowiedział jej mężczyzna.

- Jak to „walczycie”?

- Wszystko będzie dobrze – lekarz posłał jej pokrzepiający uśmiech i zanim zdążyła zapytać o cokolwiek innego, zniknął w innym pomieszczeniu. Ginny stała jak sparaliżowana. Tak bardzo chciałaby mieć obok siebie kogoś bliskiego. Kogoś, kto teraz by ją uspokoił i posłał prawdziwe słowa otuchy. Oparła się zdenerwowana o ścianę.

Znów trzeba czekać.

            Zegar wskazywał południe, kiedy drzwi od sali operacyjnej się otworzyły. Ginny natychmiast podniosła głowę ku górze i podbiegła do tego samego mężczyzny, co wcześniej.

- Błagam powiedzcie mi… - wyszeptała słabo, a w jej oczach widniały zdeterminowane błyski. Musiała się dowiedzieć prawdy już teraz. Nie pozwoli sobie dłużej czekać.

- Operacja się udała. Pan Zabini powinien się obudzić w ciągu godziny.

Ginny drgnęło serce, a w oczach stanęły łzy wzruszenia. Udało się. Nie straciła go.

- Dziękuję. Tak bardzo wam dziękuję… - mamrotała pod nosem cała oszołomiona. – Czy ja będę mogła do niego przyjść?

- Za jakieś dwadzieścia minut będzie mogła pani wejść do środka, by posiedzieć przy bliskiej osobie – uśmiechnął się ciepło lekarz, a łzy radości popłynęły po policzkach Rudej. Była niezwykle szczęśliwa. Już nie mogła się doczekać, kiedy ponownie spojrzy w oczy ukochanego.

            Ściskała jego rękę i z delikatnym uśmiechem wpatrywała się w jego twarz. Spał i niedługo powinien się obudzić. Wiedziała, że za chwilę się przebudzi, a wtedy już wszystko będzie dobrze. Wrócą niedługo do domu i wszystko wróci do normy. Ich dni znów będą wypełnione humorem i wspólnymi wypadami tak jak w szkole i na początku wakacji. Nagle Blaise drgnął i obudził się. Lekko uchylił powieki, a Ginny zerwała się z rozpromienionym uśmiechem.

- Blaise, wszystko się udało – powiedziała ciepłym głosem, a chłopak odwzajemnił się delikatnie unosząc kąciki ust do góry.

- Jak długo będę musiał tutaj leżeć? – spytał. Ginny zastanowiła się.

- Założę się, że z trzy dni na pewno – odpowiedziała. Chłopak westchnął.

- Wiewióro?

- Mmm?

- Dziękuję, że przy mnie jesteś.

            Draco siedział na kanapie w pokoju. Nie mógł spać. Wciąż nie mógł sobie wybaczyć, że pozwolił jej się wynieść. On przecież nie chciał nic takiego powiedzieć. Kiedy się odwrócił, jej już nie było. W domu panowała pustka i okropna cisza. Dopiero teraz zdał sobie sprawę jak wiele dodawała jego życiu obecność tej Gryfonki.

            Siedział zamyślony, mając nadzieję, że dziewczyna w końcu otworzy drzwi wejściowe i zjawi się w środku. Musiał ją przeprosić. Wtedy nie panował nad sobą. Zaledwie parę godzin temu dowiedział się, że będzie mieć dziecko… Ta myśl nie dawała mu spokoju. Zachował się jak idiota. Pozwolił odejść swojej kobiecie, która na dodatek nosiła w sobie ich wspólne dziecko. Jak mógł być takim idiotą?! Minęły prawie trzy godziny i ani śladu po Hermionie. Zaczynał się poważnie zamartwiać. Miał nadzieję, że nic jej się nie stało. Nie mógł tak siedzieć bezczynnie. Musiał, po prostu musiał coś zrobić.

            Wstał z kanapy, kiedy nagle usłyszał pukanie do drzwi. Hermiona. Podszedł z bijącym sercem do drzwi i otworzył je. Jednak nie była to Hermiona ani nikt znajomy. Spojrzał zdziwiony na dwóch mężczyzn, którzy okazali się być z policji. Słyszał kiedyś kim oni byli w mugolskim świecie i lekko się przestraszył. Co się stało, że do niego przyszli?

- Przepraszam, że przeszkadzamy, ale chcieliśmy się spytać, czy zna pan może tę kobietę? – spytał jeden z nich i podsunął mu pod nos jakiś kawałek papieru. Draco zdziwiony przyjrzał się kawałkowi pergaminu i zauważył na nim postać Hermiony. Dziewczyna leżała na ulicy i wyglądała na nieprzytomną. Serce drgnęło mu w piersi.

- Znam ją… - wyksztusił, cały oszołomiony. – Co się stało?

- Potrącił ją samochód i znalazła się w szpitalu.

- Gdzie jest ten szpital? – dopytywał się, a w głowie mu szumiało. Hermionie coś się stało. Potrącił ją samochód. Złapał się za głowę. Ich dziecko… Jeśli cokolwiek im się stanie, to sobie tego nie daruje. Jest mężczyzną. Powinien ich bronić, a nie wyrzucać z domu w nocy.

- Zabierzemy pana tam, jeśli pan chce – powiedział drugi policjant, ale Draco potrząsnął głową.

- Powiedzcie mi tylko, gdzie jest ten szpital – warknął. Policjant podał mu ulicę, a Draco nie czekając na nic więcej zamknął im przed nosem drzwi i teleportował się prosto pod szpital, błagając, by wszystko było dobrze.

            Siedział przy jej łóżku, trzymając mocno za rękę. Nie mógł uwierzyć w to, co powiedział lekarz. Uderzenie przez samochód było mocne, a Hermiona się potłukła. Dziecko przeżyło, jednak ciąża była zagrożona, a dziewczyna zapadła w śpiączkę. Nikt nie miał pojęcia, kiedy Hermiona może się obudzić. Draco zaklął w myślach. Przeklinał swoją osobę. Nienawidził się za to, że do tego wszystkiego doszło. Zniszczyli piękno, które tak długo budowali.

- Hermiono, błagam, obudź się. Obiecuję ci, że wszystko się ułoży. Stworzymy rodzinę. Nie chcę jej tworzyć z nikim innym, tylko do cholery jasnej, obudź się dziewczyno. Dasz radę.

            Mówienie i silne ściskanie jej ręki nic nie dawało. Czuł się taki bezsilny. Niczego tak bardzo nie pragnął jak tego, by ona się obudziła. Nawet nie musiała mu wybaczać. Niech tylko się obudzi. Przesiedział obok niej kolejny następny cały dzień i połowę nocy, dopóki go nie wyprosili. Jednak wracał. Zawsze wracał, kiedy tylko pozwalali mu do niej wejść. Siedział przy niej godzinami i przemawiał do niej w nadziei, że w końcu kiedyś go usłyszy. Że otworzy oczy i spojrzy na niego tymi ciepłymi, brązowymi oczami. Chciał ją znów przytulać i całować. Żyła, owszem, ale nie dawała żadnego znaku. Najmniejszego.

Wiedział, że będzie musiał wrócić. Będzie musiał się ożenić, ale za nic nie chciał jej tutaj zostawiać samej. Napisał więc list do jej rodziców. Powiedział im także o dziecku. Z każdym dniem wiedział, że zbliżają się do rozstania. Do zakończenia tego pięknego i niemożliwego etapu jego życia. Nie chciał tak tego kończyć. Spojrzał ostatni raz na twarz jedynej kobiety, którą kiedykolwiek pokochał. Nie dała żadnego znaku życia. Tak jak cały czas odkąd siedział u jej boku. Uśmiechała się tylko leciutko.

Nie mógł już więcej jej tak krzywdzić.

Musiał odejść, bo nie chciał być już takim egoistą.

Zbyt wiele razy ją zranił.

Gdy Hermiona się obudzi, jego już nie będzie. Da jej możliwość rozpoczęcia nowego życia bez niepotrzebnego cierpienia jakie jej zadawał.

            Ginny i Blaise siedzieli znudzeni w szpitalu. Już od tygodnia chłopak musiał w nim leżeć, mimo iż wszystko było dobrze.

- Zdechnę tutaj z nudów – powiedział po raz setny tego dnia. Ginny siedziała zamyślona tuż obok niego i po chwili wpadła na pewien pomysł.

- Przebieraj się w ciuchy – powiedziała i uśmiechnęła się do niego.

- Po co? – zdziwił się.

- Porywam cię stąd – wstała cała rozpromieniona. Już po chwili obydwoje przemknęli niepostrzeżenie korytarzami i wyszli na świeże powietrze. Nareszcie. Oddalili się od szpitala i wpadli do jakiegoś parku.

            Zaczynało się powoli ściemniać, a oni siedzieli na jakiejś ławce, jedząc lody i śmiejąc się z dzisiejszego dnia. Blaise właśnie straszył mugoli przechodzących obok nich, wykorzystując czary do drobnych sztuczek, a Ginny śmiała się prawie do łez.

- O patrz, twoja rodzina! – Blaise wskazał na wiewiórkę, pomknęła po drzewie, by skryć się w koronie liści.

- Bardzo śmieszne – zmrużyła gniewnie oczy, ale uśmiechnęła się delikatnie. Nagle Blaise zamyślił się i popatrzył na nią dziwnie.

- Co? – pytała uśmiechając się delikatnie.

- Pstro – dał jej pstryczka w nos i się roześmiał, ale po chwili znów spoważniał. Wstał z ławki i uklęknął przed nią na ziemi.

- Co ty robisz? – zdziwiła się. – Blaise, wstawaj i nie rób z siebie idioty.

- Nie psuj chwili, przygotowywałem się – burknął z lekko obrażoną miną.

- Na co? – Ginny była oszołomiona.

- No właśnie nie dałaś mi dojść do słowa – mruknął.

- Nie no, nie wierzę – Ginny zdusiła parsknięcie śmiechem. – Czy ty jesteś obrażony?

- Chciałabyś – spojrzał na nią spode łba, ale po chwili machnął ręką. – Teraz siedź cicho, trzeba na nowo zrobić nastrój.

- Co? – roześmiała się, zupełnie nie wiedząc, o co chodzi.

- TO – Blaise z uśmiechem wyjął z kieszeni pudełeczko i otworzył je przed dziewczyną. – Wyjdziesz za mnie, Wiewióro?

            Dziewczynie przez chwilę odjęło mowę. Nie mogła uwierzyć w to, co widzi. Spojrzała na piękny, złoty pierścionek ze śliczną perłą w środku.

- To żart? – jęknęła słabo. Oczekiwała, że Diabeł za chwile wstanie, roześmieje się i powie, że to oczywiście żart i że jej mina była bezcenna, ale do niczego takiego nie doszło.

- Nie, jestem całkowicie pewny tego, co robie – spojrzał jej głęboko w oczy, a ona się uśmiechnęła. Podniosła się z ławki i powiedziała cicho, ale stanowczo.

– Oczywiście, że za ciebie wyjdę, ty mój Diable.

            Blaise założył jej pierścionek na palec i wstał, by ją pocałować, ale Ginny była szybsza i rzuciła mu się w ramiona, zawieszając jak jakiś miś. Była przeszczęśliwa. Podjęła decyzję i była jej stuprocentowo pewna. Kochała go i wiedziała, że on ją także. Z wypowiedzeniem tych słów poczuła, że właśnie rozpoczęła nową drogę ku innemu, lepszemu życiu.

            Hermiona poczuła dziwną chęć otworzenia powiek. Miała taki cudowny sen i nie chciała się budzić. Mogłaby jeszcze trochę pospać, bo co jej szkodziło? Jednak czuła, że musi w końcu się obudzić. Musi wrócić do rzeczywistości, bo ktoś na pewno na nią czeka. Delikatnie rozchyliła powieki i oślepiło ją światło słoneczne przedzierające się przez okno. Całą siłą woli przełamała się, by otworzyć oczy całkowicie. Była niezwykle oszołomiona. Jakaś kobieta zaczęła kogoś wołać, gdy tylko zobaczyła, że się rusza i po chwili obok jej łóżka pojawili się jej rodzice oraz jakiś nieznajomy facet.

- W końcu się obudziłaś, droga panno – jej mama uśmiechała się, ale widać, że na jej twarzy przez długi czas gościł smutek.

- Co się stało? – spytała Hermiona. – Pamiętam, że szłam sobie ulicą i nagle zobaczyłam mnóstwo światła i uderzyłam się o coś… - zmarszczyła brwi i po chwili wszystko sobie przypomniała. Otworzyła usta z przerażenia i wstała z łóżka, ale ją zatrzymano.

- Hermiono, już wszystko dobrze – uspokoił ją tata, ale dziewczyna nie chciała już dłużej tutaj siedzieć.

- Co z moim dzieckiem? I gdzie jest Draco? – spytała rozpaczliwie. Przypomniała sobie, że się pokłócili. Rodzice wymienili porozumiewawcze spojrzenia, których nie zrozumiała.

- Przeniesiono cię do szpitala w Anglii, byśmy mogli przy tobie być…

- Nie rozumiem. Moje rzeczy zostały na wakacjach? I gdzie jest Draco? – powtórzyła i złapała się za głowę. Czuła się jakby wszystkie problemy spadły na nią tak nagle. Nie mogła sobie z nimi poradzić. Rodzice jednak jej nie odpowiedzieli. Nawet nie czuła jak wychodzi ze szpitala i rodzice odwożą ją do ich rodzinnego domu. Ciągle myślała o jednym. Co się działo przez ten czas? Pamiętała, że zemdlała, kiedy wyszła z ich wakacyjnego domku, a później obudziła się w szpitalu w Anglii. Nie wiedziała, co się stało z jej dzieckiem ani gdzie był Draco. Chciała go przeprosić za to wszystko. Nie chciała, by to wszystko tak się potoczyło. Oni mogą być jeszcze szczęśliwi i pragnęła tego. Nie mogła go stracić.

            - Mogę wiedzieć, o co tutaj chodzi?! – krzyknęła w końcu, kiedy weszła do domu. Zauważyła swoje walizki w pokoju gościnnym.

- Draco powiedział nam o wszystkim – odpowiedziała jej mama, a tata gdzieś wyszedł. Hermiona spojrzała na nią zdziwiona. Obydwie kobiety usiadły na wygodnej kanapie.

- Co to ma znaczyć?

- Wiemy o naszym wnuku – jej mama mimowolnie się uśmiechnęła, ale w jej oczach widniał smutek. – Ciąża była zagrożona i ledwo udało się was odratować.

Hermiona poczuła się jakby miała wielką bryłę lodu w żołądku. Nie, to niemożliwe. Mogła stracić dziecko. Chociaż ciąża była i jest nadal zagrożona, więc musi uważać.

- A gdzie Draco?! – krzyknęła, mimo iż wcale nie chciała, ale musiała wiedzieć, gdzie on jest. Oddychała szybko i głęboko. Czasami słyszała jego głos w śnie. Błagał, by się obudziła, wzywał ją i przeklinał. Jednak to na pewno musiało być częścią snu. Przecież jego nie było przy niej, kiedy się obudziła.

- Byłaś nieprzytomna przez trzy tygodnie – powiedziała jej mama, a Hermiona siedziała jak osłupiała. – To szczęście, że się obudziłaś.

Hermiona czuła, że mama specjalnie unika tematu Ślizgona. Tylko dlaczego nic nie chciała jej powiedzieć?! Przecież miała do tego prawo! O co tutaj chodziło?!

- Mamo, powiedz mi, gdzie jest Draco! Błagam cię! – podniosła się z kanapy. Kobieta zagryzła wargę, a Hermiona wiedziała, że coś jest nie tak. Ona w końcu też tak robiła, kiedy była zdenerwowana.

            Jean Granger podeszła do komody stojącej w pokoju przy oknie i wzięła jakąś gazetę. Pokazała ją córce, a Hermiona spojrzała na gazetę, która okazała się być Prorokiem Codziennym. Nagłówek, który widniał na pierwszej stronie sprawił, że jej serce zaczęła krwawić. To niemożliwe…

Jedyny potomek Malfoyów poślubił swoją wybrankę

Dnia 7 sierpnia jedyny potomek jednego z najstarszego rodu, Draco Malfoy, poślubił swoją wybrankę, również czystej krwi, piękną arystokratkę Astorię Malfoy (Greengrass). Uroczystość odbyła się w Malfoy Manor, dworze pana młodego, a zaproszono tylko najbogatszych i najbardziej wpływowych czarodziejów.

Narcyza Malfoy zapewne już niedługo będzie mogła się spodziewać nowego członka rodziny Malfoyów, jeśli tylko dwoje kochanków, którzy połączyli stare rody zechcą założyć rodzinę.

            Hermiona nie mogła dalej czytać. Nie chciała czytać kolejnych akapitów artykułu. Nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Spojrzała na zamieszczone pod artykułem zdjęcie. Uśmiechnięta i wyniosła Astoria Gree… Malfoy w tak bogatej sukni, że wyglądała jak jakaś beza. A obok niej on… jednak nie ten sam Draco, który był przy niej przez tyle dni. Miał na sobie tę cholerną maskę opanowania co kiedyś. Zupełnie jakby nic między nimi się nie wydarzyło.

            Odrzuciła gazetę w kąt i pobiegła do swojej sypialni. Rzuciła się na łóżko. Chciała płakać, chciała wrzeszczeć, kopać. Jednak nie potrafiła nic zrobić. Czuła wielką pustkę jakby była w jakiejś otchłani bez dna. Wiedziała, że upadała. Staczała się powoli…

Czuła się jakby ktoś odciął jej dostęp do powietrza…

Do narkotyku, który używała codziennie, by przeżyć…

Przestała istnieć.

Hermiony Granger już nie było.

Leżała i gapiła się w okno, i mimo iż jej serce krwawiło, rozrywało się na strzępy, a każda myśl była niczym sztylet, który jeszcze bardziej ranił ją od środka, nie potrafiła nic zrobić. W jej oczach była pustka.

Jej dusza umierała.

Powoli.

Skutecznie.

Jak mogła być taką samobójczynią? Jak mogła codziennie coraz bardziej się uzależniać i przyzwyczajać? Jak mogła myśleć, że wszystko będzie dobrze?

Draco był jak fałszywy diament. Błyszczał i oczarowywał, gdy światła były włączone, a kiedy przyszła noc i światła zgasły, on zgasł razem z nimi.

Nie mogła być z mężczyzną, którego kochała. Bez niego nie miała niczego. Bez niego przestawała istnieć. Jej marzenia i nadzieje zgasły w tym samym momencie, kiedy on odszedł.

            Musiała go zobaczyć. Choć na krótką chwilę, zanim wszystko zostanie stracone. Chciała odejść. Odejść i zapomnieć o nim i o tej miłości. O cierpieniach, radościach jakie przynosił jej każdy dzień z nim.

Potrzebowała go.

Nie, nie potrzebowała. Nie może go potrzebować.

To koniec.

            Podniosła się z łóżka i zeszła na dół. Zignorowała pytania mamy. Wyszła z domu i teleportowała się do Ministerstwa Magii. Przed wakacjami składała prośbę o pracę. Miała nadzieję, że z jej wynikami z egzaminów, z których dostała wszędzie W, uda jej się znaleźć dobrą pracę.

Weszła do Ministerstwa Magii i poszła do szefa jednego z departamentów.

- Ach, panna Granger – uścisnął jej rękę. – Co panią do mnie sprowadza?

- Chciałam się spytać, czy mogłabym dostać pracę w Departamencie Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów. – powiedziała niedostępnym głosem, a staruszek, który był szefem w tym departamencie spojrzał na jej nienaganne wyniki z egzaminów.

- Oczywiście, panno Granger. Z takimi wynikami jest bardzo łatwo dać pani taką posadę.

- Chciałabym jeszcze wiedzieć, czy dałoby radę, bym pracowała za granicą i wysyłała tutaj raporty o funkcjonowaniu rządu w innych krajach – wtrąciła. Była pewna tego, co robi.

- Jak najbardziej – szef wyglądał na zachwyconego. – Brakuje nam osób w paru częściach świata i bardzo chętnie panią przyjmę.

- Bardzo dziękuję – powiedziała Hermiona, podpisując się pod umową pracy i wychodząc z pokoju przemiłego staruszka. Za tydzień zaczynała pracę w Ameryce. Wyjeżdżała i była tego stuprocentowo pewna. Musiała się oderwać od tych wszystkich wspomnień i zapomnieć, a tutaj nie dałaby rady.

            Rozglądała się po twarzach tych wszystkich czarodziejów, którzy ją mijali, aż nagle go dostrzegła. Rozmawiał z Ministrem Magii. Wyglądał bosko w tym swoim czarnym garniturze. Nie mogła uwierzyć, że go straciła. Przecież jeszcze tak niedawno należał do niej. Spędzali ze sobą całe dnie i noce. Odwróciła głowę, by przejść niezauważoną, ale wtedy właśnie ją dostrzegł.

- Hermiona! – zawołał.

            Draco przeklinał matkę i swoją nową małżonkę. Przez nie musiał zrezygnować ze swojej kobiety i zostawić ją w takim stanie. Przynajmniej praca pozwalała mu się wyrwać od tych myśli. Tak bardzo chciał mieć znów Hermionę przy sobie. Ciągle o niej myślał, a prawie codzienny widok Pottera nie poprawiał mu humoru. Potter był jej przyjacielem i nie mógł mu darować tego, że Hermiona leży w szpitalu w śpiączce.

            Rozmawiał właśnie z Ministrem Magii, kiedy ją dostrzegł. Nieprawdopodobne, bo przecież leżała w szpitalu, a jednak była zaledwie parę metrów od niego. Przeprosił najmocniej Ministra Magii i szybko ją dogonił.

- Hermiona! – zawołał, by się odwróciła. Kobieta przystanęła, ale nie spojrzała na niego. Wiedział, że zachowuje się znów jak ten pieprzony egoista. Miał jej dać spokój. Miał o niej zapomnieć i pozwolić jej na to samo, ale nie potrafił.

- Czego chcesz? – spytała cicho. Spojrzała na niego nieufnie. W jej oczach była taka pustka. Zero cierpienia, które rozrywało ją od środka.

- Kiedy się obudziłaś? Byłaś w śpiączce…

- Nie twoja sprawa. Zostawiłeś mnie i dziecko i wziąłeś ślub, kiedy ja byłam nieprzytomna – wypomniała mu i patrzyła w oczy. Chciała mu zadać tak wiele bólu. Chciała, by choć przez chwilę zdjął tę maskę opanowania, którą teraz miał na sobie.

- Wiesz, że nie mogłem inaczej.

- CHRZANISZ! – krzyknęła tak głośno, że parę pracowników zerknęło na nich ze zdziwieniem.

Spojrzała mu w te cholerne, szare oczy, które zauroczyły ją od samego początku. Chciała zapomnieć, ale teraz już wiedziała, że ona będzie go kochać do końca świata. Mogłaby czekać na niego milion lat, ale właśnie dlatego musiała wyjechać. Ona musi ułożyć sobie życie i założyć rodzinę tak jak on.

            Draco odciągnął ją w kąt korytarza, by nikt nie słyszał ich rozmowy po tym jak się wydarła.

- Co z naszym dzieckiem? – spytał. Prychnęła.

- To już nie jest twoje dziecko.

Udało jej się. Draco się zdenerwował. Przycisnął ją do ściany i nie pozwolił jej się ruszyć.

- Nie zabronisz widywać mi się z dzieckiem. – warknął.

- A jednak Astoria nie do końca cię zmieniła. Wciąż potrafisz okazywać uczucia – zauważyła, zupełnie ignorując jego wcześniejszą wypowiedź. Nie chciała tylko, by  był tak blisko niej, bo to nie działało na nią dobrze.

- Myślisz, że chciałem się żenić?

- Nie musiałeś

- Musiałem. Gdybyśmy się ze sobą pobrali, to ród Malfoyów nie byłby już zaliczany do tych, którzy nie skazili swojej krwi.

Nagle do nich obojga dotarło, co powiedział. Hermiona odepchnęła go od siebie i szybko ruszyła, by od niego uciec, ale nie pozwolił jej. Zatrzymał ją szybko, łapiąc za ramię i odwracając w swoją stronę.

- Hermiono, to nie tak…

- Nie tak? Draco, pobrałeś się z nią, a nie ze mną tylko dlatego, że nie chciałeś zszargać opinii Malfoyów – powiedziała z niedowierzaniem.

- Her…

- Nie, Malfoy. Mogłeś się nie żenić. Miałeś wybór. Mogliśmy być razem, ale ty po prostu nie chciałeś się żenić ze szlamą. Ważniejsza była dla ciebie tradycja utrzymania czystości krwi w rodzinie…

Draco milczał. Tak bardzo nie chciał, by to wszystko się wydało.

- Nie martw się, to dziecko już nie jest twoje – syknęła z nienawiścią. – Nie należy do twojej rodziny, a ja należę do twojej przeszłości.

- Nie mów tak – warknął. – Kocham cię, Hermiono, ale powinnaś zrozumieć.

- Nie rozumiem tylko jednego – wtrąciła. – Jak to możliwe, że kocham cię bardziej niż te wszystkie zdziry przede mną i bardziej niż ona, a będę musiała żyć bez ciebie?

Odwróciła się od niego i odeszła. A on nie próbował jej zatrzymać.

Zaczynała nowe życie bez niego.

Podążała nową drogą. Miała nowe cele w życiu.

Teraz chciała jedynie odnaleźć szczęście.

Taka miłość zdarza się raz w ciągu całego życia.

 Nie mogła trwać wiecznie.

 Była stracona od samego początku.

~~~~~~~~~~~~~~

Scarlett Clark, gratuluję zostania Wybrańcem pod ostatnim rozdziałem xd Nie dość, że napisałaś komentarz jako pierwsza, to jeszcze napisałaś 100 komentarz C:

Chciałabym też podziękować każdemu, który skomentował poprzednią notkę. Dostałam mnóstwo komentarzy i bardzo Wam dziękuję :*

A teraz do rzeczy:

Wiem, że mimo waszych próśb o Happy End i tak poszłam swoją drogą, ale ja już dawno chciałam tak skończyć, a posłuchanie się was zniszczyłoby moje plany na kontynuację. Przepraszam.

Tak czy inaczej mam nadzieję, że mimo wszystko rozdział wam się spodobał.

Epilog zapewne pojawi się o wiele szybciej niż ten rozdział.

Właśnie zdałam sobie sprawę, że ja naprawdę skończyłam swojego bloga.

Jednak żegnać się będziemy pod epilogiem. C: I to nie będziemy się żegnać na zawsze. Przynajmniej mam taką nadzieję, że żadne z Was mnie nie opuści, kiedy będę pisać kontynuację.

Pozdrawiam

Sheireen ♥