Pokój Życzeń

Hermiona szła zdecydowanie schodami na górę ciągnąc za sobą Malfoya. Weszli właśnie na korytarz na siódmym piętrze, gdy gwałtownie skręciła i stanęła pod ścianą, zamykając oczy. Malfoy popatrzył na nią zdziwiony.

- Mogę się dowiedzieć, gdzie mnie ciągniesz i dlaczego stoisz pod ścianą? – spytał.

- Daj mi się skupić – syknęła i jeszcze bardziej zacisnęła powieki.

- Okej… - powiedział bardziej do siebie Malfoy – Uważam, że to kompletna głupota… - urwał, ponieważ nagle przed jego oczami w ścianie zaczęły rysować się duże, rzeźbione drzwi.

- Udało się! – ucieszyła się Hermiona i po chwili popatrzyła na Malfoya – To Pokój Życzeń, ale myślałam, że już wiesz, gdzie cię prowadzę. Najwyraźniej Ślizgoni nie są tak domyślni – dogryzła mu uśmiechając się słodko i szybko weszła do dość małego pokoju zostawiając Malfoya w tyle. Rozejrzała się. W pokoju stała wygodna, fioletowa kanapa, a wokół niej regały z mnóstwem książek. Po prawej stronie przy oknach było stanowisko do ważenia eliksirów i półka ze składnikami. Pokój był utrzymany w złoto-fioletowych barwach, a lekkie światło padające z okien rozświetlało pomieszczenie.

- Czy twoje Pokoje Życzeń zawsze zawierają tyle książek? – skomentował Malfoy rozglądając się po pomieszczeniu. Hermiona rzuciła mu chłodne spojrzenie.

- Nie twój interes. Siadaj. Pociągnęła go siłą w stronę kanapy i delikatnie popchnęła, by usiadł. Sama zaś podeszła do regałów i przejrzała grzbiety książek. Jest! Wyjęła książkę oprawioną w zielonkawą skórę i podeszła do stolika obserwowana przez Malfoya. Szybko znalazła przepis na wyciąg ze szczuroszczeta i poszperała w półkach ze składnikami. Gdy się już z tym uporała położyła na palnik dość podniszczony kociołek. Zajęta przygotowaniami nie usłyszała jak Ślizgon wstał z kanapy. Poczuła jak Malfoy obejmuje ją od tyłu w pasie.

- Och, Malfoy daj mi się zająć eliksirem – powiedziała z trudem ignorując pieszczotliwe pocałunki w szyję.

- Zostaw to i chodź do mnie – mruknął sugestywnie, a ona przewróciła oczami i obróciła się do chłopaka tak, by widzieć jego twarz. Zmusiła go do cofnięcia się i ponownie chciała go popchnąć na kanapę, jednak był zbyt silny. Patrzył z rozbawieniem jak Gryfonka z całych sił próbuje choć trochę nim poruszyć. W końcu sam szybko usiadł na kanapie pociągając za sobą zdezorientowaną Hermionę. Popatrzyła na niego oburzona. Kiedy objął ją w talii lekko się zarumieniła i speszyła. Draco uważał, że wyglądała uroczo.

- Przestań się bawić, Malfoy – skarciła go, przeklinając się w myślach, że nie potrafi zmyć delikatnego uśmiechu z twarzy. I za ten rumieniec.

- Granger, nie powiesz mi, że ci się ta ‘zabawa’ nie podoba – uśmiechnął się szyderczo, a iskierki zatańczyły w jego oczach.

- Nie podoba… - powiedziała szybko.

- Twój uśmiech, rumieńce i niepewny ton każą mi w to wątpić.

- Dobra, niech ci będzie, ale mnie puść – odparła lekko zniecierpliwiona.

- Nie – oznajmił po chwili.

- Czemu? – spytała mrużąc gniewnie oczy.

- Bo lubię patrzyć jak się denerwujesz, rumienisz i peszysz, gdy zrobię jakiś ruch – mruknął wciąż z szelmowskim uśmieszkiem na twarzy.

- Ja się peszę? No chyba nie? – zaprzeczała oburzona Hermiona.

- Nie? Jesteś pewna?

- Jak nigdy! – zaperzyła się. W tej samej chwili Malfoy delikatnie, ale stanowczo rzucił ją na kanapę i pochylił się nad nią z podniesioną brwią i szelmowskim uśmieszkiem. Hermiona od razu poczuła rumieniec na twarzy i od razu odwróciła wzrok.

- I co, Granger, niby się nie peszysz?

- To było nieuczciwe zagranie – stwierdziła.

- Mówiłem ci już, że ze Ślizgonami, mało co jest uczciwe – przypomniał jej.

- I ty doskonale mnie do tego przekonujesz – Hermiona próbowała się podnieść, ale Malfoy doskonale dbał o to, by do tego nie dopuścić.

- Och, wiesz jaki jesteś ciężki? Złaź ze mnie nie mogę oddychać – wydusiła z siebie, ale ten tylko zatkał jej usta całując. Przez chwilę się opierała, ale szybko odpuściła poddając się. Nagle usłyszeli głośny syk. Zerwali się i popatrzyli w stronę, z której owy dźwięk się wydobył. Woda w kociołka zaczęła wrzeć i pierwsze krople skapywały na zimny blat. Hermiona zerwała się i podbiegła zmniejszając ogień.

- Po co się tak z tym męczysz? – usłyszała głos Malfoya, gdy niemożliwie szybko zaczęła kroić i wyciskać składniki, by zaraz wymieszać je w kociołku.

- Zaraz to ty się będziesz męczyć, gdy będę cię torturować tym wywarem – warknęła. Poskutkowało. Malfoy od razu zamilkł. Uśmiechnęła się wrednie pod nosem. Po paru minutach skończyła przygotowywania wyciągu ze szczuroszczeta i przelała go do głębokiej miski. Wyczarowała czystą szmatkę i usiadła obok chłopaka. Ochłodziła eliksir różdżką, by był przyjemnie chłodny.

- Pokaż dłonie – rozkazała. Malfoy posłuchał po krótkim wahaniu. Hermiona znów zaśmiała się w duchu widząc jego zachowanie. Ujęła jego dłoń i delikatnie zaczęła zginać place.

- Boli? – spytała.

- Nie, coś ty… - zaczął.

- Malfoy! – warknęła – Wiem, że jesteś twardy, ale nie kłam mi tu teraz! Pytam się jeszcze raz. Boli?

- Trochę – powiedział.

- I tak wiem, że boli i to nie tylko trochę, bo masz wybite niektóre palce – pokręciła głową i wyciągnęła różdżkę.

- Co zamierzasz zrobić? – spytał.

- Episkey – zacytowała zaklęcie i usłyszała ciche chrupnięcie.

- Cholera, Granger, co ty zrobiłaś?! –krzyknął, a ona roześmiała się widząc jego reakcje.

- Nastawiłam ci poprawnie wybite palce – powiedziała wciąż się śmiejąc – A teraz najgorsze… - to mówiąc zmoczyła szmatkę w wyciągu ze szczuroszczeta i zbliżyła się do Malfoya.

- Obejdzie się – chłopak chciał wstać, ale Hermiona stanowczo go zatrzymała.

- Hej, bo uznam jeszcze, że tchórzysz, cwaniaku! – skomentowała wciąż się uśmiechając.

- Nie, Granger, nie tchórzę. Po prostu wystarczy, okej?

- Ale, Malfoy…

- Nie, Granger – zostawał przy swoim.

- Malfoy… - uśmiechnęła się słodko.

- Nie ma mowy

- Draco… - zatrzepotała rzęsami.

- O nie, nie próbuj na mnie tych sztuczek – odparł uparcie.

- Niech będzie – powiedziała Hermiona. Popatrzył na nią zdziwiony, ale szybko się otrząsnął. Gryfonka podeszła do niego i zarzuciła ręce na ramiona stając na palcach, by po chwili gorąco go pocałować. Draco poczuł jakby każdy cal jego ciała się rozpływał. Wziął ją na ręce i usiadł z Hermioną na kanapie. Dziewczyna wzięła jego rękę i splotła ich palce ze sobą. Nagle poczuł jak jego ręka zanurza się w jakimś mokrym płynie. Odskoczył jak oparzony i od razu spojrzał na śmiejącą się już Hermionę.

- Jak z tobą szybko wszystko idzie. Taki nieuważny – oparła łzę z oka i ponownie się roześmiała.

- Bardzo śmieszne. I wcale nie łatwo mną manipulować. Zwykle to ja manipuluję ludźmi, Granger… - zaczął wycierając rękę w koszulę, jakby płyn miał mu zaraz zeżreć skórę.

- To znaczy, że jestem wyjątkiem, bo w końcu ktoś zmanipulował tobą, a nie ty kimś? – podniosła brew. Nic nie odpowiedział tylko popatrzył na nią ciekawie.

- I co bolało jak włożyłam ci rękę do wywaru? – spytała.

- Nie, chociaż powiedziałaś, że będę torturowany – powiedział natychmiastowo.

- Ależ ty łatwowierny. W takim razie, co cię powstrzymuje?

- Nic, Granger…

- No to dlaczego nie? Skoro płyn nic ci nie zrobił, to co? Nie ufasz mi? Nie chcesz bym to ja się tobą zajmowała? – zaczęła szybko pytać udając urażoną.

- Dobra, dobra! – krzyknął i usiadł stanowczo, by nie słuchać jej wyrzutów – Kobiety…

Hermiona nie odpowiedziała nic tylko przyłożyła mokrą szmatkę do ran chłopaka. Przemywała je delikatnie. Cieszyła się, że jest obok niej. Nie spodziewała się u niego takiej reakcji. Stanął w jej obronie. I powiedział, że mu zależy. Przyjemne ciepło rozlało się po jej sercu. To takie dziwne, że byli kiedyś takimi wrogami. Tyle nerwów i łez przelała przez niego i jego docinki.

- Co jest? – usłyszała jego cichy głos. Zorientowała się, że przez dłuższy czas przyglądała mu się uważnie.

- Wspomnienia – westchnęła i wróciła do przerwanej pracy.

- Ma się rozumieć, że ze mną? – uśmiechnął się szelmowsko, a usta Hermiony rozszerzył się w lekkim uśmiechu.

- No, a z kim innym – odparła tylko – Zdejmij koszulkę, musimy przeczyścić rany i wyjąc kawałki szkła, bo oczywiście musieliście wybić okno podczas bójki

- Chcesz bym zdjął koszulkę tylko po to, by mi przeczyścić rany? – uśmiechnął się sugestywnie.

- A tobie tylko jedno w głowie – znów ją rozbawił.

- Tobie chyba też, skoro takich rzeczy ode mnie oczekujesz. Może dla zabawy ty też ściągniesz swoją koszulkę? – uśmiechnął się, a w jego oczach zatańczyły wesołe iskierki.

- Malfoy, ty świnio! Nawet takich rzeczy nie proponuj! – syknęła.

- Granger, lodowata cnotka – zaczął ją przedrzeźniać śmiejąc się. Hermiona rzuciła mu wściekłe spojrzenie i wręcz rozerwała koszulkę, gdy chciała rozpiąć guziki.

- No proszę, tak się do mnie dobierać? Chyba się pomyliłem, co do określenia ‘lodowata’… - zaczął.

- Och, stul pysk – warknęła i oburzona wzięła różdżkę i za pomocą zaklęcia zaczęła delikatnie wyjmować kawałki szkła i znieczulać ból chłopaka wyciągiem ze szczuroszczeta.

- Jaka groźna. No, Granger, a ja myślałem, że poznałem już każdą twoją naturę – ponownie ją zaczepił.

- Mam ich jeszcze wiele – odpowiedziała wymijająco.

- A ja mam jeszcze cały rok na ich poznawanie – mruknął. Przez chwilę panowała głucha cisza, kiedy Hermiona odezwała się.

- Skończone, a teraz nałóż koszulę – szybko oczyściła ją z plam krwi i rzuciła mu ją. Złapał zręcznie i założył zapinając guziki. Hermiona wyjrzała przez okno i uśmiechnęła się szczęśliwa. Z szarego nieba spadały wielkie, białe płatki śniegu. Błonia powoli zamieniały się w śnieżną krainę. W końcu nie będzie tej przeklętej pluchy. Nie mogła się już doczekać jak wyjdzie na dwór z przyjaciółmi i obsypie ich śniegiem od stóp do głów. Z radości aż podskoczyła w miejscu i klasnęła w dłonie szczęśliwa i roześmiała się krótko. Kochała ciepłe dni lata, ale ten biały raj również uwielbiała. Draco, który przez jakiś czas się jej przyglądał uśmiechnął się na widok reakcji dziewczyny. Wyobraził sobie ją jako malutką dziewczynkę, która widząc pierwszy śnieg klaskała w dłonie i śmiała się radośnie z błyskiem w oczach. Przypomniał sobie dzieciństwo. Dlaczego byli tak głupi i nie zaprzyjaźnili się od razu? No tak. Przez jego rodziców i ich stosunek do szlam. Obrzydzali mu wszystko, co miało związek z tymi ludźmi i prowadzili do tego, by w końcu i on zaczął ich tępić i nienawidzić. Patrząc z pogardą i wyższością. Cieszył się, że nie jest już pod opieką rodziców i stał się niezależny. Wstał z kanapy i podszedł do Hermiony.

- Masz ochotę wyjść na dwór?

Podekscytowana wcisnęła czapkę z uszkami misia pandy na głowę, założyła białe, puchowe rękawiczki i wybiegła na błonie. Zauważyła Malfoya stojącego na błoniach w czarnej, grubej kurtce, odwróconego do niej tyłem. Bez dłuższych zastanowień zaszła go cicho od tyłu i z całej siły popchnęła w śnieg. Niestety chłopak zaledwie drgnął i szybko się uśmiechnął widząc jej speszoną minę.

- Coś ci nie wyszło, Granger – uśmiechnął się – Ale nie martw się, pokażę ci jak to się robi – odrzekł i zanim Hermiona zdążyła zrobić jakikolwiek ruch złapał ją w pasie i wziął w ramiona.

- Puść mnie! – krzyczała śmiejąc się i waląc go po plecach pięściami.

- Jak sobie pani życzy, panno Granger – powiedział i poczuła jak wpada w wielką zaspę śnieżną.

- Osz ty! – poprawiła sobie czapkę, która opadła jej na czoło i popatrzyła na niego udając oburzoną. Roześmiał się i wyciągnął do niej rękę. Hermiona wykorzystała to i z całej siły pociągnęła go do siebie i po chwili chłopak już leżał obok niej cały w śniegu. Spędzili mnóstwo czasu na dworze bijąc się na śnieżki, czy rozmawiając w najlepsze. Jak przyjaciele. Kiedy zaczęło się ściemniać weszli do zamku cali przemoczeni i skostniali z zimna. Hermiona miała różane policzki i uśmiech na twarzy, który zgasł jej, gdy zobaczyli dyrektorkę zmierzającą ku nim.

- Tu pan jest, panie Malfoy – powiedziała wyniośle.

- Coś się stało, pani dyrektor? – spytał.

- Nawet bardzo dużo. Proszę za mną do mojego gabinetu – nagle dostrzegła Hermionę i ledwie udało jej się zatuszować zaskoczenie – Pani, panno Granger jest wolna.

- Profesor McGonagall, czy ja nie mogę iść z nim?

- Ta sprawa dotyczy tylko i wyłącznie pana Malfoya – odpowiedziała twardo – Proszę za mną

- Wyczekuj mnie w Wieży Gryffindoru – powiedział tylko i ruszył za dyrektorką Hogwartu. Hermiona chcąc nie chcąc ruszyła wolnym krokiem po schodach wiodących do jej siedmioletniego domu.

Draco wszedł za profesorką do gabinetu. Był to obszerny, okrągły pokój z mnóstwem ciekawych rzeczy. Nie miał jednak czasu na oglądanie ich. Ruszył do biurka, gdzie zasiadła profesor McGonagall, gdy zobaczył mały tłum uczniów siedzących na wyczarowanej ławce oraz Krukona. Tego Krukona. Znów miał ochotę się na niego rzucić widząc jego zaczepną minę. Zobaczył siniaki na skórze chłopaka i humor lekko mu się poprawił. Usiadł na krześle przed dyrektorką przybierając obojętny wyraz twarzy.

- Skoro już wszyscy jesteśmy razem to mogę zacząć mówić. Usłyszałam bardzo ciekawą historię od pana Roswella. Podobno bez najmniejszego powodu rzucił się pan na niego i zaczął bić. Ten rozwój wydarzeń potwierdziła na grupka uczniów – wskazała dłonią na kolegów Daniela i jakąś małą Puchonkę – Naprawdę nie wiem jak można zachowywać się tak karygodnie w szkole, panie Malfoy. Ma pan coś na swoje usprawiedliwienie?

- Owszem miałem swoje powody, dla których to zrobiłem. Należało mu się – spojrzał pogardliwie na Daniela.

- To może pan nam je przedstawi? Czy pan Roswell naraził się panu robiąc panu krzywdę?

- Naraził, pani profesor i rzeczywiście zrobił komuś krzywdę, ale nie mi

- A komu? – dopytywała się dyrektorka patrząc na niego oczami jastrzębia i zaciskając usta w wąską linię.

- Niestety nie mogę pani tego powiedzieć. Nie sądzę, by ta osoba chciała, by dowiedziało się o tym tyle osób – odparł stanowczo. Wiedział, że ma rację. Hermiona nie chciałaby, by cały zamek gadał później o tym, co jej zrobił Krukon. Wynagrodził jej to i chce sprawić, by o tym zapomniała, wiedząc, że przy nim zawsze będzie bezpieczna.

- To pana ostatnie zdanie?

- Tak – odparł bez wahania.

Minuty mijały dłużąc się niczym godziny. Profesor McGonagall odpytywała uczniów o szczegóły, jednak jego o nic już nie pytała.

- Dobrze, więc. Dowiedziałam się już wystarczająco dużo. Panie Malfoy, nawet jeśli działał pan w słusznej sprawie i chciał pan się zemścić na panu Roswellu to powiem panu jedno. Zemsta nie jest jedynym rozwiązaniem konfliktów. Tym samym kończę. Jesteście wolni i możecie już iść. A Pan panie Malfoy dostanie jutro informacje od opiekuna domu o sowim szlabanie.

- Słucham? – spytał szczerze zdumiony.

- Dobrze pan słyszał. Chyba pan nie myśli, że tak mocne pobicie ujdzie panu na sucho? A teraz dowidzenia.

- Dowidzenia – odparł i wstał z krzesła. Wyszedł z gabinetu profesorki, gdzie czekał na niego Daniel.

- Mam nadzieję, że dadzą ci jakiś należyty szlaban – zaczepił go patrząc drwiąco.

- Szlaban się odrobi i przeminie, a Granger będzie zawsze. Tylko idiota zostawia taką dziewczynę – odpowiedział chłodno zostawiając Krukona w lekkim osłupieniu. 

~~~~~~~~~~~~~~~

Rozdział dość krótki, ale starałam się. Zresztą nie miałam dużo czasu i starałam się wyrobić z nim, by wstawić już dzisiaj. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Myślę, że więcej akcji będzie w następnym, bo w tym raczej skupiłam się na relacjach Hermiony i Dracona oraz konsekwencji za popełnione czyny. Rozdział nie został sprawdzony, więc przepraszam za wszystkie błędy jakie się znajdą, a znajdą się na pewno. Mam nadzieję, że przeżyję do piątku, a szkoła nie wda mi się tak bardzo we znaki. Dziękuję za wszystkie komentarze pod poprzednią notką. Widzę, że naprawdę bardzo Was ucieszyła postawa Malfoya i to, co zrobił Danielowi xd Szczerze ja też lubię ten moment i czekałam na niego :D

Pozdrawiam

Sheireen ♥