Wściekłość

Draco leżał na mokrej od deszczu trawie, mając u swojego boku dziewczynę, która wtulała się w jego pierś. Oddychała ze spokojem wpatrując się w migoczące nad nimi gwiazdy. Nigdy nie był tak szczęśliwy. W końcu udało mu się ją zdobyć. Co z tego, że tylko na jedną noc. No i ten pocałunek. Ten żar i namiętność jakie w niej obudził. Nie mógł o tym zapomnieć. Czuł satysfakcję, że mu się udało, i że Gryfonka nie protestowała. Wręcz przeciwnie. Pożądała. Niebo stopniowo zaczęło się rozjaśniać, a nad wodospadem zalśnił pierwszy promień słońca. Granger chciała się podnieść, ale Draco ją powstrzymał.

- Gdzie idziesz?

- Już świta. Musimy wrócić do szkoły – odparła całkowicie wstając. Draco niechętnie zrobił to samo. Popatrzył na zmęczoną twarz dziewczyny i nachylił się, by ją pocałować, ale ta delikatnie odsunęła go od siebie uśmiechając się.

- Co znowu…? – zaczął.

- Byliśmy parą na jedną noc, która już minęła. Dzięki za poświęcony czas – przerwała mu i odwróciła się idąc pod górkę między kwiatami. Draco poczuł irytację.

- Nie powiesz mi, że nie chcesz tego pocałunku – warknął chwytając ją za nadgarstek. Wiedział, że jest zbyt zmęczona, by się wyrywać. Popatrzyła mu prosto w oczy.

- Nie muszę być już z tobą szczera, więc nie odpowiem ci na tą zaczepkę.

- Jeszcze parę godzin temu mnie pożądałaś, a teraz znów zachowujesz się jak zwykle – kontynuował.

- Czyli jak? – spytała wyzywająco.

- Jak drętwa, oschła kujonka! – warknął. Nagle poczuł szarpnięcie i ciepło na swoich wargach, by po chwili wszystko minęło tak szybko jak się zaczęło. Popatrzył zdumiony na dziewczynę.

- Ostatni raz – syknęła i wyrwała nadgarstek idąc szybko pod górę, by za chwilę zniknąć w gęstych krzakach. Draco pobiegł za nią. To, co się zdarzyło tej nocy i to co mu zaoferowała nie zniknie mu tak łatwo z pamięci. Wątpił, by kiedykolwiek zniknęło. Nie miał zamiaru poprzestać tylko na tej jednej nocy i jednym pocałunku. Zbyt bardzo jej pragnął i nie wiedział skąd to uczucie, ale będzie się starać. Wybiegł z gęstwiny krzaków wołając ją, by zaczekała. Gdy tylko to usłyszała przyśpieszyła zgarniając po drodze szpilki, które zrzuciła gdy jeszcze parę godzin temu przed nim uciekała.

- Granger, czekaj! – warknął, a dziewczyna niespodziewanie stanęła i odwróciła się w jego stronę.

- Malfoy, proszę cię daj mi spokój. To był tylko jeden pocałunek…

- Którego bardzo pragnęłaś prawda…? – wtrącił z uśmieszkiem. Nie byłby sobą, gdyby tego nie zrobił. Popatrzyła na niego gniewnie.

- …Zapomnijmy o tym. Malfoy, tego nie było i nigdy więcej się nie powtórzy – powiedziała po chwili. Draco wiedział jednak, że nie wierzy w swoje słowa, ponieważ unikała jego wzroku.

- Granger... - przerwał jej - Nie wierzysz w to, co mówisz. Wiem, że nie chcesz zapomnieć, bo ja też nie chcę. Granger, jestem facetem, a żaden facet nie poddałby się po tym, co mi zaoferowałaś – podniósł znacząco brew.

- Dlatego właśnie nie chcę… To znaczy… Zakład… Ale też nie o to chodzi… Och, cholera! – warknęła – Malfoy, ty ciągle jesteś Ślizgonem, a ja jestem szlamą!

- Ja już cię tak nie postrzegam – wtrącił i uśmiechnął się w duchu widząc jej zmieszanie.

- Nawet jeśli. Ja wiem, co ty masz na myśli i nie zgadzam się – powiedziała stanowczo i popatrzyła niepewnie na zbliżającego się Ślizgona – Naprawdę, jeśli sądzisz, że dołączę do szeregów dziewczyn, z którymi byłeś to się mylisz – objął ją w talii, słysząc jak z jej głosu ucieka powoli stanowczość – Co ty robisz? Przestań…
- Dlaczego? - Na pewno nie pozwoli aby to się tak skończyło. Nie pozwoli by zabito to, co dopiero się rodzi.
- Koniec tej durnej zabawy Malfoy, to już nawet nie jest śmieszne to, to… Ostrzegam, proszę nie zbliżaj się, bo nie ręczę za swoje odruchy - jej ton głosu był wręcz błagalny.
- Jakie?- zapytał prowokacyjnie.
- Malfoy, odsuń się… - zaczęła.
Nie dokończyła, ponieważ Malfoy zatkał jej usta całując ją. Już myślał, że poddała mu się, kiedy poczuł szarpnięcie.

- Świnia! – Granger oddalała się w stronę zamku. Ten tylko się uśmiechnął widząc jej reakcję. Tym razem pozwolił jej odejść, żeby myślała, że dał sobie spokój.

Hermiona zdjęła z siebie sukienkę cała roztrzęsiona i zdenerwowana. Teraz, gdy była sama w pokoju wreszcie mogła ściągnąć maskę opanowania. Myślała, że Malfoy da jej spokój i odczepi się, gdy powie mu, żeby więcej jej nie całował, ale ten najwidoczniej nie zrozumiał. Był taki sam jak każdy inny facet! Nie żałowała pocałunku. Nie żałowała tego, co się stało, ani każdej chwili z nim spędzonej. Teraz tylko trzeba będzie mu wbić do rozumu, że nie chcę więcej. Ale czy na pewno? – usłyszała w głowie cichutki głosik.

- Na pewno! – krzyknęła, a jej głos rozniósł się echem po łazience. Narzuciła na siebie koszulę i wyszła z łazienki padając na łóżko ze zmęczenia. Zakryła się baldachimem i narzuciła na siebie kołdrę wtulając głowę w poduszkę. Miała mętlik w głowie. Świadomość, że dopuściła się zdrady. Nie powie Danielowi o tym, że spędziła czas z Malfoyem. Nie da rady. Bała się reakcji chłopaka. Powie mu, że zepsuł jej wieczór i poszła obrażona do dormitorium dla dziewcząt, gdy tylko do niej podejdzie. Nie chciała teraz jego bliskości, ponieważ będzie się źle z tym czuła. Ciągle czuła dotyk i usta Malfoya na swoich wargach i źle jej się robiło na myśl, że Daniel będzie chciał ją pocałować. W ogóle nie powinno dojść do takiej sytuacji. To wszystko było jakieś pokręcone i nieprawdopodobne. Co się stało z Malfoyem? Gdzie jego podłość i duma wobec niej? Dlaczego ciągle nie traktował jej jak robaka? Nie chciała, by ciągle tak było, ale może wtedy byłoby łatwiej? Przewróciła się na drugi bok i z takimi pytaniami w głowie poddała się objęciom Morfeusza.

Brązowowłosa ruszyła z Ginny w stronę lochów. Znów poniedziałek i znów eliksiry. Całą niedzielę unikała Daniela i przede wszystkim Malfoya, ale dziś już nie mogła się ukrywać. Kiedy weszła w korytarz kątem oka ujrzała tak znajomą jej sylwetkę i niesfornie ułożone włosy. Powstrzymała się od spojrzenia w tamtą stronę. Czuła się lekko upokorzona i jakby zraniona, ponieważ odrzuciła wszelką dumę i prosiła go, by jej nie pocałował, by się nie zbliżał, a w końcu i tak to zrobił. Był podły i nie miała zamiaru się do niego odzywać. Poczuła na sobie wzrok Ślizgona i nie wiedziała czemu zachciało jej się płakać. W co ona się w ogóle wpakowała? Całą siłą woli powstrzymywała się od spojrzenia w te szaroniebieskie tęczówki. Rozmawiała z Ginny, gdy nagle zabrzmiał dzwonek na lekcje, a drzwi otworzył im Slughorn zapraszający do klasy. Uczniowie niechętnie weszli to środka. Hermiona zajęła miejsce i zaczęła wypakowywać książki.

- Wypad, Ruda. Dzisiaj tu nie siedzisz – usłyszała nad sobą chłodny głos i podniosła wzrok. Ich oczy spotkały się. Jedne szare i rozbawione, drugie brązowe i chłodne.

- O nie, Malfoy. To TY tu nie siedzisz – podniosła się z krzesła.

- Siedzę, Granger, nie widzisz? – wskazał na plecak i książki leżące na ławce.

- Ups… - Hermiona jednym ruchem ręki zrzuciła wszystko na podłogę i popatrzyła na niego mrużąc oczy z podłym uśmiechem na twarzy.

- Pożałujesz – warknął i podniósł swoją własność z podłogi i ponownie położył na ławce.

- Chyba się nie zrozumieliśmy. Wypad – Hermiona wskazała palcem na wolną nieopodal ławkę. Malfoy nie wytrzymał i złapał ją za nadgarstek.

- Nie mów mi, co mam robić

- Będę, ponieważ nie mam zamiaru z tobą siedzieć – warknęła nie wyrywając się.

- Hej, uspokójcie się! – usłyszała obok siebie głos Harry’ego – Malfoy, od kiedy ty tutaj siedzisz?

- Nie wtrącaj się, Bliznowaty – syknął, a Hermiona posłała przyjacielowi spojrzenie mówiące, że da sobie radę ze Ślizgonem.

- Ciekawe, jak zareagowaliby twoi przyjaciele, gdyby dowiedzieli się, do czego między nami doszło tamtej nocy. Albo gdyby cię teraz pocałował…

- Nie zszargasz swojej opinii i nie przyznałbyś się – powiedziała ściszając głos.

- Jesteś pewna? – szepnął. Hermiona poczuła skurcz w żołądku.

- Czego chcesz?

- Tylko tutaj usiąść…

- Nie. Masz swoją ławkę – syknęła.

- Ale nie mam w niej ciebie – mruknął, a Hermionę przeszły dreszcze, które nie miały nic wspólnego z chłodem panującym w lochach.

- Panno Granger, panie Malfoy proszę zająć miejsca. Lekcja się już zaczęła – usłyszeli głos profesora i wzrok całej klasy skierował się na nich. Hermiona rozejrzała się za Ginny, która siedziała w ławce z Blaisem. Chwila. Z Blaisem? Popatrzyła na Rudą, a ta posłała jej przepraszające spojrzenie. Hermiona westchnęła zrezygnowana i zajęła swoje miejsce. Obok niej usiadł najwyraźniej zadowolony Malfoy. Schowała wzrok za kurtyną gęstych, brązowych włosów i otworzyła książkę, by przeczytać rozdział. Przewróciła kartkę na drugą stronę, kiedy poczuła na swoim kolanie dłoń Malfoya. Zepchnęła ją brutalnie i ponownie spróbowała się skupić. Ślizgon najwidoczniej świetnie się bawił. Niespodziewanie zadał jej kuksańca w bok. Zwróciła na niego oburzone spojrzenie.

- Na Merlina, ależ ty jesteś dziecinny – szepnęła.

- Ja się po prostu nudzę.

- To czytaj rozdział

- Nie chcę mi się, jest nudny – uśmiechnął się, a ona przewróciła oczami.

- W takim razie mi nie przeszkadzaj, bo mnie interesuje – warknęła i ponownie wzięła się za czytanie. Nagle usłyszeli stłumiony chichot i wszyscy odwrócili się w stronę czerwonej od śmiechu Ginny i zadowolonego Zabiniego. Hermiona podniosła znacząco brew, patrząc na przyjaciółkę, ale ta tylko odwróciła wzrok jeszcze bardziej czerwona. Reszta lekcji minęła dość spokojnie jeśli nie licząc kolejnych, irytujących zaczepek ze strony chłopaka. Kiedy zabrzmiał dzwonek Hermiona szybko wrzuciła książki do torby i jako pierwsza dobiegła do drzwi. Wyszła z lochów, a przy wejściu czekał na nią Daniel. Poczuła nieprzyjemne ukłucie w żołądku, kiedy przywołał ją do siebie gestem. Ruszyła powoli w jego stronę i stanęła udając obrażoną. Musiała trzymać się planu.

- O co chodzi? – spytała.

- Przepraszam, za zepsucie ci zabawy na balu. Po prostu byłem zazdrosny

- Nie ufasz mi…

- Nie, Hermiona. Tobie ufam, ale nie ufam facetom, którzy się wokół ciebie kręcą – przerwał jej, a gdy ciągle stała z obrażoną miną dodał – Wybaczysz mi? Postaram ci się to wynagrodzić

- Na przykład? – odparła nieporuszona. Dziwnie się czuła. Daniel przeprasza ją za to, że zepsuł jej bal, podczas gdy ona świetnie się wtedy bawiła na dodatek całując się z innym. Wyrzuty sumienia zaczęły palić jej wnętrze. Ufał jej. A ona go zdradziła. Poczuła jak jedna gorąca łza spłynęła jej po policzku. Daniel przytulił ją i podniósł podbródek tak, by spojrzała mu w oczy.

- Powiedziałem coś nie tak? Hermiona, przepraszam…

- Nie, Daniel, nie o to chodzi.

- A o co? – spytał.

- Ja… - chciała wyrzucić z siebie wszystko, ale nie potrafiła. Głos utkwił jej w gardle.

- Hej, skarbie, spokojnie przecież ty niczemu nie jesteś winna – odparł uśmiechając się pocieszająco, a ona poczuła jeszcze większe ukłucie. Chciała wykrzyczeć, że to właśnie ona jest wszystkiemu winna, że to tylko i wyłącznie jej wina, że teraz się tak czuje – Co chciałaś mi powiedzieć?

- Ja… Kocham cię – powiedziawszy to zarzuciła dłonie za szyję i pocałowała. Przeklinała już siebie w duchu. Co ona robi? Dlaczego mu to powiedziała? Nie chciała robić mu żadnych nadziei. Czuła do niego sympatię, ale czy aby na pewno go kochała?

- Ja ciebie też, Hermiona. Co powiesz na to, by się przejść? – spytał, gdy tylko przerwali pocałunek.

- W porządku – rzekła i z ciężkim sercem wyszła na dziedziniec z Krukonem.

Draco wyszedł z sali od eliksirów. Sceny z dnia balu ciągle przelatywały mu przed oczami. Dlaczego Granger tak się zachowywała? Przecież sama chciała tego pocałunku, a teraz zachowuje się tak, jakby do niczego między nimi nie doszło i ciągle była wredna i oschła dla niego. Spodziewał się, że jak tylko wyjdą z tej magicznej krainy wszystko wróci do normy, ale w głębi duszy miał nadzieję, że Granger zerwie z Danielem na jego oczach, a następnie rzuci mu się w ramiona i namiętnie pocałuje. Prychnął. Kim on był, że chciał w to wierzyć. Najwidoczniej miało tak być. Miał wchodzić właśnie do Wielkiej Sali, kiedy zobaczył Granger, która z własnej woli zaczęła całować Krukona. Odwrócił wzrok wściekły. Ona jest dla niego niedostępna i tak ma pozostać. On już miał swoje pięć minut, ale wszystko minęło i najwidoczniej nigdy nie wróci. Usiadł przy stole Ślizgonów doskonale maskując swoje zdenerwowanie. Blaise był w świetnym humorze i poczuł lekką irytację.

- Co ci tak poprawiło humor, Diable?

- Raczej kto – odparł – Wiewióra.

- WEASLEY?! – warknął. Zabini spojrzał na niego zdziwiony.

- No tak, a co nie wolno mi z nią rozmawiać? Sam siadłeś z Granger, więc o co ci chodzi?

- O nic

- A jednak – zauważył z uśmieszkiem – Czyżby nie ugięła się pod twoimi metodami?

- Dlaczego ty mnie zawsze potrafisz rozszyfrować?- warknął niezadowolony.

- Zapominasz, że jestem w tym mistrzem – uśmiechnął się szelmowsko – Ale wracając do Granger… Czym cię tak dobiła?

- Jest wredna – odparł wymijająco.

- Coś jeszcze?

- Jest wredna, oschła i nigdy nie zareagowała tak, jak powinna!

- Coś jeszcze? – powtórzył nieporuszony Blaise, patrząc na kumpla z rozbawieniem.

- Tak, nie liczy się z uczuciami innych! Na balu całowała się ze mną, a teraz bez wyrzutów sumienia całuje się z innym! – warknął wyprowadzony z równowagi. Nagle doszło do niego to, co powiedział i spojrzał na Blaise’a.

- Całowałeś się z Granger i nic mi nie powiedziałeś? – spytał oburzony. Draco przeklął siebie w myślach. Że też się wygadał! No, ale skoro Granger tak pogrywa to czemu on nie może?

- Wiesz – zaczął z uśmiechem – Chciałem zachować to dla siebie, ale skoro tak wyszło…

- Jak było? Dobra jest?

- Stary, nie spodziewałbyś się nigdy jej zachowania. Zupełnie inna osoba. Kiedy ją pocałowałem nie zaprotestowała, a co najlepsze sama później kontynuowała – uśmiechnął się szyderczo na widok niedowierzającej miny Diabła – Wybacz, ale nie skończę, stary.

Wstał z ławki zostawiając Blaise’a w osłupieniu i wyszedł z Wielkiej Sali. Poczuł dziwną satysfakcję i znów był tym samym, podłym Malfoyem, co zawsze. Warknął na paru pierwszorocznych jeszcze bardziej zadowolony i wyszedł na dziedziniec. Skoro Granger tak z nim postępuje i go odtrąca, to nie ma przebacz. Zamierzał ją zdobyć, a Draconowi zawsze się to udaje. I nikt nie ma prawa go odtrącać, nawet Granger.

Słońce zaczęło powoli chować się za horyzontem rzucając na błonia przyjemne, ciepłe kolory. Mimo wszystko listopadowy dzień był chłodny i Hermiona ciaśniej opatuliła się swetrem i przytuliła do Krukona. Posadził ją sobie na kolanach i pocałował w szyję. To było bardzo przyjemne, ale dziewczynie mignął obraz tak bardzo podobnej sytuacji, która wydarzyła się na balu i przez chwile zamiast ciemnoniebieskich tęczówek Krukona ujrzała stalowoszare, które patrzyły na nią wtedy z takim pożądaniem. Miała ochotę się wyrwać, ale szybko oprzytomniała. To wciąż jest Daniel.

- Jesteś piękna – usłyszała jego głos i zarumieniła się.

- Przesadzasz. Po tym zamku chodzą o wiele ładniejsze i atrakcyjniejsze dziewczyny – uśmiechnęła się nieśmiało.

- Ale nie są one tobą – pocałował ją delikatnie w policzek, a Hermiona poddała się bezwiednie jego pieszczotom. Nie potrafiła wyzbyć się obrazu Ślizgona. Zawiodła się na nim. W pewnym sensie mu zaufała i czuła się przy nim bezpiecznie, a on zawalił sprawę. Nie posłuchał i zrobił coś wbrew niej. No cóż, mogła się tego spodziewać. W końcu mieli za sobą siedem pełnych lat wzajemnej nienawiści i niechęci, a on pozostawał Ślizgonem. A na nich nie można liczyć, ani im ufać. Ona to zrobiła i się zawiodła.

- Co się z tobą dzisiaj dzieje? – usłyszała głos Krukona i ocknęła się. Przez ten cały czas siedziała wpatrując się nieprzytomnym wzrokiem w zachód słońca.

- Nic

- Przecież widzę, Hermiona.

- Chcę wrócić do zamku – odparła stanowczo po chwili.

- Źle ci jest tutaj? – spytał, a dziewczyna zeszła z jego kolan.

- Nie, wszystko jest cudowne, ale ja się źle czuję i chcę się położyć – powiedziała i ruszyła w stronę zamku. Potrzebowała spokoju i samotności. Nie potrzebowała teraz towarzystwa żadnego z tych chłopaków, którzy tak bardzo zajmowali ostatnio jej myśli. Weszła właśnie z powrotem na dziedziniec, kiedy usłyszała znajomy głos i od razu pożałowała swojej decyzji. Chciała się pozbyć jednego, a teraz ma na karku dwóch.

- Proszę, proszę zakochana para – zadrwił i zeskoczył z kamiennego murka. Spojrzała na Malfoya i dostrzegła w jego oczach czystą podłość – Pogodziliście się po balu?

- Nie powinno cię to obchodzić – usłyszała oschły głos Krukona.

- Ciekawe jaką historyjkę ci wcisnęła – jego głos był jadowity. Hermiona popatrzyła mu błagalnie w oczy, ale wiedziała, że to nie pomoże. Teraz nie był tym chłopakiem, który tak czule się do niej zwracał i żartował z nią.

- Hermiona jest ze mną szczera i nie wcisnęła mi, jak to powiedziałeś żadnej historyjki.

- A co, pewnie poszła obrażona do swojego dormitorium? Zapomnij, stary – wyszydził.

- Nie wierz mu – Hermiona rozpaczliwie szepnęła do ucha Krukonowi. To nie może się tak wydać. Daniel nie może się dowiedzieć tego z ust Ślizgona.

- Ja wiem, gdzie była tej nocy i co robiła i powiem ci jeszcze jedno. Z pewnością nie była sama – Malfoy popatrzył znacząco na Krukona, który powoli stawał się coraz mniej ufny.

- Co masz na myśli?

- Nic – powiedział obojętnie – Zastanawiało mnie to, co byś zrobił, gdyby cię zdradziła – kontynuował, a Hermiona popatrzyła na niego z niedowierzaniem. Jak mógł… Oderwała się od boku Krukona i ruszyła szybkim krokiem do zamku.

- Coś ty zrobił? Nie widzisz, że ona ma ciebie dość? – usłyszała jeszcze głos Daniela i kroki obojga mężczyzn. Pobiegła po schodach i skręciła w pierwszy lepszy korytarz. Nie chciała by ją znaleźli. Potrzebowała samotności. Była wściekła na Malfoya. Spodziewała się po nim wszystkiego, ale nie tego. Nie takiej podłości z jego strony. Ponowie skręciła w korytarz i ruszyła na górę po schodach. Poczuła szarpnięcie i nagle została wepchnięta do łazienki, obok której przechodziła. Następnie uderzyła plecami w ścianę i ktoś zaczął ją całować. Doskonale znała smak tych ust i powoli zaczęła się rozpływać. Nie! Nie może się tak dać! Otworzyła oczy przerażona.

- Malfoy, puszczaj mnie! Nie pozwalaj sobie! Nienawidzę cię rozumiesz?! – zaczęła krzyczeć i się wyrywać.

- Nie pogrywaj ze mną, Granger. Ja zawsze zdobędę to, co chcę – warknął trzymając ją boleśnie za ręce. Może kiedyś ta uwaga by ją przestraszyła, ale teraz nienawidziła go całym sercem. Przywołała siłę swoich zdolności manualnych i mocno popchnęła chłopaka. Uderzył z hukiem o ścianę i popatrzył na nią wściekły.

- Nigdy więcej mnie nie dotykaj – warknęła – A kiedy mówię nie, to nie chcę rozumiesz? Nie posłuchałeś mnie i straciłeś moje zaufanie.

- Chodzi ci o to, co się wydarzyło po balu? Daj spokój.

- Dla ciebie to może błahostka, ale nie pomyślałeś o tym jak ja się czułam? Nie chciałam twojego dotyku i pocałunku. Wręcz błagałam cię, byś przestał, a ty mimo wszystko zrobiłeś to – wyrzuciła z siebie na jednym tchu. Wściekłość zaczęła uchodzić z oczu Malfoya. Ruszył powoli w jej stronę otwierając usta, by coś powiedzieć.

- Nie podchodź. Już za późno – odparła i zdecydowanym krokiem wyszła z łazienki zostawiając go samego. Draco popatrzył w lusterko i poczuł do siebie obrzydzenie. Jednym ruchem uderzył w swoje odbicie, a kawałki szkła rozleciały się po łazience. Oparł się o ścianę i osunął po niej, nie zważając na zakrwawioną dłoń. Wszystko spieprzył.

~~~~~~~~~~~~~~~

Możecie już bić za złamane serducho Dracona xd Miało tak nie wejść, a jednak tak wyszło. Ach to moje nie trzymanie się planów! Tak czy inaczej kolejna notka jest skończona. Nie było mi łatwo, ponieważ jestem chora i chęć do pisania podczas okropnego bólu głowy jest niewielka, ale udało mi się. Chciałam Wam podziękować za ponad 10000 wyświetleń. To naprawdę bardzo dużo jak dla mnie, w końcu to mój pierwszy blog. Wasze komentarze i wyczekiwanie bardzo motywują do pisania. 

Pozdrawiam

Sheireen ♥