U Ślizgona

 Hermiona siedziała pod portretem Grubej Damy podenerwowana. Minęła już prawie godzina, a Malfoya ani śladu. Czyżby zapomniał? Niech no tylko spróbuje! Nie po to tyle tutaj czeka, by poszedł sobie do dormitorium Ślizgonów zapominając o tym, co jej powiedział. Obserwowała przez wielkie okno duże płatki śniegu na tle czarnego, bezgwiezdnego nieba. Nagle usłyszała czyjeś kroki na schodach i zerwała się na równe nogi. Po chwili przed jej oczami stanął wysoki chłopak z potarganymi włosami i szarymi jak chmury burzowe oczami.

- Nareszcie! Co tak długo? O co jej chodziło? – zasypała go pytaniami zanim jeszcze zdążył cokolwiek zrobić.

- Nic takiego. Dostałem szlaban za pobicie Daniela – odpowiedział beznamiętnie.

- Jak to? Przecież mu się należało! O nie, nie, nie! To przeze mnie masz ten szlaban… - złapała się za głowę i zaczęła nerwowo chodzić w kółko.

- Spokojnie – przerwał jej Malfoy łapiąc ją za ramiona i zatrzymując – Wcale nie przez ciebie. Gdybym nie chciał to bym go nie pobił, prawda? Zresztą sama przyznajesz, że zasługiwał.

- Bo zasługiwał, ale szlaban? Wiesz chociaż na czym polega? – nie przestawała.

- Na razie nie. Jutro na pewno się dowiem od Slughorna – odpowiadał rozbawiony zachowaniem Gryfonki.

- Powiesz mi jak się dowiesz? – spytała.

- No nie wiem… - zaczął.

- Malfoy! – zmroziła go wzrokiem.

- Zastanowię się

- Masz mi powiedzieć – powiedziała coraz bardziej się denerwując.

- Zobaczymy jeszcze

- Nie to nie! Łaskie bez! – warknęła wkurzona i już miała zniknąć za portretem Grubej Damy, kiedy Ślizgon ją zatrzymał.

- Matko, Granger tylko się droczyłem – uśmiechnął się ironicznie. Popatrzyła na niego obrażonym wzrokiem.

- Jesteś głupi – zaczęła i bez zastanowienia ruszyła w stronę ruchomych schodów. Nie wiedziała gdzie ją nogi niosą, ale chciała po prostu gdzieś się przejść, a nie stać w miejscu.

- W twoich ustach brzmi to jak komplement, skarbie

- Bez takich określeń. Jeszcze ktoś usłyszy i co pomyśli? Że ze sobą kręcimy – wzdrygnęła się na samą myśl o tym.

- A tak nie jest? – uśmiechnął się perfidnie.

- Ja się tylko bawię – powiedziała cicho nie rozmyślając nad sensem tych słów.

- Oho, Granger, a czy ostatnio mi nie powiedziałaś, że wszystko jest na poważnie? – uśmiech nie schodził mu z twarzy.

- No i co się cieszysz? – warknęła. Tutaj ją miał.

- Cieszę się, bo uwielbiam patrzyć jak dziewczyny zachowują się w mojej obecności. Są wtedy takie rozdarte i ledwo powstrzymują się od rzucenia na mnie – nawijał chcąc ją zdenerwować.

- Przepraszam bardzo, ale czy ja wyglądam tak jakbym miała ochotę się na ciebie rzucić?

- Zdecydowanie – posłał jej ten typowy dla niego uśmiech, którego nienawidziła, a zarazem i kochała, bo prawie zwalał ją z nóg.

- Chyba z pięściami – opanowała się.

- Nie bądź wredna

- Nie potrafię… OCH! – krzyknęła, ponieważ poczuła jak spada w dół. Fałszywy stopień! Jak mogła zapomnieć. Popatrzyła na Malfoya, który śmiał się w najlepsze.

- Oj, Granger, a nie mówiłem, że moja obecność sprawia, że nie potrafisz myśleć o niczym innym? – nie przestawał się śmiać. Obrzuciła go wzrokiem rozwścieczonego bazyliszka i ignorując jego wyciągniętą rękę sama wyszła z pułapki. Nie zaszczycając go spojrzeniem ruszyła ponownie po schodach. Kretynka. Jak mogła tak zapomnieć o wszystkim i nastąpić na ten głupi stopień, którego automatycznie przeskakiwała od siedmiu lat? Nieważne. Przecież każdemu może się zdarzyć i to nie dlatego, że zadziałał na nią ten cholerny urok Malfoya!

- Pieprzony arystokrata. Jak ja go nienawidzę. Wredny, zadufany w sobie typ…  – mruczała pod nosem zapominając, że sam zainteresowany idzie obok i patrzy na nią z podniesioną brwią.

- Ładnie to się tak o kimś wyrażać? – spytał przerywając Hermionie. Spojrzała na niego spode łba.

- Zamknij się – warknęła i przystanęła na jakimś korytarzu.

- Granger, nie zmuszaj mnie do tego, bym zaczął przeklinać, ale powiedz mi, o co ci do cholery jasnej znów chodzi? – powiedział przez zęby.

- O nic.

- Kłamiesz

- Jak śmiesz zarzucać mi kłamstwo?! – oburzyła się.

- Granger, jeśli to mój urok osobisty tak na ciebie działa, to naprawdę nie masz się czym przejmować. To normalne. Ja działam tak na każdą dziewczynę – znów uśmiechnął się perfidnie. Domyślił się, że o to jej chodzi. Nie potrafiła zebrać przy nim myśli. Draco uwielbiał ją, kiedy się denerwowała i nie zamierzał przestać. O nie nigdy w życiu! Musiał przyznać, że tutaj już nie chodziło o ich zakład. Jeszcze nigdy żadna dziewczyna go tak nie zaintrygowała. Zawsze ze wszystkimi dziewczynami miał łatwo, bo przyciągał je jak magnes, ale z Hermioną było zupełnie co innego. Tutaj była o wiele wyższa poprzeczka. Bo to on musiał się starać o dziewczynę, a nie ona o niego. To dziwne. W końcu to była Granger. Ta dziewczyna, której tak bardzo nie lubił. Ba! Nienawidził! Jak to możliwe, że kiedyś brzydził się jej dotknąć, a teraz wręcz pożąda jej dotyku i ust. Los sobie z nas kpi.

- Wiesz co, Malfoy? Jesteś nieznośny…

- … podły, arogancki, egoistyczny, tak wiem mówiłaś mi to dużo razy – przerwał jej. Oparła się o ścianę i popatrzyła mu w oczy. Po chwili – ku jego niezmiernemu zdziwieniu – uśmiechnęła się lekko pokazując rząd prostych, białych zębów. Zasłoniła usta dłonią wciąż się śmiejąc. Draco patrzył się na nią oszołomiony.

- Jesteś dziwna – stwierdził – Mogę wiedzieć, co takiego zrobiłem?

- Szczerze? Sama nie wiem. Może to twój urok osobisty – odgryzła się i ponownie spojrzała na niego rozbawionymi, brązowymi tęczówkami. Nagle usłyszeli ciche miauknięcie i odwrócili od siebie wzrok, by popatrzyć prosto w czerwone oczy pani Norris.

- Zwiewamy – powiedział tylko Draco i razem z Hermioną rzucili się do ucieczki. Kiedy tylko odbiegli wystarczająco daleko zatrzymali się.

- Która jest godzina, że ten przeklęty kot patroluje już korytarze? – spytała Hermiona łapczywie wciągając powietrze.

- Nie mam pojęcia, ale może najwyższy czas się zbierać. Idziesz do mnie? Mamy bliżej – zaproponował Malfoy, a w jego głosie Hermiona wyczytała sugestię.

- No i powiedz mi proszę, co my u ciebie będziemy robić? Nie sądzę, by w Pokoju Wspólnym Ślizgonów przyjęli mnie jak przyjaciela – skomentowała Hermiona.

- Pójdziemy do mojego prywatnego dormitorium. Tam już nikt nam nie będzie przeszkadzać.

- Chyba nie skorzystam

- Dlaczego? – spytał od razu.

- To chyba oczywiste! Ja i ty sam na sam w jednym pokoju

- Granger, czy ty już zakładasz, że mam nieczyste myśli? – spytał udając oburzonego.

- Nie wiem jesteś nieobliczalny – odrzekła.

- Dobra chodź i nie narzekaj. Zawsze będziesz mogła się teleportować przez kominek – powiedział i pociągnął za rękę niepewną dziewczynę. Hermiona przez całą drogę pytała się w myślach dlaczego nie wyrwie mu się i nie pójdzie od razu do Gryffindoru? Co za chory pomysł, by iść do Malfoya! Cóż nawet jeśli chciała coś powiedzieć to chłopak od razu jej przerywał mówiąc, by nie tchórzyła. Och, okej Hermiono, nawet jeśli Malfoy coś knuje to pamiętaj, że mimo iż Malfoy jest potężnym czarodziejem, to ty jesteś potężniejsza. Nagle zatrzymali się pod zwykłą, kamienną ścianą w jakimś odległym zakątku lochów.

- Czysta krew – powiedział i razem z Hermioną weszli przez otwór w ścianie. Na szczęście w Pokoju Wspólnym było zaledwie pięć osób, które popatrzyły na Hermionę tak, jakby była już kolejnym trofeum Malfoya.

- Em… Czy u was hasło nigdy się nie zmienia? – zagadnęła, by przerwać ciszę.

- Skąd wiesz, że się nie zmienia? – spytał lekko zdziwiony Malfoy.

- Po prostu…- zaczęła – Po prostu parę lat temu usłyszałam jak pewien Ślizgon wypowiada to hasło. I zdziwiłam się, że ciągle ono funkcjonuje – zmyśliła na biegu, ponieważ nie chciała mówić Malfoyowi, że w drugiej klasie przemienili się w Ślizgonów, by wydrzeć z niego informacje na temat Komnaty Tajemnic. Cóż, przynajmniej Harry i Ron, bo ona zmieniła się w pół człowieka i pół kota. Nigdy tego nie zapomni. Malfoy najwidoczniej jej uwierzył, bo nic nie powiedział tylko weszli razem po schodach na górę i przeszli małym korytarzykiem, by po chwili skręcić w lewo. Jej oczom ukazał się dość obszerny pokój z dwuosobowym łóżkiem nakrytym srebrną narzutą i zakryte baldachimem w kolorze szmaragdowym. Było tam też wielkie okno z widokiem na podwodne życie. Za oknem pływała sobie spokojnie ławica małych, niebieskich ryb. Była tu też duża szafa, biurko zawalone książkami i esejami, a także drugie drzwi prowadzące zapewne do łazienki.

- Za jakie to zasługi masz osobne dormitorium? – spytała podchodząc do okna i przyglądając się rybkom.

- Mój ojciec kazał je zbudować, bym miał je tylko dla siebie. To było na piątym roku, kiedy zdawaliśmy SUMy. Chciał, bym miał ciszę i spokój podczas nauki. Nie korzystam z niego często.

- A kiedy korzystasz? Pewnie wtedy, gdy sprowadzasz do siebie nowe, naiwne laski? – podniosła ironicznie brew i usiadła na niezwykle wygodnym łóżku.

- Może, Granger. Może. Tak czy inaczej tutaj masz kominem i proszek Fiuu – wskazał na marmurowy kominek, w którym palił się ogień – Zawsze będziesz mogła się teleportować prosto do salonu Gryfonów.

- Przecież nie będę mogła się tak po prostu teleportować. To znaczy… chyba jako Ślizgon nie możesz się teleportować do innych domów w Hogwarcie – odparła.

- No jak nie. Ja mogę wszystko, Granger – uśmiechnął się i zgasił światło, a następnie machnął różdżką zapalając świece.

- Nastrój robisz? – roześmiała się i przeniosła się z łóżka na miękki, puszysty i biały dywan przed kominkiem.

- Może, Granger

- Coś ty taki tajemniczy? – spytała wciąż rozbawiona. Właśnie. Dlaczego ona cieszy się jak głupia? Prędzej powinna się bać. Chłopak podszedł do barku i wyciągnął z niego dwa kieliszki oraz wino.

Następnie podszedł do niej i usiadł obok Hermiony na białym, dużym dywanie. Otworzył białe wino i nalał je do kryształowych kieliszków. Machnął różdżką kolejny raz i w tle poleciała jakaś wolna muzyka. Hermiona popatrzyła na niego zdziwiona i z leciutkim niepokojem.

- Do czego ty zmierzasz? – spytała i wzmocniła swoją czujność.

- Chcę po prostu przyjemnie spędzić ten wieczór – Malfoy podał jej kieliszek.

- Skąd mam wiedzieć, czy nie jest zatrute? – niepokój wciąż jej nie opuszczał.

- Matko, Granger. Facet chce być miły i stara się, a ty wszędzie widzisz zagrożenie – powiedział przewracając oczami.

- Moody powtarzał, żeby nigdy nie ufać i nie pić tego, co podaje wróg.

- Uważasz mnie za wroga? – spytał.

- Nie oczywiście, że nie, ale…

- Ale co? – przerwał jej i upił z kieliszka łyk wina. Hermiona zagryzła dolną wargę i ostrożnie pociągnęła ze swojego.

- A jednak wypiłaś – uśmiechnął się szelmowsko.

- Ufam ci – sama nie wiedziała, dlaczego to mówi – Więc mam nadzieję, że tego nie spieprzysz – pociągnęła kolejny łyk słodkiego, ale dość mocnego wina. Wieczór upływał im bardzo przyjemnie. Rozmawiali właściwie o wszystkim, żaląc się i śmiejąc. Hermiona, która piła właśnie czwartego z kolei kieliszka, poczuła jak zaczyna kręcić jej się w głowie. Odstawiła więc trunek na wypolerowaną podłogę z ciemnego brązu. Malfoy też odstawił kieliszek i wstał w perskiego dywanu. Hermiona popatrzyła na niego, gdy nagle chłopa podaj jej rękę. Uśmiechnęła się lekko i przyjęła propozycję. Podeszła do niego i po chwili oboje zaczęli kołysać się w wolnym tańcu. Nie mówili nic. Milczenie było dla nich wszystkim. Oboje czuli, że mają siebie, ale nie chcieli się do tego przyznać. Bo przecież jak mogli? Dwa różne światy, dwa różne charaktery. W oczach wszystkich nie pasowali do siebie, więc dlaczego tak bardzo ich do siebie ciągnęło? To było dla nich tak bardzo niezrozumiałe. Hermiona wsłuchiwała się w powolne bicie serca Malfoya. Po chwili spojrzała mu w oczy i uśmiechnęła się. Draco odgarnął z jej twarzy niesforne kosmyki i nachylił się, by ją pocałować. Hermiona od razu przeszedł dreszcz euforii. W głowie jej się zakręciło, a w brzuchu poczuła motylki. Wzmocniła pocałunek i bardziej przylgnęła do chłopaka. Draco czując namiętność i pożądanie dziewczyny podniósł ją tak, że opierała się nogami po jego obu stronach, a ręce zarzuciła mu na szyję. On sam obejmował ją mocno w pasie jedną ręką, a drugą trzymał tak, by nie spadła. Położył ją na puszystym i miękkim dywanie. Poczuli na skórze ciepło od palącego się obok ich kominka. Draco powoli wsunął do ust dziewczyny język, a ona nie pozostała mu dłużna. Po dość długim, namiętnym tańcu zaczął wędrować swoimi pocałunkami w stronę szyi. Hermiona uśmiechnęła się rozkosznie. Każdy cal jej ciała rozpływał się pod wpływem pocałunków Ślizgona. Nagle płomienie zabarwiły się na zielono i pojawiła się w nich głowa Zabiniego.

- Przeszkadzam? – spytał, a wielki uśmiech rozjaśnił mu twarz, chociaż poczuł się też lekko zakłopotany. Hermiona i Draco natychmiast odsunęli się od siebie, a Gryfonka ukryła czerwoną twarz za kurtyną gęstych włosów.

- Kurwa, Blaise i to cholernie! Czy ty zawsze musisz przyjść nie w porę?! – krzyknął wkurzony Malfoy.

- Sorry, stary, ale co miałem zrobić skoro jest już prawie druga, a ciebie nie ma, choć nic mi nie mówiłeś? – bronił się ten drugi.

- Diable, i tak masz już u mnie przeje…

- Malfoy, uspokój się – usłyszeli cichy, ale stanowczy głos Hermiony, która otrząsnęła się ze wstydu – Zabini, dobrze, że się pojawiłeś

- Co? – spytał z niedowierzaniem Draco.

- Malfoy, zagalopowaliśmy się, nie sądzisz? Gdyby nie Zabini już widzę do czego, by to doszło – popatrzyła mu w szare oczy.

- Masz racje – dodał po chwili Draco - Słyszałeś, Blaise? Tym razem ci daruję, ale żyjesz jeszcze tylko dlatego, że ona się za tobą wstawiła. Spróbuj tylko komuś coś powiedzieć…

- A dorwę cię pierwsza niż on – dokończyła Hermiona wskazując na Malfoya i uśmiechając się perfidnie.

- Oho, w takim razie trzymam język za zębami, bo nie chcę zajść za skórę naszej kochanej Gryfonce – uśmiechnął się.

- Boisz się bardziej jej niż mnie? – spytał Malfoy.

- Zdecydowanie, Smoku – mrugnął do Hermiony, a ta uśmiechnęła się do niego porozumiewawczo. Draco popatrzył z niedowierzaniem na ich zgodność. Po chwili jednak otrząsnął się.

- Dobra, a teraz mi powiedz, dlaczego pojawiłeś się tutaj o tej porze?

- Szukałem cię

- Blaise, czy ja wyglądam jak twoje dziecko?

- Nie i dzięki Merlinowi, że nie mam takiego dziecka – skomentował wciąż się śmiejąc Zabini, a Hermiona wybuchła śmiechem. Jednak na krótko, bo Malfoy obrzucił ją podejrzliwym wzrokiem.

- Mogę wiedzieć skąd u was ta zgodność?

- Jaka zgodność? – spytali jednocześnie Blaise i Hermiona, by po chwili znów wybuchnąć śmiechem.

- Świetnie. Otaczają mnie wariaci, którzy spiskują przeciwko mnie – skomentował ich zachowanie.

- Nie burz się – powiedziała rozbawiona Hermiona i popatrzyła na niego figlarnie.

- Dobra to ja lecę i… sorry, Smoku – uśmiechnął się ironicznie, by po chwili zniknąć wśród szmaragdowych płomieni. Nastała dość niezręczna cisza, którą po chwili przerwała Hermiona.

- To ja może już pójdę. Podobno jest już druga w nocy – wydukała i wstała z puchatego dywanu.

- W takim razie dobranoc – odpowiedział wciąż lekko wkurzony na przyjaciela Malfoy. Hermiona podeszła do kominka i wzięła garść proszka Fiuu.

- To… do dzisiaj? – spytała niepewnie.

- Zawsze, Granger – uśmiechnął się szelmowsko Malfoy i pocałował ją w policzek. Hermiona wrzuciła proszek do kominka i weszła w szmaragdowe płomienie.

- Pokój Wspólny Gryffindoru! – krzyknęła. Buchnęło zielone światło i dziewczyna zniknęła pośród płomieni. Draco stał jeszcze przez chwilę wpatrując się w płomienie. Po chwili rzucił się na łóżko i usnął od razu zmęczony wszystkimi wydarzeniami, które go spotkały w ostatnim czasie.

~~~~~~~~~~~~~~~

Przede wszystkim dziękuję za masę komentarzy pod ostatnią notką i 5 nominacji. To naprawdę bardzo wiele dla mnie znaczy. Rozdział jak zwykle niesprawdzany, bo jak zwykle skończyłam go pisać późną porą i nie mam teraz do tego głowy. Ech, mówiłam, że w tym rozdziale będzie więcej akcji, ale jak zwykle wypadło co innego. Teraz już z przekonaniem mogę powiedzieć, że w następnym będzie więcej i to na pewno ;). Mam nadzieję, że rozdział się podoba. Bardzo chciałam przeprosić za późnienia, ale moja siostra, która całymi dniami przesiaduje ze mną w pokoju uniemożliwia mi pisanie i zawsze biorę się za to nocami, kiedy już idzie do swojego pokoju spać.

Pozdrawiam

Sheireen ♥